2-Księżyć w nowiu.pdf

KSIĘŻYC W NOWIU

Spis treści:

Rozdział 1-.......................................3

Rozdział 2-.......................................25

Rozdział 3-.......................................42

Rozdział 4-.......................................66

Rozdział 5-.......................................85

Rozdział 6-.......................................98

Rozdział 7-.......................................114

Rozdział 8-.......................................130

Rozdział 9-.......................................145

Rozdział 10-.....................................162

Rozdział 11-.....................................183

Rozdział 12-.....................................202

Rozdział 13-.....................................217

Rozdział 14-.....................................233

Rozdział 15-.....................................246

Rozdział 16-.....................................262

Rozdział 17-.....................................276

Rozdział 18-.....................................293

Rozdział 19-.....................................307

Rozdział 20-.....................................321

Rozdział 21-.....................................335

Rozdział 22-.....................................351

Rozdział 23-.....................................362

Rozdział 24-.....................................379

Epilog-............................................398

Rozdział 1

PRZYJĘCIE

Na dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięć dziesiątych procent byłam przekonana, że

śnię, a

powody po temu miałam dwa. Po pierwsze, stałam w snopie oślepiająco jaskrawego

światła, a w

Forks w stanie Waszyngton, gdzie od niedawna mieszkałam, słońce nigdy nie

świeciło z taką

intensywnością. Po drugie, przede mną stała moja babcia Marie, a pochowaliśmy

biedaczkę sześć

lat temu. Bez dwóch zdań, był to dobry powód, aby wierzyć, że to jednak sen.

Babcia nie zmieniła się zbytnio - wyglądała tak samo, jak w moich wspomnieniach.

Puszyste, gęste włosy otaczały białym obłokiem łagodną szczupłą twarz pooraną

niezliczonymi

drobnymi zmarszczkami. Skóra przypominała swoją fakturą suszoną morelę.

Nasze wargi - jej wąskie i zasuszone - w tym samym momencie wygięły się w

wyrażający

zaskoczenie półuśmiech. Najwyraźniej i babcia nie spodziewała się mnie spotkać.

Co sprowadzało ją do mojego snu? Co porabiała przez te sześć lat? Czy tam, dokąd

trafiła,

odnalazła dziadka? Jak się miewał? Do głowy cisnęło mi się tyle pytań... Miałam już

zadać

pierwsze z nich, kiedy zauważyłam, że babcia otwiera usta, więc zamilkłam w pół

słowa, żeby dać

jej pierwszeństwo, a ona z kolei zamilkła, chcąc, żebym to ja zaczęła.

Uśmiechnęłyśmy się obie

nieco zakłopotane.

- Bella?

To nie babcia mnie zawołała. Odwróciłyśmy się jednocześnie, żeby zobaczyć, kto się

zbliża.

Ja właściwie nie musiałam się nawet odwracać. Poznałabym ten głos wszędzie, a

słysząc go,

obudziłabym się w środku nocy - ba, mogłabym się założyć, że obudziłabym się i w

grobie. Za tym

głosem poszłabym przez ogień, a już na pewno przez chłód i bezustanną mżawkę - to

drugie

robiłam akurat z oddaniem dzień w dzień.

Edward.

Chociaż, jak zwykle, bardzo się ucieszyłam, że go widzę - i chociaż byłam niemal w

stu

procentach przekonana, że to tylko sen - spanikowałam. Spanikowałam rzecz jasna ze

względu na

babcię. Nie wiedziała, że chodzę z wampirem - poza jego rodziną nikt o tym nie

wiedział - więc jak

miałam jej wytłumaczyć, dlaczego skóra Edwarda iskrzy w słońcu tysiącami

tęczowych

rozbłysków, jakby pokrywał ją kryształ lub diament?

Nie wiem, czy zauważyłaś, babciu, ale mój chłopak trochę iskrzy się w słońcu.

Proszę, nie

zwracaj na to uwagi. To nic takiego, on tak już ma...

Co on najlepszego wyrabiał?! Nie po to sprowadzili się do najbardziej pochmurnego

miejsca

na świecie, żeby teraz paradował sobie w słońcu, obnosząc się z rodzinnym

sekretem! Ręce opadły

mi z bezsilności. I jeszcze uśmiechał się od ucha do ucha, jakby nie zdawał sobie

sprawy, że nie

jesteśmy sami!

Zwykle dziękowałam losowi za to, że Edward nie potrafi czytać mi w myślach, tak

jak

innym ludziom, ale w tej chwili niczego tak nie pragnęłam, jak tego, żeby usłyszał

moje nieme

ostrzeżenie i czym prędzej się schował. Krzyczałam, nie otwierając ust.

Zerknęłam nerwowo na babcię. Niestety, kierowała właśnie wzrok w moją stronę, a

Edward

był przecież tuż za mną. W jej oczach czaiło się przerażenie. Zerknęłam na Edwarda.

Uśmiechnięty,

był jeszcze piękniejszy niż zwykle. Kiedy patrzyłam na mojego anioła, serce

rozsadzała mi czułość.

Objął mnie, po czym spojrzał śmiało na babcię.

Jej mina zbiła mnie z tropu. Patrzyła na mnie nie ze strachem, żądając wyjaśnień, ale

przepraszająco, jakby czekała na burę. W dodatku stała teraz tak dziwnie - lewą rękę

wyciągnęła ku

górze i lekko zgięła w łokciu. Wydawać by się mogło, że obejmuje kogoś wysokiego

niewidzialnego... Nagle zauważyłam coś jeszcze - że babcię otacza ciężka, złota

rama. Zdziwiona

tym odkryciem, wyciągnęłam machinalnie wolną dłoń, żeby jej dotknąć. Babcia

powtórzyła mój

gest prawą ręką, ale tam, gdzie powinny się były spotkać nasze palce, poczułam pod

opuszkami

tylko zimne szkło...

W ułamku sekundy mój sen przeobraził się w koszmar.

Nie było żadnej babci.

To byłam ja!

To było moje odbicie! Mnie - sędziwej, zasuszonej, pomarszczonej. Edwarda, jak na

wampira przystało, w lustrze nie było widać.

Nadal się uśmiechając, przycisnął do mojego zwiędłego policzka chłodne wargi -

jędrne,

karminowe, na wieki siedemnastoletnie.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - szepnął.

Obudziłam się raptownie, od razu otwierając szeroko oczy. Serce waliło mi jak

oszalałe.

Miejsce oślepiającego słońca ze snu zajęło znajome, dobrze przytłumione światło

kolejnego

pochmurnego poranka.

To tylko sen, uspokajałam się, to był tylko sen. Wzięłam głęboki oddech, a zaraz

potem

znowu podskoczyłam na łóżku jak oparzona - tym razem, dlatego, że zadzwonił

budzik. Jeśli

wierzyć kalendarzowi w rogu ciekłokrystalicznej tarczy zegara, był trzynasty

września, moje

urodziny.

A więc sen był jednak proroczy. Mogłam nie chcieć wierzyć w resztę przepowiedni,

ale to

jedno się zgadzało - urodziny. Kończyłam dziś osiemnaście lat.

Już od kilku miesięcy bałam się nadejścia tego dnia.

Lato było cudowne. Nigdy wcześniej nie byłam taka szczęśliwa - nigdy wcześniej

nikt inny

nie był taki szczęśliwy. Humoru nie popsuł mi nawet fakt, że było to najbardziej

deszczowe lato w

historii tej części stanu. Tylko ta data czająca się w niedalekiej przyszłości wisiała

nade mną

niczym cień.

I wreszcie się doczekałam. Trzynasty września. Było jeszcze gorzej, niż się

spodziewałam.

Czułam, naprawdę czułam, że jestem starsza. Wiedziałam dobrze, że starzeję się z

każdym dniem,

ale tym razem mogłam to jakoś określić, nazwać. Miałam już osiemnaście lat, a nie

siedemnaście,

jak wczoraj.

A Edward na wieki przestawał być moim równolatkiem.

Kiedy poszłam do łazienki i stanęłam przed lustrem, żeby umyć zęby, niemal się

zdziwiłam,

że moja twarz nic a nic się nie zmieniła. Wpatrywałam się przez dłuższy czas w

swoje odbicie,

szukając na nieskazitelnie porcelanowej skórze jakiejś zmarszczki, ale bruzdy

miałam jedynie na

czole, a te zniknęłyby bez śladu, gdybym tylko przestała się, choć na chwilę martwić.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: