Coulter Catherine - Pieśń 01 - Pieśń wojownika.pdf - E-BOOK (h=1234) - LisiaLu

CATHERINE COULTER

PIEŚŃ WOJOWNIKA

Cykl: „Pieśń” 01

Rozdział 1

Zamek Croyland przy północnej granicy z Walią,

maj 1272 roku

Patrzyła, jak stoi z dala, oddzielony od niej rozległym pasem spalonej

słońcem ziemi, usianej poszarpanymi skałami, karłowatą sosną i spowitej niską,

gęstą mgłą.

Dosiadał czarnego rumaka, a za nim na tle nieba stało co najmniej

trzydziestu ludzi. Jego zbroja lśniła srebrem w promieniach słońca. Na nią za-

rzucił czarną, aksamitną opończę, której przepych Chandra mogła podziwiać

nawet z tak daleka. Na wietrze trzepotała przypięta do hełmu czarna wstążka.

Siedział zupełnie nieruchomy, jakby czegoś oczekiwał.

Najpewniej uznałaby go za kogoś wspaniałego, gdyby nie to, że on i jego

ludzie ustawili się w długi, nieprzerwany sznur oddzielający ją od Croyland. Ze

sobą miała tylko sześciu swoich, z których dwóch ciągnęło na drągach dzika

powalonego niedawno przez nią samą.

Nieznacznie obróciła się na grzbiecie Wicketa i cicho zapytała jadącego

obok starego, żylastego mężczyznę, który pokazał jej kiedyś, jak jednym

cięciem noża pozbyć się ogryzka z jabłka:

- Ellisie, ten człowiek... Co to za jeden? Wygląda całkiem jak posąg,

siedzi tak nieruchomo. Dlaczego się do nas nie zbliża? Cóż to za pokaz siły?

- O, pani... Wiem, kto to jest - jęknął ponuro Ellis. Bardziej ponuro niż

przed godziną, gdy Ponce, jeden z dworzan jej ojca, nie trafił włócznią w

szarżującego dzika i zwierz już zwalał się na nich obu, kiedy nóż Chandry

pogrążył się głęboko w jego czaszce. - Widzisz te trzy srebrne wilki na czarnej

chorągwi? - mówił dalej Ellis. - To lord Graelam de Moreton. Dlaczego jest

tutaj? Nie wiem. Daleko mu stąd do domu, do Kornwalii.

- 1 -

Skinęła głową. Zdaje się, że słyszała, jak ojciec wymawiał to imię, ale nie

mogła sobie przypomnieć gdzie.

- Ciekawe, dlaczego nie podejdzie się przywitać.

- Nie wiem, pani, ale wcale mi się to nie podoba, zupełnie mi się nie

podoba. Za wielu z nim ludzi, by nie knuł czegoś złego.

Utrafił w sedno. W głosie Chandry było więcej chłodu niż rano w

zamarzniętej wodzie w sadzawce.

- Na wszystko, co święte, teraz rozumiem. Ojca oszukano. Ten chudy

człowieczek, cośmy go przyłapali, jak myszkował wokół Croyland, który przy-

znał w końcu ojcu, że zbójcy Cadwallona czają się w pobliżu... to nieprawda. To

był podstęp, by ojca i wielu naszych wywabić z Croyland. Ale dlaczego? Ten

Graelam musi wiedzieć, że nie utrzymałby Croyland na dłużej. Wasale ojca

zebraliby się w tydzień. Zabiłby i jego, i wszystkich jego ludzi.

- Może jego obecność nie ma nic wspólnego z tym, o czym myślimy. To

potężny lord z Kornwalii, jak ci mówiłem. Ma mnóstwo ziemi i ogromne

skarby. Przyjaźni się z królewskim synem, z księciem Edwardem, więc siła stoi

za nim. Jest potężny i niebezpieczny. Wcale mi się to nie podoba. Posłuchaj.

Zostań tu, a ja z nim pomówię. Nie dajmy mu poznać, że jesteś kobietą.

- Lady Chandro - dobiegł nagle z oddali głos, mocny i głęboki.

Po raz pierwszy czarny ogier Graelama de Moreton ruszył naprzód

wdzięcznym kłusem, powstrzymywany silną dłonią niesionego przezeń jeźdźca,

przy którego boku jechał inny mąż w pełnej zbroi.

- Już wie, że jestem kobietą, Ellisie, i wie też dobrze, kim jestem. To ja

muszę wiedzieć, czego chce. Nie, Ellisie, zostań z tyłu. Nie sprzeciwiaj się.

Ojciec powierzył mi pieczę nad wami. Spójrz na jego ludzi, wszyscy zbrojni i

gotowi do bitwy. Jest ich za dużo, nie mielibyśmy z nimi żadnych szans. Nie

chcę niczyjej niepotrzebnej śmierci. Byłaby to rzeź i dobrze wiesz o tym.

Ellis wiedział, że ma słuszność, ale nie chciał wystawiać jej na

niebezpieczeństwo. Zdawała sobie z tego sprawę, ale to ona miała czuwać nad

- 2 -

swoimi, kiedy ojciec przebywał z dala od Croyland. Nie komu innemu, a jej

powierzył opiekę nad zamkiem, nad młodszym bratem Johnem, jedynym

dziedzicem lorda Richarda, i nad jej matką lady Dorothy, damą o ściągniętych,

zasznurowanych ustach, nienawidzącą własnej córki. Jej złośliwości i

okrucieństwo ustały dopiero wtedy, gdy Chandra skończyła jedenaście lat i była

już na tyle duża i silna, żeby upomnieć się o swoje.

- Wszystko będzie dobrze, Ellisie - powiedziała teraz. - Zobaczę, czego

też on chce.

Skinęła mu lekko głową i uderzyła piętami w zapadłe boki Wicketa,

pędząc po chwili galopem poprzez spękaną od słońca, usianą głazami równinę.

Osadziła go raptownie dopiero w odległości dwudziestu stóp * od

mężczyzny z trzema srebrnymi wilkami na chorągwi.

* Stopa - jednostka miary nawiązująca do długości stopy ludzkiej.

Obecnie przyjmuje się wielkość tej jednostki jako 30,48 cm.

Jego głęboki, ciemny jak noszona przezeń aksamitna opończa głos

sprawił, że miała chęć rzucić się do jakiejś kryjówki pośród znajdujących się za

nią głazów. Bała się, bała jeszcze bardziej niż wtedy, gdy miała dziewięć lat, a

lady Dorothy zamknęła ją w lochu. Dotąd nie wiedziała, czym zawiniła, by

przesiedzieć półtora dnia w pełnej szczurów, spleśniałej celi, do której dochodził

tylko nikły promyk światła.

- Lady Chandro, córko Richarda de Avenell! - zawołał.

Żadnych wahań, cienia niepewności - pomyślała. Wiedział dokładnie, kim

jest, tylko jak zdobył tę wiedzę? Odziana była w skórzane spodnie, skórzaną

czapkę zakrywającą włosy, zaś u jej pasa wisiały miecz i nóż. Buty sięgały

kolan, skrzyżowane skórzane podwiązki plamiła krew zabitego dzika, a czarny,

aksamitny płaszcz drżał lekko pod łagodnym podmuchem wiatru.

- 3 -

- A ty jesteś Graelam de Moreton - odparła. - Wiem to od mojego

człowieka. Czego sobie życzysz tutaj, w Croyland? Czemu postawiłeś swoich na

naszej drodze?

Przez chwilę jakby się wahał, nim odpowiedział z całym spokojem:

- Przybyłem po to, co moje, Chandro.

- Nie ma tu niczego, co byłoby twoje, mój panie. Dosyć już tego.

- Zgadzam się, dosyć tego.

Podjechał bliżej, a za nim przysunął się człowiek w zbroi. Długi szereg

jego ludzi milcząco trwał w miejscu, a mgła spowijająca nogi ich koni spra-

wiała, że wyglądali jak zjawy nie z tego świata.

- Powiedz, czego sobie życzysz, a nie będzie zwady między nami.

W tej chwili usłyszała szydzącą z niej matkę; z bezradnego, małego, lecz

gotowego do walki dziecka: „To tylko słowa, buńczuczne słowa, ty bezbożna,

mała ladacznico".

A to, co właśnie powiedziała temu mężczyźnie, było takimi

buńczucznymi słowami.

To tylko słowa, ale tym razem mogła się nimi posłużyć. Musiała. Jednak

to, co powiedziała Ellisowi, było prawdą. Graelam de Moreton i jego ludzie

mogli skończyć z nią i z jej sześcioma towarzyszami w jednej chwili.

- A cóż to za niedorzeczność ze strony dziewczyny w męskim stroju,

która ma sześciu oberwańców za plecami. Nie sądzisz, panie? - zawołał jadący

za Graelamem de Moreton mężczyzna.

Graelam obrócił się do niego i powiedział coś ściszonym głosem. Nie

słyszała słów, ale zbrojny wzruszył ramionami i odjechał kilka kroków wstecz.

- Mój dworzanin nie zamierzał cię obrazić - rzekł de Moreton. - Gdybym

cię nie znał, sam bym cię wziął za chłopca. Ale ja cię przecież znam i wiem o

tobie wszystko. Wiem, jak jesteś dzielna, że wychowano cię na rycerza, znam

siłę twego charakteru, twą bezgraniczną dumę. Nie jesteś jednak chłopcem, choć

po męsku władasz bronią i choć ojciec kazał ci czuwać nad bezpieczeństwem

- 4 -

Coulter Catherine - Pieśń 01 - Pieśń wojownika.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: