Herbert James - Ciemność(1).pdf - e-Books - rezo12

James Herbert

Ciemność

Przełożyła MAŁGORZATA CENDROWSKA

AMBER

Tytuł oryginału THE DARK

Część pierwsza

I widział Bóg światłość, że była dobra;

i uczynił Bóg rozdział między światłością i między ciemnością.

Genesis 1, 4

Był jasny, słoneczny dzień. Nikomu nie przyszłoby do głowy, by w taki dzień polować na

duchy. Nikt by też nie przypuszczał, że w takim domu może straszyć, poza tym zjawiska

psychiczne nie są uzależnione od czasu, miejsca ani warunków atmosferycznych.

Droga była ładna, ale zwyczajna, panował na niej ów charakterystyczny dla późnego

poranka spokój, którym odznaczają się dzielnice odległe zaledwie o parę minut od

centrum; budynki stanowiły dziwną mieszaninę bliźniaków i willi; na drugim końcu

błyszczały świeżością nowiutkie domy, nieskażone jeszcze powszednim brudem.

Jechałem wolno ulicą, szukając właściwego domu, zatrzymałem się przy krawężniku,

ujrzawszy tabliczkę z napisem „Beechwood”. Nic nadzwyczajnego.

Był to jeden z wolno stojących budynków - wysoki, z szarej cegły, wiktoriański. Zdjąłem

okulary, w których prowadzę samochód, i wsunąłem je do skrytki; po czym przetarłem

oczy i rozsiadłem się wygodnie, by przez parę chwil uważnie przyjrzeć się domowi.

Niewielki teren od frontu, który najwyraźniej kiedyś był ogrodem, został wybetonowany i

przekształcony w parking, lecz nie stał tam żaden samochód. Powiedziano mi, że dom

będzie pusty. Nic nie było widać przez okna, odbijał się w nich bowiem oślepiający blask

słońca i przez parę denerwujących chwil wydawało mi się, że to sam dom wpatruje się

we mnie zza lustrzanych okularów.

Szybko otrząsnąłem się z tego uczucia - wyobraźnia czasami przeszkadza mi w pracy - i

sięgnąłem na tylne siedzenie. Czarna teczka nie była duża ani ciężka, ale zawierała

większość potrzebnego mi sprzętu. Gdy wyszedłem na chodnik, w powietrzu dał się

odczuć pierwszy złudny powiew nadchodzącej zimy. Przechodząca kobieta, której

dziecko wolało podskakiwać zamiast iść, rzuciła mi zaciekawione spojrzenie, jakby moja

obecność zakłóciła codzienny rytm tego miejsca. Skinąłem jej głową, lecz ten mój gest

spowodował, że przestała się mną interesować.

Zamknąwszy samochód przemierzyłem wybetonowany placyk i wspiąłem się po pięciu

kamiennych schodkach, prowadzących do frontowych drzwi. Tu zatrzymałem się,

postawiłem teczkę przy nogach i poszukałem klucza. Znalazłem go i upuściłem.

Przyczepiona doń spłowiała karteczka z adresem trzepotała luźno w powietrzu, gdy

podnosiłem klucz i wsunąłem go w zamek. Z jakiegoś powodu zatrzymałem się i

nasłuchiwałem, nim otwarłem ciężkie drzwi, zaglądając bezskutecznie przez ołowiowe

szkło, wprawione w górną ich część. Ze środka nie dochodziły żadne dźwięki, nie widać

było poruszających się cieni.

Nie byłem zdenerwowany ani się nie bałem, gdyż nie widziałem powodu. Przypuszczam,

że moje początkowe wahanie wynikało z ostrożności. Puste domy zawsze mnie tak

nastrajały. Drzwi otworzyły się i podniósłszy teczkę, wszedłem do środka. Zamknąłem

drzwi za sobą.

Promienie słoneczne przeświecały jaskrawo przez ołowiowe szkło drzwi oraz przez okna

po obu stronach, rzucając w głąb holu mój wyrazisty cień. Szerokie schody, zaczynające

się zaledwie pięć stóp od miejsca, gdzie stałem, ginęły w wyższych partiach domu, a u

ich szczytu, z podestu pierwszego piętra, zwisała para nóg.

Jeden but - męski - spadł i leżał na boku w połowie schodów; zauważyłem, że pięta

skarpetki była zniszczona, przez przetarty materiał przeświecało różowe ciało. Ściana

koło zwisających nóg była skopana i sczerniała, jakby nosiła ślady śmiertelnych zmagań.

Pamiętam, że upuściłem teczkę i wolno przeszedłem przez hol, wyciągając szyję, nie

mając ochoty wspiąć się po schodach, jednocześnie trawiony ciekawością, jak wygląda

reszta zwłok. Pamiętam, że zajrzawszy w mrok klatki schodowej zobaczyłem nabrzmiałą

twarz nad groteskowo wygiętą szyją i absurdalnie małą, liczącą nie więcej niż trzy cale

średnicy pętlę z przewodu elektrycznego, która wrzynała się w ciało” ofiary, jakby ktoś

szarpnął je za nogi, by ją zacisnąć. Pamiętam zapach śmierci, który wypełniał dom -

nikły, lecz duszący, ulotny, ale przenikliwy. Był świeży, niepodobny do ciężkiego,

cierpkiego odoru zleżałych zwłok.

Zacząłem się wycofywać, ale się zatrzymałem, gdy natknąłem się na krawędź otwartych

drzwi naprzeciwko schodów. Zdumiony odwróciłem się i zajrzałem do pokoju - byli tam

inni, niektórzy leżeli na podłodze, część spoczywała w fotelach, paru siedziało prosto,

patrząc przed siebie, jakby mnie obserwowali. Lecz wszyscy byli martwi. Poznałem to nie

tylko po zapachu, po niewidzących oczach, po okaleczonych ciałach. Poznałem to po

zastygłej atmosferze ciszy samego pokoju.

Odepchnąłem się od drzwi, przywierając plecami do ściany, gdyż nogi nagle się pode

mną ugięły. Przystanąłem, słysząc z przodu jakiś ruch i ujrzałem małe drzwiczki pod

schodami. Mogłem posuwać się tylko naprzód, ku prześwietlonym słońcem frontowym

drzwiom, nie mając odwagi zagłębić się w otchłań domu. Drzwiczki pod schodami

uchyliły się ponownie, bardzo lekko, i zrozumiałem, że porusza nimi przeciąg.

Przysunąłem się bliżej, cały czas przyciskając plecy mocno do ściany i wkrótce

zrównałem się z otworem. Przemknąłem obok niego i posuwałem się dalej. A potem, z

powodów nadal mi nie znanych, otworzyłem drzwi, które trzasnęły o biegnące w górę

schody, odbijając się od nich tak, iż znów się przymknęły. Wydawało mi się, że

zauważyłem jakiś ruch, ale były to pewnie tylko cienie, umykające przed nagłym

światłem.

Jakieś schody prowadziły w dół, prawdopodobnie do piwnicy. Widziałem tam tylko czerń,

głęboką, niemal materialną ciemność. I to właśnie bardziej z powodu ciemności niż z

powodu ciał uciekłem z tego domu...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Siedziała przy kuchennym stole, samotna, pogrążona w myślach. Wiedziała, że musi

spojrzeć prawdzie w oczy: ich wspólne życie nie było szczęśliwe i nigdy nie będzie.

Kiedyś pomysł przeprowadzki do nowego domu wydawał się wspaniały; myślała, że

własny, prawdziwy dom zmieni ich wzajemne stosunki. Skończą się bezbarwne,

wynajmowane mieszkania, w których każda naprawa, każdy remont przysparzał korzyści

tylko właścicielowi. Zarysowała się szansa, żeby zbudować coś trwałego, fundament ich

związku. Małżeństwo nie miało dla niej znaczenia, nigdy go do tego nie nakłaniała. Ale

dom potrzebny był dla dzieci...

Skorzystali z okazji kupna placu, gdyż ceny nieruchomości stale szły w górę, zatrzymując

się nieraz przez parę miesięcy na niewiarygodnie wysokim poziomie, aby później znów

nieubłaganie rosnąć. Wahali się, czy spytać ponownie agenta o cenę, obawiając się, że

zauważy swój błąd i podwyższy ją o trzy lub cztery tysiące. Potwierdził podaną wcześniej

sumę.

Richard był trochę podejrzliwy, ale ona szybko zgodziła się na ofertę firmy. Jeżeli nawet

wyszłyby na jaw jakieś ukryte usterki, przynajmniej był to dla nich początek nowego

życia. Poza tym, to głównie z jej oszczędności zapłacą dziesięć procent wartości domu,

których żąda przedsiębiorstwo budowlane. Poprzedni właściciele już się wynieśli -

„Wyjechali za granicę”, powiedział agent wprowadzili się zatem w ciągu miesiąca. Nie

upłynęło wiele czasu, gdy zaczęły do nich docierać dziwne pogłoski.

Spojrzała na pusty pojemnik po diazepamie, leżący przed nią na stole. Podniosła i

zgniotła w palcach plastikową tubkę. Rano było w niej jeszcze siedem tabletek. Wytrwale

zmniejszała ilość zażywanego valium, stopniowo wychodząc z depresji, w którą popadła

sześć miesięcy temu, spychając wspomnienia głęboko w podświadomość, stawiając

czoło rzeczywistości. Ale Richard nie zmienił się. Jej próba targnięcia się na własne życie

tylko na krótko rozładowała napięcie - niebawem wrócił do dawnych przyzwyczajeń.

Pretekstem był teraz dom, ulica, otoczenie. To miejsce niepokoiło go, ludzie byli wrogo

usposobieni. Inni wyprowadzali się - przynajmniej trzy rodziny w ciągu dwóch miesięcy,

odkąd tu zamieszkali. Coś złego działo się na tej ulicy.

Ona też to czuła, niemal od samego początku, ale ożywiona nową nadzieją tłumiła

narastający niepokój. Przecież wszystko miało się zmienić na lepsze, a działo się coraz

gorzej. Zawsze często zaglądał do kieliszka, co było uciążliwe, ale mogła to jakoś znieść.

Pracując w galerii sztuki musiał pić ze swoimi klientami. Kobiety, z którymi czasami

sypiał, nie interesowały jej - wiedziała, że na niewiele go stać, wątpiła nawet, czy on sam

był z tego zadowolony. To jego rozgoryczenie uniemożliwiało ich wspólne życie.

Gniewało go, że został schwytany w sidła odpowiedzialności za posiadanie domu, miał

pretensje do przedsiębiorstwa budowlanego za to, że jest zadłużony, gniewały go

stawiane mu wymagania fizyczne i psychiczne. Był rozgoryczony faktem, że przyczynił

się do jej załamania nerwowego.

Teraz, kiedy jego rozgoryczenie przerodziło się w fizyczną agresję, a ona musiała znosić

jej skutki - siniaki, ślady podrapań - wiedziała, że to się musi skończyć, związek ten nie

miał sensu. Chociaż nie byli małżeństwem, dom był ich wspólną własnością. Ale kto miał

go opuścić? Czy to ona miała odejść z niczym po czterech latach udręki? Wiedziała, że

jeśli będzie nalegał, nie potrafi mu się przeciwstawić. Cisnęła pustą tubkę na kuchenny

stół. Pigułki wcale nie pomagały.

Wstała, krzesło zazgrzytało nieprzyjemnie o wyłożoną płytkami podłogę, i szybko

podeszła do zlewu. Gdy napełniała imbryk, woda, rozpryskując się gwałtownie o

metalową krawędź, ochlapała jej bluzkę. Zaklęła stawiając czajnik na fajerce. Zapaliła

gaz i sięgnęła po otwartą paczkę papierosów, leżącą na desce do krojenia chleba.

Chwyciła jednego, przytknęła koniec do płomienia, szybko włożyła do ust i zaciągnęła się

głęboko, żeby się rozpalił. Jej palce, bębniące w aluminiową suszarkę, w miarę uderzeń

stawały się coraz bardziej sztywne. Zaczęła walić pięścią, coraz mocniej i mocniej,

dźwięk odbijał się echem w niewielkiej kuchni. Przerwała, gdy łza stoczyła się po jej

twarzy na okrytą cienką tkaniną pierś; to jedno wilgotne dotknięcie bardziej wytrąciło ją z

równowagi niż strumień wody, którym oblała się parę minut wcześniej. Ale jedna łza to

było wszystko, na co mogła sobie pozwolić. Zdecydowanie przetarła ręką oczy, następnie

zaciągnęła się głęboko papierosem, wyglądając przez okno na ulicę, na której

pojedyncze kałuże odbijały srebrne refleksy światła. Czy wróci dzisiaj do domu? Nie była

już nawet pewna, czyjej na tym zależy. Napije się kawy i pójdzie do łóżka; tam

zdecyduje, co dalej robić.

Zapaliła następnego papierosa - ostatniego, jak zauważyła ze zdziwieniem - zanim

wzięła kawę i przeszła przez kuchnię w kierunku schodów prowadzących do sypialni.

Dom był dwupiętrowy, na parterze garaż i warsztat na zapleczu, na pierwszym piętrze

kuchnia i salon połączony z jadalnią, a na drugim - dwie sypialnie i łazienka. Zatrzymała

się u szczytu schodów wiodących do drzwi wejściowych: czy powinna je przed nim

zamknąć? Spiralne wstęgi pary unosiły się z kawy, gdy rozmyślała nad tym.

Zdecydowanie weszła na najwyższy stopień; podjęła decyzję, i równie zdecydowanie

chwyciła mocno poręcz. Na dole było ciemno.

Zazwyczaj blask lamp ulicznych przedostawał się przez szybki w drzwiach, rozjaśniając

rozproszonym światłem niewielki hol. Teraz panowała tam nieprzenikniona ciemność.

Dziwne, z kuchni nie zauważyła, że lampy się nie świecą. Odwróciwszy się gwałtownie,

prztyknęła włącznik światła na dole. Nic się nie stało, ale nagły ruch sprawił, że gorąca

kawa oblała jej palce. Zszokowana wciągnęła gwałtownie powietrze, szybko przełożyła

kubek do drugiej ręki i wsadziła poparzone palce do ust, by zlizać gorący płyn. Pod

wpływem tego bólu uświadomiła sobie nagle, na jakie cierpienia się narazi, jeśli zamknie

drzwi przed Richardem. Cofnęła się na podest i zaczęła schodzić na dół; jej udręczony

umysł nie zauważył jasnego światła latarni ulicznej, wpadającego przez okno holu.

Pinky Burton był wciąż wściekły. Chłopcy z domu naprzeciwko nie mieli prawa obrzucać

go takimi wyzwiskami. Byli tylko zwykłymi krostowatymi gburami, darmozjadami. Nie

mógł zrozumieć, dlaczego w ogóle zawracał sobie głowę tym młodszym, chcąc się z nim

zaprzyjaźnić, tym z długimi, złotymi lokami. Złotymi, dokładnie rzecz biorąc, kiedy

zechciało mu się umyć te swoje niesforne kudły. Nie mieli żadnego szacunku dla

starszych, nawet dla własnego ojca. Ojca? O Boże, nic dziwnego, że chłopcy byli tak

agresywni, mając za ojca tego olbrzymiego, gruboskórnego brutala. Trudno się dziwić, że

żona tego bydlaka uciekła parę lat temu. Z pewnością nie mogła znieść żadnego z nich.

Kiedyś, zanim wprowadziła się ta hołota, była to miła, porządna ulica. Pamiętał, że trzeba

było mieć duże pieniądze, żeby tu mieszkać, i każda rodzina była godna szacunku. I

szanowała innych. Tych dwóch uliczników z pewnością nie ma dla niego żadnego

szacunku. Co za nonsensowny pomysł, że miałby zawracać sobie głowę i tracić czas na

śledzenie ich. Może patrzył na nich czasami, gdy pracowali rozebrani do pasa przy

motocyklu starszego. I co z tego?

Zawsze, od czasu służby w RAF-ie, interesował się maszynami. Ten młodszy, na

początku, nie był taki zły - przynajmniej można było z nim pogadać, ale ten drugi

sukinsyn, ten szyderca, na pewno miał wpływ na brata. Jak śmieli sugerować... tylko

dlatego, że człowiek... swoją drogą, jak się o tym dowiedzieli?

Pinky przekręcił się na łóżku i przykrył aż po uszy. Ulica napełniała go odrazą. Nigdy

przedtem tak nie było. Na jednym końcu paskudne, nowoczesne pudełka, które

nazywają domami, na drugim - stare, większe domy w opłakanym stanie, zamieniające

się w ruinę; i tłustowłosi chuligani jak ci dwaj, jeżdżący całą noc na ryczących

motorowerach. Cóż z tego, że jest ich tylko dwóch i mają tylko jedną maszynę, ale i tak

robią tyle hałasu, jakby ich było ze dwunastu albo i więcej. I jeszcze przy tej samej ulicy

był ten dom, duży, jednorodzinny - co do licha mogło spowodować coś takiego?

Absolutnie nie do wiary. Absolutnie szalonego. Znak czasów. Każdego dnia coraz to

nowe, gorsze okrucieństwa. Warto się zastanowić, czy pozostało na świecie jeszcze

trochę dobra. Ale nic nie mogło dorównać bestialstwu, z jakim spotkał się w... nawet w

myślach Pinky ciągle z trudem formułował to słowo. Dlaczego tam go posłali? Czy nie

zrobił dostatecznie dużo dla kraju w czasie ostatniej wojny? Czy trzeba było ukarać go aż

tak srogo za jedno wykroczenie? Przecież nie wyrządził dziecku krzywdy. Ono naprawdę

nie cierpiało. No dobrze, były jeszcze inne, mniejsze przestępstwa - drobne potknięcia z

jego strony. Nikogo jednak nie skrzywdził. To poniżenie w tamtym... miejscu.

Zwyrodnialcy. Zdeprawowani, znęcający się nad słabszymi. Żeby wsadzić człowieka

takiego jak on razem z takimi zwierzętami! I kiedy zwolniono go po miesiącach, które dla

niego ciągnęły się jak tysiące lat, utracił swoją pozycję w klubie. Żaden z członków nie

przyszedł mu z pomocą i nie wstawił się za nim, by został szefem baru. Nie, potraktowali

go ozięble; oni i ich cholerne tweedowe garnitury i popołudniowy golf, ich cholerne

cocker-spaniele i żony o zaskorupiałych dupach! Ludzie, których znał przez lata, mówili

teraz o nim obrzydliwe, złośliwe rzeczy. Dzięki Bogu, że matka opuściła dom - dzięki

Bogu, że umarła, zanim to się stało. Szok zabiłby ją. Nigdy nie mógłby sobie pozwolić na

takie mieszkanie za te nędzne grosze, które zarabiał jako barman na pół etatu. Fakt, że

znalazł się na liście przestępców seksualnych, był dla niego upokarzający. Jeżeli

jakikolwiek czyn o podłożu seksualnym zostanie popełniony w okolicy, może być pewien

wizyty policji. Rutynowe dochodzenie - mówili zawsze. Ale dla niego to nie była cholerna

rutyna!

Herbert James - Ciemność(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: