02 Deveraux Jude - Dziedziczka.pdf - JUDE DEVERAUX - Saga rodu Montgomerych - LEKTOR KOMPUTEROWY - ZIBBI_111

Jude Deveraux

Dziedziczka

Tytuł oryginału: HIGHLAND VELVET

Nota od autora

Każdy, kto czytał tę książkę przed jej wydaniem, zadawał

mi te same pytania: Dlaczego nie wspomina się tu nic o kilcie, i

jakie były kolory tartanu MacArran?

Dawny strój szkocki był prosty: składał się z rodzaju pledu

(plaide oznacza w języku gaelickim koc), który rozkładano na

ziemi, po czym jego właściciel kładł się na nim, owijał brzegi

wokół bioder i przymocowywał paskiem. Z tego powstawała

spódniczka. Górną część plaide, czy też koca, przypinano na

jednym ramieniu.

Krąży wiele historii na temat powstania kiltu. Jedna z nich

mówi o pewnym Angliku, który skrócił ten strój dla wygody

swych szkockich hutników. Oczywiście, Szkoci odrzucają tę

wersję. Niezależnie od prawdziwości tej historii, kilt pojawił się

w użyciu dopiero po roku 1700.

Co do kolorów tartanu, członkowie klanów używali dowol-

nych barw, które im się spodobały i które mogli uzyskać

dzięki dostępnym w okolicy barwnikom roślinnym. Klany

odróżniano po kolorowych kokardach przy kapeluszach.

Krąży również wiele opowieści dotyczących samego tartanu. Jedna z

nich mówi, że to handlarze nadawali imiona klanów tkaninom,

żeby łatwiej można było zidentyfikować ich wytwórcę. Inna zaświadcza,

że armia brytyjska w swoim zamiłowaniu do porządku wymagała, by

każda szkocka kompania nosiła tartan o takim samym kolorze i

wzorze. Tak czy inaczej, współcześnie znane tartany pojawiły się

dopiero po roku 1700.

Prolog

Mimo zmęczenia długą jazdą po nocy Stephen Mont-

gomery siedział wciąż wyprostowany na swoim koniu. Nie

chciał myśleć o narzeczonej czekającej go u celu tej drogi,

czekającej już od trzech dni. Jego bratowa, Judyta, posłała mu

kilka cierpkich słów o mężczyznach, którzy nawet nie zadają

sobie trudu, by pojawić się na własnym ślubie czy choćby

wysłać wiadomość tłumaczącą spóźnienie.

Ale mimo słów Judyty i świadomości, że obraził swą

przyszłą żonę, niechętnie wyjeżdżał z dóbr króla Henryka.

Stephen wahał się opuścić bratową. Judyta, piękna, złotooka

żona jego brata Gavina, spadła ze schodów i straciła upragnione

dziecko, które miała właśnie urodzić. Przez kilka dni jej życie

wisiało na włosku. Gdy się ocknęła i dowiedziała, że poroniła,

poświęciła swe myśli innym zamiast rozczulać się nad sobą.

Stephen nie pamiętał daty własnego ślubu, zapomniał nawet o

narzeczonej. Judyta, choć pogrążona w bólu, musiała mu

przypomnieć o jego obowiązkach i honorze Szkotki, którą miał

poślubić.

Teraz, w trzy dni później, Stephen przygładzał w zadumie swe

gęste, ciemnoblond włosy. Wolał zostać przy bracie Gavinie,

mimo niezadowolenia Judyty. Jej upadek nie był przypadkowy,

spowodowała go kochanka Gavina, Alicja Chatworth.

- Milordzie.

Stephen zwolnił i odwrócił się do giermka.

- Wozy zostały daleko za nami. Nie mogą nadążyć.

Skinął głową bez słowa i skierował konia ku wąskiemu

strumieniowi, płynącemu wzdłuż drogi. Zsiadł z konia, przy-

klęknął na jedno kolano i opryskał twarz chłodną wodą.

Był jeszcze jeden powód, dla którego Stephen nie chciał jechać

na spotkanie narzeczonej, której nawet jeszcze nie widział. Król

Henryk zamierzał nagrodzić rodzinę Montgomerych za jej

wieloletnią wierną służbę, dając młodszemu bratu bogatą szkocką

pannę. Stephen zdawał sobie sprawę, że winien królowi

wdzięczność, ale jej nie odczuwał po tym, co usłyszał o

narzeczonej.

Była pełnoprawną dziedziczką potężnego szkockiego klanu.

Popatrzył na zieloną łąkę po drugiej stronie strumienia. Ci

przeklęci Szkoci, ze swym absurdalnym przekonaniem, że

kobieta jest dość inteligentna i silna, by rządzić mężczyznami.

Jej ojciec powinien wybrać jakiegoś młodego chłopca zamiast

niej.

Zasępił się, wyobrażając sobie kobietę, którą wybrano na

dziedzica rodu. Musiała mieć przynajmniej ze czterdzieści lat,

włosy koloru stali i masywne ciało. W noc poślubną będą się

pewnie siłować na rękę, żeby zdecydować, kto będzie na górze

i... ona pewnie wygra.

- Milordzie - powiedział chłopak. - Nie wyglądasz dobrze,

panie. Tak długa podróż może cię przyprawić o chorobę.

To nie zmęczenie podróżą skręca mi wnętrzności. - Stephen wstał

powoli, choć bez trudu, a jego masywne mięśnie poruszyły się pod

ubraniem. Wzrostem przewyższał giermka. Ciało miał jędrne,

ciężkie, muskularne od ćwiczeń; gęste włosy zlepione potem na

karku, silnie zarysowaną szczękę, pięknie wyrzeźbione usta. Pod

jego przejrzyście błękitnymi oczyma widniały głębokie cienie. -

Wróćmy do koni. Wozy dołączą do nas później. Nie chcę już

opóźniać egzekucji.

- Egzekucji, milordzie?

Stephen nie odpowiedział. Miał jeszcze kilka godzin, by

przygotować się na koszmar, który go oczekiwał w osobie Bronwyn

MacArran.

Rok 1501

Bronwyn MacArran stała przy oknie angielskiej rezydencji

spoglądając na podwórze. Wąskie okno było otwarte na

gorące, letnie słońce. Wychyliła się nieznacznie, by poczuć na

twarzy świeży powiew. Jeden ze stojących na dole żołnierzy

uśmiechnął się lubieżnie.

Błyskawicznie cofnęła się o krok i zatrzasnęła okno.

Odwróciła się wzburzona.

- Te angielskie świnie! - zaklęła po cichu. Jej miękki głos

przywodził na myśl mgłę i wrzosy Szkocji.

Za drzwiami dały się słyszeć ciężkie stąpania i Bronwyn

wstrzymała oddech do chwili, gdy odgłos kroków zaczął się

oddalać. Była więźniem, przetrzymywanym tu, na północnej

granicy Anglii, przez ludzi, których zawsze nienawidziła, a

którzy teraz uśmiechali się do niej i mrugali, jak gdyby znali jej

najtajniejsze myśli.

Podeszła do stolika znajdującego się pośrodku wyłożonego dębiną

pokoju. Chwyciła mocno blat, pozwalając, by jego kant wpił się

w jej dłonie. Zrobiłaby wszystko, żeby ci ludzie nie dowiedzieli się,

co czuje. Anglicy to wrogowie. Widziała, jak zabijali jej ojca i jego

trzech dowódców. Widziała swego brata niemal oszalałego od

daremnych wysiłków odpłacenia wrogom na ich sposób. Przez

całe życie musiała żywić i odziewać członków klanu, po tym jak

Anglicy zniszczyli im pola i spalili ich domy.

Miesiąc temu została pojmana. Bronwyn uśmiechnęła się na

wspomnienie ran, które ona i jej ludzie zadali angielskim

żołnierzom. Później czterech z nich zmarło.

Ale w końcu i tak ją pochwycili na rozkaz angielskiego króla.

Henryk VII powiedział, że chce pokoju, i dlatego Anglika

ustanowi głową klanu MacArran. Zamyślał uczynić to, wydając

Bronwyn za jednego ze swoich rycerzy.

02 Deveraux Jude - Dziedziczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: