David Servant - Rozwód i ponowne małżeństwo.pdf - Chrześcijańskie lektury - Zakaz_narzekania

www.shepherdserve.org

Mile widziane jest drukowanie, kopiowanie, dystrybucja lub

rozsyłanie tego dokumentu w jakikolwiek sposób.

Warunkiem jest zachowanie integralności i niezmienionej

treści oraz nie czerpanie z tego zysków.

Pozyskujący uczniów sługa Boży

Biblijne zasady przynoszenia owocu oraz pomnażania Bożego Królestwa

David Servant

Rozdział trzynasty

Rozwód i ponowne małżeństwo

Rozwód i ponowne małżeństwo jest często tematem dyskusji wśród chrześcijan. Podstawą tego

sporu są dwa pytania: (1) Kiedy, i czy w ogóle, Bóg dopuszcza rozwód? Oraz: (2) Kiedy, i czy w

ogóle, Bóg dopuszcza ponowne małżeństwo? Większość denominacji oraz kościołów niezależnych

zajmuje w tym względzie określone oficjalne stanowisko doktrynalne, w oparciu o ich własną

interpretację Biblii. Należy wszystkich ich szanować za ich przekonania, o ile są one motywowane

miłością do Boga. Na pewno byłoby najlepiej, gdybyśmy wszyscy posiadali przekonania

stuprocentowo biblijne. Pozyskujący uczniów Boży sługa nie chce nauczać czegoś, co nie jest

zgodne z Bożymi zamiarami, ani nakładać na ludzi brzemion, jakich Bóg dla nich nie przewidział.

Mając to na uwadze postaram się jak najrzetelniej zinterpretować stanowisko Biblii na ten

kontrowersyjny temat i pozostawić czytelnikowi decyzję, czy się z nim zgadza.

Na początku chcę powiedzieć, że podobnie jak wy, jestem zasmucony taką powszechnością

rozwodów na świecie, zwłaszcza boli mnie fakt, iż rozwodzi się tak wiele osób uznających się za

chrześcijan, ze sługami ewangelii włącznie. To ogromna tragedia. Starajmy się ze wszystkich sił

zapobiegać wzrostowi tej tendencji, a najlepszym rozwiązaniem problemu rozwodów jest głoszenie

ewangelii i wzywanie ludzi do opamiętania. Kiedy dwoje małżonków prawdziwie rodzi się na nowo

i oboje podążają za Chrystusem, nigdy się nie rozwiodą. Boży sługa, który pozyskuje uczniów, robi

wszystko, co w jego mocy, aby wzmacniać własne małżeństwo wiedząc, iż przykład jest

najskuteczniejszą metodą nauczania.

Pozwolę sobie dodać, że od ponad 25 lat żyję w szczęśliwym małżeństwie i wcześniej nie

byłem żonaty. Nie mogę sobie wyobrazić własnego rozwodu. Nie muszę więc ze względów

osobistych „rozwadniać” trudnych tekstów dotyczących rozwodu. Mam jednak dużo serca dla ludzi

rozwiedzionych wiedząc, że sam jako młodzieniec mogłem dokonać błędnego wyboru, żeniąc się z

kimś, z kim później, niestety, chciałbym się rozwieść, na przykład z osobą mniej wyrozumiałą

wobec mnie niż ta cudowna kobieta, która została moją żoną. Innymi słowy mogłem się rozwieść,

ale dzięki łasce Bożej tak się nie stało. Sądzę, że większość osób będących w związkach potrafi się

z tym utożsamić, a zatem powstrzymajmy się przed obrzucaniem rozwiedzionych kamieniami.

Kimże jesteśmy, żyjąc we w miarę zgodnych małżeństwach, by potępiać rozwiedzionych, nie mając

pojęcia, przez co przeszli? Może Bóg ich uważa za bardziej sprawiedliwych od nas, bo wie, że my

w podobnych okolicznościach rozwiedlibyśmy się jeszcze wcześniej.

Nikt, kto się pobiera, nie zakłada rozwodu i sądzę, że najbardziej nienawidzą go ci, którzy to

przeżyli. Starajmy się zatem wspierać małżeństwa, zaś rozwiedzionym pomagajmy znaleźć łaskę,

jaką Bóg może im zaoferować. I w takim duchu o tym piszę.

Postaram się jak najlepiej zinterpretować Biblię Biblią. Zauważyłem, że teksty na ten temat są

często interpretowane tak, że stoją w sprzeczności z innymi wersetami, co wskazuje, że co najmniej

częściowo zostały źle zrozumiane.

Fundament

Zacznijmy od fundamentalnej prawdy, co do której wszyscy możemy się zgodzić.

Bezsprzecznie Pismo potwierdza, iż w zasadzie Bóg wyraźnie sprzeciwia się rozwodom. W

czasach, kiedy Izraelici rozwodzili się z żonami, ogłosił ustami proroka Malachiasza:

Bo on ma w nienawiści opuszczenie żony… przeto że taki okrywa okrucieństwo płaszczem

jego… a tak strzeżcie ducha waszego, a nie obchodźcie się zdradliwie (Ml 2,16).

To nie powinno dziwić kogoś, kto cokolwiek wie o pełnym miłości i sprawiedliwym

charakterze Boga, albo tego, kto wie, jak rozwód niszczy mężów, żony i dzieci. Należałoby

zakwestionować moralność każdego, kto z zasady popiera rozwody. Bóg jest miłością (zob. 1J 4,8),

dlatego nienawidzi rozwodów.

Faryzeusze zapytali kiedyś Jezusa o prawomocność rozwodu „z byle przyczyny”. Jego

odpowiedź ujawnia całkowitą dezaprobatę dla rozwodów. W rzeczywistości w swoich zamiarach

wobec człowieka nigdy nie przewidywał rozwodu:

Wtedy przyszli do Niego faryzeusze i chcąc wystawić Go na próbę, pytali: Czy wolno

mężczyźnie rozwieść się z żoną z jakiegokolwiek powodu? On odpowiedział: Czy nie

czytaliście, że Stwórca od początku uczynił ich jako mężczyznę i kobietę? I oznajmił: Dlatego

mężczyzna opuści ojca i matkę i połączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. Tak

więc już nie są dwoje, lecz stanowią jedno. Co zatem Bóg złączył, człowiek niech nie

rozdziela (Mt 19,3-6).

Z perspektywy historycznej wiemy, iż za czasów Jezusa wśród żydowskich liderów religijnych

istniały dwie szkoły. Później zbadamy obie bardziej szczegółowo, na razie powiemy, że jedna była

konserwatywna, a druga liberalna. Konserwatyści uważali, że mężczyźnie wolno opuścić żonę tylko

z bardzo poważnych powodów natury moralnej, liberałowie zaś, że można się rozwieść z byle

powodu, jak chociażby poznanie bardziej atrakcyjnej kobiety. Te sprzeczne przekonania stanowiły

podstawę pytania faryzeuszy.

Jezus odwołał się do tekstów Pisma z pierwszych kart księgi Rodzaju, które ukazują, iż Boży

plan przewidywał permanentne a nie tymczasowe złączenie się mężczyzny z kobietą. Mojżesz

stwierdził, iż Bóg stworzył osobników obojga płci, mając na myśli małżeństwo i więź małżeńska

jest dla człowieka pierwszorzędną. Kiedy zaistnieje, staje się ważniejsza od więzi z rodzicami.

Mężczyzna opuszcza rodziców, aby połączyć się ze swoją żoną.

Ponadto więź seksualna pomiędzy mężem i żoną wskazuje na ich jedność ustanowioną przez

Boga. Oczywiście, ta więź, której owocem były dzieci, miała być zgodnie z planem Boga nie

tymczasowa, lecz trwała. Podejrzewam, iż ton wypowiedzi Jezusa wskazywał na Jego głębokie

rozczarowanie tym, że takie pytanie w ogóle padło. Bóg z pewnością nie chciał, by mężczyźni

opuszczali swoje żony „z byle powodu”.

Nie chciał, aby ktoś grzeszył w taki czy inny sposób, niemniej wszyscy jesteśmy winni. Na

szczęście Bóg znalazł wyjście, by wyratować nas z niewoli grzechu. Jednakże po tym , jak staliśmy

się Mu nieposłuszni, ma nam coś do powiedzenia. Podobnie Jego zamiarem nie było, aby

ktokolwiek się rozwodził. Jednak wśród ludzi nieposłusznych Bogu rozwód stał się czymś

nieuniknionym. Boga nie zaskoczył ani pierwszy rozwód ani miliony następnych. Zatem On nie

tylko deklaruje, że rozwodów nienawidzi, ale ma coś w tym względzie do powiedzenia ludziom

rozwiedzionym.

Na początku

Teraz zastanówmy się bardziej szczegółowo, co Bóg powiedział odnośnie do rozwodu i

ponownego małżeństwa. Ponieważ najbardziej kontrowersyjne opinie na ten temat wyraził Jezus

zwracając się do swoich ziomków, przestudiujmy, co Bóg mówił na ten temat do Izraelitów

żyjących setki lat wcześniej. Jeśli stwierdzimy, że Jego przesłanie przekazane przez Mojżesza jest

sprzeczne ze słowami Jezusa, to możemy być pewni, że albo zmieniło się Boże Prawo albo źle

zinterpretowaliśmy wypowiedzi Mojżesza bądź Jezusa. Zacznijmy więc od Bożego objawienia co

do rozwodu i ponownego małżeństwa.

Wspomniałem już o urywku z Księgi Rodzaju 2, który według Jezusa odnosi się do tematu

rozwodów. Tym razem przeczytajmy jego zapis starotestamentowy:

Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją

przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z kości moich i

ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego

mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się

jednym ciałem (Rdz 2,22-24).

Jest tu mowa o początkach małżeństwa. Bóg uczynił pierwszą kobietę z pierwszego mężczyzny i

dla pierwszego mężczyzny, i osobiście przyprowadził ją do niego. Jezus to wyraził: „ Bóg … ich

złączył” (Mt 19,6). Pierwsze powołane przez Boga małżeństwo wyznacza wzorzec dla wszystkich

kolejnych. Bóg powołuje do życia mniej więcej taką samą liczbę kobiet co mężczyzn, i stwarza ich

w taki sposób, że pociąga ich płeć przeciwna. Można więc powiedzieć, że Bóg nadal „działa w tym

biznesie”, na wielką skalę aranżując małżeństwa (chociaż teraz dla każdego jest o wiele więcej

potencjalnych partnerów niż w przypadku Adama i Ewy). Dlatego, jak wskazał Jezus, żaden

człowiek nie powinien rozdzielać tego, co łączy Bóg . On nie chciał, aby pierwsza para żyła

oddzielnie. Mieli znaleźć szczęście we wspólnym życiu, opartym na współzależności. Złamanie

wyraźnie objawionej Bożej woli jest grzechem. A zatem już drugi rozdział Biblii ustala fakt, iż

rozwód nie był Bożym zamiarem dla żadnego małżeństwa.

Boże prawo zapisane w sercach

Chcę powiedzieć, że nawet ci, którzy nie czytali przywołanego wyżej tekstu, instynktownie

wiedzą, iż rozwód jest czymś złym, jako że przymierze dozgonnego małżeństwa jest praktykowane

w wielu kulturach pogańskich, gdzie ludzie nie posiadają żadnej wiedzy biblijnej. Jak napisał Paweł

do Rzymian:

Jeśli bowiem poganie nie mając Prawa, z natury czynią to, co Prawo nakazuje, to chociaż go

nie mają, sami dla siebie są Prawem. Wykazują, że czyn zgodny z Prawem jest wpisany w ich

serca, bo ich sumienie jawi się równocześnie jako świadek, między jednymi a drugimi

myślami, które oskarżają lub bronią (Rz 2,14-15).

Boży kodeks etyczny jest zapisany w sercu każdego człowieka. W istocie ów kodeks wyrażający

się głosem sumienia jest jedynym prawem, jakie Bóg dał człowiekowi od czasów Adama aż do

Jezusa, z wyjątkiem ludu izraelskiego. Każdy , kto choćby rozważa ewentualność rozwodu, musi się

zmierzyć ze swoim sumieniem, a jedynym sposobem, by je uspokoić, to znaleźć solidne

uzasadnienie dla rozwodu. Jeśli się rozwiedzie bez takiego uzasadnienia, sumienie będzie go

oskarżać, dopóki nie zostanie stłumione.

O ile wiemy, przez 27 generacji od Adama aż do czasu nadania Izraelowi Prawa przez Mojżesza

około 1440 roku przed Chrystusem, prawo sumienia, również w kwestii rozwodu i ponownego

małżeństwa, było jedynym objawieniem danym ludziom przez Boga, także Izraelitom. Bóg uznał to

za wystarczające. (Pamiętajmy, że Mojżesz zapisał relację o stworzeniu człowieka dopiero w

czasach wyjścia Izraelitów z Egiptu.) Należy sądzić, że zanim zostało nadane Prawo Mojżeszowe,

w okresie życia tych 27 pokoleń, który obejmował też potop za Noego, niektóre małżeństwa na

przestrzeni owych setek lat kończyły się rozwodem. Chyba rozsądnym będzie wnioskować, iż

niezmienny Bóg gotów był przebaczać tym, którzy ściągnęli na siebie winę z powodu rozwodu,

jeśli tylko swój grzech wyznali i się opamiętali. Jestem pewien, że ludzie mogli dostąpić

usprawiedliwienia, nawet przed nadaniem Prawa Mojżeszowego, jak tego dostąpił Abraham dzięki

swej wierze (zob. Rz 4,1-12). Jeśli od Adama do Mojżesza ludzie mogli być usprawiedliwiani na

podstawie swej wiary, to mogli uzyskiwać przebaczenie za wszystko, także za grzech rozwodu.

Kiedy zaczynamy się wgłębiać w temat rozwodu i ponownego małżeństwa, zastanawiam się: Czy

ludzi, którzy przed nadaniem Prawa Mojżeszowego ściągnęli na siebie grzech z powodu rozwodu, a

następnie uzyskali od Boga przebaczenie, mogło oskarżać sumienie (ponieważ nie było żadnego

prawa spisanego), że ściągną na siebie grzech żeniąc się ponownie? Tylko stawiam takie pytanie.

A co z ofiarami rozwodów, które nie zgrzeszyły, a rozwód spotkał je nie z własnej winy, ale z

powodu egoistycznych żądań współmałżonka? Czy ich sumienie nie zezwalałoby im na ponowne

małżeństwo? Raczej wydaje się to nieprawdopodobne. Skoro mężczyzna zostawiał żonę dla innej,

co skłaniałoby porzuconą do wniosku, że nie ma prawa ponownie wyjść za mąż? Została wszakże

rozwódką nie z własnej winy.

Prawo Mojżeszowe

Dopiero trzecia księga Biblii mówi konkretnie o rozwodzie i ponownym małżeństwie. Prawo

Mojżeszowe zabraniało kapłanom żenić się z rozwiedzionymi kobietami:

Nie wezmą za żonę nierządnicy lub kobiety pohańbionej. Nie wezmą kobiety wypędzonej

przez męża, bo kapłan jest poświęcony Bogu (Kpł 21,7).

Nigdzie w Prawie Mojżeszowym taki zakaz nie dotyczy izraelskich mężczyzn w ogólności. Co

więcej, powyższy werset sugeruje, że (1) w Izraelu były rozwiedzione kobiety oraz (2) nie było

niczym niewłaściwym, aby Izraelita, który nie był kapłanem, ożenił się z kobietą wcześniej

zamężną. Cytowany wyżej wymóg dotyczy tylko kapłanów oraz rozwiedzionych kobiet

zamierzających wyjść za mąż za kapłanów. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym każda rozwiedziona

kobieta mogła wyjść ponownie za mąż, byle nie za kapłana. Każdy mężczyzna, z wyjątkiem

kapłanów, mógł się ożenić z rozwiedziona kobietą.

Najwyższy kapłan (pewnie jako najdoskonalszy typ Chrystusa) musiał żyć według jeszcze

surowszych standardów niż zwykli kapłani. Jemu nie wolno było nawet ożenić się z wdową . Kilka

wersetów poniżej w księdze Kapłańskiej czytamy:

Nie weźmie za żonę ani wdowy ani rozwódki, ani pohańbionej, ani nierządnicy: żadnej z

takich nie weźmie, ale weźmie dziewicę spośród swych krewnych (Kpł 21,14).

Czy ten werset dowodzi, iż dla przeciętnego Izraelity było czymś grzesznym ponownie się

ożenić albo ożenić się z wdową? Stanowczo nie. Sugeruje wyraźnie, że dla wdowy nie byłoby

grzechem wyjść za mąż za kogokolwiek oprócz najwyższego kapłana, zaś dla każdego innego

mężczyzny ożenić się z wdową. Inne teksty potwierdzają całkowitą legalność zawierania

ponownego małżeństwa przez wdowy (zob. Rz 7,2-3; 1Tm 5,14).

Werset ten, wraz z rozważanym poprzednio (Kpł 21,7) sugeruje też, że nie było zabronione, by

Izraelita (oprócz najwyższego kapłana) ożenił się z rozwódką, a nawet kobietą, która nie była

dziewicą, „pohańbioną przez nierząd”. Zatem, zgodnie z Prawem Mojżeszowym, kobieta

rozwiedziona mogła ponownie wyjść za mąż, a także „pohańbiona przez nierząd” mogła wstąpić w

związek małżeński, byle nie z kapłanem. Bóg w swojej łaskawości dał i rozwódkom i nierządnicom

kolejną szansę, chociaż był wyraźnie przeciwny zarówno nierządowi jak i rozwodom.

Drugi konkretny zakaz ponownego ożenku

Ile „ kolejnych szans” dał Bóg kobietom rozwiedzionym? Czy należałoby wyciągnąć wniosek,

że zgodnie z Prawem Mojżeszowym Bóg dał rozwódkom tylko jedną nową szansę, zezwalając na

jeden ponowny związek? Byłby to wniosek błędny. Dalej w Prawie Mojżeszowym czytamy:

Jeśli mężczyzna poślubi kobietę i zostanie jej mężem, lecz nie będzie jej darzył życzliwością, gdyż

znalazł u niej coś odrażającego, napisze jej list rozwodowy, wręczy go jej, potem odeśle ją od

siebie. Jeśli ona wyszedłszy z jego domu, pójdzie i zostanie żoną innego, a ten drugi też ją

znienawidzi, wręczy jej list rozwodowy i usunie ją z domu, albo jeśli ten drugi mąż, który ją

poślubił, umrze, nie będzie mógł pierwszy jej mąż, który ją odesłał, wziąć jej powtórnie za żonę

jako splugawionej. To bowiem budzi odrazę u Pana, a ty nie możesz dopuścić do takiej nieprawości

w kraju, który ci daje w posiadanie Pan (Pwt 24,1-4).

Zauważmy, że powyższe wersety zabraniają powrotu do pierwszego męża jedynie kobiecie

dwukrotnie rozwiedzionej (lub raz rozwiedzionej i owdowiałej). Nie ma mowy o obwinianiu jej za

wyjście za mąż po raz drugi, natomiast po drugim rozwodzie (lub po śmierci drugiego męża) nie

wolno jej było wracać do pierwszego męża. Wynika z tego wyraźnie, że mogła ponownie wyjść za

mąż za każdego innego mężczyznę (który chciałby zaryzykować). Gdyby wyjście za mąż za

kogokolwiek innego było grzechem, Bóg by nie podał tego rodzaju szczegółowych wskazówek.

Wystarczyłoby, aby powiedział: – Osobom rozwiedzionym nie wolno ponownie wchodzić w

związki małżeńskie.

Ponadto, jeśli Bóg pozwalał takiej kobiecie wyjść za mąż po raz drugi, to mężczyznę, który ją

poślubiał po jej pierwszym rozwodzie nie można było obwiniać. A jeśli wolno było jej wyjść za

mąż po raz trzeci, to żaden mężczyzna, poślubiający ją po jej dwóch rozwodach, nie grzeszył

(chyba że był jej pierwszym mężem). A zatem Bóg nienawidzący rozwodów kochał ludzi

rozwiedzionych i łaskawie dawał im ponowną szansę.

Podsumowanie

Chciałbym podsumować to, co dotychczas odkryliśmy: Chociaż Bóg ogłosił, że nienawidzi

rozwodów, nie podał żadnej wskazówki, że ponowne małżeństwo jest grzechem, z dwoma

wyjątkami: (1) powrotu kobiety dwukrotnie rozwiedzionej lub rozwiedzionej, a następnie

owdowiałej, do pierwszego męża oraz (2) małżeństwa kobiety rozwiedzionej z kapłanem. Ponadto

nic nie wskazuje na to, by małżeństwo z osobą rozwiedzioną było grzechem, pominąwszy oczywiście

kapłanów.

Stoi to w wyraźnej sprzeczności ze stwierdzeniem Jezusa co do ponownego małżeństwa ludzi

rozwiedzionych lub wiązania się z osobami rozwiedzionymi. Według Niego tacy popełniają

cudzołóstwo (zob. Mt 5,32). A zatem, albo źle rozumiemy Jezusa albo Mojżesza, albo też Bóg

zmienił swoje prawo. Podejrzewam, że pewnie niewłaściwie interpretujemy naukę Jezusa,

ponieważ byłoby dziwnym, gdyby Bóg nagle uznał za grzeszne coś, co przez 1500 lat było

moralnie do przyjęcia i zgodne z Prawem, jakie On sam dał Izraelowi.

Zanim zajmiemy się szerzej tą sprzecznością, pozwolę sobie zauważyć, iż Boże zezwolenie na

ponowne małżeństwo, w ramach starego przymierza, nie było uwarunkowane ani przyczyną

rozwodu ani stopniem winy danej osoby za rozwód. Bóg nigdzie nie powiedział, iż niektórzy

rozwiedzeni nie są uprawnieni do ponownego małżeństwa, ponieważ powody ich rozwodu były

nieuzasadnione. Nie powiedział też, że niektórzy zasłużyli na prawo do zawarcia ponownego

związku z powodu uzasadnionego rozwodu. A jednak takie opinie są często wydawane przez

współczesnych duchownych w oparciu o jednostronne świadectwo którejś ze stron. Na przykład

rozwiedziona kobieta próbuje przekonać pastora, że powinna uzyskać zgodę na ponowne

małżeństwo, bo jest ofiarą rozwodu, ponieważ to nie ona odeszła, ale były mąż ją opuścił. Jednak

David Servant - Rozwód i ponowne małżeństwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: