Nowak Ewa - Klub trzynastki - Piątki.pdf - Klub trzynastki - m.g87

EWA NOWAK

PIĄTKI

ROZDZIAŁ 1

Ola Wrona, najciszej jak umiała, sięgnęła po książkę do biologii. Leżeć płasko na

tapczanie, z wyciągniętymi do góry rękami, i czytać podręcznik - na coś takiego byłoby stać

mało kogo, Oli jednak to odpowiadało.

Po pierwsze: było to bardzo obciążające dla mięśni przedramion - i o to właśnie

chodziło. Ćwiczyć, ćwiczyć, ciągle ćwiczyć i nigdy nie pozwolić, żeby ciało było silniejsze

od ducha. Zawsze być najlepszą w gminie, być kapitanem każdej drużyny i samej wybierać

zawodników do drużyny, a nigdy nie być wybieraną. Po drugie: na tapczanie obok Oli spali

Kubuś i Marzenka - jej siostrzeńcy w wieku przedszkolnym. Dzieci te, jak sądziła Ola, niemal

wcale nie potrzebowały snu. Fakt, że jeszcze śpią, a ona już nie, chciała wykorzystać. Bała

się, że jeśli na przykład podeprze się łokciem, to sprężyny mogą zaskrzypieć i bachory od

razu się pobudzą. Wtedy koniec ze spokojem, koniec z nauką, w ogóle będzie to koniec życia.

Tłuściochy, które wszystko robią razem, wskoczą na nią i zaczną wrzeszczeć, żeby im

pokazała, jakie ma twarde mięśnie brzucha i jak umie położyć każde z nich na rękę. I

oczywiście, żeby im zrobiła coś do jedzenia. Dlatego (mimo iż bardzo, ale to bardzo

potrzebowała skorzystać z łazienki) leżała nieruchomo i czytała rozdział o budowie roślin.

Wyróżniamy dwa rodzaje systemów korzeniowych: palisadowy i wiązkowy. Palisadowy

charakteryzuje się...

„E, to banalne!”.

Bezszelestnie przewróciła stronę, szukając czegoś, czego jeszcze nie umiała: Funkcje

korzenia - też banał. Wiadomo, korzeń musi trzymać roślinę w podłożu, musi wchłaniać z

gleby wodę i sole mineralne, no i może magazynować produkty przemiany materii, czego

przykładem jest marchewka.

Właśnie, marchewka! Marcheweczka, marchewunia. Jak byłoby fajnie, gdyby nie tych

dwoje tłuściochów. Zeszłaby spokojnie do łazienki, a potem do kuchni po marchewkę albo

nawet po kilka dobrych kanapeczek, nastawiłaby sobie muzykę i uczyłaby się, delektując się

sobotnim porankiem. A tak...

„Dlaczego moja siostra uważa, że to jest fajne, żeby te tłuściochy zawsze kłaść w

moim pokoju? Dziś jej wygarnę!”.

Wiedziała oczywiście, że tego nie zrobi. Dużo starsza siostra Oli spodziewała się

trzeciego dziecka. W zasadzie dziecko mogło pojawić się lada chwila, więc nie był to

najlepszy czas na „wygarnianie” siostrze. Zresztą Dorota była fajna. Zawsze, pomimo różnicy

wieku, bardzo się lubiły i rozumiały. No, może do czasu, aż Dorota postanowiła urodzić tę

dwójkę wszystko jedzących, natrętnych dzieciaków, nad którymi nikt w rodzinie nie mógł

zapanować.

Zamknąwszy oczy, Ola zaczęła bezgłośnie powtarzać, czego się nauczyła. Ktoś, kto

podglądałby ją (na przykład przez dziurkę od klucza), mógłby odnieść wrażenie, że ma w

poniedziałek bardzo ważny sprawdzian i do niego się przygotowuje. Jednak nie była to

prawda... Odkąd Ola złapała pierwszą jedynkę, bo pojechała na zawody do Mińska

Mazowieckiego - wygrała je i wróciła ze złotym medalem, myśląc, że jako chluba szkoły nie

musi odrabiać pracy domowej - od tego czasu postanowiła, że tak już nigdy nie będzie.

Uczyła się na zapas kilku następnych tematów, bo wyjazdy na zawody często były nagłe,

niespodziewane, nieprzewidziane i niewyobrażalne. Trzeba było przewidywać i planować

samemu.

Na dole skrzypnęły drzwi. Ola usłyszała energiczne kroki mamy, a zaraz potem

wolne, posuwiste kroki siostry. Na podwórku zaczął radośnie ujadać Ugryź - to znak, że

ojciec przyniósł mu miskę z jedzeniem.

Obok na tapczanie zaszeleściła pościel. Ola błyskawicznie zamknęła książkę i oczy -

zaczęła udawać, że śpi. Był to jedyny manewr zapewniający jej jeszcze odrobinę spokoju,

jakąś minutę albo dwie, ale dobre i to.

- On dostał o cztery kulki więcej niż ja! To niesprawiedliwe! Oddawaj!

Kuba i Marzenka, oboje w jednakowych leginsach i jednakowo opinających ich

okrągłe brzuszki bluzach, siedzieli w kuchni na taboretach. Majtając nóżkami, dawali rodzinie

dobrze znane przedstawienie.

- Babciu! Ona mnie grzebie w moim talerzu! Mamo! Mamo! Ona mnie wkłada rękę

do moich kulek!

- Ty mi pierwszy zacząłeś!

- Uspokójcie się i jedzcie grzecznie, bo mamusia trochę źle się czuje - odezwała się

Dorota, masując swój duży, ale zgrabniutki jak piłka do koszykówki, brzuszek.

- Może to jednak dziś... - Mama pochyliła się nad nią.

- Nie, na pewno nie. Po prostu źle spałam.

- Oddawaj mleko! Mamo, on mi upił moje mleko. Wypluj to, to moje!

Złe samopoczucie matki nie zrobiło na dzieciach specjalnego wrażenia.

Ola postanowiła najpierw trochę się przebiec, a potem, jeśli los będzie dla niej

łaskawy i dzieciaki znikną z kuchni, zjeść w spokoju śniadanie.

- A ty dokąd? - Mama spojrzała na nią podejrzliwie, jakby Ola miała na sobie nie dres,

ale co najmniej jedwabny szlafrok.

- Idę pobiegać.

- Oj, kupiłabyś u Górala mąkę, ze dwa kilo, co? - Mama zerknęła na starszą córkę, ale

ta w milczeniu patrzyła w okno, na nic nie reagując. - I ryż w torebkach, to się dziś

pomidorówkę zrobi.

- Mamo, idę pobiegać, potem kupię. Dlaczego ja muszę wszystko robić? - Już chciała

powiedzieć: „nie możesz iść sama?”, ale pomyślała, że to zła strategia. Powiedziała coś

innego: - Wszystko zrobię potem. Teraz...

- To poczekaj chwilę, weźmiesz dzieci.

- Mamo! Jak mam z nimi biegać?! One...

- Widzisz chyba, jaka jest sytuacja. Mogłabyś troszkę pomóc. Czy tak trudno zająć się

nimi, co? Pobiegać możesz zawsze. Kończcie już, to Ola pójdzie z wami do lasu. Nazbieracie

grzybków, pójdziecie daleko...

- Jak najdalej - mruknął dziadek (ojciec Oli), który właśnie wszedł.

- A zapałki nam dacie?

Odkąd Kuba zobaczył, jak drwale palą stare liście, był zafascynowany ogniem,

ogniskiem i zapałkami; uważał, że nie ma po co wybierać się do lasu bez zapałek.

- Nie! - warknęła Ola. - Jak ty jesz, jak?! Ja z takimi brudasami nie idę. Jeszcze kogoś

spotkam...

- Jaka ty jesteś, Oluś, nieprzyjemna - wtrąciła mama. - Zjedz jak człowiek, umyj im

buzie i zajmij się nimi trochę. Przecież to twoi siostrzeńcy. Kiedy byłam w twoim wieku,

uwielbiałam małe dzieci, po prostu przepadałam za nimi. Mogłam latać do sąsiadek i

niańczyć bez końca.

- Ja też lubię dzieci sąsiadek, szczególnie tych, co daleko mieszkają - mruknęła Ola, a

głośno powiedziała: - Ja też lubię dzieci, ale grzeczne, miłe, inteligentne, a nie jak nasze...

W tym momencie, jakby na potwierdzenie jej słów, rozległ się brzdęk tłuczonego

szkła.

- To ona, to ona macała mój talerz! Mamo, ona mi zbiła mój talerz! Babciu, zrób jej

coś! Uuu!

Kuba z całej siły uderzył Marzenkę w brzuch, aż ta spadła z taboretu.

- Mamo! Ja się złamałam! To przez niego.

Marzenka szybko się podniosła i złapała młodszego brata za włosy, chcąc wymierzyć

mu sprawiedliwość. - Dziadku, a ona mnie...

- Spokój! - wrzasnął ojciec Oli. - Trzy baby w domu, a nad dwójką dzieciaków

zapanować nie umieją. Wrzaski i wrzaski od rana! Nikt mi nie pomoże z tą pisaninę. Nikt.

Dorota nawet nie drgnęła, mama wyszła do spiżarni. Ojciec nie znosił wypisywania

faktur i był wtedy w bardzo złym humorze. Ola również nie poczuwała się, by pomóc ojcu.

Zaciskając zęby, zaczęła zbierać kawałki potłuczonego talerza. Już miała wstać, żeby

przynieść ścierkę, gdy podbiegł Kuba i z rozpędu wskoczył w rozlane mleko, znacząc

wszystko, nie wyłączając dresu i twarzy Oli.

Ola wrzuciła szkło do kosza i z całej siły uderzyła Kubę w pośladek.

- Jesteś obrzydliwym bachorem, Kuba! A ten rozdarł się na cały Stoczek.

- Mamo, ona mnie uderzyła! Mamo, uderz ją! Jak mnie boli! Mamo! Babciu! Pupka

mnie boli!

- Daj, daj, babcia zaraz pocałuje. Olka! - Mama, tuląc w ramionach udającego płacz

Kubę, zmarszczyła brwi. - Co się z tobą dzieje?! Ja sobie nie wyobrażam ciebie w roli matki.

Natychmiast przeproś Kubusia.

Ola rzuciła okiem na siostrę, która nerwowo masowała sobie brzuch.

- Mamo, Dorotka rodzi.

Wszyscy spojrzeli na okrągły brzuch Doroty. Ta wygramoliła się z fotela i

powiedziała:

- Czy ktoś może zadzwonić po karetkę... Ja muszę się uczesać... przecież taka

nieuczesana nie pojadę.

Lasy koło Stoczka są wspaniałe - pełne grzybów, jagód, kwiatów i dzikich zwierząt. O

każdej porze roku jest tu pięknie i cicho. Nic dziwnego, że mieszkańcy tak lubią je

odwiedzać. Teraz, w połowie października, lasy wręcz pełne były zbieraczy grzybów -

miejscowych i przyjezdnych.

Ola spojrzała na swój kosz. Sporo uzbierali. Kuba, gdy kazała mu wyrzucić

muchomora, położył się na ścieżce i krzyczał, że kocha tego muchomora i nigdy go nie

porzuci. W końcu przekupiła go cukierkiem o smaku grejpfrutowym. Potem siostrzeńcy

śpiewali, a raczej ryczeli piosenkę, która wydawała im się na czasie (Wiosna, wiosna już na

łące, powitalny będzie koncert).

- Ola, a ty jak myślisz, ile jeszcze dzieci będziemy mieli? - zapytał Kuba,

uświadamiając Oli, że to przecież nie musi być ostatnie dziecko w ich rodzinie.

Poczuła, że nagle ogarnia ją kompletny bezwład.

Nowak Ewa - Klub trzynastki - Piątki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: