Cussler Clive 03 - Lodowa pułapka.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

CLIVE CUSSLER

LODOWA PUŁAPKA

PROLOG

Sen wywołany narkotykiem przeniósł ją w nicość; dziewczyna podjęła śmiertelne

zmaganie o powrót do świadomości. Gdy z wolna otwierane oczy przywitało przyćmione

światło, jakby za mgłą, w nozdrza wdarł się obrzydliwy zgniły zapach. Była naga; gołe plecy

ściśle przywierały do wilgotnej, pokrytej żółtym szlamem ściany. Przed przebudzeniem

próbowała sobie wmówić, że to niemożliwe, nierealne. To musiał być senny koszmar.

Zanim jednak miała szansę pokonania wzbierającej w niej paniki, nagle z podłoża zaczął

podnosić się żółty szlam, oblepiając jej bezbronne uda. Przerażona do ostateczności zaczęła

wołać krzykiem szaleństwa, gdy paskudztwo pełzło po jej nagim spoconym ciele coraz

wyżej i wyżej. Desperacko walczyła o życie, aż oczy wyszły jej z orbit. Wszystko na nic;

kostki i nadgarstki były ciasno przykute łańcuchami do ściany. Powoli ohydna maź

wślimaczyła się na jej piersi. Gdy usta dziewczyny wykrzywił grymas niesamowitego

przerażenia, nagle w mrocznym pomieszczeniu niewidzialny głos zabrzmiał jak wibrujący

ryk.

- Panie poruczniku, przepraszam, że przeszkadzam w studiach, ale obowiązki

wzywają.

Porucznik Sam Neth zamknął z trzaskiem książkę.

- Szlag by cię trafił, Rapp - zwrócił się do mężczyzny o zgorzkniałej twarzy,

siedzącego obok niego w kabinie warkoczącego samolotu - ilekroć dojdę do ciekawego

momentu, zawsze musisz mi przerwać.

Chorąży James Rapp skinął w kierunku książki. Na jej okładce dziewczyna

zapadająca się w żółtą breję, która wypełniała basen, mimo wszystko zdołała utrzymać się

na powierzchni, co wydedukował po olbrzymich nie tonących piersiach.

- Jak pan może czytać taki chłam? - zapytał.

- Chłam? - Neth boleśnie wykrzywił twarz. - Nie dość, że zakłóca mi pan spokój, to

na dodatek bawi się pan w mego osobistego krytyka literackiego! - Uniósł wielkie dłonie w

geście udawanej rozpaczy. - Dlaczego zawsze przydzielają mi drugiego pilota, którego

umysł nie jest w stanie pojąć osiągnięć współczesnej sztuki? - Neth wyciągnął się i odłożył

książkę na byle jak zrobioną półkę, wiszącą z boku szafki na ubrania. Spoczywało tam kilka

pism o zagiętych rogach, pokazujących nagie kobiece ciała w wielu uwodzicielskich pozach.

Było jasne, że literackie upodobania porucznika niekoniecznie dotyczyły klasyki.

Neth westchnął, przeciągnął się w fotelu, po czym z uwagą spojrzał przez szybę w

dół na morze.

Samolot patrolowy Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych już od czterech godzin i

dwudziestu minut przeprowadzał nużącą, ośmiogodzinną kontrolę gór lodowych i odbywał

służbę kartograficzną. Bezchmurne niebo zapewniało kryształową widoczność, a wiatr

ledwo poruszał wodną kipiel; na północnym Atlantyku w połowie marca taka pogoda była

nadzwyczajnym zjawiskiem. Neth wraz z czterema ludźmi siedział w kabinie; pilotował i

nawigował olbrzymi czterosilnikowy boeing, podczas gdy sześciu pozostałych członków

załogi wypełniało obowiązki w przedziale transportowym, bacznie wpatrując się w ekrany

radarów i innych urządzeń kontrolnych. Neth spojrzał na zegarek, a następnie wychylając

samolot na skrzydło, naprowadził jego dziób na prosty kurs ku wybrzeżu Nowej

Fundlandii.

- No, to obowiązki z głowy. - Neth odprężył się i sięgnął po horror. - Rapp, wykaż

trochę własnej inicjatywy. I nie waż się mi przeszkadzać, aż będziemy w St. John's.

- Postaram się - odparł Rapp lodowato. - Jeśli ta książka jest tak zajmująca, to może

by pan mi ją pożyczył?

Neth ziewnął.

- Nic z tego. Mam zasadę nie pożyczać książek z mojej prywatnej biblioteki.

Nagle słuchawka zatrzeszczała mu przy uchu, Neth podniósł mikrofon.

- Dobra, Headley, mów, co tam masz?

Z tyłu, w skąpo oświetlonym brzuchu samolotu, starszy marynarz Buzz Headley

intensywnie wpatrywał się w radar, na jego twarzy odbijała się zielona, nieziemska

poświata ekranu.

- Panie poruczniku, mam dziwne wskazanie. Osiemnaście mil stąd, namiar trzy-

cztery-siedem.

Neth pstryknął włącznikiem mikrofonu.

- Mów dalej, Headley. Co to znaczy: dziwne? Oglądasz górę lodową, czy przestroiłeś

radar na stary film z Drakulą?

- Może podłączył się pod pana seksowny horror? - mruknął Rapp.

- Sądząc po konfiguracji i rozmiarach - znów mówił Headley to jest góra, ale mam

zbyt silny sygnał jak na zwykły lód.

- Bardzo dobrze. - Neth westchnął. - Będziemy musieli to sobie obejrzeć. - Dał znak

Rappowi. - Bądź grzecznym chłopcem i daj nas na kurs trzy-cztery-siedem.

Rapp kiwnął głową i skręcił stery, zmieniając kierunek. Przy akompaniamencie

jednostajnego ryku czterech tłokowych silników typu Pratt-Whitney i towarzyszącej mu

nieustannej wibracji samolot w łagodnym przechyle skierował się ku nowemu

horyzontowi.

Neth wziął lornetkę i zwrócił ją ku bezmiarowi niebieskiej wody. Wyregulował

pokrętłami ostrość i zmagając się z drżeniem maszyny, trzymał szkła najbardziej

nieruchomo, jak mógł. Wkrótce ją dostrzegł: biała, nie poruszająca się plamka, która

jaśniała na lśniącym szafirowym morzu. Wraz z pokonywanym dystansem lodowa góra

powoli rosła w dwóch okrągło ściennych tunelach lornetki. Neth podniósł mikrofon.

- Co to będzie, Sloan?

Główny obserwator lodu na pokładzie Boeinga, porucznik Jonis Sloan, już od

jakiegoś czasu przypatrywał się górze przez wpółotwarte drzwi towarowe usytuowane z

tyłu kabiny pilotów.

- Normalka, bułka z masłem - głosem robota zabrzmiał Sloan w słuchawkach Netha.

- Warstwowa góra z płaskim wierzchołkiem. Około sześćdziesięciu metrów wysokości i

jakieś milion ton.

- Normalka? - Neth niemal się zdziwił. - Bułka z masłem? Raczej niechętnie

wybrałbym się tam z wizytą. - Zwrócił się do Rappa: - Jaki mamy pułap?

Rapp wpatrywał się przed siebie.

- Trzysta metrów. Cały dzień mamy ten sam pułap... tak jak wczoraj i

przedwczoraj...

- Dziękuję, sprawdzam tylko - przerwał Neth tonem zwierzchnika. - Nawet nie

wiesz, Rapp, że dzięki twym dużym zdolnościom panowania nad sterami na starość czuję

się coraz bezpieczniej.

Założył mocno sfatygowane lotnicze gogle, zapiął się na myśl o wiejącym zimnie i

otworzył boczne okno, aby lepiej widzieć.

- Jest - skinął na Rappa. - Zrób parę nalotów i zobaczymy, co zobaczymy.

Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by twarz Netha okrzepła jak zaprawiona w

bojach poduszka na szpilki; lodowate powietrze szorowało mu skórę, aż szczęśliwie

zdrętwiała. Zacisnął zęby z wzrokiem utkwionym w lodzie.

Wdzięcznie płynąca w dole ogromna lodowa masa wyglądała jak kliper widmo pod

pełnymi żaglami. Rapp przymknął przepustnice i delikatnie skręcił stery, wprowadzając

samolot patrolowy w przechył umożliwiający zakręt po szerokim łuku w lewo. Ignorując

wychylenie i wskazania przyrządów, ocenił kąt nalotu, obserwując uważnie ponad

ramieniem Netha migoczącą bryłę lodu. Trzykrotnie ją okrążał, czekając na znak Netha, by

wyrównać lot. Wreszcie Neth kiwnął głową i sięgnął po mikrofon.

- Headley! Ta góra jest golutka jak pupa niemowlaka.

- Tam na dole coś jest - włączył się Headley. - Mam śliczną kropkę na...

- Szefie, widzę ciemny obiekt - przerwał mu Sloan. - Nisko, przy linii wodnej, na

zachodniej ścianie.

Neth zwrócił się do Rappa:

- Zejdź na sześćdziesiąt metrów.

Zaledwie kilka minut zajęło Rappowi wykonanie polecenia. Minęły następne

minuty, a on wciąż krążył wokół góry, prowadząc samolot z prędkością tylko o trzydzieści

kilometrów na godzinę większą od krytycznej.

- Niżej - mruknął pochłonięty obserwacją Neth - jeszcze o trzydzieści metrów.

- Dlaczego po prostu nie wylądujemy na tym świństwie? - Rapp zachęcał do

rozmowy. Nie widać było po nim nadmiernej koncentracji. Jego twarz przybrała wyraz

senności. Jedynie kropelki potu na brwiach zdradzały wielkie emocje wywołane

ryzykownym pilotażem. Niebieskie fale wydawały się tak blisko, że aby je dotknąć,

wystarczyło wyciągnąć rękę nad ramieniem Netha. A napięcie stale rosło; ściany góry

lodowej strzelały teraz tak wysoko, że jej szczyt pozostawał niewidoczny z okien kabiny.

Jeden zbędny ruch - pomyślał - jedno zdradliwe zawirowanie powietrza i czubek lewego

skrzydła zawadzi o grzbiet fali, nieodwołalnie zmieniając ogromny samolot w

samoniszczący się młynek.

Nagle Neth uświadomił sobie istnienie czegoś bardzo niezrozumiałego, czegoś, co

przekraczało niewidzialne granice wyobraźni i rzeczywistości. To coś pomału przeistaczało

się w konkret, kształt stworzony przez człowieka. Po oczekiwaniu, które dla Rappa trwało

wieczność, Neth wreszcie wciągnął głowę do kabiny, zamknął okno i nacisnął przełącznik

mikrofonu.

- Sloan? Widziałeś to? - Słowa były niewyraźne i ciche, jakby Neth mówił przez

poduszkę. Rapp początkowo myślał, że tak jest z powodu zlodowaciałych ust Netha. Ale

później, gdy przelotnie spojrzał na niego, zdumiał się, widząc zdrętwiałą twarz nie z zimna,

lecz wskutek nieopisanego strachu.

- Widziałem - dochodzący z interkomu głos Sloana brzmiał jak mechaniczne echo. -

Jednak nie sądzę, żeby to było możliwe.

- Ja też - powiedział Neth - ale to jest tam w dole. Statek, cholerny statek widmo

uwięziony w lodzie. - Odwrócił się do Rappa, kręcąc głową, tak jakby nie wierzył własnym

słowom. - Nie byłem w stanie dojrzeć żadnych szczegółów. Jedynie niewyraźny zarys

dzioba, może rufy, ale nie mogę powiedzieć niczego na pewno.

Zsunął gogle i podniesionym kciukiem prawej ręki wskazał kierunek. Rapp

odetchnął z ulgą i wyrównał samolot, utrzymując bezpieczny zapas odległości między

Cussler Clive 03 - Lodowa pułapka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: