Mary Higgins Clark - Noc jest moją porą.pdf - Higgins Clark Mary - nubiska

Mary Higgins Clark

Noc jest moją porą

(Nighttime is my time)

Przełożyła Anna Kołyszko

„Jestem sową

– szeptał do siebie,

gdy wybrał już ofiarę

– i noc jest moją porą”.

Rozdział pierwszy

Już trzeci raz w tym miesiącu przyjechał do Los Angeles, by śledzić jej kroki.

– Znam twój każdy ruch – szepnął, czekając w pawilonie nad basenem.

Dochodziła siódma. Spływająca do basenu woda skrzyła się w promieniach porannego

słońca.

Ciekawe, czy Alison przeczuwa, że pozostała jej zaledwie minuta życia, zastanawiał się. Czy

odczuwa niepokój, czy podświadomie wolałaby zrezygnować z pływania dzisiejszego ranka? Nawet

jeśli tak było, nie usłuchała ostrzeżeń wewnętrznego głosu.

Rozsuwane drzwi otworzyły się i Alison wyszła na patio. W wieku trzydziestu ośmiu lat była

znacznie bardziej atrakcyjna niż przed dwudziestu laty. Smukłe opalone ciało świetnie prezentowało

się w bikini. Jasne, okalające twarz włosy o miodowym odcieniu znakomicie łagodziły ostrą linię

podbródka.

Kipiący w nim gniew przerodził się we wściekłość. Zaraz jednak ustąpił miejsca satysfakcji na

myśl o tym, co za chwilę zrobi. Moment przed ujawnieniem się jest zawsze najwspanialszy, myślał.

Wiem, że za chwilę umrą, a one, kiedy mnie zobaczą, też to sobie uświadamiają.

Alison weszła na trampolinę. Podskoczyła lekko, sprawdzając jej sprężystość, po czym

wyciągnęła przed siebie ręce.

W chwili gdy jej stopy oderwały się od trampoliny, otworzył drzwi pawilonu. Chciałby go

zobaczyła jeszcze w powietrzu, zanim czubki jej palców dotkną tafli wody. Chciałby zrozumiała, jak

bardzo jest bezbronna.

Ich oczy spotkały się. Dostrzegł przerażenie na jej twarzy. Sekundę potem zanurzyła się pod

wodę.

Był w basenie, zanim wypłynęła. Przytulił ją do piersi i śmiał się głośno, gdy na próżno

wymachiwała rękami, wierzgała nogami, miotając się w jego ramionach.

– Umrzesz – szepnął spokojnie.

Pławił się w rozkoszy, czując jej zmagania. Zbliżał się koniec. Usiłując schwytać oddech,

otworzyła usta i nałykała się wody. Uczyniła ostatni rozpaczliwy wysiłek, by mu się wyrwać, ale jej

ciałem wstrząsnęły tylko słabe dreszcze i zwisła bezwładnie w jego ramionach. Przycisnął ją do siebie

mocniej, żałując, że nie potrafi czytać w jej myślach. Może się modliła... Błagała Boga o ocalenie...

Odczekał pełne trzy minuty i puścił ją. Patrzył z uśmiechem, jak jej ciało opada na dno basenu.

Tego popołudnia Sam Deegan nie zamierzał zaglądać do akt sprawy Karen Sommers. Grzebał w

dolnej szufladzie biurka w poszukiwaniu tabletek na przeziębienie. Był pewien, że kiedyś je tam

wrzucił. Gdy jego palce natrafiły na zniszczoną teczkę, zawahał się chwilę, skrzywił się, po czym wyjął

ją i otworzył. Zerknął na datę na pierwszej stronie i uświadomił sobie, że tak naprawdę chciał znaleźć te

akta. W przyszłym tygodniu, w Dniu Kolumba, wypadała dwudziesta rocznica śmierci Karen

Sommers.

Teczka powinna znajdować się w archiwum wraz z trzema innymi nierozwiązanymi sprawami,

lecz trzej kolejni okręgowi prokuratorzy zgodzili się, by ją trzymał w zasięgu ręki. To Sam był

pierwszym detektywem, który zareagował na histeryczny telefon kobiety, krzyczącej do słuchawki, że

ktoś zasztyletował jej córkę.

Kiedy przyjechał tamtej nocy do domu przy Mountain Road w Cornwall-on-Hudson, zastał w

sypialni ofiary tłum wstrząśniętych gapiów. Jeden z sąsiadów daremnie próbował zastosować sztuczne

oddychanie. Inni starali się odciągnąć zrozpaczonych rodziców od ciała brutalnie zamordowanej

córki.

Długie do ramion włosy Karen Sommers były rozrzucone na poduszce. Sam odsunął na bok

ratującego Karen sąsiada i zorientował się, że wściekłe ciosy w klatkę piersiową musiały spowodować

natychmiastową śmierć dziewczyny. Pościel była przesiąknięta krwią. Krzyki matki ściągnęły nie tylko

sąsiadów, ale też ogrodnika i dostawcę, którzy znajdowali się na sąsiedniej posesji. W rezultacie

wszystkie ślady, które morderca pozostawił na miejscu zbrodni, zostały zatarte.

Nic nie świadczyło o tym, że dokonano włamania. Niczego nie brakowało. Karen Sommers,

dwudziestodwuletnia studentka pierwszego roku medycyny na Uniwersytecie Columbia, zaskoczyła

rodziców, przyjeżdżając do domu z krótką wizytą.

Od dwudziestu lat szukam bydlaka, który zamordował Karen, pomyślał Sam i pokręcił głową,

otwierając zniszczoną teczkę. Dlaczego nie udało mi się go znaleźć?

Wzruszył ramionami. Pogoda była pod psem, padał deszcz i jak na początek października

panował niezwykły chłód. Kochałem tę pracę, myślał, ale dziś nie mogę już tego powiedzieć. Jestem

gotów przejść na emeryturę. Mam pięćdziesiąt osiem lat. Większość życia przepracowałem w policji.

Powinienem uciec stąd jak najprędzej. Zrzucić kilka kilogramów. Zacząć spędzać więcej czasu z

wnukami.

Przejechał palcami po przerzedzonych włosach, czując, że zanosi się na ból głowy. Kate

zawsze powtarzała mu, żeby tego nie robił. Twierdziła, że osłabia to cebulki.

Uśmiechając się lekko na wspomnienie owej analizy łysienia, jaką przeprowadziła jego świętej

pamięci żona, utkwił wzrok w teczce opatrzonej napisem: „Karen Sommers”.

Sam nadal regularnie odwiedzał Alice, matkę Karen, która przeprowadziła się do mieszkania w

mieście. Wiedział, że dla Alice pociechę stanowi fakt, że do tej pory nie zaprzestali poszukiwań

człowieka, który odebrał życie jej córce.

Chodziło nie tylko o to. Sam przeczuwał, że pewnego dnia Alice wspomni o czymś, co nigdy

nie wydawało jej się ważne, a co mogłoby doprowadzić do odnalezienia człowieka, który zakradł się do

pokoju Karen tamtej nocy.

Przez pierwszych dwanaście lat po morderstwie Sam chodził na cmentarz w każdą rocznicę

śmierci Karen. Pozostawał tam przez cały dzień, ukryty za grobowcem i obserwował grób Karen.

Założył nawet podsłuch na płycie nagrobkowej, by wiedzieć, co mówią przychodzący tam ludzie.

Zdarzało się przecież, że pojmowano zabójców, którzy odwiedzali groby swoich ofiar w kolejne

rocznice ich śmierci.

Ale w rocznicę śmierci Karen na jej grób przychodzili tylko rodzice i Samowi serce się

krajało, kiedy słuchał, jak wspominają swoją ukochaną jedynaczkę. Przestał tam bywać osiem lat

temu. Michael Sommers zmarł i Alice samotnie odwiedzała grób, w którym spoczywali teraz obok

siebie jej mąż i córka. Nie chciał być dłużej świadkiem bólu Alice. Postanowił, że nigdy tam już nie

wróci.

Sam wstał i włożył teczkę Karen Sommers pod pachę. W przyszłym tygodniu wstąpię na

cmentarz, pomyślał. Tylko po to, by powiedzieć Karen, jak bardzo żałuję, że nie udało mi się niczego

dla niej zrobić.

Podróż samochodem z Waszyngtonu do Cornwall-on-Hudson zajęła Jean Sheridan siedem

godzin. Nie cieszyła jej ta eskapada i to bynajmniej nie z powodu odległości, lecz dlatego że Cornwall,

miasteczko, w którym spędziła dzieciństwo i lata młodzieńcze, przywiodło jej na myśl bolesne

wspomnienia.

Obiecała sobie wcześniej, że nie weźmie udziału w zjeździe koleżeńskim z okazji

dwudziestolecia ukończenia szkoły. Nie zamierzała świętować tej rocznicy, choć ceniła sobie

wykształcenie, jakie zdobyła w liceum Stonecroft. Nie obchodziło jej, że ma teraz otrzymać medal

Wybitnego Absolwenta, mimo że stypendium Stonecroft było kamieniem milowym na drodze do

uzyskania stypendium Bryn Mawr, a następnie doktoratu w Princeton.

Jednakże teraz, gdy do programu zjazdu włączono nabożeństwo żałobne za duszę Alison, Jean

stwierdziła, że nie może odmówić przyjazdu.

Śmierć Alison nadal wydawała się tak nierealna, że Jean niemal spodziewała się, że

zadzwoni telefon, a ona usłyszy w słuchawce znajomy głos, pośpieszne słowa, zwięzły styl, jak gdyby

na przekazanie całej wiadomości wyznaczony był limit dziesięciu sekund.

– Jeannie. Nie dzwoniłaś ostatnio. Zapomniałaś, że jeszcze żyję. Nienawidzę cię. Nie, to

nieprawda. Kocham cię. Podziwiam cię. Jesteś cholernie mądra. W przyszłym tygodniu odbędzie się

w Nowym Jorku premiera. Curt Ballard jest jednym z moich klientów. Znajdziesz czas we wtorek?

Koktajl o szóstej, potem film, a następnie kameralne przyjęcie dla dwudziestu, trzydziestu osób?

Alison zawsze udawało się przekazać tego rodzaju wiadomość w mniej więcej dziesięć

sekund, pomyślała Jean. Za każdym razem była zdumiona, że w dziewięćdziesięciu przypadkach na

sto Jean nie rzucała wszystkiego i nie pędziła na złamanie karku do Nowego Jorku.

Alison nie żyła prawie od miesiąca. O ile trudno jej było uwierzyć w tę śmierć, o tyle myśl, że

przyjaciółka padła ofiarą morderstwa, była dla Jean wręcz nie do zniesienia. Ale prawdą jest, że Alison,

pnąc się po szczeblach kariery, narobiła sobie mnóstwo wrogów. Nie można być szefową jednej z

największych agencji aktorskich w kraju, nie narażając się na ludzką nienawiść. Poza tym Alison znana

była ze swego ciętego dowcipu i jadowitej ironii. Czyżby ktoś, kogo wystawiła na pośmiewisko lub

zwolniła, wściekł się na tyle, by ją zamordować? – zastanawiała się Jean.

Wolę myśleć, że straciła przytomność po skoku do basenu. Nie chcę wierzyć, że ktoś ją

utopił.

Spojrzała przez ramię na torbę, leżącą na miejscu obok kierowcy, i jej myśli znów zaczęły

krążyć wokół znajdującej się w niej koperty. Co ja mam z tym zrobić? Kto mi ją przysłał i po co? Jak

ktoś mógł się dowiedzieć o Lily? Czy coś jej grozi? O Boże, co ja teraz pocznę?

Pytania te dręczyły Jean podczas bezsennych nocy, od chwili gdy kilka tygodni temu

otrzymała raport z laboratorium.

Dotarła do zjazdu z drogi numer 9W do Cornwall. Z Cornwall niedaleko było do West Point.

Jean z trudem przełknęła ślinę. Gardło miała ściśnięte ze zdenerwowania. Rozejrzała się po okolicy,

próbując skoncentrować się na uroku październikowego popołudnia. Widok drzew, które jesień ubrała w

barwy złota, oranżu i ognistej czerwieni, zapierał dech w piersi. Ponad lasem wznosiły się góry, jak

zwykle niezmącenie spokojne. Hudson Highlands. Zapomniałam już, jak tu pięknie, pomyślała.

Błogi nastrój ożywił jej wspomnienia: niedzielne popołudnia w West Point, kiedy w słoneczne

dni siadywała na stopniach pomnika. Tam właśnie zaczęła pisać swoją pierwszą książkę, historię West

Point.

Napisanie jej zajęło mi dziesięć lat, myślała Jean. Pewnie dlatego że przez długi czas

zwyczajnie nie mogłam o tym wszystkim myśleć.

Kadet Carroll Reed Thornton junior z Maryland. Nie myśl teraz o Reedzie, przestrzegła samą

siebie.

Bezwiednie skręciła z drogi numer 9W w Walnut Street. Na miejsce zjazdu koleżeńskiego

został wybrany hotel Glen-Ridge House, który wziął swą nazwę od jednego z pensjonatów z połowy

dziewiętnastego wieku. Z rocznika Jean szkołę ukończyło dziewięćdziesięcioro uczniów. Otrzymała

wiadomość, że czterdzieści dwoje absolwentów zapowiedziało swój udział wraz z małżonkami lub

partnerami oraz z dziećmi.

Przysłano jej pocztą identyfikator z jej zdjęciem z ostatniej klasy oraz wydrukowanym pod

spodem nazwiskiem. Dostała także program weekendowych imprez – w piątek wieczorem powitalny

koktajl, w sobotę wspólne śniadanie, wycieczka do West Point, mecz futbolowy kadeci akademii

wojskowej kontra studenci Princeton, a następnie koktajl i uroczysty bankiet. Początkowo planowano

zakończenie zjazdu w niedzielę uroczystym śniadaniem w Stonecroft, lecz po śmierci Alison

postanowiono włączyć do programu nabożeństwo żałobne w jej intencji. Alison została pochowana na

cmentarzu przylegającym do terenu szkoły i nabożeństwo miało być odprawione nad jej grobem.

Alison zapisała w testamencie darowiznę na fundusz stypendialny Stonecroft i zapewne to był

powód pośpiesznie zaplanowanego nabożeństwa.

Main Street niewiele się zmieniła, pomyślała Jean, przejeżdżając wolno przez miasteczko.

Minęło wiele lat od czasu, gdy była tu ostatni raz. Tamtego lata, kiedy ukończyła Stonecroft, rodzice

ostatecznie się rozstali, sprzedali dom i poszli własnymi drogami. Ojciec prowadzi obecnie hotel na

Maui. Matka wyszła ponownie za mąż i przeniosła się do Cleveland. Rozstanie rodziców położyło

miłosierny kres jej pobytowi w Cornwall.

Mary Higgins Clark - Noc jest moją porą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: