Perdue Lewis - Genom śmierci.pdf - Książi, zachomikowane (hasło 123) - anetka96

Lewis Perdue

GENOM ŚMIERCI

Tytuł oryginału: Slatewiper

Pamięci Raymonda Verdesa

(12 stycznia 1930 - 24 czerwca 2002),

podpułkownika Francuskiej Legii Cudzoziemskiej,

człowieka wielkiego talentu i uczciwości,

w którym wojna nie zabiła hartu ducha.

Spoczywaj w pokoju.

Pamięci jego współpracownika i towarzysza broni,

doktora Wolfganga Schroedera, który zajmuje szczególne

miejsce w naszych sercach.

Niech Bóg ma Cię w swojej opiece.

PODZIĘKOWANIA

Jako pisarz mam naprawdę dużo szczęścia.

Miałem szczęście, że moja agentka, Natasza Kern, wierzyła

w tę książkę od samego początku, od roku 1995, kiedy nikomu

się nie jeszcze nie śniło, że terroryści mogą zdobyć broń gene-

tyczną.

Mam także wielkie szczęście, że moim wydawcą jest. nad-

zwyczajna Natalia Aponte, która pod warstwą powieści sensa-

cyjnej dostrzegła w mojej książce opowieść o ludziach i podzia-

łach rasowych. To ona przekonywała mnie, że powinienem pi-

sać o znaczeniu ludzkiej wspólnoty i potrzebie zwalczenia po-

działów, zamiast koncentrować się na mrożących krew w żyłach

scenach i wartkiej akcji.

Natalia jest moim mistrzem w niedoścignionym zespole

Tor/Forge, w którym na słowa wdzięczności zasługują też Tom

Doherty, mój wieloletni współpracownik oraz Paul Stevens, du-

sza całego zespołu. Dziękuję również pracownikom działu mar-

ketingu i sprzedaży, którzy dołożyli wszelkich starań, by moje

książki dotarły do jak najszerszego kręgu czytelników.

Kolejnym powodem do radości jest dla mnie fakt, że mam

wiernych czytelników, którzy piszą do mnie i komentują moje

powieści, które czytali jeszcze w latach osiemdziesiątych.

Mam szczęście, że znam Mary Evelyn Arnold, która poza

tym, że jest nieocenioną przyjaciółką mojej rodziny, jest także

bezlitosną korektorką, redaktorką i konsultantką merytoryczną,

bez której nieraz musiałbym rumienić się ze wstydu.

Na koniec muszę oddać honor mojej żonie Megan, która jak

dobra muza czuwa nad wszystkim, co piszę. Rzeczywiście, za-

nim ją poznałem, nie napisałem niczego godnego uwagi.

Rozdział 1

Skłębione tajfunowe chmury sunęły po wrześniowym nie-

bie nad Tokio. Pod nimi, w niemodnej północnej prefekturze

Toshima, pracownicy Szpitala Ogólnego Otsuka uwijali się w

południowym półmroku, żeby zdążyć sprzątnąć z chodników

trupy i konających, zanim luną gwałtowne potoki deszczu.

Najciężej chorzy całymi setkami leżeli pokotem na ziemi, w

duszących, cuchnących oparach, które wydobywały się z ropie-

jących wrzodów na skórze i krwawej biegunki. Niektórzy mil-

czeli, inni wydawali wysokie jęki, na ile pozwalały opuszczają-

ce ich siły. Gnijące kikuty rąk, nóg i palców przyciągały muchy,

ukazywały nagie kości. Ciało na szkieletach zmarłych wydawa-

ło się topnieć w oczach.

Ludzie we wczesnym stadium choroby, którą gazety

okrzyknęły koreańskim trądem, siedzieli w zabrudzonych

spodniach i koszulach, z głowami zwieszonymi między ko-

lanami, jęcząc i pokaslując. Tu i ówdzie zebrały się całe rodzi-

ny, tworząc w tłumie jakby mikrokosmosy ze swoimi umarłymi,

konającymi i rannymi, którzy jeszcze mogli chodzić. Matki i oj-

cowie tulili do siebie dzieci w próżnym wysiłku uchronienia ich

przed potwornością, która atakowała od wewnątrz.

Chorzy leżeli na chodnikach, trawnikach i podjazdach dla

karetek, wypełniali szczelnie puste przestrzenie parkingu, nie

wyłączając nawet miejsc między pojazdami. Ci, którzy mieli

najwięcej szczęścia, tłoczyli się w korytarzach izby przyjęć,

gdzie medycy z Wojskowych Sił Samoobrony dokonywali bez-

owocnych rutynowych czynności, pompując w chorych antybio-

tyki i dożylne kroplówki.

Na obrzeżach terenów szpitalnych, żołnierze Sił Samo-

obrony w jednorazowych kombinezonach, maskach i gumo-

wych rękawiczkach, nieprzerwanie pracowali wśród stosów ciał.

Żywych kładli na nosze i przenosili do wojskowych wozów

transportowych. Galaretowate szczątki trupów zbierano szufla-

mi i umieszczano we wszelkiego rodzaju prowizorycznych po-

jemnikach: w beczkach, metalowych wannach, kubłach, skrzyn-

kach na lód, transporterach do napojów, nawet w dziecięcych

dmuchanych basenikach.

Pośród całej tej jatki krążyli trzej mężczyźni: siwowłosy Ja-

pończyk około siedemdziesięciu lat, w białym lekarskim kitlu,

oraz dwaj biali w bluzach i dżinsach, znacznie górujący nad nim

wzrostem. Obaj taszczyli duże worki z marynarskiego płótna.

Wszyscy trzej nosili gumowe rękawiczki i maski chirurgiczne,

spoza których wyglądały tylko oczy.

Dwaj biali co i raz przecierali oczy łzawiące od ostrej, żrą-

cej mgiełki unoszącej się nad całym terenem szpitala. Wokół

nich poruszali się żołnierze Samoobrony, rozpylając roztwór de-

zynfekujący z noszonych na plecach aplika-torów, jakich zwy-

kle używa się do spryskiwania trawników środkami chemiczny-

mi.

Trzej mężczyźni szli zygzakiem, wykonując nagłe zwroty.

Po kilku krokach w jedną stronę zatrzymywali się, bo człowiek

w białym kitlu wybiegał przed pozostałych dwóch, odwracał się

do nich twarzą i blokował im drogę, Wymieniali jakieś słowa,

po czym jeden z białych startował w innym kierunku, Japończyk

doganiał go i wszystko powtarzało się od nowa.

- Naprawdę kontrolujemy sytuację - mówił Japończyk w

białym fartuchu, znów zagradzając drogę swoim towarzyszom.

Doktor Yoshichika Iwamoto był dyrektorem administracyjnym

Perdue Lewis - Genom śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: