Czarny Anioł.pdf

GRAHAM MASTERTON

Czarny Anioł

(Przeło Ŝ ył: Dariusz Bakałarz)

Rok wydania: 1991

Rok polskiego wydania: 1992

W Punta Arenas spotkałem prawie stuletniego ameryka ń skiego marynarza. Powiedział

mi, Ŝ e jest jedynym rozbitkiem, który uszedł z Ŝ yciem z Ŝ aglowca „Charlotte”, kiedy ten

rozbił si ę podczas straszliwego sztormu przy przyl ą dku Horn w 1837 roku. Mówił te Ŝ o

dziwnym ładunku, którego zawarto ść kapitan trzymał w najwi ę kszej tajemnicy. Opowiadał o

rozlegaj ą cych si ę noc ą krzykach tak przera Ŝ aj ą cych, Ŝ e trzech członków załogi rzuciło si ę za

burt ę w prze ś wiadczeniu, i Ŝ okr ę t został op ę tany. Nie powiedział wiele ponad to. Dorzucił

jeszcze tylko, Ŝ e rybak z Chileno nie wzi ą ł na swój pokład nikogo z ton ą cej w lodowatej

wodzie załogi „Charlotte”. On sam ocalał chyba tylko cudem. Dodał, Ŝ e pla Ŝ a, na której cały

czas spoczywa wrak Ŝ aglowca, jest uwa Ŝ ana przez mieszka ń ców Chileno za miejsce

niewysłowionego wr ę cz zła i nazywana Miejscem Kłamstw.

Randolph Miller

„Podró Ŝ e po Ameryce Południowej”

Rozdział XII

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Joe Berry zjadł ostatni zwitek spaghetti z lekko kwaskowym sosem i odsun ą ł talerz.

Tak zako ń czył si ę jego ostatni posiłek.

- Niebo w g ę bie - westchn ą ł i wyj ą ł z kieszeni kraciastej koszuli paczk ę merit

mentholsów.

Po drugiej stronie kuchni Nina Berry krz ą tała si ę przygotowuj ą c szarlotk ę z

cynamonem, która nigdy nie miała si ę dopiec.

- Chcesz kawy? - spytała Nina.

Zapalił papierosa i pokr ę cił głow ą .

- Musz ę si ę wyspa ć . Jutro zaczynam mieszkanie w Cow Hollow.

- Przygotowałam bezkofeinow ą .

- Kawa bez kofeiny to nie kawa. Tak jak piwo bezalkoholowe to nie piwo.

W mieszkaniu z dwoma sypialniami, po drugiej stronie przedpokoju spali na swoich

pi ę trowych łó Ŝ eczkach siedmioletnia Karolina Berry i pi ę cioletni Joe Berry junior.

Szmaciana lalka Karoliny - Marta, le Ŝ ała w india ń skim koszyku. Karolina ju Ŝ nigdy

nie podniosła stamt ą d Marty. Ulubiony królik Joego Juniora - Joe Junior Junior, siedział

rozparty na słomianym foteliku. Joe nigdy ju Ŝ nie nazwie go Joe Junior Junior.

Był czwartkowy wieczór, jedenastego sierpnia 1988 roku godzina 21.03.

Joe wstał z papierosem w ustach i odniósł talerz do zlewu.

- Powiniene ś to rzuci ć . - Nina zabrała mu papierosa i pocałowała w policzek.

- Dwa na dzie ń to palenie? - upomniał si ę .

- To o dwa za du Ŝ o. Chciałabym, Ŝ eby ś Ŝ ył wiecznie.

Zostało im mniej ni Ŝ osiem minut.

- Spróbuj ę poprzesta ć na jednym, dobra? Ale musisz mi da ć czas, Ŝ ebym si ę

zdecydował na którym. Potrzebuj ę rano na rozruszanie i wieczorem dla ukojenia.

- Ach te decyzje, decyzje - dokuczała mu.

Joe odebrał jej papierosa i przeszedł do pokoju. Na ekranie du Ŝ ego telewizora z

wyciszonym d ź wi ę kiem migały obrazy. Szedł wywiad z byłym urz ę dnikiem, który zało Ŝ ył

now ą restauracj ę . Nie wł ą czaj ą c głosu Joe usiadł na kanapie, a stopy w zielonych skarpetkach

oparł na stoliku.

Wzi ą ł Examinera.

- Czytała ś ju Ŝ , Ŝ e zamy ś laj ą zlikwidowa ć konny patrol?! - krzykn ą ł. - Kosztuje miasto

półtora miliona dolców rocznie. A to tacy zabawni je ź d ź cy na ś miesznych koniach.

- Podoba mi si ę ten patrol - odpowiedziała Nina. - Tworzy atmosfer ę miasta.

- Jasne. Ale ka Ŝ dy tysi ą c dolarów wydany na t ę atmosfer ę to tysi ą c dolarów mniej na

walk ę z tymi gówniarzami z biednych dzielnic.

Nina przeszła przez pokój z kubkiem kawy.

- Walk ę z gówniarzami. Mówisz, jakby ś my byli na wojnie albo na czym ś takim.

- ś artujesz sobie? W tym roku zgin ę ło ju Ŝ czterech gliniarzy! A co to jest jak nie

wojna?

Pozostało sze ść i pół minuty. Za mało nawet, Ŝ eby doko ń czy ć popołudniow ą gazet ę .

Za mało, Ŝ eby Ninie wystygła kawa.

Kiedy ś , przed dziewi ę ciu laty, gdy zostali na noc u przyjaciół w Mill Valley, Joe

zapytał Nin ę :

- Gdyby ś mogła wybra ć , to co by ś zrobiła przed ś mierci ą ?

Pocałowała go w ucho. Przez drewniane okiennice promienie sło ń ca s ą czyły si ę jak

ś wie Ŝ o zebrany miód.

- Naturalnie, kochałabym si ę - wyszeptała.

Pocałował j ą w ucho.

Pi ęć minut. Za mało czasu na kochanie.

Joe miał trzydzie ś ci trzy lata, był szczupły i muskularny. Rzadkie, czarne włosy

okalały zadziwiaj ą co chłopi ę c ą twarz - dojrzało ś ci dodawały okazałe w ą sy. Po college’u

pracował jako gliniarz, bo jego ojciec te Ŝ był policjantem. Jednak po o ś miu latach czynnej

słu Ŝ by na ulicach San Francisco nagle postanowił nie i ść ju Ŝ wi ę cej do pracy. Poło Ŝ ył si ę do

łó Ŝ ka i nie mógł wsta ć . Lekarz rozpoznał wyczerpanie nerwowe, a Joe znał jego powód.

Absolutny drena Ŝ ducha, pustka wywołana nie szokiem czy urazem, nawet nie widokiem

zabitych kumpli, roztartych na czerwon ą miazg ę starych kobiet czy napuchłych topielców z

zatoki, ale zwykłym rozdawaniem cz ą stek swojej duszy tym, którzy jej potrzebowali. Dzie ń w

dzie ń , noc w noc.

Wiedział, dlaczego ksi ęŜ a si ę upijaj ą . Wiedział, dlaczego lekarze bior ą narkotyki.

Wiedział, dlaczego policjanci nie mog ą rano wsta ć z łó Ŝ ka. To uczucia do ś wiata i odruchy

człowiecze ń stwa wcze ś niej czy pó ź niej wyczerpuj ą si ę i ju Ŝ nie mo Ŝ na da ć z siebie nic

wi ę cej.

Teraz Joe był stolarzem. Pracował dla Fastift Interiors w Ross Valley. Przycinał

d ę bowe boazerie do gabinetów, mahoniowe parkiety i podkłady z sekwoi. Uwielbiał spokojn ą

stolark ę - odmierzanie desek, zapach przeró Ŝ nych drzew. Uwielbiał sposób, w jaki ł ą czyły si ę

ze sob ą czopy. Jednak jeszcze czasami budził si ę w nocy i widział twarze tych ludzi, którzy

wykradli jego dusz ę . Twarze blade jak ś mier ć , blade jak brzuch zatrutej ryby.

Nina nie bardzo rozumiała, co dolega Joemu, chocia Ŝ znała kilka Ŝ on policjantów,

których m ęŜ owie cierpieli na co ś , co elegancko nazywa si ę „wyjałowieniem”. Niektórzy, co

zgry ź liwsi oficerowie nazywali to „wyglinieniem”.

Wygl ą d Niny dokładnie oddawał jej delikatn ą , tolerancyjn ą i tylko lekko

rozkapryszon ą osobowo ść . Urodziła si ę w 1962 roku, była córk ą wła ś ciciela ksi ę garni „Red

Flag” - nieposkromionego Thada Buforda i jakiej ś bli Ŝ ej nie znanej studentki Vanessy Grale

(która w 1967 roku legalnie zmieniła nazwisko na Star Lover).

Nina spotkała Joego w 1981 roku w amfiteatrze przy Uniwersytecie Stanforda na

koncercie jazzowym z okazji Dnia Niepodległo ś ci. Siedzieli pod drzewem i zacz ę li ze sob ą

po prostu rozmawia ć , jakby znali si ę od lat. Nie wiedziała, Ŝ e jest gliniarzem, a potem było

ju Ŝ za pó ź no, bo si ę zakochała.

Z pocz ą tku prawie nie dawało si ę wytłumaczy ć jej przyjaciołom, Ŝ e Joe nie b ę dzie ich

ś cigał za ka Ŝ dego przypalonego skr ę ta. I podczas ka Ŝ dej imprezy czy weekendu Joe cierpiał

zawoalowane i bezpo ś rednie zniewagi. Jedna z przyjaciółek Niny zawsze nazywała go

Himmler. Inna wci ąŜ pytała, czy nie zakuje jej w kajdanki. Po jakim ś czasie zacz ę li traci ć

kontakt z lud ź mi, których raziła obecno ść policjanta, cho ć by okazywał si ę nie wiadomo jak

równym facetem. Ich kr ą g towarzyski ograniczył si ę (jak ogranicza si ę wszystkim

policjantom i ich rodzinom) do innych policjantów z rodzinami.

Nina przyja ź niła si ę przynajmniej z tuzinem Ŝ on policjantów, ale nigdy nie Ŝ ałowała,

Ŝ e ju Ŝ nie jest jedn ą z nich. Kiedykolwiek si ę spotykały, zawsze jadły spartaczone ciasto i

rozmawiały z wymuszon ą beztrosk ą . Wszystkie mówiły tym samym łamliwym głosem, jakby

w ka Ŝ dej sekundzie mogły rozlecie ć si ę na kawałki. Nawet bez ci ą głego Ŝ ycia na kraw ę dzi

Ŝ ycie nie jest bajk ą .

Napiła si ę kawy.

- Mówiłam ci, Ŝ e dzisiaj Karolina wygrała batonik za rysunek?

Jeszcze tylko cztery minuty. Joe podniósł wzrok.

- W szkole rozdaj ą teraz batoniki? My ś lałem, Ŝ e słodycze to kara, nie nagroda.

- Oj, Joe, od jednego małego batonika nic jej si ę nie sianie.

- No nie wiem. To ju Ŝ sprawa rodziców, nie s ą dzisz? Próbujesz dobrze wychowa ć

dzieci, dbasz o ich z ę by, o ich wag ę . Na pewno im nie pomo Ŝ e, je ś li nauczyciele zaczynaj ą

rozdawa ć słodycze.

- Bardzo ładnie namalowała cał ą rodzin ę . Zatytułowała „Oto my - rodzina Berrych”.

- A siebie namalowała bez z ę bów?

- Joe, na miło ść bosk ą , to tylko batonik. Przyniosła do domu i zapytała, czy mo Ŝ e go

zje ść .

- A ty oczywi ś cie pozwoliła ś ?

Nina pokr ę ciła głow ą .

- Jeste ś czasami niemo Ŝ liwy. Palisz, pochłaniasz tyle spaghetti, jakby ci za to płacili, i

pijesz piwo, a Ŝ masz w sobie tyle gazu, Ŝ e mógłby ś odlecie ć . A potem czepiasz si ę jednego

małego batonika, który dostała twoja córka, bo jest dobra z rysunków.

Trzy minuty. Za mało, Ŝ eby wysłucha ć do ko ń ca piosenki. Oczywi ś cie ich ulubionej

Barbary Streisand Evergreen (3:23).

- Dobrze, ju Ŝ dobrze. - Joe u ś miechn ą ł si ę . - Poddaj ę si ę , ale nie wi ń mnie, je ś li

wyro ś nie z niej bezz ę bny grubas.

- Pójdziesz i zobaczysz ten rysunek? - zaproponowała Nina. - Przypi ę ła go przy

ś ciennym notesie. A jak ju Ŝ tam b ę dziesz, pocałuj j ą na dobranoc.

Joe westchn ą ł. Odło Ŝ ył gazet ę na kanap ę , zgasił papierosa, wstał i przeci ą gn ą ł si ę .

- Chyba si ę starzej ę - powiedział. Podszedł do Niny i pocałował j ą w czoło. To był

jego ostatni pocałunek. - Poło Ŝ yłem dzisiaj szesna ś cie metrów kwadratowych d ę bowego

parkietu. Czuj ę si ę jak Quasimodo.

Postukuj ą c leciutko palcami w tapet ę poszedł korytarzem do dzieci ę cej sypialni. Jak

zwykle drzwi były uchylone na kilka centymetrów. Szklana wizytówka zawiadamiała, Ŝ e to

pokój Joego Juniora i Karoliny. Joe otworzył drzwi i wszedł do ś rodka. Czuł ciepło i zapach

ś pi ą cych dzieci.

Za ciemno, Ŝ eby wyra ź nie zobaczy ć rysunek Karoliny. Z tego, co mu si ę udało

dojrze ć , przedstawiła rodzin ę jako cztery jasnoniebieskie postacie z twarzami ś wi ń i z

metrowymi kijami zamiast r ą k. Dlaczego dzieci zawsze maluj ą przy ka Ŝ dej dłoni ze sto

palców? U ś miechn ą ł si ę , podszedł do łó Ŝ ka i popatrzył na ś pi ą c ą córk ę .

Karolina była delikatn ą , ś liczn ą blondyneczk ą , jak Nina. Widział wiele rodzin, gdzie

córka urosła i stała si ę podobna do ojca, a syn do matki. Starszy sier Ŝ ant George Swope

spłodził trzy córki i ka Ŝ da wygl ą dała dokładnie tak jak on. W ą skie brwi, szeroka szcz ę ka i

wydatny nos. Chłopaki z oddziału nazywali je „siostrzyczki sier Ŝ anta Swope”.

Ale tu le Ŝ ała Karolina z niebieskimi Ŝ yłkami na uło Ŝ onym na poduszce nadgarstku.

L ś ni ą ce blond włosy rozsypały si ę wokół jej głowy niczym złoto. Miała leciutko rozchylone

usta, oddychała gł ę boko i nieco chrapliwie.

Ni Ŝ ej, prawie całkiem przykryty kołdr ą , Joe Junior ś nił o czym ś nieodgadnionym: o

szkole, kosmosie, a mo Ŝ e o kanapce z serem. Joe widział tylko odgarni ę te do tyłu

ciemnobr ą zowe włosy. Nachylił si ę i pocałował go w małe, gor ą ce uszko. Mały te Ŝ lekko

chrapał. Mo Ŝ e nawil Ŝ acz powietrza pomógłby im l Ŝ ej oddycha ć .

Minuta pi ęć dziesi ą t pi ęć sekund. Za mało czasu na nawil Ŝ enie powietrza. Za mało

nawet na przypomnienie sobie wszystkich chwil, kiedy rodzina Berrych była szcz ęś liwa.

Joe podszedł do łó Ŝ ka, Ŝ eby poprawi ć zasłon ę . Spojrzał na Fulton Street. Było prawie

pusto, nie licz ą c zaparkowanych samochodów i dwóch m ęŜ czyzn w kapeluszach

gestykuluj ą cych Ŝ ywo r ę kami i halsuj ą cych od kraw ęŜ nika do kraw ęŜ nika, jakby byli

kompletnie pijani.

Sam dom był nadzwyczaj cichy. Z góry nie było słycha ć telewizji od pani Caccano, bo

upadła, skr ę ciła sobie kostk ę i teraz musiała odle Ŝ e ć tydzie ń w szpitalu. Linebargerowie z

dołu te Ŝ nie słuchali dzisiaj opery.

Cisza sprawiała, Ŝ e mglista noc zdawała si ę jeszcze bardziej upiorna. Joe zawsze

obiecywał sobie, Ŝ e wyprowadzi si ę z dzielnicy przy zatoce, mo Ŝ e do Napa albo Sacramento,

gdzie klimat jest suchszy, a dzieciaki nie sapi ą przez sen.

Ale tu si ę urodził, jego matka równie Ŝ , jego dziadek był rekwizytorem Chutes -

jednym z nielicznych teatrów, przetrwałym po po Ŝ arze i trz ę sieniu ziemi w 1906 roku. Czy

było dla niego inne, lepsze miejsce na ś wiecie?

Minuta. Ju Ŝ poni Ŝ ej minuty. Pi ę tna ś cie sekund. Dziesi ęć . Za mało na Modlitw ę

Pa ń sk ą , nawet gdyby wiedział, Ŝ e powinien odmówi ć .

Pu ś cił zasłon ę . Nagle usłyszał huk jakby wybuchaj ą cej bomby. Łuubuuduu! - gł ę boka,

pot ęŜ na, przygniataj ą ca eksplozja.

- Jezu! - krzykn ą ł, bo przez ułamek sekundy pomy ś lał, Ŝ e to on spuszczaj ą c zasłon ę

spowodował wybuch.

Nasłuchiwał. Panowała cisza.

- Nina?! - zawołał.

Cisza. A mo Ŝ e cichutki płacz? Nie był pewien.

Z ka Ŝ d ą chwil ą całe Ŝ ycie wokół niego zaczynało si ę wali ć , jakby Boga miało

usatysfakcjonowa ć dopiero str ą cenie całej rodziny do piekła.

- Nina! - krzykn ą ł. (A mo Ŝ e nie? Mo Ŝ e nie był w stanie nic z siebie wydusi ć ? Nie miał

pewno ś ci. Jako gliniarz nasłuchał si ę nagra ń ludzi pod wpływem silnego stresu -

zakładników, samobójców, ludzi złapanych w pułapk ę kanałów ś ciekowych. Tym ludziom

zawsze wydawało si ę , Ŝ e mówi ą spokojnie i rzeczowo, ale gdy komu ś z nich uda si ę usłysze ć

siebie, to usłyszy tylko obcy bełkot i sapanie jak przy hiperwentylacji).

Trz ę sienie ziemi? - pomy ś lał. Ale przecie Ŝ czuł, Ŝ e to co ś zupełnie innego. ś adnego

kołysania pod stopami. Wybuch gazu? Mo Ŝ e Linebargerowie zostawili odkr ę cony gaz i poszli

na wyst ę py swojej córki w „Eurece”?

Wyszedł do przedpokoju.

- Nina? Nina? Nic ci nie jest?

Krew pulsowała mu w uszach: Nina, Nina, Nina, Nina.

Pierwsz ą rzecz ą , jak ą zauwa Ŝ ył, były zniszczone drzwi wej ś ciowe. A wła ś ciwie nie

drzwi, ale sama framuga i stercz ą ce wokół cegły.

W gruzach na podłodze le Ŝ ał wielki lewar, u Ŝ ywany przez stra Ŝ aków do wywa Ŝ ania

drzwi w płon ą cych budynkach.

- Nina!

Nie wiedział, w jaki sposób udało mu si ę tak szybko doj ść do pokoju. Jakby przez

głow ę przemkn ę ła mu my ś l „pokój” i w mgnieniu oka ju Ŝ tam był. I wtedy zobaczył, co si ę

stało. To było gorsze ni Ŝ wszystko, co mógł sobie wyobrazi ć .

Co ś mu powiedziało: to szale ń stwo, zbyt okrutne, aby mogło by ć prawdziwe. To

koszmar, który nawiedza ka Ŝ dego ci ęŜ ko pracuj ą cego i płac ą cego podatki człowieka z klasy

ś redniej. Mógł si ę zdarzy ć tylko we ś nie lub na filmie.

Ogromny jak wie Ŝ a m ęŜ czyzna, w straszliwej, kanciastej masce stał na ś rodku pokoju.

Jedn ą nog ę opierał na przewróconym stoliku. Ci ą gn ą ł Nin ę za włosy, a do jej szyi przyciskał

wielki rze ź niczy nó Ŝ . Ninie zbielały usta, a oczy wyszły niemal na wierzch. R ę ce zwisały po

bokach, jakby była marionetk ą z zerwanymi sznurkami. M ęŜ czyzna tak mocno przyciskał nó Ŝ

do tchawicy, Ŝ e spod przeci ę tej skóry płyn ę ła krew i wystarczyłoby, Ŝ eby Nina przełkn ę ła

ś lin ę , a gardło by si ę otworzyło.

Joe ostro Ŝ nie podniósł r ę ce, oddychał z trudem. Do ś wiadczenie policyjne

podpowiadało mu: ochrona zakładnika, nie da ć si ę zwariowa ć ani spanikowa ć . To mo Ŝ e by ć

twoja Ŝ ona, ale to jeszcze nie powód, aby traci ć nad sob ą panowanie. Okazuj spokój, okazuj

ch ęć pojednania.

Groteskowa maska nie pozwalała Joemu oceni ć wyrazu twarzy napastnika ani w jakim

jest wieku, ani stanu jego umysłu. Maska była czarna jak smoła, plastikowa albo z papier-

mâché, przywodz ą ca na my ś l chrz ą szcza, lecz raczej z jelenim poro Ŝ em ni Ŝ ze zwykłymi

rogami. Ś miertelnie czarne obwódki wokół oczu przypominały kształtem lisie, a martwe,

aksamitne oczy nie wyra Ŝ ały nic.

M ęŜ czyzna rozebrany był do pasa. Jego pier ś pokrywał rozmazany,

rdzawokarmazynowy olejek, zmieszany mo Ŝ e z farb ą , a mo Ŝ e z krwi ą . Mi ęś nie klatki

piersiowej miał rozwini ę te jak zapalony ci ęŜ arowiec.

Dziwne, my ś lał Joe, nieprzeci ę tny facet. Sutki miał przebite złotymi obr ą czkami, z

których zwisały brz ę cz ą ce koraliki i paciorki.

Czarne d Ŝ insy podtrzymywał ci ęŜ ki czarny, skórzany pas z błyszcz ą c ą sprz ą czk ą w

kształcie u ś miechni ę tej czaszki. U pasa wisiała spora, płócienna torba. M ęŜ czyzna był

niezwykłej postury: ponad metr dziewi ęć dziesi ą t wzrostu i dobrze powy Ŝ ej stu kilogramów

wagi.

Nie wygl ą dał jak rockers ani Ŝ aden z tych przebranych homoseksualnych fetyszystów,

którzy przyje Ŝ d Ŝ aj ą do San Francisco odwiedzi ć umieraj ą cych przyjaciół, ani te Ŝ jak typowy

narkoman spotykany na ka Ŝ dej ulicy, bez których Departament Policji San Francisco byłby

normalnym miejscem pracy.

Ten człowiek był zupełnie inny. Wygl ą dał jak posłaniec samego Szatana.

Co wi ę cej wywalił drzwi wej ś ciowe stra Ŝ ackim lewarem, a je ś li wcze ś niej nie upewnił

si ę , Ŝ e s ą siednie mieszkania s ą puste, to po prostu nie przejmuje si ę hałasem. Dla Joego było

jasne, Ŝ e facetowi nie zale Ŝ y, czy prze Ŝ yje, czy umrze, a to ś wiadczy o tym, Ŝ e nie zawaha si ę

przed zabójstwem.

Dawno temu, na Green Street, jeden z partnerów Joego popełnił bł ą d próbuj ą c

wytr ą ci ć pistolet człowiekowi, któremu nie zale Ŝ ało na Ŝ yciu. Twarz partnera rozprysła si ę na

koszuli Joego jak talerz jarzynowej zupy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: