Murdoch Iris - Czas aniołów.pdf - Książi, zachomikowane (hasło 123) - anetka96

Powieść jednej z najpopu-

larniejszych i najwyżej ce-

nionych współczesnych pisa-

rek angielskich, nie prezen-

towanej dotychczas czy-

telnikowi polskiemu.

Czas aniołów — to historia

zamkniętej, wyalienowanej

ze społeczeństwa grupy osób

żyjących w kręgu parafii

jedne] z angielskich sekt re-

ligijnych. Proboszcz tej pa-

rafii, dziwak zamknięty w

świecie swoich rozmyślań

i namiętności oraz własnych

teorii religijnych, próbuje

narzucić swoje poglądy in-

nym, pokierować życiem

najbliższych, które w wy-

niku tych zabiegów staje się

dla wszystkich jednym pas-

mem udręki.

Autorka z ogromną spo-

strzegawczością, finezją

i dużym talentem narrator-

skim kreśli obraz rozterki,

duchowej i pustki egzysten-

cji, które tak często stają

się udziałem środowiska

intelektualistów współczes-

nych.

Ir is M u r d o c h

C z a s a n io łó w

przełożyła

Agnieszka Glinczanka

R O Z D Z I A Ł P I E R W S Z Y

— Pattie.

— Słucham.

— Napaliłaś w kominku u panny Elżbiety?

— Napaliłam.

— Jest tak zimno.

— Co pan powiedział?

— Jest tak zimno.

— Tak.

Pattie wyciąga przed siebie pulchne, brązowe ramiona,

o jeden odcień ciemniejsze od kawy cappuccmo, i zgra-

białymi z zimna palcami wygrzebuje wystygłe

węgle

z wąskiego paleniska. Białawy bawełniany kitel z pod-

winiętymi do łokcia rękawami, który nosi na

spódnicę i sweter, upstrzony jest wzorem w czerwone

poziomki. Jej czarne jak atrament włosy

obwiązane są kwiaciastą jedwabną apaszką, trochę juz

przybrudzoną.

— Pattie, świnko jedna.

— Słucham.

— Co to za dziwny odgłos, który słychać co chwila?

— To kolej podziemna. Przebiega akurat pod domem.

— Kolej podziemna. Ciekawe, czy się do niej przyzwy-

czaimy.

Pattie mnie czyste, chrzęszczące stronice „Timesa"

i układa nad nimi na krzyż suche drzazgi. Na sam wierzch

kładzie wystygłe, rdzawe węgielki o nieforemnych kształ-

tach.

— Uważaj na tego pająka, Pattie. Uratuj go,

proszę

cię. Tak, dobrze. Mogę podpalić?

Płomyk zapałki oświeca na zmiętoszonej ostatniej stro-

nie gazety zdjęcie jakichś czarnych ludzi torturujących

innych czarnych ludzi. Gazeta litościwie staje w płomie-

niach. W chwili gdy Pattie z westchnieniem odchyla się

do tyłu i przysiada na piętach, na jej pończosze puszcza

oczko i leci w górę jak mała jaszczureczka.

— Nie zapomnij o tych pułapkach na mylszy,

dobrze,

Pattie? Jestem pewien, ze widziałem mysz u siebie w sy-

pialni.

— Dobrze.

Drzazgi zapadają się z trzaskiem w piekło płonącego

papieru. Pattie bierze z zakurzonej szufelki małe, błysz-

czące grudki węgla i wrzuca je do paleniska. Żar palą-

cyqh się gazet ogrzewa jej twarz.

— I jeszcze jedno, Pattie.

— Słucham.

— Jeżeli zadzwoni mój brat Marek, powiedz

mu, że

nie mogę podejść. Gdyby ktokolwiek dzwonił, mów, że

nie mogę podejść.

— Dobrze.

Ocalony pająk przestaje udawać nieżywego i zmyka pod

szufelkę na węgle.

— Jak tu strasznie ciemno. Zupełnie jakby mgła do-

stała się do domu.

—• Tak, ciemno.

— Mogłabyś mi dać trochę mleka, Patusiątko?

— Nie ma mleka. Pożyczę trochę od portiera.

— No, mniejsza z tym. Nie przemęczaj się,

Pattie,

rybeczko moja, dobrze?

—■ Ktoś musi się tym wszystkim zająć.

Czarna pastorska sutanna muska napiętą pończochę na

jej zgiętym kolanie i zimny palec głaszcze wystające

kręgi na pochylonym karku. Kroki oddalają się i szelest

sutanny wznosi się po schodach. Nie odwracając głowy

Pattie wstaje.

Wielka, oszklona iszafa biblioteczna, która nie znalazła

.sobie jeszcze miejsca w nowym domu, stoi ukosem w po-

przek hallu, gdzie Pattie przed chwilą rozpaliła ogień.

Podłoga obok zawalona jest książkami, na które wpada

teraz Pattie, odstępując od kominka. Potyka się o Sein

und Zeit, gubi pantofel i rozdrażniona kopie Sein und Zeit

zziębniętą stopą w samej pończosze. Wszelkie obuwie

Pattie w jakiś tajemniczy sposób bardzo prędko po na-

byciu robi się na nią za duże. Z góry napływają ciche

dźwięki muzyki. Jezioro łabędzie. I przez sekundę Pattie

czuje, że jej ciało jest lekkie jak piórko. Pattie widziała

,kiedyś balet, obserwowała z wysoka białe postacie poru-

szające się niby ożywione kwiaty. Ale teraz jestem gru-

ba — myśli w następnej chwili — teraz jestem gruba

dziewucha.

Dzwonek u drzwi frontowych rozlega się groźnie i obco,

i Pattie lekko uchyla drzwi. Nie otwiera ich porządnie,

bo choć w domu zimno, na dworze jest jeszcze zimniej.

Natychmiast do hallu wdziera się mgła, przyprawiając

Pattie o kaszel. Jest wprawdzie wczesne popołudnie, ale

w żółtawym tumanie Pattie ledwo dostrzega stojącą przed

drzwiami panią w średnim wieku, o błyszczących, szeroko

rozstawionych oczach. Pasemka wilgotnych włosów wy-

mykają się spod eleganckiej futrzanej czapki i przywie-

rają do policzków. Pattie pożądliwie lustruje i ocenia

jej karakułowe futro. Zamszowe botki pozostawiają wy-

raźne odciski na zaszronionych płytach chodnika, kiedy

dama przestępuje trochę z miejsca na miejsce dla roz-

grzewki. Jej afektowany głos nie zaskakuje Pattie. To

wróg.

— Strasznie przepraszam, że panią trudzę. Moje

na-

zwisko Barlow. Należę do parafii. Czy

mogłabym się

zobaczyć z nowym proboszczem?

— Niestety, pan pastor nie przyjmuje teraz nikogo.

— Zajęłabym mu tylko chwilę. iWidzi pani, ja właśnie...

— Przepraszam, ale dopierośmy się wprowadzili, i tyle

jest roboty. Może mogłaby pani przyjść później.

Pattie zamyka drzwi. Przez zamglony hali przechodzi,

a raczej prześlizguje się młodzieniec osobliwie

piękny,

Murdoch Iris - Czas aniołów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: