30. Potter Alison - Wiosenne serce.doc

Allison Potter

Wiosenne serce

1

—      Czterdzieści dziewięć dolarów!

—      No i plus podatek — powiedział sprzedawca. Nadal dzwoniło mu w uszach od okrzyku zdziwienia.

—      Na miłość boską! — Czterdzieści dziewięć tych zielonych podobizn Jerzego... za jeden sweter!

Sprzedawca westchnął. Ta pani, stojąca naprzeciwko niego, była dobrą kobietką, ale miała płuca drwala.

—      Posłuchaj, Ben... — Ten zadowolony z siebie męż­czyzna, który jej towarzyszył, pogłaskał ją delikatnie po dłoni. Miał około pięćdziesiątki, z siwymi włosami i okula­rami umieszczonymi niedbale na nosie. Poprawił je, żeby lepiej widzieć i przyglądał się niecnemu swetrowi.

—      Powiem ci, dziewczyno... że to jest dopiero sweter! A teraz nie zacznij znów się pieklić. To jest impregnowana wełna — stuprocentowa — i to sprawia, że jest znacznie cieplejsza, nie przepuszcza wody i...

Zaczęła się teraz śmiać i zwróciła w stronę sprzedawcy, szczupłego, młodego mężczyzny, który wyglądał, jakby się obawiał, że może mu odgryźć głowę.

—              Hej, przepraszam, że tak wrzeszczę, ale chyba nie
miałam pojęcia, że rzeczy, których potrzebuję, są takie
drogie... nie będę zresztą sama za nie płacić, ale widać, że
tu potrzebny jest szmal.

Uśmiechnął się: — To prawda, ale rzeczywiście ma właściwości, o których mówił twój przyjaciel. A zatem, jak dajemy sobie radę z twoją listą? — Zerknął na ladę, na któ­rej zgromadzone były stosy różnych rzeczy. — Patrząc na to, można by sądzić, że zamierzasz spędzić zimę na Alasce.

—      Nie całkiem — zaśmiała się Benita — ale... w pew­nym sensie, prawie.

—      O.K. — wyliczała na palcach — mamy kurtkę, rękawice - dwa rodzaje — ocieplany śpiwór, kilka dziw­nie wyglądających okryć głowy, których nigdy wcześniej nie widziałam, a teraz mamy sweter.. nie wspominając o paru rzeczach, które, jak sądzę, pominęłam.

—      Zajmiemy się teraz koszulami i butami — po­wiedział Ray Clayton. — Młody człowieku, czy posiada pan jakieś nazwisko? Zabieramy panu i nadal będziemy zabierać mnóstwo czasu, więc równie dobrze moglibyśmy się zaznajomić! Jestem Ray Clayton, to jest Benita Hub-bell, a pan...

—      Nazywam się Bob Walder — roześmiał się — ale nie martwcie się, że zabieracie mi czas! Jeśliby raz na rok zdarzyła mi się taka sprzedaż, przeszedłbym na emeryturę i sam udał się na Biegun Północny!

—      Hmm... to nie jest dokładnie to — zachichotał Ray — ale jest... hmm, opowiem panu o tym później. A teraz, jeśli idzie o buty i koszule — a z mojego punktu widzenia, to Red Wing, mając na myśli te pierwsze i Pendleton, mówiąc o tych drugich. Co ty na to, Benita?

Wybrali dwie pary butów, jedne na złe warunki po­godowe na zewnątrz, drugie na ciepło, komfort i łatwiejsze zadania, gdy Benita zamierzała właśnie uznać sprawę za zamkniętą, Ray wyciągnął rękę i wziął coś ze stojącego obok stoiska.

—              I dwie pary tych — rzucił jej do rąk skarpety
z gęsiego pierza.

—       Dlaczego dwie? — zapytała.

—       Ponieważ, jeśli jesteś do mnie podobna, możesz jedną zgubić i w ten sposób, nadal będziesz miała komplet­ną parę. Najwspanialsza rzecz, jaka kiedykolwiek może się przytrafić stopom, szczególnie, gdy zamierzasz nimi stąpać po jakichś zimnych podłogach.

—       Wiesz co, przejdź się trochę w tych butach. Na moje oko, są dużo za ciasne.

Benita przespacerowała się do przodu i do tyłu, po­dziwiając swe odbicie w lustrze i tańcząc przez chwilę.

—              Dobre do tańca — skomentował Ray — ale spró­-
buj przejść się w nich z dwoma parami tych grubych
szkockich skarpet.

Zobaczyła, że miał rację. Trzeba było wymienić buty na o pół numeru większe.

—       Nienawidzę zadawać głupich pytań, ale dlaczego dwie pary skarpet, a może boisz się, że też je zgubię?

—       Och, weźmiemy trzy, jako, że wierny ci poddany wierzy mocno w bycie przygotowanym na wszelkie ewen­tualności... a to jest trudny kraj! Ale zawsze miej na sobie dwie pary, żebyś miała izolację, właściwe wchłanianie i uzyskujesz lepszą skoczność i odbicie.

Skierowali się od butów do koszul i gdy już tam byli, zajęli się bielizną.

—       Nie zawracaj sobie głowy tymi kobiecymi ciuszka­mi — powiedział Ray. — Ona ma mieć jakość!

—       Hej, sekundę — wybuchnęła Benita. — Tylko dlatego, że są dla kobiet, oznacza, iż jakość...

—       Tak — szowinistyczne stwierdzenie, prawda? Ale to prawda i z tobą nam się udało. Jesteś taka mała, że możemy wziąć dla ciebie ciepłą bieliznę dla chłop­ców, a producenci mający olej w głowie, robią ją najlep­szą i najporządniejszą dla chłopców. Zobaczmy tamte koszule, Bob.

Skończyło się na tym, że wzięła też chłopięce koszule — kilka, plus ładny płaszcz podróżny, ale była dumna i blada z pięknej marynarki w szkocką kratę Pendletona. Nawet najmniejszy męski rozmiar był odrobinę za duży, ale nie mogła się oprzeć.

—              I jest bosko ciepła... prawdę mówiąc, tu w środku,
jest w niej gorąco! — Wręczyła ją Bobowi Walderowi —
Nie pozwól mu, żeby wpłynął na zmianę mojej decyzji.
Kocham ją.

Zajęło to jeszcze dwie godziny, podczas których Bob kilka razy napomknął, że jego kolega — który pogardliwie wzruszył ramionami, gdy mała, piękna kobieta weszła do sklepu i poprosiła o pomoc przy zakupach — teraz pluł sobie w brodę na zapleczu.

—              Tom uważa, że kobiety nie powinny wyruszać na
wyprawy — tudzież używać rzeczy, które pani kupuje.
Przyrzeknie mi pani, że powie o co chodzi w tym wszyst-­
kim? Chciałbym utrzeć mu nosa... poza tym, musi cierpieć,
że to nie on sprzedał te wszystkie rzeczy!

Gdy zaopatrzyli się już we wszystko i Benita odwróciła spojrzenie od tej niezmierzonej masy, wyciągnęła rękę, by podziękować pomagającemu im młodemu mężczyźnie.

—              Jeszcze bez pożegnań — powiedział Ray, udając
zaszokowanego. — Teraz potrzebujemy sprzętu! Czy móg-­
łbyś nam pomóc przy wybieraniu takich rzeczy jak noże
i wędki, Bob... Czy musimy zwrócić się do kogoś innego?
Wolelibyśmy ciebie. Myślę, że wiesz, o co nam chodzi.

Bob porozmawiał chwilę ze swoim przełożonym i wró­cił uśmiechając się: — Tony pozwala mi na to, co nazy­wa obieganiem sklepu. — Skłonił się każdemu z nich — Więc, jestem na wasze rozkazy — wszystko od kompasu...

—      O którym zapomniałem! — westchnął Ray.

—      Do latarki na rękę, która czasami ratuje życie! Cokolwiek chcecie zobaczyć w Centrum Handlowym Bar-

ringtona... tylko zapytajcie. Chcecie zacząć od noży? Za­nim pokażę wam co Camillus robi z mniejszymi, pozwól­cie, że pokażę wam Kumpla Leśnego Człowieka.

—              To taka... zabawna nazwa — powiedziała Benita —
Mam nadzieję, że nie jest to jakiś gadżet. Zawsze wpadam
w tarapaty z gadżetami. Gdy każdy ośmiolatek potrafi
czegoś użyć, tego prawie dwudziestodwulatek nie potrafi!

Ray roześmiał się. — Nazwa może być zabawna, jak powiedziałaś, ale jest niezwykle użyteczny i nie wysłałbym cię bez niego.

Bob wręczył jej Kumpla Leśnego Człowieka, by się mu przyjrzała. — Niech pani zwróci uwagę, że ma wygodny trzonek, sierp i ostrze w kształcie łopaty. Wie pani, mój przyjaciel mówi, że przydaje się do wszystkiego koło domu czy obozowiska. Mówi, że jest to jak połączenie siekiery, sierpu i maczety... a to oznacza wielkie ułatwienie! Możesz ścinać zarośla, robić ścieżki i pewnie mnóstwo innych rzeczy, które mi nawet nie przyszły do głowy.

—              Robert — powiedział z powagą Ray — jak po­
wiedział bramkarz do napastnika... nie strzelaj następnego
gola, przekonałeś mnie! Zobaczmy teraz tamte mniejsze
noże i to powinno być na tyle, jeśli chodzi o ten dział.

Bob wystawił rząd noży, by się im przyjrzeli.

—              Dobrze... jeśli masz porządne noże, nie potrzebu-­
jesz ich Bóg wie ile. Proszę wybrać, panno Hubbell,
a potem rozglądniemy się za kompasami i latarniami
i innymi tego typu rzeczami.

Dom towarowy był już od dziesięciu minut zamknięty, gdy Ray odszukał swój samochód — a zawsze musiał go odszukiwać — i podjechał na tyły, żeby załadować do niego zakupy. Załadowali obydwaj z Bobem wszystko, chociaż trzeba to było robić na siłę.

—              Nareszcie! Wszystko gotowe... macie całkiem spory
ładunek — zaśmiał się Bob. — A teraz, Ray i Ben, jeśli

mogę was nazywać tak, jak wy do siebie mówicie... to gdzie się dama wybiera, że potrzebuje tego rodzaju kon­fekcji? Wyeliminowaliśmy Biegun Północny i Alaskę i do­myślam się, że pozostaje jedynie Grenlandia.

—              Jeszcze jedno „nie-całkiem" — powiedział Ray. Już
siedział za kierownicą. — Zamierza spędzić zimę w samym
sercu Nowej Fundlandii... i jakby powiedziała moja córka,
bierze cię to?

Bob potrząsnął swoimi rudawoblond włosami i uśmie­chnął się; — No, no... zimne miejsce! Ale powiem ci coś... może jest mała, ale założę się, że sobie poradzi.

Benita pochyliła się, by przesłać mu uśmiech nad brzuchem Raya. — Dzięki. Potrzebne mi są wszystkie głosy wyrażające pewność, jakie mogę zdobyć!

Pomachał im ręką. — Wyślij kartkę, jeśli możesz! Nadal bardzo mi zależy na utarciu Tomowi nosa!

Benita oparła głowę o siedzenie, podczas gdy Ray podjął wezwanie, jakie zawsze trzeba podjąć w godzinie szczytu w mieście. Co to był za dzień! Zmęczenie czuła aż po koniuszki palców u stóp, stóp, które wkrótce okryje tymi skarpetami, ocieplanymi gęsim puchem, zdała sobie sprawę. Ale wykonali plan na ten dzień. Prawie zabrakło miejsca w furgonetce Raya dla tych wszystkich rzeczy, które kupili.

Było to tak, jakby Ray płynął na tej samej co ona fali.

—      I oczywiście, musisz zaopatrzyć się w te wszystkie dodatkowe rzeczy — kobiece fatałaszki i wszystko inne, co mogłoby być ci potrzebne.

—      Kobiece fatałaszki? — Wyprostowała się na siedze­niu i popatrzyła na niego.

—      Miła panno... tam gdzie się wybierasz, niewiele osób będzie wiedziało, czy poszminkowałaś usta, albo czy masz ładną fryzurę... ale ty będziesz to wiedziała, zatem mam na myśli te rzeczy... w porządku? A jeśli chodzi

o inne sprawy — dobry, solidny szlafrok, na pewno nie z tych plisowanych, małe radio, magnetofon, lornetkę — aha, to już kupiliśmy — w każdym razie parę jeszcze rzeczy, żeby już mieć wszystko! I mam jeszcze jedną propozycję.

—      No mów... wiesz, że jesteś moją encyklopedią!

—      Weź ze sobą dziennik i zapisuj w nim każdy dzień i weź parę dobrych książek — jak na przykład dzieła zebrane Szekspira, takich, które można czytać przez długi czas.

—      Jeszcze coś?

Myślał przez chwilę. — Nie musisz martwić się o je­dzenie i temu podobne, bo można to kupić na miejscu... ale cieszy mnie, że dołączyliśmy ten mały piecyk Cole-mana. Wiem, że tam jest piec gazowy, ale te rzeczy czasami się psują.

—      Jeszcze coś — powtórzył. — Nic na razie nie przychodzi mi do głowy — choć coś z pewnością mi się jeszcze przypomni — nic oprócz twoich oczu, uszu i chęci, żeby coś zyskać!

—      Hmm, coś zyskam, zgodnie z opinią naszego dro­giego wydawcy, Linka, jeśli mogę...

—      Znam opinię Linka, moja droga, a także znam jego nastawienie! Jeśli mam na myśli jakiś zysk, to tylko duchowy i edukacyjny! Czy brzmi to wapniacko? Nie chciałem, by tak było... ale jeśli o mnie chodzi, masz szansę się czegoś nauczyć i odnowić się! Nie żebyś była w takim opłakanym stanie, w wieku dwudziestu dwu lat, ale my wszyscy, gdy już jesteśmy dorośli, potrzebuje­my duchowego i mentalnego oczyszczenia. To pozwala nam żyć.

—      Jesteś filozofem, Raymondzie!

—      Niezupełnie. Jestem jedynie pięćdziesięcioczterolet-nim  mężczyzną,   który  od  czasu  do  czasu  potrzebuje

odnowy, a także tym, który wierzy, że wielka przestrzeń jest najlepszym do tego miejscem!

Roześmiała się i pomyślała o wydawcy. — Zgadzam się z tobą, ale Link powiedziałby, że knajpa Meagana daje znacznie więcej satysfakcji.

—              Alkohol — odpowiedział poważnie Ray — ma
swoje miejsce w hierarchii rzeczy — w umiarkowanych
ilościach, ale w porównaniu ze srebrną brzozą czy stalowo-
głowym pstrągiem, pozostaje grubo z tyłu... a przyrów-­
nany z jeziorem o zachodzie słońca... całkiem traci!

Benita odwróciła głowę i patrzyła z podziwem na załadowany po brzegi tył. — Co my z tym wszystkim zrobimy? W żadnym wypadku nie zmieściłabym nawet połowy z tego w moim mieszkanku sześć na sześć!

—      Nawet nie przypuszczałem, że mogłabyś. Nie za­uważyłaś, że jedziemy za miasto? Mieszkam dwadzieścia mil na północ od tej zadymionej i zanieczyszczonej stolicy świata, moja droga, i zrobimy dwie rzeczy, gdy tam się znajdziemy... obawiasz się, że cię uwodzę?

—      Ray! Co zrobimy?

Wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Zjemy sobie nad­zwyczajny kotlet mielony i pieczone ziemniaki, przygoto­wane przez Margaret... plus moja sałatka, jako dodatek do karty... i umieścimy to wszystko w mojej szopie.

—              Och, co za ulga! Przygotowałam się na otwarcie
puszki ze spagetti, z filiżanką słabej kawy i zamierza­
łam nazwać to posiłkiem. Ray... czy Margaret się mnie
spodziewa?

Margaret stała w drzwiach, machając ręką, gdy wjeż­dżali na podjazd. — Spóźniliście się! Dokładnie tak, jak podejrzewałam! Rzeczywiście wykupiliście przynajmniej je­den dom towarowy i myślę, że prawdopodobnie będziecie musieli wykonać jeszcze jedną rundę. Młody człowiek, o imieniu Bob, dzwonił i prosił, by zapytać was, czy

zastanawiałaś się nad kupnem mini-magnetofonu. Jeśli tak, to masz do niego zadzwonić.

Benita wyskoczyła z samochodu i uściskała Marga-ret — Mini? Nigdy nawet o takim nie słyszałam!

Margaret roześmiała się rozbrajająco. — Ja też nie, ale powiedział mi, że wymyślił go jakiś misjonarz... żeby było śmieszniej! Jest wielkości mniej więcej pudełka papierosów, „kasety" są wielkości jednego papierosa, a w schowku mieści się ich równy tuzin. Brzmi super... ale, ma się rozumieć, nigdy nie będę niczego takiego potrzebowała. Chyba że Ray straci głos, zawsze mnie zagaduje, kiedy jest w domu. Nie potrzebuję muzyki! Wzięła Benitę za rękę. — Wejdź do środka, kochana. Umieram z ciekawości, by usłyszeć wszystko o twoich planach.

Jako że z powrotem do dżungli, jak Ray zawsze nazywał miasto, był kawałek drogi, Benita spędziła noc u Claytonów i pojechała z Rayem rano. Mało miała czasu na opowiedzenie komukolwiek o swoich przygoto­waniach, ponieważ większość dnia spędziła robiąc wywiad ze sławną kobietą-podróżnikiem. Zależało jej, by wykonać to zadanie, dobrze jako że tylko dzięki jej ciągłemu przynaglaniu i naciskom, Lincoln Hamilton Graves ustąpił i pozwolił jej na ten wywiad. Link miał jednoznaczne poglądy na temat kobiet i był całkowicie niezdolny zro­zumieć kobietę, która przedzierała się przez dżungle czy zdobywała pustynie... tak jak robiłby to mężczyzna. Ale w końcu, nigdy nie spotkał Pameli Darmon, a Benita miała ugruntowane przeczucie — tak mocno ugruntowa­ne, jak to, które miał Link — że bardzo kiepsko by się ze sobą dogadywali!

Zadzwoniła do Raya, tylko po to, by powiedzieć mu, temu swojemu wiecznie gotowemu jej pomagać przy­jacielowi, że oglądała mini-magnetofon i zakupiła go, następnie przedarła  się do metra i wróciła do  swoje-

go małego mieszkanka. To był długi dzień. Wywiad udał się nadzwyczajnie i zdjęcia powinny wyjść dobrze... ale dwa wyczerpujące dni pod rząd i była gotowa zainkasować forsę i nawet obyć się bez kolacji. Była cała obolała.

...