Valentine_Zena_Cudowne_Boze_Narodzenie.pdf

ZENA VALENTINE

Cudowne

Boże Narodzenie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Hamish Chandler nigdy w życiu nie czuł się bardziej bezradny.

I bezużyteczny.

Młoda kobieta leżała na wysokim szpitalnym łóżku z lekko

podniesionym wezgłowiem. Jej ciemne włosy były matowe, a

opalona skóra odcinała się na tle białej pościeli.

- Ona jest... a raczej była fotoreporterką - poinformowała go

pani Billings. - Jeździ konno, dobrze gra w golfa i tenisa. Uprawia

również narciarstwo. - Po chwili pani Billings zarumieniła się

lekko i dodała: - 1 z pewnością złamała niejedno męskie serce.

W tym stanie - z siniakami i zadrapaniami pokrywającymi pół

twarzy - wątpliwe, by jej się to udało, pomyślał Hamish Chandler.

Nie sprawiała jednak wrażenia wychudzonej, prawdopodobnie

dlatego, że była bardzo wysportowana. Nawet po trzech

tygodniach spędzonych w łóżku szpitalnym wyglądała krzepko.

Spała, a Hamish nie zamierzał jej budzić. Sen był dla niej

błogosławieństwem. - - Bardzo pana proszę... - niemal błagała go

wczoraj pani Billings z oczami błyszczącymi od łez. -

Podejrzewam, że nie jest szczególnie religijna, ale zważywszy na

to, że otarła się o śmierć...

Z pewnością nie było w tym zbyt wiele przesady, skoro po

trzech tygodniach rekonwalescencji była w takim stanie. Leżała

CUDOWNE BOŻE NARODZENIE

bez ruchu, z dłońmi bezwładnie spoczywającymi na poduszce.

Hamish usiadł obok na krześle; był dziwnie wzruszony, owład-

nięty pragnieniem, by ją pocieszyć i złagodzić ból.

Odwiedziny u chorych w szpitalu należały do jego duszpa-

sterskich obowiązków. Ale wizyta u tej kobiety niewiele miała z

tym wspólnego. Przyszedł tu jedynie na prośbę pani Billings.

- Skąd pani ją zna?-zapytał gospodynię.

Przez wiele lat pani Billings była dlań czymś więcej niż

gospodynią. Stała przy nim w smutku i żałobie, a teraz pomagała

mu wychowywać córki.

Pani Billings powiedziała mu, że B.J. Dolliver, ranna kobieta

leżąca na szpitalnym łożu, była koleżanką ze studiów jej sio-

strzenicy, Debory.

- Wiem o niej wszystko, choć widziałam ją tylko parę razy,

gdy przyjeżdżała z Denle na wakacje. Ale mam wrażenie, że znam

ją od dziecka. Zresztą po ukończeniu college'u trudno było ją

stracić z oczu - dodała z odrobiną zażenowania.

B.J. Dolliver, jak wynikało ze wzmianek w bulwarowej prasie,

w wieku dwudziestu siedmiu lat zdobyła tyle samo nagród

fotograficznych co mężczyzn.

- Debora jest pielęgniarką - tłumaczyła pani Billings - ale

B.J. nie chce w szpitalu nikogo widzieć. Nawet rodziny. Jej

matka, co prawda, nie żyje, ale ojciec mieszka gdzieś na Za-

chodnim Wybrzeżu. Deb podejrzewa, że córka nawet go nie

poinformowała o wypadku. - Gospodyni przymrużyła oczy. -

Moja siostrzenica sądzi; że bardzo krępuje ją pokiereszowana

twarz... Deb, oczywiście, mogłaby bez uprzedzenia wejść do

jej pokoju, ale zna B.J. i wie, że należy respektować jej prywat-

ność.

Następnie pani Billings opisała spotkanie B.J. Dolliver ze

CUDOWNE BOŻE NARODZENIE

śmiercią, gdy sportowy wóz, którym jechała, spadł ze skały oraz

tragiczne w skutkach obrażenia. Zdaniem lekarzy - już nigdy nie

będzie samodzielnie chodzić.

- Ona szaleje z wściekłości - mówiła pani Billings. - Deb

twierdzi, że pielęgniarki boją się nawet do niej zaglądać.

- Trudno się jej dziwić - skonstatował Hamish i spytał:

-Właściwie dlaczego mam ją odwiedzić?

Po dłuższej chwili wahania gospodyni odpowiedziała z głę-

bokim westchnieniem:

- Obawiam się, że... będzie chciała ze sobą skończyć, gdy

dowie się, że nie może chodzić. Deb twierdzi, że B J. Doili ver nie

potrafi żyć, nie posługując się całym swym ciałem. - Ostatnie

słowa wypowiedziała jednym tchem, jakby w obawie, że nie zdoła

dokończyć zdania. - Szczerze mówiąc - dodała po chwili - zawsze

trochę jej współczułam... Wydawała mi się taka... samotna. Jej

rodzice rozwiedli się, gdy była małym dzieckiem, a matka wkrótce

potem zmarła Została wychowana przez ojca, Patricka Dollivera,

właściciela sieci sklepów ze sprzętem sportowym. Przez całe dzie-

ciństwo i młodość próbowała mu udowodnić, że jest tak samo

dobra jak jego bohaterscy sportowcy - zadrwiła gospodyni. - A to

w gruncie rzeczy niewiele go obchodziło...

Tak więc wielebny Hamish Chandler, pastor kościoła św.

Trójcy w Kolstad w Minnesocie, potocznie zwanego kościołem

Kolstad, z powrotem skupił uwagę na kobiecie leżącej na łóżku.

Zastanawiał się, dlaczego to wyjątkowe zadanie stanęło na jego

drodze akurat dzisiaj - w drugą bolesną rocznicę śmierci ukochanej

żony.

Siedział przy łóżku w krępującej ciszy, nie mogąc oczu ode-

rwać od oszpeconej twarzy śpiącej kobiety.

- Uszkodzenie kręgosłupa - powiedziała mu pani Billings,

CUDOWNE BOŻE NARODZENIE

najwyraźniej cytując Deborę. - Miednica połamana na kawałki, nie

nadająca się do złożenia, złamany prawy bark, zmiażdżone ramię,

rany na twarzy...

Omiótł spojrzeniem te rany - bliznę na policzku, gojące się

skaleczenia na brodzie; potem spojrzał na lewą rękę bezwładnie

leżącą na pościeli. Z niektórych miejsc zdjęto już szwy, gdzie-

niegdzie zostawiono małe przecięcia, by samodzielnie się zrosły.

Popatrzył na wenflon i kroplówkę przymocowaną do jej pra-

wego nadgarstka oraz na wyciąg, na którym spoczywała noga. W

tej chwili nie mógł jej sobie wyobrazić w charakterze sprawnej,

wysportowanej reporterki, przyzwyczajonej do wspinania się i

skakania ze sprzętem, by na gorąco zatrzymać w kadrze świat i

ludzi.

Skrzyżował dłonie na kolanach w przypływie nagłego smutku.

To bujne, aktywne, ruchliwe życie niemal zostało zatrzymane...

Niemal. Ale przecież nie do końca. Kobieta żyła i powoli wracała

do zdrowia.

W młodości widział, niestety, gorsze stany... O wiele gorsze.

Nim skończył piętnaście lat, przywykł do faktu, że ludzie bywają

ranni, okaleczeni, a nawet zabijani podczas walki o przetrwanie.

Dzięki Bogu, ta ciemna przeszłość była już za nim...

Co właściwie jej powie? Co można było powiedzieć? Czuł się

dziwnie bezradny...

Różowy błysk odwrócił jego uwagę od chorej. Do pokoju we-

szła pielęgniarka w różowym fartuchu przerzuconym przez ramię.

Uśmiechnęła się do niego z zawodową uprzejmością, podeszła do

łóżka i uniosła bezwładną dłoń chorej, by sprawdzić puls.

Pacjentka otworzyła oczy; malował się w nich strach i zmie-

szanie. Ciałem jej wstrząsnął skurcz.

- Nie... - Cichy jęk wydobył się z jej ust; przymknęła Oczy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: