MARY HIGGINS CLARK
ŚMIERĆ WŚRÓD RÓŻ
(Przełożyła: Hanna Baltyn)
Prószyński i S-ka
2003
Podziękowania
Nikt z nas nie żyje całkiem samotnie. Obracamy się wśród ludzi. Im właśnie jako
pisarka bardzo wiele zawdzięczam. Niniejszym składam serdeczne podziękowania moim
wydawcom - są nimi Michael V. Korda i Chuck Adams. Byli patronami tej książki od
wstępnej koncepcji aż po publikację - bez nich nigdy by nie powstała. Zachowywali się
wspaniale - tym razem jeszcze wspanialej niż zazwyczaj.
Tysiączne dzięki pragnę złożyć na ręce Eugene’a H. Winicka, mego agenta, oraz Lisi
Cade, zajmującej się reklamą. Ich pomoc była równie nieoceniona.
Pisząc powieść, w której jest mowa o chirurgii plastycznej, zasięgałam opinii
konsultantów, to znaczy doktora Bennetta C. Rothenberga z Saint Barnabas Hospital w
Livingstone w New Jersey oraz Kim White z New Jersey Department of Corrections. Dzięki.
Dziękuję też Inie Winick za konsultację w kwestii prawdopodobieństwa psychologicznego
wymyślonej przeze mnie historii.
Moje dzieci - cała piątka - czytały książkę po kawałku, w miarę jak powstawała.
Tylko dzięki ich uwagom typu : „Mamo, kto tak dzisiaj mówi?”, dialogi są realistyczne.
Dziękuję wam, kochani.
Nie mogę także przemilczeć roli mojej dziesięcioletniej wnuczki Lizy, która w
znacznym stopniu była modelem dla małej Robin. Ciągle pytałam: „Liz, a co byś zrobiła lub
powiedziała w takiej sytuacji?...” Jej odpowiedzi były wprost niesamowite!
Kocham was, wszystkich razem i każdego z osobna.
Wszelkie podobieństwo postaci opisanych w tej książce do prawdziwych osób jest
najzupełniej przypadkowe. Bohaterowie powieści należą do świata fikcji, zostali zrodzeni
wyłącznie w wyobraźni autorki.
Nie rzucaj na ten grób
Jej ukochanych róż;
Po co zakłócać spokój,
gdy ich nie ujrzy już?
Edna St. Vincent Millay, Epitafium
Próbował ze wszystkich sił wyrzucić z myśli Suzanne. Czasami udawało mu się
uzyskać parę złudnych godzin spokoju, czasem nawet przesypiał całą noc. Bez snu nie mógłby
przecież funkcjonować.
Kochał ją, czy tylko nienawidził? Nie umiał sobie odpowiedzieć na to pytanie. Była
bosko piękna - lśniące oczy mrugały drwiąco spod burzy czarnych włosów, a zmysłowe usta
uśmiechały się zalotnie lub wyginały w zabawną podkówkę, jak buzia dziecka, któremu mama
nie chce dać cukierka.
Zapamiętał na zawsze ostatnią chwilę jej życia - kiedy najpierw drażniła się z nim, a
potem odwróciła plecami...
A teraz, blisko jedenaście lat od tamtego wieczoru, Kerry McGrath chce zakłócić
spokój Suzanne. Pyta i pyta za dużo tych pytań. Tego nie sposób znieść. Trzeba ją
powstrzymać.
Niech umarli odpoczywają w spokoju. Ileż mądrości w tym starym powiedzeniu! Tak,
trzeba powstrzymać Kerry. Za wszelką cenę.
Środa, 11 października
l
Kerry wygładziła spódnicę ciemnozielonego kostiumu, poprawiła złoty łańcuszek na
szyi i przeczesała palcami sięgające kołnierzyka ciemnoblond włosy. Przez całe popołudnie
miała straszny młyn: wpół do trzeciej wybiegła z sądu i odebrała Robin ze szkoły; wracając z
Hohokus do centrum zakorkowaną szosą numer 17, potem numer 4, a później jadąc mostem
Waszyngtona na Manhattan, z ledwością zdążyła na wyznaczoną o czwartej wizytę.
Teraz, po tym całym pośpiechu, pozostawało tylko czekać na wezwanie do gabinetu
zabiegowego, gdzie miano usunąć szwy Robin. Kerry błagała, by pozwolono jej towarzyszyć
córce, ale pielęgniarka była nieugięta:
- Doktor Smith nie pozwala na wpuszczanie rodziny do sali zabiegowej.
- Ale ona ma dopiero dziesięć lat! - wykrzyknęła Kerry, zaraz jednak zacisnęła wargi,
przypominając sobie o długu wdzięczności wobec doktora Smitha. Przecież zgodził się zająć
małą natychmiast po wypadku. Siostry ze szpitala St. Luke-Roosevelt upewniły ją, że to
najlepszy fachowiec w branży, a dyżurny lekarz dodał, że Smith jest prawdziwym
cudotwórcą.
Przywołując w pamięci ów wieczór sprzed tygodnia, Kerry uprzytomniła sobie, że
wciąż znajduje się w szoku po telefonie Boba. Zamierzała dłużej posiedzieć w biurze
mieszczącym się w sądzie w Hackensack, przygotowując się do jutrzejszego wystąpienia w
sprawie o morderstwo. Chciała wykorzystać fakt, że ojciec Robin, a jej były mąż Bob
Kinellen, nieoczekiwanie zaprosił córkę do cyrku. Po przedstawieniu mieli się wybrać razem
na kolację.
Telefon zadzwonił wpół do siódmej. Bob powiedział, że zdarzył się wypadek. Jakaś
furgonetka potrąciła jego jaguara w momencie, gdy wyjeżdżał z garażu. Robin ma twarz
pociętą odłamkami szkła. Karetka odwiozła ją do St. Luke-Roosevelt, dokąd wezwano
chirurga plastycznego. A poza tym wszystko w porządku, choć na wszelki wypadek
sprawdzają, czy Robin nie mi żadnych obrażeń wewnętrznych.
Na myśl o tym koszmarnym dniu Kerry potrząsnęła głową. Pragnęła pozbyć się
wspomnienia rozpaczliwej jazdy przez Nowy Jork, kiedy wstrząsana bezgłośnym,
konwulsyjnym szlochem, powtarzała jedno jedyne słowo „błagam”, a przez głowę
przelatywała jej bez końca dalsza część modlitwy: „Błagam Cię, Panie, nie pozwól jej
„umrzeć. Mam tylko ją jedną na świecie. Błagam, to przecież małe dziecko. Nie odbieraj mi
jej...”
Zanim dotarła na miejsce, Robin była w trakcie operacji. Kerry nie pozostawało zatem
nic innego, jak czekać na ławce obok Boba - niby z nim, ale przecież nie razem. Miał teraz
drugą żonę i dwójkę innych dzieci. Kerry przypomniała sobie ogromną ulgę, jaką odczuła,
gdy w drzwiach sali pojawił się w końcu doktor Smith, który suchym, dziwnie niechętnym
tonem oświadczył:
- Na szczęście uszkodzenia są przeważnie powierzchowne, nie sięgają głębszych
warstw skóry. Dziecko nie będzie miało blizn. Zapraszam za tydzień na kontrolę w moim
gabinecie.
Skaleczenia były jedyną szkodą, jakiej doznała Robin. Dzięki temu opuściła jedynie
dwa dni szkoły. Wyglądało nawet na to, że jest dumna ze swych opatrunków. Dopiero dziś,
jadąc z Kerry do Nowego Jorku na kontrolę, spytała trochę przestraszonym głosem:
- Ale wszystko będzie dobrze, prawda, mamo? I nie zostaną mi żadne ślady?
Robin, która miała duże niebieskie oczy, regularną twarz o wysokim czole i
wyrazistych rysach, była prześliczną dziewczynką, żywą repliką przystojnego ojca. Kerry
pocieszyła ją, przekonując, że niebawem będzie wyglądać równie ładnie, jak przed
wypadkiem. Miała już dość projektowania w wyobraźni przyszłych kłopotów i nieszczęść.
Aby się trochę rozerwać, omiotła poczekalnię uważnym spojrzeniem. Pomieszczenie
urządzono ze smakiem. Pod ścianami stały krzesła i kanapy obite jasnym kretonem w drobny
kwiatowy wzór. Z kinkietów sączyło się łagodne światło, dywany zaś były grube i puszyste.
Oprócz Kerry w poczekalni siedziała jeszcze czterdziestoletnia na oko pacjentka z
opatrunkiem na nosie. Dalej dwie przyjaciółki, z których jedna nerwowo zwierzała się
drugiej:
- Wiesz, tak się cieszę, że mnie w końcu namówiłaś. Wyglądasz fantastycznie.
Owszem, potwierdziła w duszy Kerry, odruchowo sięgając po puderniczkę.
Spojrzawszy do lusterka, stwierdziła samokrytycznie, że dziś wygląda na każdą minutę
ukończonych niedawno trzydziestu sześciu lat. Wiedziała, że uważana jest za ładną i
atrakcyjną kobietę, ale nie przewróciło jej się z tego powodu w głowie. Przejechała puszkiem
po nosie, próbując ukryć pod pudrem wyłażące zdradliwie piegi, a potem wpatrzyła się w
odbicie swych oczu i jeszcze raz zobaczyła, że gdy są zmęczone, tak jak dzisiaj, zmieniają
kolor z zielonego na buroszary. Z westchnieniem wsunęła za ucho niesforne pasmo włosów i
poprawiła grzywkę, która domagała się przycięcia.
Niespokojne spojrzenie znów wlepiła w drzwi prowadzące do gabinetów
zabiegowych. Dlaczego zwykłe zdejmowanie szwów tak długo trwa? Czyżby nastąpiły jakieś
komplikacje?
Po chwili drzwi się otworzyły, a Kerry poderwała się z nadzieją. Ale zamiast Robin
pojawiła się w nich młoda, dwudziestoparoletnia dziewczyna. Spod burzy czarnych włosów
wyglądała delikatna, śliczna twarz.
Ciekawe, czy to naturalna uroda, zastanawiała się Kerry, podziwiając wydatne kości
policzkowe, prosty nosek, wygięte w łuk Kupidyna zmysłowe wargi, błyszczące oczy i
wyraziste łuki brwiowe przybyłej. Czując na sobie uważne spojrzenie, wychodząca
dziewczyna zatrzymała wzrok na twarzy Kerry.
Kerry z wrażenia aż zaschło w gardle. Znam cię przecież, pomyślała. Tylko skąd? Z
trudem przełknęła ślinę. Ta twarz... Z całą pewnością już ją gdzieś widziała. Gdy tylko za
piękną kobietą zamknęły się drzwi, podeszła do recepcjonistki i niewinnie zagadnęła, kim jest
tamta pacjentka, bo chyba się znają. Jak brzmi jej nazwisko?
Barbara Tompkins. Kerry nic to nie mówiło. Pomyłka? Chyba nie. Nie opuszczało jej
dojmujące uczucie deja vu. Było tak niepokojące i dręczące, że aż zadrżała, jakby całe jej
ciało przeniknął nagle chłód.
2
Pielęgniarka Kate Carpenter kosym okiem spoglądała na pacjentów w poczekalni. Od
czterech lat współpracowała z doktorem Smithem jako asystentka przy zabiegach
chirurgicznych. Było dla niej oczywiste, iż jest geniuszem.
Jej samej nie kusiło jakoś nigdy, by oddać się w czarodziejskie ręce doktora Smitha.
Zbliżała się do pięćdziesiątki - miała mocną budowę, miłą twarz i szpakowate włosy.
Uważała się za kontrrewolucjonistkę w dziedzinie chirurgii plastycznej, powtarzając
przyjaciołom: „Dla mnie się liczy zawartość, nie opakowanie”.
Rozumiejąc i współczując tym, którzy mieli prawdziwe problemy, gardziła w duchu
kobietami i mężczyznami pojawiającymi się tu z czystej próżności i usiłującymi za pieniądze
uzyskać idealną urodę. „Choć z drugiej strony - mawiała do męża - to właśnie dzięki nim
zarabiam na życie”.
Czasami Kate Carpenter zastanawiała się, co ją właściwie trzyma u Smitha. Był ostry
w obejściu i pomiatał pacjentami oraz personelem, często przekraczając granice zwykłego
chamstwa. Rzadko kogokolwiek chwalił, nigdy natomiast nie przepuścił okazji do złośliwego
wytknięcia najdrobniejszego błędu. Trzeba było jednak przyznać, że warunki finansowe
oferował doskonałe i że budziła podziw precyzja, z jaką pracował.
Ostatnio doktor Smith często bywa w podłym humorze, pomyślała pielęgniarka.
Potencjalni pacjenci, zrażeni jego brutalną szorstkością, po pierwszej wizycie już się na ogół
nie pojawiali. Jedynymi wyjątkami były pacjentki, którym nadawał specjalny „wygląd” - a ta
sprawa budziła jeszcze większy niepokój pani Carpenter...
Doktor nie tylko stał się zupełnie nieznośny ale, co gorsza, popadał w stany otępienia,
jakby jego umysł odpływał w jakieś odległe rejony. Czasem, gdy się do niego odzywała,
patrzył, nic nie rozumiejąc, jakby przywoływany z drugiego końca świata.
Spojrzała na zegarek. Jak się domyślała, po wizycie Barbary Tompkins, ostatniej
pacjentki, którą doktor wyposażył w „wygląd”, Smith zamknął się samotnie w swym
gabinecie. Co on tam robi? - zastanawiała się. Musi chyba wiedzieć, że każe ludziom zbyt
długo czekać. Ta mała Robin już od pół godziny siedzi sama w trójce, nie mówiąc o innych
pacjentach, oczekujących w recepcji. Ale, jak już wcześniej zauważyła Kate Carpenter, po
każdej wizycie uprzywilejowanej pacjentki z „wyglądem”, doktor potrzebował sporo czasu,
by podjąć normalne obowiązki.
- Pani Carpenter! - Zaskoczona, poderwała się zza biurka. Doktor Smith wpatrywał się
w nią z naganą.
- Uważam, że Robin Kinellen czeka już wystarczająco długo - powiedział
oskarżycielskim tonem. Jego oczy, ukryte za okularami bez oprawek, były zimne jak dwie
bryłki lodu.
3
- Nie lubię doktora Smitha - orzekła stanowczo Robin, gdy Kerry manewrowała
między pojazdami, usiłując wydostać się z parkingu przy Dziewiątej Ulicy na Piątą Aleję.
- Dlaczego? - Matka zerknęła na córkę spod oka.
- Bo mnie straszy. Kiedy chodzę do naszego doktora Wilsona, to zawsze śmieje się i
żartuje. A doktor Smith nawet się nie uśmiecha. Jakby był na mnie zły. I coś mi takiego
dziwnego mówił. Coś o piękności, którą jedni mają, a drudzy zdobywają, i że nikt nie ma
prawa jej zmarnować.
Robin, jak i jej ojciec, miała rzeczywiście wyjątkową urodę. Fakt, uznała Kerry, że w
przyszłości może jej to napytać biedy, ale jaki lekarz rozmawia na takie tematy z małym
dzieckiem?
- Żałuję, że mu powiedziałam o tych nie zapiętych pasach, kiedy tatuś ruszał - dodała
Robin. - Właśnie wtedy doktor Smith zaczął mnie pouczać.
Kerry jeszcze raz spojrzała na córkę. Robin zawsze porządnie zapinała pasy
bezpieczeństwa. Tym razem prawdopodobnie Bob ruszył tak szybko, że nie miała na to
szansy. Kerry próbowała ukryć gniew, mówiąc:
- Tata prawdopodobnie się śpieszył.
- Po prostu nie zauważył, że ich nie zapięłam - wystąpiła z obroną ojca Robin,
wyczuwając ostry ton w głosie matki.
Kerry znów zalała fala niepokoju o córeczkę. Bob Kinellen porzucił je, gdy Robin
była jeszcze niemowlęciem. Teraz był żonaty z córką swego wspólnika, głównego właściciela
kancelarii; z drugą żoną miał pięcioletniego chłopca i trzyletnią dziewczynkę. Robin
uwielbiała ojca, a on, kiedy tylko miał czas, demonstracyjnie ją rozpieszczał. Ale zarazem tak
często ją krzywdził, w ostatniej chwili odwołując umówione spotkania! Jego żona nie chciała
pamiętać, że Bob miał przedtem inne dziecko, nigdy więc nie zapraszała Robin do swego
domu. W rezultacie Robin prawie nie znała przyrodniego rodzeństwa.
Nigdy się nią nie zajmuje, a kiedy już, od wielkiego dzwonu, to od razu musi
narozrabiać, myślała z goryczą Kerry. Postanowiła, że nie zdradzi się ze swymi uczuciami.
Najlepszym sposobem była zmiana tematu.
- Spróbuj się zdrzemnąć. Do wujka Jonathana i cioci Grace jeszcze kawał drogi.
- Dobrze - zamruczała Robin, przymykając powieki. - Założę się, że kupili mi coś
fajnego.
4
Jonathan i Grace Hoover, czekając na Kerry i Robin z kolacją, sączyli jak zwykle
popołudniowe martini w salonie swego domu w Old Tappan. Posiadłość leżała nad jeziorem
Tappan. Zachodzące słońce kładło długie cienie na spokojną wodną taflę. Czerwone korony
drzew, przyciętych tak, by nie zasłaniały widoku na jezioro, pyszniły się płomieniście, jakby
wiedząc, że niebawem liście opadną. Jonathan rozpalił po raz pierwszy tej jesieni w kominku,
a Grace przypuszczała, że nocą nadejdzie zapewne pierwszy przymrozek.
Piękna para ludzi, którzy właśnie zaczęli siódmy krzyżyk, żyła razem od ponad
czterdziestu lat. Wydawało się, że łączy ich coś więcej niż więź uczuciowa i przyzwyczajenie.
Z biegiem lat upodobnili się do siebie jak rodzeństwo: oboje mieli wyraziste, szlachetne rysy
twarzy, okolonych gęstymi włosami. On miał srebrną, naturalnie falującą grzywę, ona nosiła
krótkie szpakowate loczki.
Tylko ich ciała były inne. Jonathan, wysoki i wyprostowany, siedział w fotelu z
uszatym zagłówkiem, podczas gdy Grace bezwładnie spoczywała vis d vis na sofie, z
wykrzywionymi nienaturalnie dłońmi i nieruchomymi nogami, przykrytymi afgańskim
kobiercem. Inwalidzki fotel na kółkach stał tuż obok. Przez całe lata Grace cierpiała na
postępujący nieubłaganie artretyzm, coraz bardziej atakujący kończyny.
Jonathan poświęcał jej swój czas bez reszty. Będąc współudziałowcem kancelarii
wyspecjalizowanej w prowadzeniu spraw majątkowych, od ponad dwudziestu lat piastował
także godność senatora. Odmawiał kandydowania na gubernatora stanu. „Wystarczająco
wiele szkód czynię w Senacie - żartował, udzielając wywiadów. - A poza tym wątpię, czy
miałbym szansę wygrać”.
Nikt, kto znał go bliżej, nie wierzył w tę fałszywą skromność. Przyjaciele domu
dobrze wiedzieli, że głównym powodem rezygnacji Jonathana jest Grace. Zastanawiali się
nieraz, czy przypadkiem senator nie odczuwa wobec żony, będącej mu kulą u nogi, ukrytej
niechęci. Jeśli nawet, to nigdy tego nie okazywał.
Grace z westchnieniem pociągnęła łyczek martini.
- Jesień to moja ulubiona pora roku. Tak tu teraz pięknie, prawda? Dzisiejszy dzień
przypomina mi, jak jeździliśmy pociągiem do Princeton na mecze, a potem jedliśmy kolację
w „Nassau Inn”...
- I jak nocowaliśmy u twojej ciotki, która zawsze czekała, aż zaśniemy... Mimo moich
modłów stara czarownica nigdy nie dała się wywieść w pole - zachichotał Jonathan.
- A kiedy tylko taksówka zbliżała się do podjazdu, ciotka mrugała światłami w holu -
z uśmiechem dodała Grace i niespokojnie spojrzała na wiszący zegar. - Spóźniają się... Jak
tylko pomyślę, że Kerry i Robin mogły ugrzęznąć w korku... Pamiętasz, co było w ubiegłym
tygodniu?
- Kerry dobrze prowadzi - uspokoił ją Jonathan. - Nie przejmuj się tak. Za chwilę
przyjadą.
- Wiem, wiem... Tylko że... - Nie musiała kończyć. Jonathan zrozumiał ją bez słów.
Od czasu, gdy poznali młodziutką studentkę prawa, która zgodziła się opiekować ich domem,
traktowali Kerry jak przybraną córkę. A zaczęło się to przed piętnastu laty. Od tej pory
Jonathan pomagał Kerry w sprawach zawodowych, a ostatnio użył swych wpływów, by
przedstawić jej nazwisko do nominacji na stanowisko sędziego sądu okręgowego.
W dziesięć minut później wesoły dźwięk brzęczyka przy drzwiach oznajmił
wyczekiwanych gości. Zgodnie z przewidywaniami Robin, czekał na nią prezent w postaci
książki i zgadywanki komputerowej. Po kolacji skuliła się w kłębek na fotelu i pogrążyła w
lekturze. Dorośli gawędzili przy kawie.
- Powiedz, Kerry, te blizny na twarzy Robin znikną, prawda? - spytała szeptem Grace,
upewniwszy się, że dziewczynka nie słyszy.
- O to samo spytałam Smitha. Nie tylko zapewnił mnie, że znikną, ale wydawał się
obrażony, że ośmielam się w to wątpić. Ten znakomity doktorek to kawał zakochanego w
sobie egoisty. No, ale ma jak najlepszą opinię. W szpitalu powiedzieli mi, że to prawdziwy
cudotwórca.
Dopijając kawę, Kerry znów pomyślała o tajemniczej dziewczynie w poczekalni
doktora Smitha. Spojrzała na Jonathana i Grace.
- Dziwna rzecz mi się dziś przytrafiła, kiedy czekałam na Robin. Zobaczyłam u
doktora znajomą twarz i nawet spytałam w recepcji, jak się ta osoba nazywa. I nic. A jestem
pewna, że skądś ją znam. Okropnie mnie to męczy.
- Jak wyglądała? - spytała Grace.
- Skończona piękność, a w dodatku seksbomba. Myślę, że to przez te usta... Miała
takie zmysłowe, wydatne wargi. Na pewno skojarzyła mi się z jakąś kochanką Boba, o której
wolę nie pamiętać. No cóż, pewnie będę się tym dręczyć, póki sobie dokładnie nie przypomnę
- powiedziała Kerry.
5
„Całkiem odmienił pan moje życie, doktorze...” Słowa te wypowiedziała Barbara
Tompkins, opuszczając jego gabinet. Wiedział, że to szczera prawda. Zmienił najpierw ją
samą, a co za tym idzie, także jej życie. Pospolitą szarą myszkę, wyglądającą na znacznie
więcej niż swoje dwadzieścia sześć lat, przeistoczył w młodziutką piękność. Więcej niż
piękność. Zyskała nową osobowość. Dziś była to zupełnie inna kobieta niż ta, która rok temu
przekroczyła progi jego gabinetu.
Pracowała wówczas w małej firmie reklamowej w Albany. „Widziałam, jak
skorygował pan twarz jednej z naszych klientek - powiedziała. - Odziedziczyłam niewielki
spadek po ciotce. Czy mógłby pan zrobić to samo ze mną? Potrafiłby pan zmienić mnie w
ładną dziewczynę?”
Zgodził się. Uczynił to - i jeszcze więcej. Zrobił z niej nowego człowieka. Była teraz
prześliczna. Zmieniła pracę - bez trudu znalazła zatrudnienie w prestiżowej nowojorskiej
agencji. Zawsze miała dobrze poukładane w głowie, ale dopiero połączenie inteligencji z
urodą otworzyło przed nią możliwości kariery zawodowej....
tycia-kicia