Lizonie.pdf

LIZONIE

w tle melodia "maszerujące skrzypce"

... a gdy czerwone słońce zajdzie na nieboskłonie,

I kiedy do snu się kładzie Pekin, Rambertów i Piza,

To wtedy z lasów wyłażą podługowate lizonie

I przeciągając się, patrzą komu by się podlizać?

Widząc je, ogon podtula drapieżnik, przeżuwacz i gryzoń,

Kret się w swej norze ukrywa, morwojad włazi na morwę,

Zwierzak ostrzega zwierzaka okrzykiem: - Uwaga! lizoń!

A lizoń uśmiecha się, myśląc: - Kochani, i tak was dorwę!

I - nie zważając na wrzaski: - Odwal ode mnie się stary! -

Jak również na groźby, prośby i na modlitwy najczystsze,

Siada półgębkiem naprzeciw wybranej przez siebie ofiary

I dalejże oblizywać językiem swój własny pyszczek,

A robi to z takim fajerem i z wprawą tak nadzwyczajną,

Tak przy tym ciamka i mlaska i wyraz ma taki błogi,

Że ta ofiara przeważnie myśli: - To musi być fajno!

Zamiast od razu go kopnąć i prędko wziąć za pas nogi.

I wtedy jest już stracona, już wtedy wygrało to źwirze,

Już oto dopięło swego, spełniło zamysły złowieszcze!

Popatrzcie, gdzie tylko spojrzeć - tam lizoń kogoś liże

Lizany zaś prosi lizonia: - Ach liż mnie lizoniu jeszcze!

A wtedy już nie ma odwrotu z męczącej acz słodkiej niewoli,

Przestrogi tu nie pomogą, kuracje, i inne sposoby,

Albowiem, jak mówi nauka: - Kto raz się podlizać pozwolił,

Ten nie obejdzie się nigdy bez trzech podlizań na dobę!

Tkwią przeto w zgubnym nałogu mrówki i wilki i słonie,

Oraz mastodont, kalodont, drozofilia i filoderma...

I tylko jeden stwór - człowiek - potrafił ujarzmić lizonia:

Po prostu hoduje je w klatkach. O, proszę, jaka ferma...

Wpisał(-a): Maciej Dębski