8. Bezgwiezdna Noc.pdf

„Salvatore znów przywołuje w doskonały sposób magię Zapomnianych Krain... Nieważne,

czy jesteś nowym gościem na tych ziemiach, czy też jesteś dobrze obeznany z ich zwyczajami,

książka ta proponuje ci przyjemną i ekscytującą podróż."

- West Coast Review of Books

Art & Ertenteinment

FORGOTTEN REALMS

Bezgwiezdna noc

R.A. Salvatore

Tłumaczenie:

Piotr Kucharski

Tytuł oryginału:

STARLESS NIGHT

A pierwszego dnia Ed stworzył świat ZAPOMNIANYCH KRAIN, dając tym

mojej wyobraźni miejsce, w którym mogła zamieszkać.

Dla Eda Greenwooda, z podziękowaniami i podziwem .

PRELUDIUM

Drizzt przejechał palcami po kształtach statuetki przedstawiającej czarną panterę, której

czarny onyks był idealnie gładki, bez skaz nawet w okolicach umięśnionego karku. Wyglądała

tak samo jak Guenhwyvar, była jej idealnym odzwierciedleniem. Jakże Drizzt mógł się teraz

zmusić, by się z nią rozstać, w pełni przekonany, że już nigdy więcej nie ujrzy wielkiej pantery?

- Żegnaj Guenhwyvar - wyszeptał drow tropiciel, a gdy spojrzał na figurkę, na jego twarzy

wymalował się smutek. - Sumienie nie pozwala mi zabrać cię ze sobą w tę podróż, bowiem

bardziej obawiałbym się o twój los niż o mój. - W jego westchnieniu słychać było szczerą

rezygnację. Wraz z przyjaciółmi walczyli długo i ciężko, by osiągnąć ten stan pokoju, jednak

Drizzt doszedł do przekonania, iż to zwycięstwo było fałszywe. Chciał temu zaprzeczyć, chciał

wsunąć Guenhwyvar z powrotem do sakiewki i na ślepo pójść dalej, mając nadzieję na najlepsze.

Drizzt otrząsnął się z tej chwili słabości i podał figurkę Regisowi, halflingowi,

Regis wpatrywał się przez długą, milczącą chwilę z niedowierzaniem w Drizzta,

zszokowany tym, co drow mu powiedział i czego od niego wymagał.

- Pięć tygodni - przypomniał mu Drizzt.

Anielskie, chłopięce rysy halflinga zmarszczyły się. Gdyby Drizzt nie wrócił w przeciągu

pięciu tygodni, Regis miał oddać Guenhwyvar Catti-brie i powiedzieć jej oraz królowi

Bruenorowi prawdę na temat odejścia Drizzta. Z mrocznego i posępnego tonu drowa Regis

rozumiał, że Drizzt nie spodziewa się wrócić.

Pchnięty nagłym impulsem, halfling upuścił figurkę na łóżko i zaczął gmerać przy wiszącym

na jego szyi łańcuszku, którego klamra zaplątała się w długich, mocno skręconych lokach jego

brązowych włosów. W końcu zdołał jąodpiąć i zdjął wisiorek - duży, magiczny rubin.

Teraz Drizzt był zszokowany. Znał wartość klejnotu Regisa oraz jego zaborczą miłość do

tego przedmiotu. Powiedzieć, że Regis zachowuje się niezgodnie ze swoim charakterem, byłoby

ogromnym niedomówieniem.

- Nie mogę - spierał się Drizzt, odpychając kamień. - Mogę nie wrócić i on może zaginąć...

- Weź to! - zażądał ostro Regis. - Za to wszystko co dla mnie... co dla nas zrobiłeś, z

pewnością na to zasługujesz. Zostawienie Guenhwyvar to jedno, bowiem rzeczywiście byłoby

tragedią, gdyby pantera wpadła w łapy twoich złych pobratymców, jednak to jest tylko magiczna

zabawka, a nie żywa istota, a może pomóc ci podczas podróży. Zabierz to, tak jak zabierasz

swoje sejmitary. - Halfling przerwał, jego miękkie spojrzenie skrzyżowało się z fioletowymi

oczyma Drizzta. - Mój przyjacielu.

Regis strzelił nagle palcami, przerywając chwilę ciszy. Pobiegł przez pokój, jego bose stopy

klapały po zimnym kamieniu, a nocna koszula delikatnie powiewała. Z szuflady wyciągnął

kolejny przedmiot, raczej nie wyróżniającą się niczym szczególnym maskę.

- Odzyskałem ją - powiedział, nie chcąc ujawniać całej historii związanej z tym, jak zdobył

ten znajomy przedmiot. Tak naprawdę Regis wyszedł z Mithrilowej Hali i znalazł Artemisa

Entreri wiszącego bezradnie na wystającej skale wysoko ponad zboczem parowu. Regis szybko

ograbił zabójcę, po czym przeciął szew w jego płaszczu. Potem słuchał z pewną dozą satysfakcji

jak ów płaszcz, jedyna rzecz, która utrzymywała poszarpanego, ledwo przytomnego mężczyznę

w powietrzu, zaczął się drzeć.

Drizzt przyglądał się długo magicznej masce. Ponad rok temu zabrał ją z siedziby banshee.

Używająca jej osoba mogła zmienić cały swój wygląd, ukryć swą tożsamość.

- To powinno ci pomóc wejść i wydostać się - powiedział z nadziej ą Regis. Drizzt mimo to

nie poruszył się.

- Chcę, żebyś ją wziął - nalegał Regis, źle rozumiejąc wahanie drowa i wyciągając jaw

stronę Drizzta. Regis nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia, jakie maska miała dla Drizzta

Do'Urdena. Drizzt nosił ją kiedyś, by ukryć swą tożsamość, bo wiem mroczny elf

przemierzający powierzchnię świata nie mógł czuć się zbyt bezpiecznie. Zaczął postrzegać tę

maskę jako kłamstwo, jakkolwiek użyteczna mogłaby być, i po prostu nie był w stanie znów jej

założyć, niezależnie od korzyści, jakie mogła przynieść.

Czy też mógł? Drizzt zastanawiał się, czy mógł odrzucić ten dar. Jeśli maska mogła pomóc

w jego sprawie - sprawie, która z pewnością wpłynie na tych, których pozostawi za sobą- to czyż

założenie jej nie leżało w zgodzie z sumieniem?

Nie, zdecydował w końcu, maska nie była aż tak cenna dla jego sprawy. Trzy dekady poza

miastem było długim czasem, a nie wyróżniał się aż tak bardzo wyglądem, z pewnością nie był

zaś tak znany, by obawiać się, że ktoś go rozpozna. Podniósł rozłożoną dłoń, odrzucając

podarek, a Regis, po jeszcze jednej niepomyślnej próbie, wzruszył swymi małymi ramionami i

odłożył maskę.

Drizzt odszedł, nie mówiąc już nic. Do świtu pozostało jeszcze wiele godzin. Na górnych

poziomach Mithrilowej Hali dogasały pochodnie i niewielu krasnoludów krzątało się w okolicy.

Wydawało się być idealnie cicho i spokojnie.

Szczupłe palce mrocznego elfa, dotykając lekko, nie powodując żadnego dźwięku, musnęły

wzór na drewnianych drzwiach. Nie miał zamiaru przeszkadzać osobie, która znajdowała się

wewnątrz, choć wątpił, czy jej sen był spokojny. Tej nocy Drizzt chciał iść do niej i ją pocieszyć,

jednak nie zrobił tego, wiedział bowiem, że jego słowa nie uczyniłyby wiele, by złagodzić żal

Catti-brie. Podobnie jak podczas wielu innych nocy, kiedy stał przy tych drzwiach, niczym

czujny i bezradny strażnik. Tropiciel odszedł w końcu kamiennym korytarzem, przemykając

przez cienie nisko płonących pochodni, a jego stopy nie wydały nawet najlżejszego szmeru.

Po zaledwie krótkim przystanku przy innych drzwiach, drzwiach do jego najdroższego

krasnoludzkiego przyjaciela, Drizzt opuścił zamieszkałe obszary. Dotarł do miejsca formalnych

zebrań, gdzie król Mithrilowej Hali zabawiał przyjezdnych wysłanników. Znajdowało się tu paru

krasnoludów - prawdopodobnie żołnierzy Dagny - nie usłyszeli jednak ani nie dostrzegli, że

przechodzi obok nich drow.

Drizzt znów przystanął, dotarłszy do wejścia do Sali Dumathoina, gdzie krasnoludy z klanu

Baltlehammer przechowywały swoje najcenniejsze przedmioty. Wiedział, że powinien iść dalej,

powinien opuścić to miejsce, zanim klan zacznie się krzątać, nie mógł jednak zignorować emocji

kłębiących się w jego sercu. Nie przychodził do tej świętej komnaty od dwóch tygodni, odkąd

jego pobratymcy zostali pokonani, wiedział jednak, że nie wybaczyłby sobie, gdyby nie spojrzał

choć raz.

Potężny młot bojowy, Aegis-fang, spoczywał na kolumnie na środku ozdobnej sali, w

najbardziej zaszczytnym miejscu. Wydawał się tam pasować, bowiem dla fioletowych oczu

Drizzta Aegis-fang dalece przewyższał wszystkie inne artefakty: lśniące zbroje, wielkie topory

oraz hełmy dawno zmarłych bohaterów, kowadło legendarnego kowala. Drizzt uśmiechnął się na

myśl, że ten młot nigdy nie był używany przez krasnoluda. Był bronią Wulfgara, przyjaciela

Drizzta, który dobrowolnie oddał swe życie, by inni z jego niewielkiej drużyny mogli przetrwać.

Drizzt wpatrywał się długo i bacznie w potężną broń, w lśniącą mithrilową głowicę, bez

żadnego zadrapania pomimo wielu gwałtownych bitew, których młot był świadkiem, na której

wyryto idealnie linie pieczęci krasnoludzkiego boga Dumathoina. Spojrzenie drowa przesunęło

się w dół broni, osiadając na zaschniętej krwi na rękojeści z ciemnego adamandytu. Bruenor,

uparty Bruenor, nie pozwolił, by wytrzeć krew.

Przez myśli drowa przemknęły wspomnienia o Wulfgarze, o walkach u boku tego

wysokiego, silnego mężczyzny, o jego złotych włosach i złotej skórze. W swoich myślach Drizzt

znów spojrzał w jasne oczy Wulfgara, w ich lodowaty błękit północnego nieba, w oczy zawsze

wypełnione iskrami ekscytacji. Wulfgar był tylko chłopcem, jego dusza nie dała się ujarzmić

twardej rzeczywistości brutalnego świata.

Tylko chłopcem, jednak takim, który dobrowolnie, z pieśnią na ustach, poświęcił wszystko

dla tych, których nazywał swymi przyjaciółmi.

- Żegnaj - wyszeptał Drizzt i zniknął, tym razem biegnąc, choć nie głośniej niż wcześniej

szedł. Po kilku sekundach minął balkon i zszedł po schodach do rozległej i wysokiej komnaty.

Przeszedł przed czujnymi oczyma ośmiu królów Mithrilowej Hali, których podobizny zostały

wyrzeźbione w kamiennej ścianie. Ostatni z wizerunków, przedstawiający króla Bruenora

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: