UMOWA SPEDYCJI – wiąże się z przewozem rzeczy.
Uregulowana jest w art. 794 i nast. KC.
„Przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem”.
Jest to umowa:
ü dwustronnie zobowiązująca
ü odpłatna
ü wzajemna
ü kauzalna
ü konsensualna
ü jednostronnie handlowa
Stronami umowy są:
Spedytor – przedsiębiorca, który w sposób zawodowy, we własnym imieniu świadczy usługi spedycji. Może to być:
ü os. prawna
ü os. fizyczna
ü os. sp. handlowa
Dający zlecenie – podmiot, który korzysta z usług przewoźnika w zakresie przewozu rzeczy, czyli kontrahent przewoźnika. Może nim być zarówno wysyłający jak i odbiorca.
Nie może drugą stroną być przewoźnik.
Usługi spedycyjne – są to czynności, które dokonuje spedytor; przedmiotem tych czynności mogą też być np.: umowy o dzieło;
a) cecha podmiotowa – usługa świadczona przez spedytora w zakresie jego działalności zawodowej
b) cecha przedmiotowa – usługa związana z przewozem rzeczy
Czynność faktyczna – przygotowanie, zważenie, konwojowanie, rozładunek itp.
Czynność prawna – zawarcie umowy przewozu, składu, ubezpieczenia przesyłki.
Są to tzw. umowy kauczukowe, czyli treść z możliwością różnie ukształtowanej treści; czyli:
a) spedytor może się podjąć konkretnej usługi, np. załadunku
b) może dotyczyć konkretnych kilku kompleksowych usług
c) może obejmować pełną usługę spedycyjną
d) może dotyczyć kompleksowej usługi spedycyjnej danego podmiotu usługi, czyli wszystkich usług zleceniodawcy.
Zawarcie umowy spedycyjnej – przepisy nie przewidują szczególnych form zawarcia tejże umowy. Najczęściej jest forma oferty, rokowań.
OBOWIĄZKI SPEDYTORA – spedytor zawsze działa w interesie zleceniodawcy; powinien:
ü podjąć wszelkie czynności do uzyskania zwrotu przez dającego zlecenie nienależnie pobranych opłat, np. przewoźnego, opłat celnych itp.
ü podjąć wszelkie czynności potrzebne do zabezpieczenia praw dającego zlecenie albo wskazań odbiorcy wobec przewoźnika lub innego spedytora
Dochowania staranności wymogów art. 355 § 2 KC.: „Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności”. (wykonanie usługi w sposób zawodowy)
ü jeśli spedytor sam dokonuje przewozu to ma również obowiązki przewoźnika.
PRAWA SPEDYTORA – Może występować w imieniu dającego zlecenie albo we własnym imieniu, ale wtedy działa na rachunek dającego zlecenie. Ma również prawo:
ü posługiwania się innymi podmiotami przy wykonywaniu umowy
ü mam prawo do wynagrodzenia; wysokość wynagrodzenia wynika z taryfy lub cennika określonego przez spedytora, bądź strony ustalają cenę. spedytor nabywa to prawo po wykonaniu zlecenia
ü zwrotu wydatków, kosztów związanych z wykonaniem usługi
ü przysługuje mu ustawowe prawo zastawu na przesyłce
ü ma prawo przewoźnika, jeśli jednocześnie dokonuje przewozu
OBOWIĄZKI SPEDYTORA – odpowiedzialność ta ma charakter ograniczony, ponosi on odpowiedzialność za ubytek, uszkodzenie, utratę przesyłki, ale wysokość odszkodowania nie może przewyższyć zwykłej wartości przesyłki. To ograniczenie nie wiąże spedytora jeżeli jest to szkoda umyślna, lub wynikła z rażącego niedbalstwa spedytora.
Jeśli przedmiotem umowy spedycji są np. papiery wartościowe, pieniądze to spedytor ponosi odpowiedzialność tylko wtedy jeżeli właściwości tej przesyłki zostały mu podane przy zawieraniu umowy, chyba, że szkoda powstała z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa ze strony spedytora. (patrz też art. 471 i nast. KC.)
Spedytor odpowiada za własne uchybienia jak i podmiotów, którym powierza lub zleca wykonanie usługi.
UMOWA SKŁADU – umowa ta uregulowana jest art. 853 i nast. KC.
Przez umowę składu przedsiębiorca składowy zobowiązuje się do przechowania, za wynagrodzeniem, oznaczonych w umowie rzeczy ruchomych.
Jest to więc umowa:
ü kwalifikowana podmiotowo
ü przynajmniej jednostronnie handlowa
ü realna; dochodzi do skutku z chwilą wydania rzeczy
Przedmiotem umowy składu są rzeczy ruchome. Nie mogą nimi być papiery wartościowe, pieniądze, nieruchomości. Powinny one też być oznaczone w umowie.
Regulacja prawna nawiązuje również do tego aby dokonać;
podziału rzeczy:
ü rzeczy zamienne
ü rzeczy niezamienne
podziału obiektywnego, na takie, które:
ü dają się wyodrębnić w obrocie za pomocą liczby, miary, wagi
ü z uwagi na to, iż ich właściwości, cechy są sobie tylko właściwe i mogą być wyodrębnione indywidualnie
Umowa składu jest to handlowa umowa przechowania.
Skład od przechowania różni się:
ü strony są inaczej określone
ü zawsze odpłatnie
ü przedmioty, rzeczy ruchome, ale w um. składu są to towary, rzeczy w obrocie gospodarczym
ü przedsiębiorca składowy ma obowiązek konserwacji rzeczy przekazanych do składu
ü celem przechowania jest zaspokojenie indywidualnych interesów;
celem składu jest natomiast masowe przechowywanie towarów
Strony:
Przedsiębiorca składowy – przedsiębiorca, czyli os. fizyczna, prawna, osobowa spółka handlowa, która prowadzi działalność w sposób zawodowy, we własnej działalności polegającej na świadczeniu usług składu. Zawiera on umowę.
W Polsce przybiera on szczególne formy, są to:
< Domy Składowe (ust. o domach składowych 16 list. 2000)
są to przedsiębiorcy działający na podstawie zezwolenia właściwego ministra (towary rolne – min. Rolnictwa)
Mogą to być wyłącznie os. fizyczne, sp. z oo. Komandytowe, jawne, akcyjne, spółdzielnie i przedsiębiorstwa państwowe.
Składający – podmiot, który oddaje rzeczy na przechowanie. Nie musi on być właścicielem tych rzeczy
Zawarcie umowy -- niema szczególnej formy zawarcia umowy składu, ale przedsiębiorca składowy ma obowiązek wydania pokwitowania określającego rodzaj, ilość, oznaczenie sposobu opakowania rzeczy, ewentualnie inne istotne postanowienia umowy.
Do zawarcia umowy dochodzi także dopiero z chwilą wydania rzeczy, czyli jest to umowa tzw. realna
Dowód składowy -- to nie to samo co pokwitowanie.
Dowód składowy mogą wydawać tylko Domy Składowe i są to papiery wartościowe. Dowód składowy składa się z 2 części:
Składający zobowiązanie -- obowiązany jest do zapłaty wynagrodzenia
Ø zapłaty należności ubocznych
Ø odbioru rzeczy oddanych w skład
Ø zwrot kosztów, wydatków poniesionych przez dom składowy w celu wykonania umowy, np. cło, ubezpieczenie, itp.
Prawa składającego odpowiadają obowiązkom przedsiębiorcy składowego oraz dodatkowo kontrola wykonania umowy
Prawa przedsiębiorcy składowego:
Ø do wynagrodzenia; składowe plus koszty uboczne
wysokość wynagrodzenia – ryczałtowo
Ø zastawu na rzeczach
Ø sprzedaży rzeczy narażonej na zepsucie jeżeli nie można czekać na rozporządzenie rzeczą przez zleceniodawcę
Obowiązki przedsiębiorcy składowego:
Ø sprawowanie pieczy nad rzeczami oddanymi na skład
Ø dokonanie czynności konserwacyjnych
Ø wydanie pokwitowania składającemu
Ø zawiadomienie składającego o ważnych wydarzeniach dotyczących praw składającego lub dotyczących rzeczy składającego
Ø jeśli rzeczy są narażone na zepsucie to ma obowiązek sprzedaży
Ø jeśli rzecz jest przesyłana do przedsiębiorcy składowego ma on obowiązek podjęcia czynności potrzebnych do zabezpieczenia praw i mienia składającego tj.:
ü umożliwienie składającemu oglądania rzeczy, pobierania próbek mających na celu utrzymania tych rzeczy w należytym stanie.
Ustanie umowy:
Umowy składu zawiera się na czas:
ü oznaczony – umowa ustaje z upływem tego okresu, z tym że w tym przypadku uważana jest za zawartą na czas nieoznaczony jeżeli zlecający na 14 dni od wygaśnięcia umowy nie zażądał oddania rzeczy na piśmie w formie listu poleconego
ü nieoznaczony – umowa wygasa po wypowiedzeniu przez przedsiębiorcę składowego w terminie 1-go m-ca w formie listu poleconego.
W obu tych przypadkach przedsiębiorca składowy może z ważnych powodów w każdym czasie zażądać odebrania rzeczy wyznaczając odpowiedni termin.
Może też być ona rozwiązana za zgodą stron.
Odpowiedzialność przedsiębiorcy składowego:
ü za szkodę wynikłą z utraty, ubytku, uszkodzenia rzeczy przyjętych na skład, chyba że udowodni, iż mimo staranności nie mógł szkodzie zapobiec
Ograniczenia :
§ za ubytek rzeczy w zakresie określonych przepisami np. odparowanie; odszkodowanie nie może przekraczać zwykłej wartości rzeczy, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przedsiębiorcy składowego.
Uregulowany jest w art. 725 i nast. K.C.
Przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nie oznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.
Strony
Bank – wg prawa bankowego jest to osoba prawna utworzona zgodnie z przepisami ustawy działająca na podstawie zezwolenia
Posiadacz rachunku – osoba fizyczna, prawna a także inne jednostki organizacyjne jeżeli mają zdolność prawną.
Rachunek oszczędnościowy może być prowadzony dla kilku osób, każda osoba ma prawo posiadania rachunku.
Osoba małoletnia również może być posiadaczem rachunku oszczędnościowego.
Charakter prawny – jest to umowa :
Ø konsensualna
Ø zawarcie umowy w zasadzie jest dobrowolne lecz przepisy przewidują tutaj ograniczenia, np. prawo działalności gospodarczej nakłada obowiązek założenia konta na osobę prowadzącą działalność gospodarczą (art. 13 ust. 9 „prawo działalności gospodarczej”)
Ø może mieć charakter odpłatny; w praktyce jest on odpłatny, polega na oprocentowaniu środków powierzonych bankowi a na posiadaczu ciąży zapłata za prowadzenie rachunku oraz zapłata prowizji wynikającej z umowy
Ø kreuje stosunek prawny o charakterze ciągłym
Ø oznaczona lub nieoznaczona
Ø handlowa kwalifikowana podmiotowo; jedną stroną musi być bank
Ø ujednolicona (wzór umowy, formularz)
Jest ona także uregulowana w przepisach prawa bankowego (Dz.U. 29 sierpnia 1997)
Wg prawa bankowego Bank może prowadzić rachunki:
Ø bieżące – przechowywanie środków pieniężnych i dokonywanie rozliczeń pieniężnych
Ø pomocnicze – służą do przeprowadzenia rozliczeń pieniężnych w innym oddziale lub banku niż ten który prowadzi rachunek
Ø lokaty terminowe – służą do przechowywania środków pieniężnych przez czas określony w umowie
Ø oszczędnościowe – otwierane są dla osób fizycznych lub szkolnych kas pożyczek, pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych.
Nie mogą być wykorzystywane do rozliczeń związanych z działalnością gospodarczą.
Zawarcie umowy
Najczęściej formę określa Bank.
Bank nie może odmówić zawarcia umowy jeżeli osoba spełnia warunki określone przez Bank.
Forma umowy – regulują to przepisy bankowe; forma pisemna dla celów dowodowych.
Tryb zawarcia – oferta i jej przyjęcie.
Rachunki oszczędnościowe – Bank wydaje dowód zawarcia umowy w postaci książeczki.
Treść umowy – reguluje to prawo bankowe w art. 54
Prawa i obowiązki stron.
Bank – obowiązki:
Ø prowadzenie rachunku przez dokonywanie odpowiednich zapisów w księgach banku (stan, zmiany)
Ø przy każdej zmianie przesłać posiadaczowi wyciąg z roku z ustalonego salda
Ø zwrotu środków pieniężnych na każde żądanie chyba, że uzależniono zwrot od wypowiedzenia
Ø dokonywać na zlecenie posiadacza rozliczeń pieniężnych, np. r-ki tel. Czynsz
Ø zachowanie w tajemnicy stanu środków na r-ku. obrotów
...
berlingo2008