James Herbert - Nawiedzony.pdf - James Herbert - uzavrano

James Herbert

Nawiedzony

Przełożył: Grzegorz Iwanciw

Tytuł oryginału: The Haunted

Pamięci

George'a Goodingsa – łobuza,

szubrawca, hultaja

i mojego najlepszego przyjaciela

Być nawiedzonym przez koszmary,

to znaczy ujrzeć prawdę,

która powinna pozostać w ukryciu

Sen, wspomnienie

Wypowiedziane szeptem imię.

Chłopiec wierci się we śnie. Księżyc oświetla pokój bladym, zamglonym światłem.

W tej mgle kładą się głębokie cienie.

Chłopiec kręci głową, zwracając ją w kierunku okna tak, że jego twarz staje się

delikatną, nieskazitelną, bezbarwną maską. Coś zakłóca sen dziecka. Pod

zamkniętymi powiekami oczy poruszają się gwałtownie.

Znowu dobiegający z oddali szept:

— Dawid…

Chłopiec marszczy brwi, słysząc we śnie delikatne wołanie. Dłoń zaciska się na

wilgotnej od potu pidżamie; usta rozwierają się i zamykają w niemym geście.

Błądzące myśli bezwiednie wycofują się z krainy snu do świadomości. Słowa protestu

więzną w gardle, lecz po chwili znajdują ujście i chłopiec budzi się.

Zastanawia się, czy jego krzyk istniał tylko we śnie. Spogląda przez szybę na

zamglony księżyc.

Jego serce przepełnione jest smutkiem, który wydaje się powodować, że krew

krzepnie mu w żyłach, płynie powoli i z wysiłkiem. Lecz słyszany szept częściowo

rozprasza to uczucie.

— …D a w i d… — ponow ne woł ani e.

Chłopiec zna źródło szeptu i ta świadomość przyprawia go o dreszcze.

Siada i ociera łzy z policzków. Płakał we śnie. Wpatruje się w zamglony kształt

drzwi sypialni i boi się. Ogarnia go lęk… oraz fascynacja.

Odkrywa kołdrę i podchodzi do drzwi. Przydeptuje bosymi piętami nogawki luźnej

pidżamy. Chłopiec może mieć nie więcej niż dziewięć lat. Jest drobny, ciemnowłosy,

ma bladą skórę i zmęczony wyraz twarzy, nietypowy dla dziecka w tym wieku.

Zatrzymuje się przy drzwiach, jak gdyby obawiał się ich dotknąć. Jest zaskoczony.

Co więcej — jest ciekawy. Naciska na klamkę. Zimno metalu przenika wzdłuż jego

ramienia, tak jakby wyzwolił drzemiący w klamce chłód. Ale wrażenie stępia fakt, że

ca ł e j e g o c i a ło z l a n e j est zimn y m pot em . O t w i e ra drzwi i wst ępuj e w ci emnoś ć , któ ra

tutaj wydaje mu się bardziej gęsta. Odnosi wrażenie, jakby wskutek otwarcia drzwi

wlewała się do środka. To oczywiście iluzja, ale chłopiec jest zbyt młody, żeby

zdawać sobie z tego sprawę. Drży i wycofuje się, lękając się tej nowej fali mroku.

Wzrok przyzwyczaja się i rozprasza atramentową ciemność. Chłopiec ponownie

rusza do przodu, bojaźliwie, ostrożnie, przekracza próg i znowu zatrzymuje się u

szczytu schodów. Aby zejść w dół, będzie musiał zanurzyć się w najczarniejszą

otchłań.

Przytłumiony szept ponagla go:

— …Dawid…

Nie potrafi się oprzeć. W tym cichym wezwaniu zawiera się jego nadzieja. Krucha

nadzieja, która istnieje gdzieś poza ciasnymi granicami zdrowego umysłu, lecz

stanowić może wątłą próbę zaprzeczenia czemuś, co stało się dla chłopca

koszmarnym ciężarem.

Słucha jeszcze przez chwile, być może pragnąc, aby głos ten obudził także jego

rodziców. Jednak z ich pokoju nie dobiega żaden dźwięk. Smutek i żal wyczerpał ich

ciała oraz umysły. Chłopiec patrzy w rozciągającą się poniżej ciemność, ogromnie

przerażony, lecz jeszcze bardziej nękany potrzebą, aby tam zejść.

Schodząc, dotyka ściany palcami i przesuwa je po porowatej powierzchni tapety.

Niedowierzanie miesza się z fascynacją i strachem. Małe światełka — nie wiadomo

skąd — pojawiają się i migoczą odbite w jego źrenicach.

U stóp schodów znowu przystaje, oglądając się za siebie, jakby szukając zachęty ze

strony zmęczonych rodziców. Lecz z ich pokoju nadal nic nie słychać, W całym domu

panuje cisza. Ani jednego szeptu.

Przed sobą, przy końcu korytarza, chłopiec dostrzega łagodną, bursztynową

poświatę. Powoli, odmierzając każdy krok. zbliża się do źródła światła. Zatrzymuje

się przed zamkniętymi drzwiami i teraz słyszy jakiś dźwięk, jakiś drobny ruch —

jakby westchnienie. Może to tylko przeciąg.

Palce nóg, wystające spod nogawek pidżamy, skąpane są w ciepłym świetle, które

dochodzi przez szparę pod drzwiami, i chłopiec przygląda się im, chcąc odwlec to, co

za chwilę nastąpi. Światło nie ma stałego natężenia, delikatnie migocze ponad

krawędzią palców. Ręka chłopca łapie za klamkę, która tym razem okazuje się nie

zimna, lecz wilgotna. A może to tylko jego dłoń mokra jest od potu?

Musi wytrzeć ją o pidżamę. Nawet wtedy jego uścisk jest niepewny i dłoń ślizga

się po gładkiej powierzchni, zanim udaje mu się przekręcić gałkę. Przychodzi mu do

głowy myśl. że ktoś po drugiej stronie przytrzymuje klamkę, nie pozwalając mu na

otwarcie drzwi, lecz po chwili zamek zaskakuje i drzwi ustępują. Popycha je i jego

twarz oświetla migotliwy blask.

W pokoju znajduje się mnóstwo zapalonych świec. Ich płomienie lekko pochylają

się po otwarciu drzwi i chłopiec czuje charakterystyczny zapach wosku. Cienie tańczą

na ścianach, jakby w geście powitania. Ale po chwili płomienie świec uspokajają się.

Pod przeciwległą ścianą pokoju stoi przybrany koronkowym obrusem stół. Na nim

spoczywa mała trumna. Dziecięca trumna.

Chłopiec wpatruje się w nią. Wchodzi do pokoju.

Stąpa ciężko, zbliżając się do otwartej trumny. Oczy ma szeroko rozwarte.

Kropelki potu na jego skórze błyszczą w świetle świec.

Nie chce zaglądać do wnętrza trumny. Nie chce oglądać postaci, która tam

spoczywa, nie w takim stanie. Ale nie ma wyboru. Jest tylko dzieckiem i jego umysł

żądny jest wszystkiego, co nienaturalne i nieznane. Dzieci mają wrodzony optymizm,

który czasami dziwnie się objawia. Przecież ten szept wzywał go i on nań

odpowiedział. Ma swoje powody, aby chwycić się każdej nadziei, nawet tej najmniej

prawdopodobnej.

Przysuwa się bliżej. Postać w wymoszczonej jedwabiem trumnie ukazuje się

stopniowo.

Ma na sobie białą komunijną sukienkę z bladoniebieską torebeczką przypiętą do

pasa. Jest — była — niewiele starsza od chłopca. Jej ręce spoczywają na piersi, jakby

w błagalnym geście. Twarz okalają ciemne włosy, a śmierć nadaje jej pogodny wyraz

śpiącego spokojnie dziecka. I choć ta twarz jest nieruchoma, migoczące światło igra w

kącikach ust, jakby dziewczynka powstrzymywała uśmiech.

Ale chłopiec, choć ze wszystkich sił chciałby, aby było inaczej, wie, że w

pobladłym ciele nie ma już życia. Żałobne rytuały podczas ostatnich dwóch dni i

jeszcze nie zakończone były bardziej przekonujące niż sam bolesny fakt jej

nieobecności. Chłopiec pochyla się, a na jego twarzy pojawia się wyraz żalu. Pragnie

wymówić imię zmarłej, lecz słowa więzną mu w gardle. Mruga oczami i po jego

twarzy spływają łzy. Pochyla się jeszcze bardziej tak, jakby chciał pocałować swoją

zmarłą siostrę.

Wtem oczy dziewczynki otwierają się.

Uśmiecha się do niego szyderczo…

Wyciąga rękę, jakby chciała go dotknąć…

Chłopiec zastyga w bezruchu z otwartymi ustami. Krzyk opuszcza jego gardło z

opóźnieniem, przeraźliwy krzyk, który burzy posępną ciszę w domu.

Krzyk słabnie i urywa się, a chłopiec zamyka oczy w chwili, gdy łaskawy los

odbiera mu przytomność i popycha go poza jedwabną ścianę niebytu.

Rozdział 1

…Otworzył oczy nie całkiem wiedząc, gdzie się znajduje. Miarowy stukot kół

pociągu i rytmiczne kołysanie wagonu stopniowo oddalały w niepamięć resztki snu.

Zamrugał oczami chcąc usunąć z umysłu wątłe pozostałości wizji, która nagle

pozba w i on a z ostał a f orm y i kon tek stu. Da wid Ash wz i ą ł g ł ę boki odde c h i odw ró cił

głowę w stronę okna, aby móc oglądać mijane krajobrazy.

Pola uprawne wyglądały o tej porze roku posępnie. Liście jeszcze do niedawna

brązowe i szeleszczące, a teraz przesycone wilgocią, zaczynały zbierać się na ziemi

pod koronami drzew jakby trawione nieznaną chorobą. Od czasu do czasu ukazywały

się nieliczne zabudowania, usadowione na zboczach wzgórz, nie łamały one jednak

przygnębiającej harmonii pejzażu. Późno jesienne niebo wyglądało równie szaro jak

ziemia, nad którą się rozpościerało, przykrywając mglistą zasłoną szczyty wzgórz.

Nagle przedział pogrążył się w mroku w chwili, gdy pociąg wjechał do tunelu i

turkot stalowych kół przeistoczył się w potężny łoskot, dudniący głębokim echem w

cza rn y m w nęt r zu tun elu. Na g le w ci emności poja wił si ę mał y płom y k , oświe t l aj ą c

twarz samotnego mężczyzny, jedynego pasażera.

Ash zgasił zapalniczkę. Rozżarzona końcówka papierosa rzucała czerwony

poblask, kładąc głębokie cienie na jego policzkach i czole. Wpatrywał się w

ciemność, starając się przypomnieć sobie sen, który pozostawił go zlanego zimnym

potem. Jak zwykle, szczegóły koszmaru były nieuchwytne.

Wypuścił obłok dymu, zastanawiając się, skąd wzięła się pewność, że to właśnie

zawsze ten sam sen niepokoi go i powoduje taką reakcję. Może stąd, że zawsze

pozostaje po nim na chwile zapach płonących świec, to znaczy w jego wyobraźni, a

może stąd, że zawsze odczuwa potem kołatanie serca. A może stąd, że nigdy nie

pamięta właśnie tego jednego snu.

Do wnętrza przedziału ponownie wtargnęło światło dnia. Pociąg przejechał w

pełnym pędzie przez zapomnianą i opuszczoną stacyjkę. Pewnego dnia, pomyślał

Ash, zadowolony, że coś odwraca jego uwagę od rozpamiętywania snu. pociągi wcale

nie będą zatrzymywać się na stacjach pomiędzy większymi ośrodkami i sieć połączeń

kolejowych stanie się zamkniętym systemem, który obsługiwać będzie nieliczne

James Herbert - Nawiedzony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: