ZABÓJSTWO PRZY MOŚCIE.pdf

Arthur Conan Doyle

Zabójstwo przy moście

Gdzieś w piwnicach banku Cox & Co na ulicy Charing Cross

stoi noszące ślady licznych podróży płaskie blaszane pudło,

jakiego się zazwyczaj używa do przewożenia poczty wojskowej,

z moim nazwiskiem wymalowanym na wieku:

John H. Watson, dr medycyny,

emerytowany oficer armii indyjskiej

Pełno w nim notatek, a prawie wszystkie dotyczą

zagadkowych spraw, z którymi w różnych okresach Sherlock

Holmes miał do czynienia. Niektóre, nawet bardzo ciekawe,

zakończyły się kompletnym fiaskiem. Nie warto więc o nich

mówić, nie doczekały się bowiem rozwiązania. Nie

rozstrzygnięty problem może interesować naukowca, ale znudzi

zwykłego czytelnika. Do tych nie zakończonych opowiadań

należy sprawa niejakiego Jamesa Phillimore’a, który wrócił do

domu po zapomniany parasol, po czym nikt go już więcej na tym

świecie nie oglądał. Równie niezwykła jest zagadka kutra

„Alicja”. Pewnego wiosennego poranka wszedł w niewielki kłąb

mgły i już z niej nie wypłynął. Od tej chwili statek wraz z całą

załogą zniknął bez najmniejszego śladu. Trzecią godną uwagi

tajemnicą jest los Isadora Persano, znanego dziennikarza

i bohatera kilku głośnych pojedynków, którego znaleziono

w stanie kompletnego obłędu, z pudełkiem od zapałek przed

sobą, zawierającym nie znanego nauce robaka. Oprócz spraw,

które pozostały nie wyjaśnione, moje notatki zawierają nieco

innych, tak ściśle związanych z tajemnicami rodzinnymi, że

sama możliwość ich opublikowania wywołałaby nie lada

konsternację w arystokratycznych sferach różnych krajów. Nie

może być oczywiście mowy o podobnym nadużyciu zaufania,

i teraz, gdy mój przyjaciel ma dość czasu, aby się tym zająć,

wspomniane relacje zostaną wyłączone i zniszczone. Pozostanie

jednak sporo spraw mniej lub bardziej interesujących, które już

dawniej mogłem ogłosić drukiem, lecz nie uczyniłem tego

w obawie, że ich nadmiar mógłby obniżyć w oczach czytelników

reputację człowieka, którego poważam nad wszystkich.

W niektórych uczestniczyłem osobiście i mogę o nich mówić

jako naoczny świadek, inne znam tylko ze słyszenia lub

odegrałem w nich tak marginesową rolę, że mogę przystąpić do

ich

opisywania

tylko

w trzeciej

osobie.

To,

nastąpi,

zaczerpnięte jest z moich własnych przeżyć.

Pogoda tego październikowego poranka należała do najmniej

zachęcających. Ubierając się patrzyłem, jak wiatr porywa

ostatnie liście z samotnego plątana, upiększającego podwórze za

naszym domem. Schodząc na śniadanie, myślałem, że zastanę

Holmesa w ponurym nastroju, jak każdy bowiem wielki artysta

miał naturę niesłychanie wrażliwą na wpływ otoczenia. Myliłem

się jednak. Skończył właśnie śniadanie i był w wyjątkowo

dobrym humorze. Jego wesołość, jak zawsze, gdy widział życie

w jaśniejszych barwach, przepojona była pogodną ironią.

– Masz jakąś nową sprawę? – zapytałem.

– Zdolność dedukcji jest najwidoczniej zaraźliwa –

odpowiedział. – Pozwoliła ci przejrzeć mój sekret. Tak, mam

nową sprawę. Po całomiesięcznym zastoju i babraniu się

w błahostkach nareszcie trafia mi się znakomity kąsek.

– Czy mogę wziąć udział w tej uczcie?

– Udział będzie skromny, ale pomówimy o tym, gdy się

uporasz z dwoma jajami na twardo, którymi uraczyła nas nasza

nowa kucharka. Ich nie licująca z pierwszym śniadaniem

twardość pozostaje zapewne w jakimś związku z egzemplarzem

„Family Herald”, który wczoraj widziałem na stole w holu.

Nawet tak prosta czynność jak gotowanie jajek wymaga

skupienia i uświadomienia sobie roli, jaką w życiu odgrywa

czynnik czasu, a to nie da się pogodzić z zamiłowaniem do

sentymentalnych powieści drukowanych w tym znamienitym

czasopiśmie.

W kwadrans później siedzieliśmy naprzeciw siebie przy

uprzątniętym stole. Holmes wyciągnął jakiś list z kieszeni.

– Czy słyszałeś o Neilu Gibsonie, zwanym Królem Złota?

– Masz na myśli amerykańskiego senatora?

– Tak, był kiedyś senatorem z ramienia któregoś z zachodnich

stanów, ale znany jest przede wszystkim jako jeden

z największych magnatów wśród właścicieli kopalń złota.

– Tak, słyszałem o nim. Zdaje mi się, że przebywał jakiś czas

w Anglii. Jego nazwisko jest ogólnie znane.

– Masz rację. Mniej więcej pięć lat temu kupił wielki majątek

ziemski w Hampshire. A może słyszałeś o tragicznej śmierci

jego żony?

– Oczywiście. Teraz sobie przypominam. Dlatego właśnie

jego nazwisko jest tak znane. Ale nic mi nie wiadomo

o szczegółach.

Holmes wskazał ręką na stos gazet złożonych na krześle.

– Nie spodziewałem się, że wypadnie mi zająć się tą sprawą,

więc nie mam przygotowanych wycinków i notatek. W gruncie

rzeczy ten problem, aczkolwiek w najwyższym stopniu

sensacyjny, zapowiada się bardzo prosto. Atrakcyjna

indywidualność oskarżonej nie wpływa na wagę i jasność

materiału dowodowego. Na takim stanowisku stanęły władze

sądowe i policja.

Sprawa

będzie rozpatrywana przez sąd

przysięgłych w Winchesterze. Obawiam się, że czeka mnie

niewdzięczne zadanie. Mogę wykryć fakty, ale nie potrafię ich

zmienić. Jeśli nie wyjdzie na jaw nic nowego i nieoczekiwanego,

nie wiem doprawdy, na co mój klient mógłby liczyć.

– Twój klient?

– Aha, zapomniałem ci powiedzieć. Nabrałem twego

zwyczaju komplikowania spraw przez opowiadanie ich od

końca. Przeczytaj to najpierw.

Pismo listu, który mi podał, znamionowało silny, władczy

charakter.

Claridge Hotel, 3 października

Wielce Szanowny Panie!

Muszę uczynić wszystko, co leży w mojej mocy, aby ratować

od śmierci najlepszą na świecie kobietę. Nie potrafię wyjaśnić

faktów… nawet nie próbuję… ale wiem z pewnością, że panna

Dunbar jest niewinna. Zna pan na pewno tę sprawę. Któż zresztą

jej nie zna? Plotkują o tym w całym kraju! Nikt jednak nie

podniósł głosu w jej obronie! Szał mnie ogarnia na tę

krzywdzącą niesprawiedliwość. Ta kobieta nie potrafiłaby zabić

nawet muchy. Będę jutro u pana, może pan zdoła rzucić nieco

światła na tę tajemnicę. Może, nie wiedząc o tym, sam posiadam

jakiś klucz do niej. W każdym razie, jeśli pan potrafi ją

uratować, wszystko, co mam, cały mój majątek i samego siebie

oddaję do pańskiej dyspozycji. Liczę na to, że zechce pan

poświęcić tej sprawie wszystkie pańskie zdolności.

Łączę wyrazy szacunku

J. Neil Gibson

– Jak widzisz – rzekł Holmes, wytrząsając popiół ze swej

porannej fajki i powoli nabijając ją na nowo – czekam na

przybycie do nas autora tego listu. Jeśli chodzi o samą sprawę, to

wątpię, czy zdążysz uporać się z tymi gazetami. O ile więc

chcesz wziąć czynny udział w tym, co nastąpi, muszę ci streścić

w paru słowach przebieg wypadków. Ten człowiek to

największa potęga finansowa świata. Jak wnioskuję, odznacza

się ponadto niezwykle gwałtownym i nieugiętym charakterem.

Żonaty był z ofiarą tej tragedii, kobietą, o której właściwie wiem

tylko tyle, że nie była już pierwszej młodości. Co gorsza, opiekę

nad ich dwojgiem małych dzieci sprawowała bardzo ponętna

guwernantka. Oto trzy główne postacie tragedii, sceną zaś jest

wielki stary pałac, pewna historyczna angielska rezydencja.

A teraz przejdziemy do akcji. Panią Gibson znaleziono w parku,

o jakieś pół mili od pałacu, późno w nocy, ubraną w wieczorową

suknię, z szalem na ramionach i kulą rewolwerową w głowie. Na

miejscu nie odkryto żadnych poszlak, nic, co by wskazywało na

osobę mordercy. Zapamiętaj sobie: żadnej broni przy zwłokach!

Zabójstwa dokonano najprawdopodobniej późnym wieczorem.

Ciało znalazł leśniczy około godziny jedenastej. Lekarz

w asyście policji dokonał obdukcji zwłok, po czym przeniesiono

je do pałacu. Czy nie streszczam się zbytnio i czy wszystko jest

jasne?

– Wszystko jest jasne, ale dlaczego podejrzewa się

guwernantkę?

– Przede wszystkim dlatego, że istnieją bezpośrednie

obciążające ją dowody. Na dnie jej szafy znaleziono rewolwer

z jedną komorą w bębenku pustą, a kaliber broni odpowiada kuli

wydobytej z czaszki zabitej. – Oczy Holmesa znieruchomiały

i raz jeszcze powtórzył przerywanym głosem: – Na dnie… jej…

szafy… – po czym umilkł.

Zdałem sobie sprawę, że w jego mózgu myśli poczynają się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: