Rozdział III.pdf

Tłumaczenie: Translations_Club

Tłumacz: wiolcia29105

Korekta: isiorek03

Rozdział III

W moim tymczasowym sanktuarium, w pokoju, zatrzymałam się na

minutę przed cennym kredensowym lustrem, uśmiechnęłam się patrząc na

punktowe w różowej, plisowanej koszuli Agathy słowa " Tęsknie za tobą".

Chicagowskie pocałunki. To napis czarnym, ostrym drukiem u dołu

zdjęcia.

Przeleciałam przez moje ciemne, kręcone włosy, aby zrobić krótki pędzel z

kucyka. Poddaje się i przy okazji coś potrącam, robiąc hałas i bałagan.

Dotknęłam palcami brzegu T- shirtu z My Little Pony a następnie

zaczęłam szukać mojego pakietu nadzwyczajnych papierosów, wciśniętych

w szczelinę między nocnym stolikiem i ścianą. Otwieram skrzydła okienne

i wydmuchuje pierścienie dymu przez otwór.

- Jesteś skandaliczna, Tam.- głos mojej siostry dobiegł tuż za mną.

Ostatnia warstwa dymu wychodzi krzywo, potargana i postrzępiona przez

kosmyki włosów, którymi to zniszczyłam odwracając się.

- Nie wiesz jak to jest szkodliwe dla zdrowia?- wytrzeszcza na mnie

oczy.

- Naprawdę? Szkoda, że nie wydrukowali ostrzeżenia lub coś na

opakowaniu. Tak wiec nie jestem za to odpowiedzialna.

Moja siostra potrząsnęła głową. Jakoś udaje jej się zachować każdy

kosmyk jej lśniących blond włosów zakotwiczonych w kok. Ma na sobie

czarną sukienkę za kolana, bez rękawów, czarne buty na obcasie, ciąg

pereł i jest bez makijażu, nie licząc gładkiego, różowego połysku na

ustach. Dziwi mnie, jak Rowenie, pośród szczątków płyty, popękanych

płytek, odchodzącej tapety i nierównej podłogi, udaje się wyglądać tak

orzeźwiająco na co dzień. Jej polerowana powierzchnia i migotliwe

odbicie... ktoś taki jak ona nie potrzebuje makijażu i nigdy nie będzie

potrzebował. Oprócz swoich niezwykłych talentów, również roztapia

serca. Czuje się gruba patrząc na nią. Teraz jej duże, zielone oczy,

otoczone grubymi rzęsami tylko odcień ciemniejszymi niż włosy,

spoglądają na mnie.

- Masz coś nowego na sobie?- popatrzyłam w dół i wzruszyłam

ramionami.

- Tak, właśnie zmieniłam. I jak? Wdech i wydech. Dla zignorowania

pytania zaczęłam udawać kaszel.

- Nie powinnaś być na dole i odbierać gratulacje i w ogóle?

- Przyszłam tutaj, żeby zobaczyć czy wracasz na dół.

Podnosi delikatnie głos, tak że prawie tego nie wychwytuję. Ale

nauczyłam się śledzić każdą intonację głosu mojej siostry. Rowena jest

niezwykle utalentowana w dziedzinie mowy. Jej głos jest czysty jak miód

zmieszany z cynamonem i winem. Potrafi zahipnotyzować mówiąc, jej

głos pętli się i wije przez głowy ludzi, dopóki nie będą skakać ze skał do

morza, jeśli im rozkaże.

Jak by tego było mało, rozmawiała również z obiektami nieożywionymi.

Kiedy byłyśmy młodsze, zachwycałam się wiele godzin jak rozmawiała z

posągami w ogrodzie, ich głosy pełne były kamieni i pyłu. Potem, kiedy

miała osiem lat, nie wszystko wydarzyło się w sposób w jaki miało się

wydarzyć. Zwykła siostrzana szczelina między nami wzrosła do wielkości

kanionu, przepaści. Za każdym razem usiłowała wykorzystać swoje moce

na mnie.

- Co sądzisz o Gabrielu?- zapytała. Wiem, że jeżeli się zawaham lub

pozwolę sobie na rumieniec czy coś, zamiast odpowiedzieć, Rowena

będzie miała przewagę nade mną, więc mówię najnormalniej jak to

możliwe.

- Jest w porządku, tak myślę. Wydaje się, że to ten sam stary Gabriel.

- Naprawdę?- Rowena uważa mnie za jakiś owad, który widzi

pierwszy raz. - Myślę, że wiele się zmieniło. Jest teraz bardzo przystojny.

Mam na myśli...- nabiera falę powietrza.- te jego spojrzenie. Wygląda

jakby chciał pomocy.

- Jak wygląda?- uśmiecham się.

- Wiesz, niechlujny wygląd muzyka.

- On jest muzykiem?

- Nie wiesz? Zamierza zdawać do Juilliard w tym semestrze. Więc

teraz możecie obydwoje być w mieście. - dostosowuje swój naszyjnik,

palce ślizgają się na połysku pereł.

- Wujek Chester i ciocia Rennie zostają na starym miejscu. A ty

mogłabyś zamieszkać w domu zamiast w tym swoim pokoiku

akademickim. – słowo "pokoik akademicki" brzmiał u niej jak kolonia

trędowatych.

- Muszę mieszkać w akademiku. Taki jest przepis.

Najszczęśliwszy moment w moim życiu to dostanie listu z przyjęciem do

New Hyde Prype. Drugi najszczęśliwszy moment to wtedy, kiedy

przeczytałam jedną gładką i błyszczącą broszurę szkolną i dowiedziałam

się, że wszyscy uczniowie muszą mieszkać w akademiku.

- Nie lubię akademików.- delikatny dreszcz przeszedł przez twarz

mojej siostry.

- Dlaczego?

- Dlaczego chcesz tam mieszkać, wśród..

- Wśród co? Wśród czego?- zapytałam cicho. Papieros zaczął mnie

gryźć w palec więc upuściłam go do szklanki, która stała na stoliku

nocnym i patrzyłam jak gaśnie natychmiast.

- Wśród ludzi, którzy nie wiedzą kim jesteśmy. - moja siostra zbiera te

słowa i upuszcza jak kamień między nami. Popatrzyłam na nią.

- Rowena, w szkole nie jestem jakimś dziwakiem. Nie wyróżniam się.

I nawet nie wiesz jak wspaniale jest być częścią takiej mieszanki.

- Nie chciałabym.- moja siostra mówi twardo, prostując się. Patrzę na

papierosa leżącego w szklance wody.

- Oczywiście, że nie. Nie musisz. - mówię cicho. Jednym z warunków

pozwolenia mi pójścia do szkoły w Nowym Yorku było to, że będę żyła z

wujem Chester'em i ciocią Rennie w stuletniej kamienicy na Washington

Square Park. Ale kiedy moja mama poinformowała, że nie mogę tam

mieszkać z powodu zasad szkoły, wyruszyli z najgorszym argumentem

jaki znam. Dobra, drugi najgorszy. Najgorszy był ten, który mówił o

moim wyjeździe do szkoły w pierwszej kolejności. Oboje krzyczeli aż

niebo zrobiło się koloru zgniłych śliwek i powstała dziwna kombinacja

deszczu i gradu , które rozbijały grunt. Kilka minut później gwałtowny

wiatr podniósł się, szyby i drzwi brzęczały. W końcu mój ojciec wszedł do

kuchni i wyjaśnił spokojnym głosem, że pogoda co chwila się pogarsza.

Wtedy przestali się kłócić. Nawet wtedy moja matka wydawała się do tego

nieprzygotowana, do dnia gdy moja babcia weszła do kuchni i powiedziała

po prostu: "Dość. Pozwól jej odejść." Pamiętam, że czułam jednocześnie

wdzięczność i smutek.

- Tylko dlatego, że nie masz żadnych talentów, nie znaczy ze jesteś

jedną z nich.- moja siostra się odezwała i nagle poczułam się wykończona.

- Poważnie, Ro, może wróć na swoje przyjęcie i zostaw mnie i moje

zanieczyszczanie płuc w spokoju? - moja siostra poruszyła się w kierunku

drzwi.

- Wiem, że to by wyglądało inaczej gdybym ja była tobą. Ten T-shirt

naprawdę nie jest pochlebny. - Nawet jeśli Rowena nie ma daru naszej

matki ( przemieszczania się z prędkością światła) , nadal jest dość szybka.

- Bachor!- moja siostra krzyknęła wyraźnie zmodulowanym głosem,

gdzieś z głębokiego korytarza. Opuszczam zamknięty pokój. W końcu

muszę wyjść i wypróbować swoją sukienkę American Airlines z

1960 roku. Jest biała z czerwonymi i niebieskimi lamówkami

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: