Woodiwiss Kathleen E. - Na zawsze w twoich ramionach.pdf - Woodiwiss Kathleen E - a_z

WOODIWISS KATHLEEN E.

Na zawsze w twoich ramionach

Hrabianka Zinowia urodziła się i wychowywała w Anglii.

Z woli ojca, po jego śmierci, musiała udać się do Rosji, pod

opiekę tamtejszej rodziny, napadnięta w drodze przez gromadę

zbirów, uchodzi z życiem dzięki odważnemu Brytyjczykowi,

pułkownikowi Rycroftowi.

Tyron Rycroft jest zafascynowany urodą Zinowii. Chcąc ją

zdobyć, wkracza na grząski teren dworskich intryg, zdrady,

nienawiści. Jest prawie pewien, że Zinowia odwzajemnia jego

uczucia. Ale dworscy intryganci nie zamierzają, dopuścić do

ślubu cudzoziemca z wysoko urodzona, pięknością, i nie

zawahają, się nawet przed zbrodnią...

ROSJA, NA WSCHÓD OD MOSKWY

8 sierpnia 1620 roku

Zachodzące słońce przeświecało przez mgiełkę wiszącą nad

wierzchołkami drzew, zabarwiając drobiny kurzu na wszystkie

odcienie czerwieni. Wydawało się, że powietrze płonie. Purpurowy

zachód zwiastował kolejny upalny dzień, bez kropli deszczu, który

przyniósłby ulgę wyschniętej i spękanej ziemi. Wielki upał i

przedłużająca się susza wypaliły równiny i stepy, pozostawiając na

odkrytych terenach tylko zżółkła trawę, lecz tu, wśród wielkich lasów,

obrzeżonych od północy i wschodu Wołgą, od południa zaś Oką,

roślinność wydawała się nietknięta długotrwałym brakiem deszczu.

Mimo to posuwająca się leśną drogą karoca wzbijała wielkie tumany

kurzu, a jej pasażerowie i eskortujący ich żołnierze byli ledwo żywi ze

zmęczenia.

W ciągu swego życia hrabianka Zinowia Zenkowna po wielekroć

widziała zmieniające się oblicza ojczystej ziemi w rytm pór roku.

Długie, niezwykle ostre zimy były trudnym okresem nawet dla

najodporniejszych. Wiosną topniejący lód i śnieg tworzyły

niebezpieczne bagniska, które w przeszłości okazały się wystarczającą

przeszkodą nawet dla tatarskich hord i innych najeźdźczych armii.

Lato przypominało kapryśną dziewczynę. Ciepłe wiatry i kojący plusk

deszczu stanowiły prawdziwy balsam dla duszy, natomiast wielkie

upały i susze były wyzwaniem dla wszystkich, którzy ryzykowali

zdrowie i życie, wybierając się w podróż w bezlitosnych promieniach

palącego słońca.

Hrabianka Zinowia nigdy nie ważyłaby się na ten krok, gdyby nie

szczególne okoliczności. Jego cesarska wysokość, car Michaił

Romanow, zażądał, aby zjawiła się w Moskwie przed upływem

tygodnia, i wysłał jako eskortę tuzin konnych żołnierzy pod

dowództwem kapitana Mikołaja Niekrasowa. Gdyby nie to, Zinowia

pozostałaby w Niżnym Nowogrodzie, opłakując niedawną śmierć

ojca. Niestety, zwykła hrabianka nie mogła się zastanawiać, co robić,

kiedy rozkaz wydał car Wszechrosji. Jako lojalna poddanka mogła

tylko słuchać. Podroż do Moskwy nie była zresztą jedynym minusem

całej sytuacji - oświadczenie jego cesarskiej mości, iż Zinowia ma

zostać powierzona opiece jego kuzynki, wtrąciło osieroconą

dziewczynę na dno rozpaczy.

Zinowia była jedynym dzieckiem nieżyjącego hrabiego

Aleksandra Zenkowa i teraz, ku swemu wielkiemu niezadowoleniu,

znalazła się w centrum uwagi władcy Rosji. W swoim liście car nie

wyjaśnił, dlaczego uznał za stosowne przyznać jej opiekunkę,

zaszczyt ten wydawał się jednak zrozumiały, jeśli wzięło się pod

uwagę szczególne zasługi jej ojca jako carskiego posła i liczne

honory, którymi Aleksander Zenkow został obsypany. Zinowia

rozumiała to wszystko, niemniej trudno jej było myśleć o sobie jako o

bezradnej sierocie. Osiągnęła już wiek, w którym większość młodych

kobiet była mężatkami i matkami, i teraz, po śmierci obojga rodziców,

zaczęła powoli przejmować obowiązki pani ogromnych włości.

Po cóż jej opiekunka, na miłość boską?

Nie jestem ani młódką, ani żebraczką, a jednak tak właśnie mnie

traktują, myślała buntowniczo. Rozum podsuwał jej inny, bardziej

prawdopodobny powód decyzji cara Michaiła. Serce podeszło jej do

gardła. Niewykluczone, że car przypomniał sobie, iż Zinowia nadal

jest panną, i postanowił zająć się tą sprawą. Mimo wymogów tradycji

i dworskiego protokołu Aleksander Zenkow nie chciał zmuszać córki

do zawarcia małżeństwa, mając nadzieję, że pewnego dnia

dziewczyna pokocha kogoś miłością równie wielką jak ta, która

połączyła jego samego i matkę Zinowii, Eleanorę.

Wiele osób uważało, że Aleksander ociąga się z wydaniem córki

za mąż, lecz on ani na chwilę nie przestał myśleć o jej przyszłości.

Zapisał na nią wszystkie swoje posiadłości oraz kosztowności i

uzyskał gwarancję od cara, iż w razie jego śmierci Zinowia nie

zostanie pozbawiona odziedziczonego majątku. Znacznie wcześniej

Aleksander przeciwstawił się tradycji, kształcąc Zinowię u

najlepszych nauczycieli w Rosji i za granicą.

Ci, którzy kiedyś litowali się nad hrabią, szczerze lub nieszczerze

współczując mu z powodu braku dziedzica, byli ogromnie zaskoczeni

jego niezłomną determinacją, aby wynieść córkę do statusu

przysługującego jedynie synom. Po śmierci żony pięć lat temu

Aleksander korzystał z pomocy Zinowii w świecie dyplomacji i

zagranicznych dygnitarzy, z ogromnym zaufaniem składając na jej

barki odpowiedzialność za wiele ważnych spraw, co wymagało od

dziewczyny towarzyszenia ojcu podczas długich podroży po całej

Europie.

Matka Zinowii była Angielką, więc młoda kobieta mówiła po

angielsku równie dobrze jak po rosyjsku; znała także francuski, dzięki

czemu bez trudu prowadziła oficjalną korespondencję w tych trzech

językach. Hrabia Aleksander był przekonany, że żaden syn nie

sprostałby jego wymaganiom lepiej niż Zinowia.

Teraz zaś Zinowia podążała do Moskwy, wezwana mało dla niej

zrozumiałym rozkazem cara, zupełnie jakby była przedmiotem

należącym do władcy Rosji. Rola ta zdecydowanie jej nie

odpowiadała.

Znużona i spocona, oparła rękę na podłokietniku i drżącą dłonią

otarła czoło wilgotną chusteczką, usiłując powstrzymać kolejny atak

mdłości, którego przyczyną była niewątpliwie podróż w tym

rozpalonym narzędziu tortur, jakim okazała się kareta. Pojazd

podskakiwał na wszystkich nierównościach drogi, a od czasu do czasu

zarzucał z jednej strony w drugą. Podzwanianie uprzęży łagodziło

nieco rytmiczny grzmot kopyt, lecz Zinowia była przekonana, że tylko

koniec podroży zdoła ukoić pulsujący w jej skroniach ból.

Miała wrażenie, że nawet zachodzące słońce usiłuje jej dokuczyć,

mierząc ostatnimi promieniami prosto w twarz i zmuszając do

ciągłego mrużenia powiek. Udręka ta skończyła się dopiero wtedy,

gdy karoca znowu wjechała między okalające drogę drzewa. Zinowia

podniosła powieki i ujrzała, że wnętrze karety oraz dwoje pozostałych

pasażerów spowija czerwona poświata.

Woodiwiss Kathleen E. - Na zawsze w twoich ramionach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: