Lamblioza.doc

Lamblioza, utrapienie dzieci!

              Choruje na nią prawie każde dziecko, choć nie omija też dorosłych. Za schorzenie odpowiedzialny jest pasożyt – lamblia intestinalis. Można zetknąć się z nim w toaletach, w piaskownicy, a nawet w wodzie na basenie.

              Tomek miał pięć lat, kiedy z pogodnego i wesołego chłopca zaczął zmieniać się w złośnika i marudę.

              Bywały dni, że nie zjadał normalnego posiłku, za to na słodkości zawsze miał ochotę. Od czasu do czasu skarżył się na kłucie w brzuchu, ale nie umiał pokazać, gdzie go kłuje. - Boli mnie tak ogólnie i tylko trochę - mówił. Zdarzało się to raz, czasem 2-3 razy dziennie, ale potem przez kilka kolejnych dni był spokój.
              Pewnego ranka Tomek znowu “medytował” nad miską płatków. Mama spojrzała na niego uważniej niż zwykle i przeraziła się. Synowi wyostrzyły się rysy, miał papierowo bladą cerę i wielkie sińce pod oczami. Powiedziała pediatrze o swoich spostrzeżeniach, a dziecko zostało dokładnie zbadane. – Nie ma żadnych charakterystycznych objawów choroby, którą mogłabym stwierdzić - oznajmiła lekarka. – Zróbmy mu badania krwi i moczu, może sytuacja się wyjaśni.

Poznaj objawy

              Lambliozę trudno zdiagnozować. Większość chorych nie odczuwa żadnych dolegliwości i nie wie, że w ich jelicie cienkim, a głównie w dwunastnicy (czasem też w pęcherzyku żółciowym i drogach żółciowych) zagnieździły się pasożyty. Zaledwie 10 proc. wszystkich zakażeń przebiega z dolegliwościami, ale są mało charakterystyczne i nie pojawiają się systematycznie. Bywają dni, kiedy nie dzieje się nic niepokojącego, a to usypia naszą czujność.
              O zakażeniu lambliami świadczyć mogą: rozlane bóle brzucha, najczęściej w prawym podżebrzu, występujące po jedzeniu (ale nie jest to regułą), bóle głowy, uczucie zmęczenia, bezsenność, cuchnące stolce z niestrawionymi resztkami pokarmu, wysypki, stany podgorączkowe i biegunki. Lambliozę możemy podejrzewać także wtedy, gdy nie mające apetytu dziecko z ogromną ochotą zjada wszystko co słodkie i gdyby tylko pozwolić, mogłoby się żywić cukierkami i czekoladą.

Spotkanie z pasożytem

              Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową, gdy zjemy zanieczyszczone lambliami produkty (m.in. muchy są odpowiedzialne za ich roznoszenie), wypijemy skażoną wodę. Pasożyta możemy też przenieść do układu pokarmowego na nieumytych rękach, np. po wyjściu z toalety lub kontakcie z zakażonymi zwierzętami.
              Ten pierwotniak z grupy wiciowców ma gruszkowaty kształt i cztery pary wici umożliwiających szybkie poruszanie się oraz przyssawkę, za pomocą której przyczepia się do błony śluzowej przewodu pokarmowego żywiciela (zwierzęcia lub człowieka). Tam żywi się i rozmnaża, zmniejszając powierzchnię chłonną jelita, co upośledza wchłanianie składników odżywczych. Co pewien czas część pasożytów przekształca się w owalne cysty, które wraz z kałem wydalane są na zewnątrz.
              Ponieważ lamblie rozmnażają się przez podział, ich populacja zwiększa się bardzo szybko. Szybko również rozprzestrzenia się zakażenie i może występować równocześnie u wielu osób w rodzinie. Walkę z pasożytem utrudnia jego żywotność (np. w wodzie o temperaturze 18 st. C może przetrwać nawet trzy miesiące) i – nierzadko - odporność na środki farmakologiczne, zwłaszcza wtedy, gdy dziecko miało pasożyty kilka razy w krótkim czasie.

Dlaczego dzieci

              Nawet jeśli znają zasady higieny, to nie zawsze ich przestrzegają. Poza tym często nie zdają sobie sprawy z zagrożenia: nie odmawiają sobie przyjemności pogłaskania bezpańskiego psa, nie zawsze zauważą, że na kanapce przez chwilę siedziała mucha, nie rezygnują z zabawy w piaskownicy, nawet jeśli wiedzą, że bywa toaletą dla zwierząt.
              Zakażeniu lambliozą sprzyja korzystanie z toalet publicznych i zbiorowych. Wystarczy, by jedno dziecko było nosicielem pasożyta, a prawdopodobnie w niedługim czasie zakazi się wielu jego kolegów (poprzez korzystanie z tej samej toalety). I każdy z nich może inaczej zareagować na chorobę.

Co zrobić w przypadku, gdy lekarz odmawia leczenia?

              Szukać innego - najlepiej parazytologa lub gastrologa. Albo znaleźć sensownego pediatrę. Są tacy - naprawdę.

Leczenie

              Leczenie powinni rozpocząć wszyscy tego samego dnia. Aby leczenie było skuteczne, należy przeprowadzić dwie serie (z ok. tygodniową - dwutygodniowa przerwą). Jednokrotna seria nie wybija pasożytów do końca. Niestety w ulotkach leków np. Macmiroru nie ma ani śladu na temat tego, że leczenie koniecznie trzeba powtórzyć, tak więc lekarze, którzy rzadko leczą lambliozę, nie mają o tym pojęcia. Dodatkowo lamblie często uodparniają się  na stosowane wcześniej leki.

              Zakażenie lambliami stwierdza się po wykonaniu mikroskopowego badania kału na obecność cyst pasożytów (nie warto jednak robić go profilaktycznie, ponieważ nie na każdym etapie rozwoju pasożyta można stwierdzić jego obecność w kale). Czasem bada się też świeżo pobraną żółć i treść dwunastnicy. Na podstawie wyników lekarz dobiera sposób przeprowadzenia kuracji oraz dawki leku. Nie wolno podawać żadnych farmaceutyków na własną rękę ani za radą mamy innego dziecka. O leczeniu członków najbliższej rodziny chorego również decyduje lekarz. Preparaty przeciwpasożytnicze bardzo obciążają wątrobę i jeśli nie ma bezwzględnych wskazań, lambliozy się nie leczy.
Po kuracji farmakologicznej trzeba koniecznie powtórzyć badanie kału, by mieć pewność, że skutecznie pozbyliśmy się lamblii. Jeśli bowiem nie wszystkie zostaną wytrute, choroba odezwie się ponownie.

Dieta

              Pomocna w walce z lambliozą może być również dieta pozbawiona węglowodanów, a przede wszystkim słodyczy. Lamblie na nich się tuczą i bardzo szybko rozmnażają.

Suplementy i odstraszacze

              Olej z pestek dyni – ma cudowne właściwości, świetnie naprawia nasz układ pokarmowy, dodatkowo odstrasza pasożyty.

Zioła

              Na rynku jest wiele dostępnych ziół – najbardziej popularny jest Balsam Kapucyński. Zanim jednak się go zastosuje należy skonsultować się z producentem i zapytać o dawkowanie i przeciwwskazania. Tutaj także należy robić przerwy w dawkowaniu – lamblie, przypominam, lubią się chować.

Krzem

Według Nadieżdy Siemionowej, autorki słynnej książki na temat pasożytów, należy zacząć od suplementacji tego pierwiastka. Pasożyty bowiem pożerają krzem w naszym organizmie, co z kolei sprawia, że wszystkie inne pierwiastki są gorzej przyswajane. Jest wiele metod suplementacji krzemu: picie wody krzemowej, glinki białej, jedzenie produktów bogatych w krzem.

1