063. DUO James Julia - Prywatna wyspa.pdf - Światowe Życie Duo - sweeetch0c0late

Julia James

Prywatna wyspa

PROLOG

- Proszę pana... - Asystentka Alexisa Petrakisa wyraźnie

się zawahała. - Przepraszam, Ŝe przeszkadzam, ale...

Poczuła na sobie niezadowolone spojrzenie ciemnych

oczu męŜczyzny siedzącego za wielkim biurkiem z mahoniu.

Maureen Carter zadrŜała.

- Powiedziałem, Ŝeby nikt mi nie przeszkadzał. Bez

Ŝadnych wyjątków - oświadczył opryskliwie.

Przez chwilę spoglądał złowrogo na asystentkę, po czym

skupił uwagę na dokumentach rozłoŜonych na obitym skórą

blacie.

Maureen Carter z zakłopotaniem przestępowała z nogi na

nogę.

- Rozumiem, proszę pana - odparła męŜnie. - Ta pani

wspomniała jednak, Ŝe sprawa jest wyjątkowo pilna.

Alexis Petrakis powoli odchylił się w wielkim fotelu.

- Niech pani powtórzy Natalii Ferucii, Ŝe nie jestem

zainteresowany jej sprawami - powiedział i zacisnął usta.

Asystentka z trudem przełknęła ślinę.

- Proszę mi wybaczyć - wykrztusiła. - Ale to nie pani

Natalia Ferucia czeka na linii. Chodzi o panią Walters z

Wydziału Opieki Społecznej w Sarmouth. Podobno sprawa

jest pilna i ma związek z Rhianną Davies.

Przez dłuŜszą chwilę uwaŜnie patrzył asystentce w oczy,

jakby wymienione przez nią nazwisko nic mu nie mówiło.

- Proszę przekazać pani Walters, kimkolwiek ona jest, Ŝe

sprawy pani Rhianny Davies zupełnie mnie nie interesują -

wycedził lodowatym tonem.

Sięgnął po złote wieczne pióro i powrócił do dokumentów.

- AleŜ proszę pana! - zaprotestowała zdesperowana

asystentka. - Pani Walters twierdzi, Ŝe chodzi o pańskiego

syna!

Tym razem doczekała się reakcji. Alexis Petrakis zamarł.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rhianna wchodziła na przejście dla pieszych. Z nieba lały

się strumienie deszczu, wiatr łomotał o starannie osłonięty

wózek Nicky'ego. Spojrzała w obie strony, zanim weszła na

jezdnię, lecz gdy ruszyła przed siebie, wspomnienia

powróciły, jak zawsze.

Nagle usłyszała pisk opon i ryk silnika. Uderzenie było tak

gwałtowne, Ŝe jego siła wyrzuciła ją w powietrze. Ciało

Rhianny z głuchym łoskotem opadło na asfalt. Otoczyła ją

ciemność, nieprzenikniona ciemność.

Drgnęła na wspomnienie wypadku. Pędzący samochód

uderzył ją na przejściu dla pieszych. Ponownie poczuła ból,

jednocześnie usłyszała wrzask. Wrzask w swojej głowie.

Nicky! Nicky! Nicky!

Raz, drugi, trzeci. Ogarnęła ją zgroza, lęk, przeraŜenie.

Czyjaś ręka spoczęła na jej ramieniu. Rhianna pośpiesznie

otworzyła oczy. Jedna z pielęgniarek coś do niej mówiła.

- Pani synek jest cały i zdrowy, juŜ to pani tłumaczyłam -

uspokajała pacjentkę. - Na szczęcie nic mu się nie stało. Nie

odniósł Ŝadnych obraŜeń.

Rhianna popatrzyła w oczy pielęgniarki.

- Nicky - wyszeptała. - Nicky... Gdzie jest?

- Pozostanie pod dobrą opieką do czasu, aŜ odzyska pani

siły - odparła kobieta spokojnym, kojącym tonem. - A teraz

proszę się odpręŜyć i trochę przespać. Tego pani najbardziej

potrzeba. Czy podać coś na sen?

Rhianna zacisnęła usta i spróbowała pokręcić głową, lecz

wiązało się to z potwornym bólem. Z trudem chwytała

powietrze.

- Nie mogę spać... Nie wolno mi! Muszę znaleźć

Nicky'ego... mają go. Nie oddadzą mi go. Dobrze wiem, Ŝe

tego nie zrobią...

Prawie krzyczała ze strachu.

- Oczywiście, Ŝe dostanie go pani z powrotem -

zapewniała ją pielęgniarka. - Trzeba było zająć się nim na czas

pani pobytu w szpitalu. Gdy tylko pani zostanie wypisana,

chłopiec trafi z powrotem pod pani opiekę.

Rhianna patrzyła na nią z przeraŜeniem.

- Nie... Ona mi go zabrała. Ta kobieta z opieki społecznej.

Powiedziała, Ŝe nie umiem o niego zadbać... - Ścisnęła dłoń

pielęgniarki. - Ale ja go muszę mieć z powrotem. To mój syn!

- Dam pani środek uspokajający - westchnęła pielęgniarka

i odeszła.

Rhianna nie potrafiła zebrać myśli. Zabrali Nicky'ego.

Trafił do domu dziecka, tak jak zapowiadała ta kobieta z

opieki społecznej...

Przypomniała sobie ostatnie spotkanie z tą straszną babą.

- Na pierwszy rzut oka widać, Ŝe nie daje sobie pani rady

z dzieckiem - oświadczyła wtedy lodowatym tonem kobieta. -

Pani syn jest zagroŜony.

Dobry BoŜe, dlaczego? Dlaczego musiała się zjawić

właśnie w tamtej chwili? Rhianna bardzo źle się czuła, minęło

zaledwie kilka dni od pogrzebu jej ojca. Wzięła podwójną

dawkę proszku na grypę i ścięło ją z nóg. Gdy przyszła

pracownica opieki społecznej, drzwi otworzył Nicky - jeszcze

w piŜamie, cierpliwie oglądał program dla dzieci i skubał

płatki śniadaniowe porozrzucane po podłodze. Jego matka

leŜała w łóŜku i z trudem chwytała powietrze, ledwie

przytomna.

Rhianna doskonale wiedziała, Ŝe kobieta uwzięła się na

nią juŜ przy pierwszym spotkaniu. Kiedyś przyszła do

zaniedbanego mieszkania komunalnego, by ocenić, czy prośba

Rhianny o pomoc domową dla ojca jest uzasadniona. Wtedy

wypaliła prosto z mostu, Ŝe ojciec dziewczyny musi trafić do

hospicjum i Ŝe umierający człowiek nie powinien przebywać

w pobliŜu małego dziecka. Dodała jeszcze, Ŝe skoro Rhianna

odmawia wyjawienia nazwiska ojca dziecka, to nie powinna

oczekiwać, Ŝe państwo wyręczy go w obowiązku

utrzymywania nieletniego. Nicky powinien chodzić do Ŝłobka,

a ona do pracy, gdyŜ taka jest polityka rządu.

Koniec końców Rhianna straciła cierpliwość i

nawrzeszczała na tę bezczelną kobietę, bezwiednie zaciskając

dłoń na rękojeści noŜa do warzyw, którym wcześniej kroiła

marchewkę. Pracownica opieki oświadczyła, Ŝe nie omieszka

umieść w raporcie wzmianki o tym, Ŝe Rhianna wygraŜa jej

bronią i jest agresywna.

Potem było jeszcze gorzej. Stan ojca Rhianny gwałtownie

się pogorszył. Trzeba go było przewieźć karetką do szpitala,

gdzie doznał zawału, który okazał się śmiertelny. Po pięciu

dramatycznych latach od chwili, gdy świat młodej kobiety legł

w gruzach, wyczerpanie, choroba i desperacka potrzeba

chronienia Nicky'ego doprowadziły do ostatecznego upadku

Rhianny.

Kroplą, która przepełniła czarę, była ponowna wizyta

kobiety z opieki społecznej. Właśnie wtedy zastała Nicky'ego

bez nadzoru oraz jego nieprzytomną matkę.

- Zamierzam doprowadzić do wydania nakazu odebrania

pani dziecka - warknęła. - Jeśli tego nie zrobię, z pewnością

spotka je coś złego. Miewa pani napady agresji i jest

całkowicie nieodpowiedzialna. - Zanurzyła palce w proszku

na grypę i podejrzliwie go powąchała. - Zabieram to do

analizy, więc niech pani nawet nie próbuje ukrywać innych

narkotyków.

Ruszyła do wyjścia. Rhianna nadludzkim wysiłkiem

zmusiła się do tego, by wstać i ruszyć za nią, lecz dowlokła się

tylko do progu pokoju, zupełnie jakby faktycznie była pod

wpływem środków odurzających, a nie lekarstw na infekcję

płuc, przez którą ledwie mogła oddychać.

063. DUO James Julia - Prywatna wyspa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: