Juliusz Verne - Dwa lata wakacji.pdf - Verne Juliusz - wiktor1666

JULIUSZ VERNE

DWA LATA WAKACJI

Deux ans des vacances

Przekład: Izabela Rogozińska

Data wydania polskiego: 1991

Rozdział I

Sztorm – Uszkodzony szkuner – Czterej chłopcy na pokładzie „Sloughiiu” – Fok w

strzępach – Wnętrze jachtu – Jak chłopieć okrętowy o mało się nie udusił – Grzywacz na rufie

– Ląd wśród porannych mgieł – Rafy

Nocą 9 marca 1860 roku niski pułap chmur stykających się z falą ograniczał pole

widzenia do kilku sążni.

Po wzburzonych falach, których bryzgi rzucały wokół sinawe blaski, mknął lekki statek

pozbawiony niemal zupełnie żagli.

Był to jacht o wyporności stu ton, szkuner – takie bowiem miano nadaje się goeletom w

Anglii i w Ameryce.

Szkuner ów zwał się „Sloughi”, ale daremnie próbowałbyś odczytać tę nazwę na tablicy

umieszczonej pod kasztelem rufowym, którą zderzenie, a może gwałtowniejsza od innych fala

oderwała częściowo od kadłuba statku.

Była jedenasta wieczór. Na tej szerokości geograficznej noce marcowe są krótkie. Ale

czy niebezpieczeństwo zagrażające jachtowi zmniejszy się, gdy słońce oświetli bezmiar wód?

Czy bezlitosne fale przestaną się pastwić nad wątłym stateczkiem? Z pewnością tylko

uciszenie się wichury i uspokojenie rozległych odmętów mogłoby go ocalić od katastrofy –

jednej z najstraszniejszych – od zatonięcia na pełnym morzu, daleko od lądu, na którym

rozbitkowie zdołaliby może znaleźć ocalenie!

Na rufie „Sloughi” trzej chłopcy – jeden czternastoletni, dwaj inni trzynastoletni – i

dwunastoletni Murzynek, chłopiec okrętowy, stali przy kole sterowym. Starali się wspólnymi

siłami zapobiec nagłym zwrotom, które mogłyby rzucić statek w poprzek fali. Niełatwo było

temu sprostać, koło sterowe bowiem, obracając się niezależnie od woli chłopców, groziło im

zepchnięciem za falszburtę. A raz nawet przed północą tak olbrzymia góra wodna runęła z

boku na jacht, iż cudem tylko ster nie uległ strzaskaniu.

Chłopcy powaleni tym wstrząsem zerwali się jednak od razu.

– Briant, czy ster działa? – zapytał Gordon.

– Tak – odpowiedział Briant, który nie tracąc zimnej krwi stanął na powrót przy kole

sterowym.

Po czym, zwracając się do trzeciego kolegi, rzekł:

– Doniphan, trzymaj się mocno i nie traćmy odwagi!... Musimy uratować nie tylko siebie,

ale i tamtych.

Wymienili tych kilka słów po angielsku, jakkolwiek akcent Brianta zdradzał jego

francuskie pochodzenie. Po chwili zapytał Murzynka:

– Nie jesteś ranny, Moko?

– Nie, panie Briant – odpowiedział chłopiec. – Starajmy się utrzymać statek prosto,

inaczej pójdziemy na dno.

W tym momencie uchyliły się nagle drzwiczki włazu wiodącego do salonu. Dwie główki

dziecięce wyjrzały jednocześnie na pokład, a za nimi wychyliła się poczciwa psia morda i

rozległo się szczekanie.

– Briant! Briant! – zawołał dziewięcioletni chłopiec. – Co się tu dzieje?

– Nic wielkiego, Iverson! – odkrzyknął Briant. – Złaź w tej chwili i zabierz ze sobą

Dole’a... No, prędzej!

– Ale my się okropnie boimy – dorzucił drugi, jeszcze mniejszy chłopaczek.

– A tamci? – spytał Doniphan.

– Wszyscy się boimy – odparł Dole.

– Zejdźcie wszyscy! Rozumiesz?! – rozkazał Briant. – Zatrzaśnijcie drzwiczki, otulcie się

dobrze kocami, zamknijcie oczy, to przestaniecie się bać. Zresztą nie ma żadnego

niebezpieczeństwa!

– Uwaga! Nowa fala! – krzyknął Moko.

Gwałtowne uderzenie wstrząsnęło rufą jachtu. Na szczęście tym razem woda nie zalała

pokładu; gdyby wdarła się do wnętrza przez luk, żaglowiec, silnie obciążony, nie zdołałby się

już dźwignąć.

– Już was tu nie ma! – zawołał Gordon. – Złaźcie w tej chwili... Inaczej ja się z wami

porachuję!

– Idźcie już, idźcie, malcy! – dodał Briant pojednawczo.

Obie główki znikły, lecz w tej samej chwili ukazał się w luku jeszcze jeden chłopiec.

– Czy nie będziemy ci potrzebni, Briant? – zapytał.

– Nie, Baxter – odparł Briant. – Cross, Webb, Service, Wilcox i ty zostańcie z małymi.

Damy sobie tutaj radę we czterech.

Baxter zamknął drzwiczki od wewnątrz.

„Wszyscy się boimy” – powiedział Dole.

Czyż na tym szkunerze mknącym wśród huraganu były tylko dzieci? Tak, tylko dzieci!

Ileż ich było na pokładzie? Piętnaścioro razem z Gordonem, Briantem, Doniphanem i

chłopcem okrętowym. W jakich okolicznościach znaleźli się na statku? Niebawem się tego

dowiemy.

A więc nie było nikogo dorosłego na pokładzie? Kapitana, który kierowałby statkiem?

Marynarza, który pomógłby przy manewrowaniu? Sternika, który prowadziłby żaglowiec

wśród nawałnicy? Nie! Nie było nikogo!...

Toteż nikt na „Sloughi” nie potrafiłby określić położenia statku. Po jakich wodach

żeglowano? Po najrozleglejszym z oceanów! Po Pacyfiku szerokim na dwa tysiące mil,

rozpościerającym się od Australii i Nowej Zelandii aż po Amerykę Południową.

Cóż się tedy stało? Czy załoga szkunera zginęła w katastrofie? Czy porwali ją malajscy

piraci pozostawiwszy własnemu losowi małych pasażerów, z których najstarszy miał

zaledwie czternaście lat? Załoga stutonowego jachtu musi składać się przynajmniej z

kapitana, bosmana i pięciu lub sześciu marynarzy – taka ekipa jest niezbędna do

manewrowania tego rodzaju statkiem; a tymczasem był tam jedynie chłopiec okrętowy.

Wreszcie skąd płynął ów szkuner? Czy z okolic południowej Azji, czy z któregoś archipelagu

Oceanii, od jak dawna był w drodze i dokąd zmierzał? Gdyby „Sloughi” natknął się na tych

dalekich wodach na jakikolwiek statek, dzieci mogłyby odpowiedzieć jego kapitanowi na

takie właśnie pytania, które zadałby na pewno; ale na horyzoncie nie pojawił się żaden z tych

transatlantyków, których rejsy krzyżują się na morzach Oceanii, ani żaden z parowców czy

żaglowców handlowych, które Europa i Ameryka ślą setkami do portów Pacyfiku. A nawet

gdyby któryś z tych statków, tak potężnych dzięki swoim maszynom lub ożaglowaniu,

zabłąkał się w te strony, musiałby sam toczyć walkę z nawałnicą i nie zdołałby udzielić

pomocy jachtowi, którym morze rzucało jak łupiną?

Tymczasem Briant i jego towarzysze czuwali, by jacht nie położył się na burcie.

– Co robić?... – ozwał się Doniphan.

– Wszystko, co z pomocą bożą może przynieść nam ocalenie – odparł Briant.

Słowa te wyrzekł młody chłopiec, a przecież najodważniejszy mężczyzna niewielką

żywiłby w takim położeniu nadzieję!

Rzeczywiście, burza srożyła się coraz gwałtowniej. Dął, jak powiadają marynarze,

„piorun nie wicher”, a określenie to wydawało się tutaj tym trafniejsze, że nawałnica mogła

strzaskać jacht z piorunującą szybkością. Zresztą „Sloughi” był już na poły wrakiem: od

czterdziestu ośmiu godzin żeglował ze złamanym na wysokości czterech stóp od pokładu

grotmasztem, skutkiem czego niepodobna było rozpiąć żagla sztormowego, który ułatwiłby

sterowanie. Fokmaszt, jakkolwiek pozbawiony już bramstengi, spełniał jeszcze swoje

zadanie, ale należało się obawiać, że wicher zerwie wanty i maszt runie na pokład. Na dziobie

podarty kliwer łopotał wydając dźwięki, które można by porównać do huku broni palnej. Z

całego ożaglowania pozostał tylko fok, który lada chwila mógł się podrzeć w strzępy, bo

chłopcy nie mieli dość siły, aby go zrefować. Jeśliby to nastąpiło, nic nie utrzymałoby

szkunera w linii wiatru; grzywacze runęłyby na pokład od strony burty, jacht przewróciłby się

na bok i poszedł na dno, a wraz z nim młodzi pasażerowie zniknęliby w wodnej przepaści.

Aż do tej chwili żadna wyspa nie zarysowała się na horyzoncie, żaden ląd nie pojawił się

na wschodzie. Rzucenie statku na brzeg byłoby straszliwą ostatecznością, a jednak chłopcy

mniej by się tego lękali niż wściekłości bezkresnych odmętów. Jakiekolwiek wybrzeże,

choćby opasane pierścieniem raf, ławic i pieniących się fal, strzeżone przez wściekłą kipiel –

byłoby dla nich ocaleniem, stałym lądem, miast oceanu gotowego w każdej chwili rozerwać

się pod ich stopami.

Wypatrywali tedy jakiegokolwiek światła, na które mogliby wziąć kurs...

Ale żaden blask nie rozświetlał głębokich ciemności nocnych.

Nagle, około pierwszej nad ranem, straszliwy łoskot przedarł się przez wycie wichru.

– Strzaskało fokmaszt! – wykrzyknął Doniphan.

– Nie – odpowiedział Moko. – To żagiel wyrwał się z lików.

– Trzeba się go pozbyć – rzekł Briant. – Gordon, zostań – z Doniphanem przy sterze, a ty,

Moko, chodź ze mną!

Nie tylko Moko miał, jako chłopiec okrętowy, jakie takie pojęcie o nawigacji, ale i Briant

był z nią trochę obznajmiony. Podczas długiej podróży z Europy na wyspy Oceanii przez

Atlantyk i Pacyfik zapoznał się pobieżnie ze sztuką żeglarską. Tym należy tłumaczyć fakt, że

chłopcy, nie znający się zupełnie na tych sprawach, musieli zdać się na niego i Moko, gdy

szło o kierowanie szkunerem.

W jednej chwili Briant i Moko skoczyli na dziób statku. Aby wicher nie rzucił szkunera

w poprzek fal, należało za wszelką cenę pozbyć się foka, w którego dolnej części utworzyła

się kieszeń – wskutek tego jacht tak silnie się pochylił, iż zachodziła obawa, że położy się na

burtę. Gdyby tak się stało, nie zdołałby się już dźwignąć, chyba że zrąbano by fokmaszt u

samego dołu, zerwawszy przedtem metalowe wanty; jakże jednak chłopcy mogliby się z tym

uporać?

Briant i Moko dali w tej trudnej sytuacji przykład niezwykłej zręczności. Dążąc do tego,

by „Sloughi” szedł pełnym wiatrem, póki wicher nie ucichnie, postanowili zachować jak

najwięcej żagla; zdołali poluzować gafelfał i opuścić gafel na wysokości kilku stóp nad

pokładem. Strzęp foka odciętego nożem przywiązali brasami za dolne rogi do kołków, choć

fale ze dwadzieścia razy zmywały pokład, grożąc zagładą nieustraszonym chłopcom. Płynąc

pod niezmiernie skąpym ożaglowaniem szkuner mógł jednak trzymać się dawnego kursu.

Sam kadłub jachtu stanowił dostateczną płaszczyznę natarcia dla wichru, który nadawał

statkowi szybkość torpedowca. Ale najważniejszą sprawą było osiągnięcie szybkości

większej od szybkości fal – należało przed nimi uciekać, by spienione grzywacze nie zwalały

się na rufę.

Dokonawszy swego, Briant i Moko wrócili do przyjaciół, by zastąpić ich przy sterze.

W tej chwili znów otwarły się drzwiczki włazu. Ukazała się głowa chłopca. Był to Jakub,

brat Brianta, o trzy lata młodszy od niego.

– Czego chcesz, Kubusiu? – spytał Briant.

– Chodź! Chodź prędko! – zawołał Jakub. – Woda sięga aż do salonu!

– To niemożliwe! – krzyknął Briant.

I podskoczywszy do schodni, zbiegł szybko na dół.

Salon oświetlony był słabo, lampa huśtała się gwałtownie razem ze statkiem. W jej

migotliwym blasku dostrzec było można z dziesięcioro dzieci leżących na kanapach i kojach.

Juliusz Verne - Dwa lata wakacji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: