Alfred Szklarski - (6) Tomek Wsrod Łowców Głów.pdf - Przygody Tomka Wilmowskiego - legi007

ALFRED SZKLARSKI

Tomek Wśród Łowców Głów

Isla de la Mala Gente 1

Eleli Koghe samotnie szedł ścieżyną przez dżunglę porastającą górskie zbocza. Natężonym

wzrokiem uważnie rozglądał się po gąszczu tropikalnej zieleni. Jego wełnistowłosą głowę zdobiły

brązowo-zielono-czerwone pióra królewskiego rajskiego ptaka. Ujęte przepasaną wysoko na czubie

głowy plecionką z łyka, wyglądały jak szeroko rozłożony wachlarz, mieniący się purpurą krwi.

Według wierzeń niektórych papuaskich plemion, pióra tego wspaniałego ptaka miały nie tylko

1 Wyspa Złych Ludzi - nazwa nadana Nowej Gwinei przez portugalskich i hiszpańskich żeglarzy, którzy w XVI w. odkryli tę wyspę. Nazwę

Nowa Gwinea nadał jej Hiszpan Ortiz de Retes w 1545 r., ponieważ tropikalne lasy i podobna do Murzynów ludność przypominały mu

zachodnioafrykańskie wybrzeże

chronić wojownika przed zranieniem w walce, lecz były również skutecznym amuletem przeciwko

puri-puri, czyli czarom, których obawiali się nawet najodważniejsi. Mężny Eleli Koghe nigdy nie

rozstawał się ze swoim cennym pióropuszem i dlatego właśnie obdarzono go imieniem

oznaczającym w miejscowym narzeczu - Czerwony Rajski Ptak.

Niemal od chłopięcych lat był wojownikiem i myśliwym, tak jak prawie wszyscy mężczyźni

żyjący w głębi tej olbrzymiej, tajemniczej wyspy. Na prawym ramieniu niósł teraz widome tego

oznaki: łuk z palmowego drzewa, długie strzały z zadziorami, dzidę i kamienny topór, mocno

przytwierdzony łykiem do styliska z gałęzi.

Krajowiec był nagi. Jedynie biodra osłaniała opaska z białej kory. Całe ciemnobrązowe,

błyszczące ciało pomalowane było w czarne i białe pasy. Lekko wydęte usta oraz przenikliwie

spoglądające, czarne jak węgiel oczy otaczały koła z jasnoczerwonego i żółtego barwnika.

Wysuszone, nadpleśniałe świńskie ogonki, zwisające z przedziurawionych małżowin usznych i

kość kazuara 2 w chrząstce nosowej wskazywały, że Eleli Koghe jest osobistością wśród swoich. Na

szyi przecież nosił sznur upleciony z cienkich lian, na którym widniało zawiązanych osiem węzłów.

Każdy z nich oznaczał własnoręcznie pokonanego wroga.

Eleli Koghe szedł ostrożnie, gotów do odparcia niespodziewanej napaści. Był przecież

cząstką dżungli, w której od wieków trwała, jak w całej przyrodzie, nieustanna walka. Atak, obrona,

triumf i śmierć szły tam z sobą w parze. Zwyciężał bardziej przedsiębiorczy, słabszy musiał ginąć,

aby silniejszy mógł dalej istnieć.

Korony drzew pięły się w szaleńczym wyścigu ku niebu. W niezwykłej plątaninie trudno

nawet było odgadnąć, kto zwyciężył, a kto został zwyciężony. W dole, u stóp leśnych olbrzymów,

bujnie krzewił się drugi, jeszcze bardziej bezlitosny, niższy gąszcz paproci, kolczastych palm,

bambusów i różnych pnączy. Świat roślinny i zwierzęcy tworzył w dżungli nierozerwalną całość w

walce o zachowanie istniejącego stanu. Drzewa i liany dusiły się wzajemnie w uściskach, owady

drążyły drzewa, ptaki pożerały owady, ludzie polowali na ptaki, a krokodyl, drapieżnik

nowogwinejskiej dżungli, czyhał na wszystkie żyjące istoty z człowiekiem włącznie. Krajowcy

zamieszkujący dżunglę również toczyli między sobą prawie nieustanne wojny i uprawiali

kanibalizm.

Eleli Koghe samotnie podążał przez dżunglę do strumienia, niedawno, bowiem odkrył

miejsce, w którym łatwo można łowić ryby. Nikt z jego plemienia nie kwapił się z pomocą. Do

owego miejsca trzeba było iść przez okolicę, którą nawiedzały złe duchy. Eleli Koghe był odważny,

lecz mimo to niepokój jego potęgował się teraz z każdym krokiem. Już niedaleko, w zielonej

gęstwinie po prawej stronie ścieżyny, leżał olbrzymi, samotny głaz. Na jego płasko ściętym

2 Kazuar - duży ptak pokrewny strusiom, noc spędza w leśnej gęstwinie, a w dzień żeruje w wysokich trawach. Żywi się pokarmem

roślinnym, a także rybami, żabami i jaszczurkami. W ogrodach zoologicznych kazuary jedzą chleb, ziarno i pokrajane jabłka .

szczycie, pokrytym grubą warstwą zielonożółtego mchu, rosła kępa sękatych drzew. Ich korzenie

zwisały wokół jak żółte jadowite węże i częściowo osłaniały widoczną tuż przy ziemi czarną

szczelinę. Nikt nie potrafił wyjaśnić, w jaki sposób samotny blok skalny dostał się w głąb dżungli,

lecz z pokolenia na pokolenie wśród okolicznych mieszkańców przekazywano sobie legendę, że w

ciemnej grocie pod głazem mieszkają bardzo złe duchy. Miały posiadać ogniste oczy, z których

wyrastały żółte żądła.

W pobliżu gąszczu kryjącego samotną skałę Eleli Koghe przyspieszył kroku. Odwrócił

głowę, by przypadkiem nie napotkać zabijającego spojrzenia demona. Tędy nawet w dzień

najbezpieczniej było przechodzić w towarzystwie czarownika, znającego różne zaklęcia.

Tym razem również udało się Eleli Koghe przejść spokojnie obok siedliska duchów.

Westchnienie ulgi wyrwało się z jego piersi. Pobiegł w kierunku brzegu strumienia. Wkrótce

usłyszał szum wody przedzierającej się przez rzeczne progi.

Las rzednął... Eleli Koghe zwolnił kroku. Zaczął się uważnie rozglądać. Niebawem odnalazł

miejsce, w którym poprzednim razem przygotował sprzęt rybacki. Ku swemu zadowoleniu

stwierdził, że owalna obręcz o średnicy ponad półtora metra jest już zasnuta siecią utkaną w duże

oczka. Z wdzięcznością spojrzał na siedzącego w niej pająka wielkości laskowego orzecha, o

włochatych, ciemnobrązowych nogach. Pomysłowi mieszkańcy tej doliny nieraz wykorzystywali

pracowitego pająka do robienia oryginalnych sieci na ryby. W tym celu wybierali w lesie

odpowiedni rozmiarami bambus, zginali go od wierzchołka w kabłąk, a reszty pracy dokonywał za

nich pająk, który znalazłszy obręcz, nadającą się do sporządzenia pułapki na owady, zasnuwał ją

elastyczną, dość mocną i trwałą siecią, odporną nawet na wodę.

Eleli Koghe dzidą ostrożnie przepłoszył pająka, po czym kamiennym toporkiem ściął

bambus. Teraz ruszył ku pobliskiemu brzegowi strumienia. Niebawem przystanął na dużym

kamieniu. W tym właśnie miejscu rumowisko skalne częściowo tarasowało nurt rzeki, powodując

prąd wsteczny i wirowanie wody. Eleli Koghe odłożył broń. Ujął w dłonie bambus i szerokim

ruchem zagarnął siecią wodę w toni. Po jakimś czasie złowił kilka niedużych ryb. Włożył je do

siatki uplecionej z lian, a następnie zarzucił ją na ramię; zabrał broń oraz sieć i ruszył w kierunku

grupy skał, gdzie zamierzał ukryć swój sprzęt rybacki.

Wkrótce znalazł odpowiednie miejsce. Teraz powracał do wioski wzdłuż łagodnego,

bezdrożnego zbocza górskiego. Naraz z platformy położonej na ostro ściętym szczycie rozbrzmiały

melancholijne okrzyki.

Eleli Koghe przystanął. Zaczął nasłuchiwać. Po chwili uśmiechnął się, to ptak golove 3

3 Ptak-ogrodnik (Amblyornis inornatus) spotykany w górach Arfak (półwysep Plasia Głowa - Yogelkopf), a w

okolicach gór Fuyughc zwany golove, jest spokrewniony z ptakami rajskimi. Z ptasich budowniczych osiągnął

największą doskonałość w budowaniu oryginalnych altan godowych. Do lej odmiany rajskich ptaków należą również

śpiewał swoją miłosną pieśń...

Eleli Koghe bez najmniejszego szmeru ostrożnie wspiął się na szczyt. Ukryty w gąszczu

przyglądał się uzdolnionemu ptakowi. Ptak ten, zwany przez nas ogrodnikiem, jest nadzwyczaj

pomysłowym budowniczym.

Na okres godów samiec golove przygotowuje w ciągu kilku miesięcy wspaniałą salę balową.

Przede wszystkim wybiera odpowiednie miejsce, jak najbardziej równe i nie porośnięte drzewami.

Dziobem i pazurkami oczyszcza ziemię z trawy, niweluje ją; jeśli są tam jakieś krzewy, zrywa z

nich liście oraz korę, aby zwiędły. Pozostawia tylko jeden krzak i naokoło niego buduje ziemną

platformę w kształcie koła o średnicy mniej więcej jednego metra. Następnie przynosi szorstki

mech i proste łodygi pewnego gatunku storczyka, który rośnie pękami na gałęziach omszałych,

wielkich drzew, by z nich zrobić okładzinę wzmacniającą krawędź platformy. Potem zbiera w lesie

gałązki i złote listki, jagody czerwone, białe i zielone, z których układa różne wzory na swej sali

godowej. Wśród ozdób nie brak również kolorowych kwiatów, owoców, a nawet grzybków i

pięknie ubarwionych owadów. Gdy ozdoby przez dłuższe leżenie tracą świeżość, ptak je wyrzuca i

zastępuje innymi.

Eleli Koghe w skupieniu przysłuchiwał się miłosnym trelom golove. Cieszył się razem z

ptasim zalotnikiem. Krajowcy doskonale znali zwyczaje golove i uważnie śledzili ich prace przy

budowie sal godowych. Poszczególne czynności ptaka-ogrodnika stanowiły dla nich naturalny

terminarz własnych zajęć gospodarskich. Gdy golove zaczynał drapać ziemię, kobiety wiedziały, że

czas już oczyszczać miejsce na poletko. Kiedy ptak przystępował do budowania platformy, kobiety

kopały swą ziemię zaostrzonymi kijami, natomiast, gdy wzmacniał platformę okładziną z mchu,

one ogradzały poletka, by ochronić je przed dzikami. Przystrajanie platformy różnymi ozdobami

oznaczało czas sadzenia jarzyn, ukończenie zaś budowy i miłosny śpiew były zapowiedzią, że

warzywa dojrzewają na poletkach. Dlatego też radość owładnęła sercem Eleli Koghe. Oto

nadchodziła pora żniw, sytości, śpiewów i tańców. Eleli Koghe po cichu wycofał się z kryjówki.

Niebawem był na skraju dżungli.

Tropikalny żar słoneczny uciszył życie gąszczy leśnych. Eleli Koghe bez pośpiechu wszedł

do dżungli. Miał dość czasu, by powrócić do wioski, zanim kobiety zaczną przygotowywać przed

zmierzchem główny posiłek dnia. Wtem w ciszy leśnej, niemal jednocześnie, rozległ się świst

strzały i ostry krzyk śmiertelnie ugodzonego rajskiego ptaka. Eleli Koghe odruchowo przykucnął za

pniem drzewa. Łowił uchem trzepot skrzydeł, szelest gałęzi i głuchy odgłos padającego na ziemię

ptaka. Kilka cichych skoków przybliżyło Eleli Koghe do miejsca nieoczekiwanych łowów.

Ostrożnie rozchylił pnącza.

zamieszkujące znaczną część Australii i najlepiej poznane budniki, zwane także altannikami (Ptiłonorhynchus

violaceus), dochodzące do 28 cm długości.

Zaledwie o parę kroków od niego, u stóp drzewa, pochylał się nad swym łupem jakiś

mężczyzna z łukiem w dłoni. Ubrany był w szeroki czarny pas pleciony i przepaskę z kory. Nos,

przez którego chrząstkę przegrodową przesunięta była kość kazuara, pomalowany miał na żółto, a

na policzkach widniały symetryczne czerwone pasy. Z uszu zwisały mu wysuszone kolibry, na szyi

zaś sznury muszli i psich zębów. Obok niego, porzucone, leżały dzida i kamienny topór.

Przyklęknął nad jeszcze drgającym ptakiem.

Błysk gniewu zamigotał w oczach Eleli Koghe. Obcy myśliwy należał do plemienia Mafulu,

z którym plemię Tawade żyło na wojennej stopie. Pobliski strumień stanowił granicę pomiędzy

terenami łowieckimi obydwóch plemion. Przekroczenie jej przez którąkolwiek stronę zawsze

powodowało krwawy odwet.

Eleli Koghe ostrożnie oparł dzidę o drzewo; topór i siatkę z rybami położył u jego stóp. Ujął

haczykowatą strzałę, po czym mocno napiął cięciwę łuku. Strzała ostro bzyknęła w powietrzu.

Nieszczęsny Mafulu z szyją przebitą na wylot poderwał się z ziemi, lecz w tej chwili druga strzała

ugodziła go prosto w pierś. Wydawszy stłumiony okrzyk, ciężko osunął się na martwego rajskiego

ptaka.

Eleli Koghe podbiegł do pokonanego wroga. Wojny wśród krajowców przeważnie

ograniczały się do pojedynczych napadów z zasadzki. Ten, kto zabijał nieprzyjaciela nie narażając

siebie, zyskiwał sławę największego bohatera. Toteż Eleli Koghe z dumą zawiązał teraz dziewiąty

węzeł na swym złowieszczym naszyjniku z lian. Pospiesznie zabrał broń zabitego Mafulu oraz

martwego rajskiego ptaka i własną sieć z rybami, po czym pobiegł w kierunku wioski z radosną

wieścią.

Rodzinna wieś Eleli Koghe leżała na ostro ściętym płaskowyżu górskim. Kilkanaście

domów, zbudowanych ponad ziemią na wysokich palach, stało w dwóch równoległych rzędach,

obramowując dość szeroki plac z ubitej czerwonej gliny. Na samym końcu, tuż nad brzegiem

przepaści, znajdowała się nieco obszerniejsza od innych budowla, zwana emone. Służyła ona za

miejsce zebrań starszyzny, a zarazem była stałym mieszkaniem wodzów oraz sypialnią kawalerów.

Każdy dom posiadał z frontu małą nadziemną platformę, ocienioną okapem dachu tworzącego

jakby wygięty do góry łuk. Cała wioska otoczona była półkolistą palisadą z zaostrzonych na końcu

pali. Te zabezpieczenia świadczyły o wojowniczości Tawade, którzy stale napadając na sąsiadów,

sami ustawicznie musieli strzec się odwetu.

Eleli Koghe biegł, co tchu do swoich. Już wpadł w obręb palisady. Zwycięski okrzyk

wojownika od razu zwrócił na niego uwagę mężczyzn gawędzących na werandach. Zaraz też

podążyli za nim do emone, tam, bowiem skierował się Eleli Koghe.

Wiadomość o nowym zwycięstwie lotem błyskawicy obiegła całą wieś. Kilku wojowników

natychmiast przygotowało się do drogi, aby wyruszyć z Eleli Koghe do dżungli. Wszystkich

Alfred Szklarski - (6) Tomek Wsrod Łowców Głów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: