W ramach odpoczynku od arabskich najazdów – streszczenie Księcia niezłomnego w przekładzie Julka Słowackiego (nawet nie czuję, kiedy rymuję):
Ogród, pracujący niewolnicy, wchodzi Zara, służebna królewny Fezu – Feniksany. Prosi niewolników, by zaśpiewali dla królewny, oni nie chcą, bo nie mają się z czego radować i w końcu śpiewają cztery wersy smutnej pieśni. Wchodzi Feniksana ze służącymi – Estrellą, Rozą i Selimą. Wychwalają jej urodę, ale Feniksanie jest smutno, tonie w melancholii i ogólnie ma doła. Wchodzi Król Fezu, ojciec Feniksany z miniaturą w ręku i obwieszcza jej, że oto infant Fezu prosił go o jej rękę. Och nie! Okazuje się bowiem, że Feniksjana zakochana jest w Muleju, wodzu galer fezańskich, przystaje jednak z boleścią na propozycję ojca. Nadchodzi Selim i zapowiada przybycie Muleja, który opowiada o niedobrych wydarzeniach z morza, gdzie portugalscy i hiszpańscy infanci pokonują siły fezańskie pragnące zdobyć Ceutę i zbliżają się do brzegów królestwa. Król posyła go w bój i wychodzi. Mulej jest zazdrosny o obrazek infanta i złości Feniksanę niewiarą w jej zamiary wobec niego. Rozstają się w niezgodzie.
Zmiana pierwsza (bo tu sobie Calderón wymyślił zmiany a nie sceny, na szczęście jest ich znacznie mniej)
Brzeg morski. Na brzeg ze statków schodzą Don Fernand (Książę niezłomny) i Don Henryk – infanci portugalscy oraz Don Juan Coutinio i masa żołnierzy. Don Henryk wyskakując na ląd pada na ryj, co bierze za złą wróżbę. Don Fernand twierdzi, że to Ziemia chciała się z nim przywitać (dowcipniś). Wchodzi Brytasz, trefniś, który ma chorobę morską. Dony rozmawiają o wróżbach, których nie powinni się obawiać, gdyż są pod opieką Boga. Nadciągają „Araby”, Dony ruszają na bitwę, Brytasz ucieka. Po chwili wojska Maurów pobite, chłopcy jednak biegną za nimi.
Scena spotkania Don Fernanda i Mulej, którego ten pierwszy pokonuje i rozbraja. Don Fernand widzi, że Mulej jakiś smutnawy i pyta się, co mu się przytrafiło złego (nie, wcale nie został właśnie drugi raz pokonany). Mulej zachwycony dobrocią Ferdka opowiada mu o swej trosce miłosnej, na co Fernand puszcza go wolno, by rozwiązał problemy. Mulej odjeżdża z obietnicą spłaty długu w przyszłości. Przybywa Don Henryk i mówi, że Król Fezu nadjeżdża z posiłkami. Brytasz pada na ziemię i udaje zabitego. Walka Don Henryka z Maurem – depczą Brytasza. Walka Don Juana z Mulejem – znów depczą Brytasza. Walka Don Fernenda i Króla Fezu. Fernand przegrywa, Don Juan zakrywa go swoim ciałem (ach, miłość). Zostają wszyscy pojmani, Don Henryk udaje się do Ojczyzny, by prosić Króla Duarta, by w zamian za Fernanda i Juana (który postanawia iść w niewolę razem z nim) oddał Ceutę.
Ogród króla. Spotykają się Mulej i Feniksana. Ona opowiada mu, że śniła jej się stara Afrykanka, która powiedziała, że będzie śmierci łupem i okupem, co ją przeraziło. Mulej tłumaczy to sobie tym, że będzie musiał zabić Tarudanta, fezkiego infanta, by ten nie mógł ożenić się z Feniksjaną. Wychodzi. Wchodzi Don Fernand w stroju książęcym, rozmawia z niewolnikami hiszpańskimi, pracującymi w ogrodzie, którzy go uwielbiają, bo jest taki dobry i martwi się o nich. Mulej widzi to z ukrycia i nie może się nadziwić dobroci Fernanda. Wchodzi Król, potem Don Juan. Przybywa Don Henryk z wieścią, że ze smutku nad pojmaniem Fernanda zmarł ich brat, choć postanowił przed śmiercią oddać Ceutę. Król zaciera łapska, ale Don Fernand nie zgadza się na to, drze i zjada papier królewski i mówi, że nie pozwoli, by śmierć jego brata miała skończyć się utratą Ceuty. Król się wkurwia i każe odrzeć Fernanda z drogich szat i zrobić go niewolnikiem. Don Fernand przyjmuje to z honorem. Selim zabiera Fernanda i prowadzi wśród niewolników. Król pozwala odejść Don Henrykowi, lecz ten zapowiada, że wróci po brata i przyjaciół.
Niewolnicy początkowo nie poznają Fernanda a potem płaczą nad losem swego kochanego władcy. Nadchodzi Feniksana i Roza i posyła niewolników po kwiaty. Staje przed nią Fernand w szatach niewolnika, ona nie może się nadziwić, jak to się stało, że on – książę – został niewolnikiem, choć niedawno przechadzał się w pięknych szatach po ogrodzie. Później Mulej proponuje ucieczkę Fernandowi, co widzi z daleka Król i w związku z tym każę pilnować Mulejowi Fernanda jak oka w głowie, by uniknąć tajemnej zdrady. Don Fernand później stwierdza, że to nic, że on pozostanie tutaj jako niewolnik, by nie położyć cienia na honorze Muleja.
Po kolei stawiają się do króla za Fernandem Mulej i Feniksana. Król jednak nie chce słuchać ich próśb, dopóki nie uzyska Ceuty, nie uwolni Fernanda. Przybywa Tarudant i Alfons, król portugalski w charakterze posłańca (myślałam, że umarł...). Prześcigają się w chwaleniu Króla i po chwili zaczynają się kłócić. Alfons chce zapłacić dwa razy tyle co warta jest Ceuta za Fernenda, Tarudant mu przerywa, chcą się bić, chojracy jedni, Król im przerywa i odprawia Alfonsa, który rzuca wyzwanie Tarudantowi, za 3 godziny mają stanąć do walki. Tarudant prosi o Feniksanę, która miałaby dodać mu szczęścia w wyprawie (no jasne, jasne, szczęścia). Król zgadza się.
Don Fernand kona pod murami ogrodu. Wciąż są przy nim Don Juan i Brytasz, nie odstępuję go o krok, oddają swoje porcje jedzenia. Zbliża się Król i woła do siebie Fernanda, który mówi strasznie długi monolog, którego nie chce mi się czytać drugi raz, a który mniej więcej jest o tym, że on w biedzie się nie ugnie nawet pod królem, bo prawdziwym jego władcą jest Bóg i choć szanuje pozycję Króla Fezu, to wytrwa w nędzy w uniżeniu. Król bierze to za kpinę i się złości. Fernanda odpycha również Tarudant i Feniksana, która brzydzi się go teraz, kiedy wygląda strasznie (głupia baba). Przychodzi pobity Don Juan, który wywalczył kawałek chleba dla Fernanda. Don Fernand odmawia jedzenia, gdyż czuje, że jego czas bliski i pełen wiary w Boga wydaje ostatnie tchnienie.
Brzeg morski. Alfons i Don Henryk spotykają Ducha Don Fernanda, który prowadzi ich w bój.
Chrześcijańscy niewolnicy niosą trumnę z Don Fernandem. Król się podnieca tym, że zwyciężył opór Don Fernanda, choć przez jego śmierć traci Ceutę.
Duch Fernanda prowadzi wojsko Alfonsa. W niewolę dostali się Tarudant i Feniksana, zdążają wszyscy do murów pałacu fezkiego. Duch znika, na murach pokazuje się Król i Selim. Król widzi swą córkę i oddaje ją śmierci – w ramach zemsty za śmierć Fernanda (kochający ojciec, Freud by się ucieszył). Alfons mówi, że odda mu córkę, jeśli odda ciało Fernanda, na co Król przystaje. Spotykają się wszyscy, Don Juan, Don Henryk, Alfons, Król, Tarudant i Feniksana. Alfons mówi, że oddaje dwójkę królowi, ale ten ma oddać Feniksanę za żonę Mulejowi, który był przyjacielem Fernanda a także żąda wolności dla chrześcijańskich niewolników i odpływają z ciałem niezłomnego księcia do Ojczyzny.
hiszpanscy