M-W26_79.pdf

D ROGA K U Ś WIATŁU

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Nr. 26 (79) LATO 2006

Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. Gdyż

bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władcami tego świata ciemności,

ze złymi duchami w okręgach niebieskich (Ef.6,11-12).

Żaden żołnierz nie daje się wplątać w sprawy doczesnego życia... (2 Tym. 2,3-4).

SZABAT SZALOM

W skupieniu myśli

Już czekam na Ciebie

Mój Boże Jedyny

Wszechpotężny w Niebie

Tyś Jest Niebem

Ty Ziemią

Tyś wszystko ogarnął

Tyś to uratował

Moją duszę marną!

Ty łaską mnie darzysz

Choć dniem każdym grzeszę

Uczeń ja niezdarny

Lecz dziś się pocieszę!

W dniu Twoim Panie

Który uświęcony

Padam na twarz przed Cię

Z grzechu obnażony!

W skupieniu myśli

Już czekam na Ciebie

Mój Boże Jedyny

Schroń mnie swoim cieniem

2 maja 2003, Józef Katz

R OZMYŚLANIA O PREEGZYSTENCJI

Efezjan 1:3-6 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa

Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym

błogosławieństwem niebios. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem

świata , abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w

miłości przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według

upodobania woli swojej, ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas

obdarzył w Umiłowanym.

Jako mieszkańcy ziemi (od chwili swego urodzenia) znamy jedynie doczesną

rzeczywistość ziemską, immanentnie związaną z przemijającym czasem.

Transcendentna rzeczywistość niebiańska takich ograniczeń nie ma. Ujawniony

wobec aniołów, (dotyczący spraw ziemskich) Boski zamiar, który na ziemi

jeszcze się nie urzeczywistnił, gdyż czeka na dogodny moment w czasie

kosmicznym, w niebie natychmiast może być traktowany jako rzeczywistość

‘namacalna’ w wiekuistym „teraz”. Boskie decyzje są „tak i amen”. Od chwili

ich podjęcia w niebie, Boskie decyzje tam obowiązują nieodwołalnie na całą

wieczność (Rzym.11:29), chociaż w czasie kosmicznym ich wypełnienie jeszcze

nie nastąpiło. Podobnie na ziemi, postanowione Boskie „czasy i chwile” dopiero

mają nadejść, chociaż Wiecznie Żyjący Święty Jedyny już je postanowił.

Kiedy orkiestra rozpoczyna wykonywanie premierowego prawykonania symfonii, to jej

ostatni akord jest kompozytorowi znany, chociaż jeszcze brzmieniowo nie zaistniał. Podobnie

też każdy podmiotowy „akord” na ziemi musi cierpliwie czekać za swój brzmieniowy czas

zaistnienia i działania. W przeciwnym przypadku zabrzmi dysonans katastroficzny.

Jeśli pradawny Boski plan zmartwychwzbudzenia świętych , którzy po

zakończeniu ich ziemskiej doczesności już zmarli na ziemi (i w ziemskiej

rzeczywistości już nie funkcjonują) stanowi już „teraz” zmartwychwstańczą

rzeczywistość niebiańską, (niezależnie od tego, czy im już została przywrócona

świadomość podmiotowa, czy też na jej przywrócenie oczekują), to – przez

prostą analogię – odwieczny, ponadczasowy Boski zamiar niebiański odnośnie

wzbudzenia (w ziemskim czasie i miejscu) Mesjasza, mógł być istniejącą w

niebie rzeczywistością już od chwili podjęcia tej decyzji. Nie znamy wszystkich

Boskich planów odnośnie przyszłego wzbudzenia na ziemi ludzi wybitnych

(twórców, wodzów, świętych). Ludzie ci już ‘preegzystują’ w Bożym planie dla

ziemi perspektywicznym. Tylko cząstkę Swych planów Bóg ludziom objawił.

Wiele Boskich „niech…”, dotyczących ziemi i objawionych prorokom

odnośnie ziemskiej doczesności, stanowi proroctwa jeszcze niewypełnione.

Tylko niektóre się już wypełniły. Kiedy na ziemi Mesjasza jeszcze nie było, to

Boska decyzja o Jego przyszłym wzbudzeniu (według ziemskiego miejsca i

czasu), już dużo wcześniej zapadła nieodwołalnie (1.Mojż.3:15). Według

niewzruszoności Boskich decyzji, w niebie Mesjasz „odwiecznie”, (czyli „przed

‘założeniem’ świata”), był traktowany jako ziemski Syn Boga (tak, jakby na

ziemi już realnie zaistniał i zwyciężył szatana). Według nieodwołalnego

Boskiego postanowienia ‘ziemia’ miała historycznie Nań jeszcze długo czekać.

Prorocy o tym wiedzieli, zatem w swej ponadczasowej łączności z Bogiem, z

poziomu ziemskiego widzieli i opisywali Mesjasza jako „preegzystującego” z

wielkim wyprzedzeniem czasowym, jakby już „teraz” zabitego na ziemi (Ps.22),

oraz już „teraz” wzbudzonego ze śmierci, także na ziemi: „A po onych

sześćdziesięciu i dwóch tygodniach zabity będzie Mesyjasz, wszakże Mu to nic

nie zaszkodzi…” (Daniela 9:26 – B. Gd.).

Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu

swoim sługom, prorokom . (Amosa 3:7 – B. Gd.).

W świetle powyższego, także niebiańska ‘preegzystencja’ Mesjasza według

Kolosan 1:15-17 z pewnością może być rozumiana jako zamierzony Boski

plan, (lecz nie koniecznie literalnie jako niebiańska, świadoma egzystencja

podmiotowa). Tak samo mamy prawo rozumować w stosunku do

‘późniejszych’ ludzi - ziemskich duchowych bytów podmiotowych, dla których

wszystkie rzeczy stworzone mają stanowić zamierzone, doczesne lecz niezbędne

„proscenium” ludzkiego i mesjańskiego dramatu. Zatem ‘rzeczy’: „przezeń

stworzone” albo „ze względu na Niego stworzone”, a nawet „dla niego

stworzone” oraz „przezeń i dla niego stworzone” - można bezpiecznie

rozumieć jako zwykłe synonimy a nie dosłowne stwierdzenia, że to [rzekomo]

Jezus – a nie Bóg – jest „Stworzycielem (albo współ-stworzycielem) nieba i

ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych…”.

…Który jest obrazem Boga niewidzialnego i pierworodny wszystkich rzeczy

stworzonych . Albowiem przezeń stworzone są wszystkie rzeczy, które są na

niebie i na ziemi, widzialne i niewidzialne, bądź trony, bądź państwa, bądź

księstwa, bądź zwierzchności, wszystko przezeń i dla niego stworzone jest. A on

jest przed wszystkimi i wszystko w nim stoi. (Kolosan 1:15-17 - B. Gd.).

Zwrot „pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych” nie powinien tu być

literalnie pojmowany, gdyż Jezus, jako Mesjasz, nie jest rzeczą, lecz Osobą,

(rzeczy się nie rodzi) a ponadto – według języka teologów – Mesjasz Jezus nie

został ‘stworzony’, lecz ‘zrodzony’. Dlatego tego wątku (tych wersetów) nie

należy dogmatyzować, lecz pozostawić do rozmyślań indywidualnych.

Każde, jeszcze niewypełnione proroctwo, dotyczące kiedykolwiek żyjącego

na ziemi podmiotu, jest ziemskim świadectwem decyzyjnej ‘preegzystencji’

tego podmiotu (tej osoby) w zamyśle Boskim, chociaż tego człowieka na ziemi

jeszcze Bóg nie wzbudził. Boski zamiar wzbudzenia na ziemi Mesjasza był

rzeczywistością niebiańską, a więc niebiańską ‘preegzystencją’ w stosunku do

jeszcze nie zaistniałej rzeczywistości ziemskiej. (Gdyż przed „Pierworodnym”,

mogło jeszcze nie być nawet kosmicznego nieba i ziemi).

Egzystencja niebiańska i egzystencja ziemska to dwa różne pojęcia tak

nieporównywalne jak doczesność i wieczność. Z przyziemnego punktu

widzenia, jakakolwiek - inna niż Boska - podmiotowa ‘preegzystencja’ nie

istnieje tak samo jak nie istnieje ziemska post-egzystencja po śmierci. (W tym

miejscu oczywiście pomijam znane z wierzeń żydowskich dybuki , będące

błąkającymi się po ziemi duchami zmarłych, które nie zostały przyjęte do

odpocznienia w szeolu ). Jednak przyszła transcendentna egzystencja mesjańska

„nie z tego świata”, historycznie objawiona w zmartwychwstaniu, pozwala nam

z poziomu ziemskiego wierzyć, że każdy Boski podmiotowy zamysł jest w

niebie, w nieprzemijającym „teraz”, na tyle tam namacalną i nieodwołalną

rzeczywistością, iż dla nas – ziemian może tutaj uzasadniać domniemanie o

zarówno ‘pre’-, jak i ‘post’- egzystencji w postaci ziemskich narodzin oraz

„natychmiastowego” niebiańskiego „zmartwychwstania” świętych duchów z

chwilą ich uwolnienia ze zmarłych ziemskich ciał. Domniemanie nie może

jednak stanowić dogmatycznie przymusowego pewnika wiary.

Egzystencja niebiańska (z ziemi widziana jako ‘pre’-), rozumiana jako Boski

zamysł dla jeszcze nienarodzonego niemowlątka, kończy się z chwilą narodzin

tego (postanowionego przez Boga) podmiotu duchowego w ludzkim ciele na

ziemi. Wtedy zaczyna się jego egzystencja ziemska i w świadomych aktach woli

dramatyczne zmaganie z zakusami grzechu.

W świetle takiego rozumowania także ziemskie zmartwychwstanie Jezusa

może być swoistym powtórnym ‘pre’-, które było w niebie postanowione

jeszcze przed ziemskimi wiekami, to znaczy przed narodzeniem Mesjasza na

ziemi, a może nawet i przed ‘założeniem’ wszechświata.

Zatem, jeśli Bóg wybrał nas przed założeniem świata (Ef.1:4) to, rozumując

po ludzku, w niebie już – według Bożego postanowienia – pre-egzystowaliśmy,

chociaż jeszcze nie narodziliśmy się nawet na ziemi. Nikt z moich trzeźwo

wierzących znajomych nie przypomina sobie swej świadomej niebiańskiej

preegzystencji. W chrześcijaństwie nie ma obowiązku myślenia przyziemnego,

ale jest obowiązek myślenia trzeźwego. Zatem mam prawo wierzyć, że nawet

Jezus nie przypominał sobie swej świadomej niebiańskiej preegzystencji. Słowa

Jezusa: A nikt nie wstąpił do nieba, tylko Ten, który zstąpił z nieba, Syn

Człowieczy ,… (Jana 3:13), mogą być rozumiane jako wzbudzenie Mesjasza na

ziemi na mocy przedwiecznej Boskiej decyzji niebiańskiej. Albowiem przed

założeniem świata zamierzone przez Boga ‘wzbudzenie’ (albo narodzenie)

Jezusa na ziemi można także nazwać jego ‘zstąpieniem’. O tym, czy Jezus

egzystował w niebie jako byt świadomy, możemy jedynie domniemywać.

Dopuszczalność myślenia w tej sprawie niejednoznacznego i wnioskowania

potwierdzają inne zapisy Janowe: Ja jestem chlebem żywym, który z nieba

zstąpił… (Jana 6:51). Taki jest chleb, który z nieba zstąpił,… (Jana 6:58).

Antropomorfizacja ‘chleba niebiańskiego’ kieruje nasze rozumienie raczej ku

transcendentnej przenośni aniżeli ku przyziemnemu pojmowaniu niebiańskich

pojęć egzystencjalnych. Konfliktogenne szafowanie dogmatycznie odmiennymi

pojęciami: „zrodzony” i „stworzony”, stosowanymi przez teologów w

odniesieniu do różnych niebiańskich bytów duchowych , nie zostały

dostatecznie jasno i precyzyjnie zdefiniowane i dlatego prowadzą do sporów, a

wszelka ludzka dyskusja na ten temat powinna być na ziemi traktowana jako

bezpodstawna. Dlatego też dogmat o podmiotowej preegzystencji niebiańskiej

Jezusa, rozumianej w sposób ziemski, traktuję jako wielce dyskusyjny, chociaż

pod względem dydaktycznym jest on w swej prostocie atrakcyjny dla szkół

biblijnych i seminariów teologicznych. Jednakże w poważnej i trzeźwej dyskusji

należałoby raczej z pokorą przyjąć pewnik o przyziemnej ograniczoności

naszego pojmowania i nie wdawać się w spory o rzeczy, które można pojmować

rozmaicie według zdolności abstrakcyjnego, lecz zarazem logicznego myślenia,

jakimi nas Bóg obdarzył indywidualnie oraz niejednakowo. Jak dotąd nie mamy

wystarczająco pełnych informacji o porządku panującym w niebie.

W świetle powyższych uwag przerażeniem może nas napełniać „lustrzana”

myśl fatalistyczna odnośnie piekielnej ‘pre-egzystencji’ tych bliźnich, którzy z

doczesnej ziemi idą na wieczne zatracenie. Jeśli na ziemi obok siebie żyją dzieci

Boże i dzieci diabelskie (1.Jana.3:10), - co jest pewnikiem według naszego

doświadczenia - to czyż te niemowlęta, których ojcem jest diabeł (Jana 8:44), a

dopiero mają się w ciałach narodzić w przyszłości, już teraz ‘preegzystują’ w

szeolu, w piekle lub w jeziorze ognistym? Czyżby taka była odwieczna decyzja

miłosiernego Boga, Ojca duchów?

Jezus obwieścił dobrą nowinę, że nie! Gdyby było „tak”, to moc szatańska (i

ojcostwo) byłyby pojęciowo zrównane z mocą (i ojcostwem) Wszechmogącego.

A zatem „ojcostwo diabła” w stosunku do duchów ludzkich należy rozumieć

jako „ szatańskie powinowactwo nabyte przez nas w ziemskiej doczesności

przez zasiedzenie w grzechu” , zaś – przy takim zrozumieniu – jedynym

Ojcem wszystkich duchów (dawcą jaźni życia podmiotowego) jest tylko

Bóg , zaś szatan – jedynie zwodzicielem (Ez.28:15-19), jak to miało miejsce w

Edenie wobec pierwszego Adama, oraz na pustyni wobec ‘Ostatniego Adama’.

W świetle Ewangelii Jezusa, nasze Synostwo Boże należy rozumieć jako

zbawcze „ Boskie powinowactwo nadane nam w ziemskiej doczesności na

mocy wyboru łaski Ojca”, przy naszej spontanicznej akceptacji.

Wejście w powinowactwo z szatanem jest procesem raczej powolnym,

zachodzącym w warunkach długotrwałego ulegania ziemskim pożądliwościom,

nałogom i wpływom złego towarzystwa. Zasiedzenie w uczynkach ciała,

mianowicie: wszeteczeństwie, nieczystości, rozpuście, bałwochwalstwie,

czarach, wrogości, sporach, zazdrości, gniewie, knowaniach, waśniach,

odszczepieństwie, zabójstwach, pijaństwie, obżarstwie i tym podobnych

(Gal.5:19-21), zachodzi jedynie przy naszym świadomym uczestnictwie.

Natomiast mesjańska wiara jest synowskim powinowactwem z Bogiem ,

które po starannej obserwacji Ojciec duchów nadaje wybranym wierzącym

(Mat22:14; Jana10:34). To Boskie powinowactwo jest nadawane raczej

gwałtownie, niekiedy bardzo gwałtownie (Mat.11:12; Dz.ap.9:3). Kulminacją

tego nadania jest chrzest Świętym Duchem Jezusa (Dz.ap.2:4; Ef.1:13).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: