Przyjaciele Boga.doc

Spis treści

Spis tematów

Spis fragmentów z Pisma Świętego

Wydania

Przyjaciele Boga

Przyjaciele Boga > Spis treści

Streszczenie

Spis tematów

Spis fragmentów z Pisma Świętego

Wydania

•Rozdz. 0: O Autorze Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 1: Wielkość życia codziennego Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 2: Wolność darem Bożym Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 3: Skarb czasu Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 4: Praca dla Boga Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 5: Cnoty ludzkie Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 6: Pokora Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 7: Oderwanie się Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 8: Śladami Chrystusa Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 9: Obcowanie z Bogiem Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 10: Żyć w obliczu Boga i ludzi Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 11: Albowiem Boga oglądać będą Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 12: Życie wiarą Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 13: Nadzieja chrześcijanina Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 14: Mocą miłości Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 15: Życie modlitwą Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 16: By wszyscy zostali zbawieni Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 17: Matka Boża, Matka nasza Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

•Rozdz. 18: Ku świętości Patrz wg punktów Czytaj cały rozdział

Opublikowana po raz pierwszy w 1977, jest pierwszym dziełem pośmiertnym św. Josemaríi. Zawiera 18 homilii wygłoszonych w latach 1941-68. Jej celem jest pomóc żyć w przyjaźnii z "Bogiem bliskim czytelnikowi" używając jako punkt odniesienia szereg cnót ludzkich i nadprzyrodzonych.

Są to homilie, w których autor czyni z cnót chrześcijańskich wątek przewodni swojej rozmowy synowskiej z Bogiem. Do tej pory opublikowano 400 tys. egzemplarzy niniejszej książki. Wydania są obecne w 13 językach. W przedmowie Prałat Álvaro del Portillo opisuje, że te kazania "zawierają żywą doktrynę, gdzie głębia teologii zespolona jest z ewangeliczną przejrzystością dobrego duszpasterza".

"W drugim tomie homilii -kontynuuje Prałat Álvaro del Portillo- zamieszczamy niektóre teksty opublikowane jeszcze wtedy, kiedy prałat Escrivá de Balaguer przebywał razem z nami, tu, na ziemi i inne spośród wielu, które pozostawił do późniejszej publikacji, ponieważ pracował bez pośpiechu i do samego końca."

Tych osiemnaście homilii przedstawia panoramę podstawowych cnót ludzkich i chrześcijańskich dla człowieka, który chce podążać śladami Nauczyciela, nie odstępując Go ani na krok. (...) U prałata Escrivá de Balaguer słowo staje się rozmową z Bogiem — modlitwą — nie przestając być wzruszającą rozmową z tymi, którzy go słuchają, gdyż odpowiada ich niepokojom i nadziejom. Homilie te stanowią katechezę doktryny i życia chrześcijańskiego, gdzie zarówno mówi się o Bogu, jak i rozmawia się z Bogiem: Może w tym, że zawsze podkreślał on miłość do Boga jako „zwracanie spojrzenia ku Niemu nieustannie i niestrudzenie”, tkwi sekret jego ogromnych zdolności komunikacyjnych.

"Obok prostoty w pismach tych występuje stały motyw namiętnej, ekspansywnej miłości. Drogę do świętości, na którą zaprasza nas prałat Escrivá de Balaguer, przenika głęboki szacunek dla wolności. Założyciel Opus Dei zachwyca się słowami świętego Augustyna, w których biskup Hippony podkreśla, iż Bóg uznał, że Jego słudzy będą lepsi jeżeli będą mu służyć dobrowolnie”.

Przyjaciele Boga > O Autorze > Rozdz. 0

0

Błogosławiony Josemaría Escrivá de Balaguer urodził się w Barbastro w prowincji Huesca w Hiszpanii 9 stycznia 1902. W wieku 15-16 lat odczuł pierwsze oznaki powołania Bożego i postanowił zostać kapłanem. W roku 1918 rozpoczął studia teologiczne w Seminarium w Logro?o, od 1920 roku kontynuował je w Seminarium Świętego Franciszka a Paulo w Saragossie, gdzie od 1922 roku pełnił obowiązki przełożonego. W 1923 roku rozpoczął — za zgodą władzy kościelnej — studiowanie prawa cywilnego na uniwersytecie w Saragossie. 20 grudnia 1924 roku został wyświęcony na diakona. 28 marca 1925 roku otrzymał święcenia kapłańskie.

Swą pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Perdiguera w diecezji Saragossa, a następnie kontynuował ją w samej Saragossie. Na wiosnę 1927 roku za zgodą biskupa przeniósł się do Madrytu, gdzie rozwinął niezmordowaną pracę kapłańską we wszystkich środowiskach, zwracając szczególną uwagę na biednych i opuszczonych z podmiejskich dzielnic, specjalnie zaś na nieuleczalnie chorych i umierających w szpitalach. Został kapelanem Przytułku dla Chorych — opiekuńczego dzieła Kobiet Apostolstwa Przenajświętszego Serca Jezusa W tym samym czasie był wykładowcą Akademii Uniwersyteckiej oraz kontynuował studia doktoranckie z prawa cywilnego, które ówcześnie prowadzone były wyłącznie na Uniwersytecie w Madrycie.

2 października 1928 roku Pan pozwolił mu zobaczyć to, co do tej pory jedynie przeczuwał; tego dnia Prałat Josemaría Escrivá założył Opus Dei. Kierowany Łaską Bożą 14 lutego 1930 roku rozpoczął pracę apostolską Opus Dei wśród kobiet. W ten właśnie sposób otwierała się w Kościele nowa droga mająca na celu krzewienie wśród osób z różnych warstw społecznych dążenia do świętości i pełnienia apostolstwa poprzez uświęcanie codziennej pracy pośrodku świata bez zmiany swego stanu.

Począwszy od 2 października 1928 roku, Założyciel Opus Dei z wielką troską apostolską o wszystkie dusze, oddał się pełnieniu tej misji, którą Bóg mu powierzył. W 1934 roku został mianowany Rektorem Przytułku Św. Izabeli. Podczas wojny domowej w Hiszpanii pełnił posługę kapłańską — niekiedy z dużym narażeniem życia — w Madrycie, a później w Burgos. Odtąd Prałat Escrivá przez długi czas musiał znosić poważne przeciwności, co czynił z pogodą i duchem nadprzyrodzonym.

Wielkość życia codziennego > Rozdz. 1

1

4 lutego 1943 roku założył Stowarzyszenie Kapłańskie Świętego Krzyża, nierozerwalnie związane z Opus Dei, które prócz wyświęcania na ksieży świeckich członków Opus Dei umożliwi w przyszłości kapłanom diecezjalnym uczestnictwo w duchowości i ascezie Opus Dei, w dążeniu do świętości poprzez spełnianie obowiązków kapłańskich przy ich wyłącznej podległości własnemu ordynariuszowi.

W 1946 roku osiadł w Rzymie, gdzie pozostał aż do końca swego życia. Stamtąd kierował i wpływał na rozprzestrzenianie się Opus Dei na całym świecie, poświęcając wszystkie swe siły zapewnieniu mężczyznom i kobietom Opus Dei solidnej formacji doktrynalnej, ascetycznej i apostolskiej. W chwili śmierci Założyciela Opus Dei liczyło ponad 60 tysięcy członków z ponad 80 narodowości.

Prałat Escrivá de Balaguer był konsultorem Papieskiej Komisji do Spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego i Świętej Kongregacji Seminariów i Uniwersytetów, Prałatem Honorowym Jego Świątobliwości i członkiem ad honorem Papieskiej Teologicznej Akademii Rzymskiej. Był także Wielkim Kanclerzem Uniwersytetów w Navarra (Hiszpania) i w Piura (Peru).

Błogosławiony Josemaría zmarł 26 czerwca 1975 roku. Już przed wieloma laty ofiarował swe życie Bogu za Kościół i za Papieża. Jego ciało zostało złożone w krypcie kościoła Matki Bożej Pokoju w Rzymie. 15 września 1975 roku następcą założyciela w kierowaniu Opus Dei został jednomyślnie wybrany bp Alvaro del Portillo (1914-1994), który przez długie lata był najbliższym współpracownikiem Błogosławionego. Obecnym Prałatem Opus Dei jest bp Javier Echevarría, który pracował przez kidziesiąt lat u boku boku bł. Josemaríi Escrivá i jego pierwszym następcą bp del Portillo. Od samego początku swego istnienia, Opus Dei posiadało zawsze aprobatę władzy diecezjalnej, a od 1943 roku także appositio manuum i aprobatę Stolicy Świętej. 28 listopada 1982 roku Ojciec święty Jan Paweł II erygował Opus Dei jako prałaturę personalną. Jest to formuła prawna, której przewidział dla Opus Dei błogosławiony Escrivá.

Opinia świętości, którą Założyciel Opus Dei cieszył się za życia, rozpowszechniła się po jego śmierci we wszystkich zakątkach ziemi, co wyrażają wielorakie świadectwa o łaskach duchowych i materialnych przypisywanych jego wstawiennictwu; między innymi niektóre uzdrowienia niewytłumaczalane dla medycyny. Napłynęło bardzo wiele listów z pięciu kontynentów, między innymi od 69 kardynałów i prawie 1300 biskupów - ponad jednej trzeciej światowego episkopatu - z prośbą do Ojca Świętego o otworzenie procesu beaatyfikacyjnego i kanonizacyjnego Prałata Escrivá de Balaguer.

Kongregacja do Spraw Świętych 30 stycznia 1981 roku wydała nihil obstat dla rozpoczęcia procesu, natomiast 5 lutego 1981 roku zatwierdził je Jan Paweł II.

W latach 1981-1986 w Rzymie i w Madrycie toczyły się procesy rozpoznawcze dotyczące życia i cnót Prałata Escrivá. Wobec wyników obu procesów i po przyjęciu korzystnych opinii Kongresu Teologów i Komisji Kardynałów i Biskupów-członków Kongregacji do Spraw Świętych 9 kwietnia 1990 roku Ojciec święty ogłosił heroiczność cnót Prałata Escrivá, który w ten sposob uzyskał tytuł Czcigodnego. 6 lipca 1991 roku Papież zarządził promulgację Dekretu, który uznaje cudowny charakter uzdrowienia zawdzięczanego wstawiennictwu Czcigodnego Josemaría Escrivá, co stanowiło akt kończący procedury prawne przed beatyfikacją Założyciela Opus Dei, która odbyła się 17 maja 1992 roku podczas uroczystej ceremonii pod przewodnictwem Ojca Świętego Jana Pawła II na Placu Świętego Piotra w Rzymie. Od 21 maja 1992 roku ciało Błogosławionego spoczywa w ołtarzu kościoła prałackiego Matki Bożej Pokoju, w centralnej siedzibie Prałatury Opus Dei i towarzyszy mu ustawiczna modlitwa i wdzięczność licznych osób z całego świata, które zbliżyły się do Boga porwane przykładem i nauczaniem Założyciela Opus Dei, oraz nabożeństwo tych, którzy uciekają się do jego wstawiennictwa.

Wśród opublikowanych pism Prałata Escrivá poza studiami historycznymi, teologicznymi i prawniczymi, jak np. "La Abadesa de las Huelgas” (Przeorysza z Huelgas), są książki o duchowości, które zostały przetłumaczone na wiele jezyków: "Camino” (Droga), "Santo Rosario” (Różaniec Święty), "Es Cristo que pasa” (To Chrystus przechodzi), "Amigos de Dios” (Przyjaciele Boga), "Vía Crucis”(Droga Krzyżowa), "Amar a la Iglesia” (Kochać Kościół), "Surco” (Bruzda) i "Forja” (Kuźnia). Pięć ostatnich pozycji zostało opublikowanych pośmiertnie. Po zebraniu niektórych z wywiadów, które udzielił prasie Założyciel Opus Dei, została opublikowana książka "Conversaciones con Mons. Escrivá de Balaguer” (Rozmowy z Prałatem Escrivá).

Przedmowa

Bóg wie najlepiej. My ludzie tak mało rozumiemy z Jego łagodnej ojcowskiej drogi, którą prowadzi nas ku Sobie. Pisząc w roku 1973 przedmowę do książki To Chrystus przechodzi, nie mogłem przewidzieć, że w tak krótkim czasie odejdzie do domu niebieskiego ów święty kapłan, do którego tysiące mężczyzn i kobiet z całego świata — dzieci jego modlitwy, jego ofiary i jego wielkodusznego oddania się Woli Bożej — mogą odnieść z niezmierną wdzięcznością te same wzruszające słowa pochwały, które święty Augustyn wyśpiewał o naszym Ojcu i Panu, świętym Józefie: lepiej spełnił ojcostwo serca aniżeli ktokolwiek inny spełnił ojcostwo według ciała. Odszedł z tego świata w czwartek 26 czerwca 1975 roku, w południe, w tymże Rzymie, który tak bardzo kochał, ponieważ jest stolicą Piotra, centrum chrześcijaństwa, i głową wszechogarniającej miłości Kościoła świętego. Kiedy jeszcze dzwony na Anioł Pański rozlegały się w naszych uszach, Założyciel Opus Dei usłyszał — w pełnym i wiecznym znaczeniu — te słowa: amice, ascende superius, przyjacielu, wejdź do radości Nieba.

Opuścił ten świat w powszednim dniu swej kapłańskiej pracy, w pełni pogrążony w rozmowę z Nim, który jest Życiem i dlatego Założyciel Opus Dei sam też nie umarł: jest u Jego boku. Pośród swych duszpasterskich zajęć doznał owego słodkiego zachwytu — tak wyraża to w homilii Ku świętości — spotkania się twarzą w twarz z Chrystusem. Było mu nareszcie dane oglądać piękne Oblicze, za którym tak bardzo tęsknił: Vultum tuum, Domine, requiram!.

Od pierwszej chwili po jego narodzinach dla niebieskiej ojczyzny zaczęły do mnie docierać świadectwa niezliczonej rzeszy osób, które znały jego święte życie. Wyrażały one, i nadal wyrażają, uczucia, które można już wyrażać głośno. Przedtem milczano z szacunku dla pokory człowieka uważającego siebie za grzesznika, który szalenie kocha Jezusa Chrystusa. Przeżyłem radość usłyszenia wprost z ust samego Ojca Świętego jednej z jego wielu płomiennych pochwał dla Założyciela Opus Dei. W czasopismach i gazetach na całym świecie można przeczytać niezliczone artykuły pełne uznania ze strony ludu chrześcijańskiego i osób, które jeszcze nie wyznają Chrystusa, ale które zaczęły Go poznawać poprzez słowa i czyny prałata Escrivá de Balaguer.

"Ale dopóki żyję, nie przestanę głosić, że absolutną koniecznością jest to abyśmy byli ludźmi modlitwy. Stale trzeba się modlić! W każdej sytuacji, w najróżniejszych okolicznościach, ponieważ Bóg nigdy nas nie opuszcza”. To było jego jedyne zajęcie: modlitwa i zachęta do modlitwy. Dlatego rozbudził pośród świata cudowną mobilizację osób — jak lubił mówić — gotowych do poważnego potraktowania życia chrześcijańskiego, poprzez synowski stosunek do Pana. Wielu z nas nauczyło się od tego stuprocentowego kapłana, "wielkiej tajemnicy Bożego miłosierdzia: tego, że jesteśmy dziećmi Bożymi”.

W drugim tomie homilii zamieszczamy niektóre teksty opublikowane jeszcze wtedy, kiedy prałat Escrivá de Balaguer przebywał razem z nami, tu, na ziemi i inne spośród wielu, któ...