Cussler Clive 010 - Smok.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

CLIVE CUSSLER

SMOK

(Przełożył: Andrzej Leszczyński)

„DEMONY DENNINGSA”

6 sierpnia 1945

Wyspa Shemya, Alaska

Diabeł trzymał w lewym ręku bombę, w prawym widły i uśmiechał się po czarciemu.

Byłby nawet wyglądał groźnie, gdyby nie wielkie, krzaczaste brwi i półprzymknięte oczy,

które nadawały mu charakter rozmarzonego chochlika, pozbawiając całkowicie owego

demonicznego wyrazu, jakiego należało się spodziewać po władcy piekieł. Miał jednak

tradycyjną czerwoną pelerynę, nad podziw olbrzymie rogi i długi, widlasty ogon. W dodatku

szponami stóp obejmował sztabkę złota z wytłoczonym symbolem 24 K.

Czarne litery, otaczające półkoliście ten rysunek na kadłubie bombowca B-29, układały

się w napis: “Demony Denningsa”.

Samolot, ochrzczony przez załogę od nazwiska dowódcy, przypominał zagubionego

ducha, moknącego w strugach deszczu, który silny wiatr od Morza Beringa gnał na południe

przez Wyspy Aleuckie. Szereg przenośnych reflektorów oświetlał teren wokół otwartych pod

brzuchem maszyny klap przedziału bombowego, rzucając długie cienie krzątających się ludzi

na błyszczące blachy aluminiowego poszycia. Tę upiorną scenerię urozmaicały błyskawice,

które z niezwykłą częstotliwością rozcinały mrok nad lotniskiem.

Major Charles Dennings, oparty o jedno z wielkich kół prawego podwozia samolotu, z

rękami wbitymi głęboko w kieszenie skórzanej kurtki lotniczej, obserwował tę krzątaninę

personelu naziemnego. Teren lotniska został otoczony przez oddział uzbrojonych żandarmów

oraz agentów z wydziału K.-9, a niewielka grupa dokumentacyjna utrwalała przebieg

wydarzeń na taśmie filmowej. Major z wyraźnym niepokojem przyglądał się mocowaniu

pękatej bomby w przerobionych uchwytach bombowca - była ona za duża na to, by zmieścić

ją w standardowym leżu, i musiała być transportowana w zawieszeniu.

Dennings, który po dwóch latach walk w Europie, z ponad czterdziestoma rajdami

bombowymi na koncie, cieszył się opinią jednego z najlepszych dowódców, nigdy przedtem

nie widział czegoś tak ogromnego. Bomba przypominała monstrualną piłkę do rugby z

bezsensownie stłoczonymi na jednym końcu statecznikami. Zaokrąglony balistycznie czub

miała pomalowany na jasnoszaro, a ciąg klamer, spinających mniej więcej w połowie długości

masywną obudowę, wyglądał jak ząbki wielkiego zamka błyskawicznego.

Niemal fizycznie czuł zagrożenie bijące od tego ładunku, który miał przetransportować

na odległość prawie pięciu tysięcy kilometrów. Naukowcy z Los Alamos, przed uzbrojeniem

bomby na lotnisku, poprzedniego wieczoru udzielili instruktażu całej załodze Denningsa, a

pokazany im film z próbnej eksplozji na wyspie Trinity wprawił młodych ludzi w

oszołomienie - nikt nie potrafił uwierzyć, że jedna bomba może wybuchnąć z mocą zdolną

zburzyć duże miasto.

Major stał jeszcze przez pół godziny, aż wreszcie zamknięto drzwi przedziału

bombowego. Zawieszony wewnątrz ładunek był już uzbrojony i zabezpieczony, a samolot

zatankowany do pełna i gotów do startu.

Dennings kochał tę maszynę, dziwnie utożsamiał się z nią, w powietrzu stawał się

jakby cząstką skomplikowanego mechanizmu, mózgiem tego latającego kolosa. Ale na ziemi

dostrzegał w niej tylko martwe urządzenie, które teraz - w blasku reflektorów i w strugach

lodowato zimnego deszczu - jawiło mu się latającym grobowcem.

Otrząsnął się z posępnych rozważań i ruszył szybko w kierunku półcylindrycznego

hangaru z falistej blachy na odprawę załogi. Wszedł do środka i usiadł obok kapitana Irva

Stantona, bombardiera, uśmiechniętego grubasa o wydatnych, sumiastych wąsach.

Po drugiej stronie Stantona, z wyciągniętymi daleko przed siebie nogami, siedział

kapitan Mort Stromp, drugi pilot, nadęty południowiec, który poruszał się ze zwinnością

trójpalczastego leniwca. Za plecami major miał porucznika Josepha Arnolda, nawigatora,

oraz komandora marynarki Hanka Byrnesa, inżyniera zbrojmistrza, który miał sprawować

nadzór nad bombą w czasie lotu.

Odprawę prowadził jakiś oficer wywiadu - pokazywał na zwijanym ekranie zdjęcia

lotnicze. Ich pierwszym celem miało być przemysłowe centrum Osaki; drugim zaś, na

wypadek grubej powłoki chmur, zabytkowe Kioto. Stanton podkreślił w swych notatkach, że

radzono im na próbę zrzucić kilka klasycznych bomb.

Potem zabrał głos specjalista od meteorologii, który przewidywał lekki wiatr od dziobu

i częściowe zachmurzenie. Ten ostrzegł Denningsa przed możliwością silnej turbulencji mas

powietrza nad północną Japonią. W celu zapewnienia im spokojnego lotu godzinę wcześniej

wystartowały dwa inne bombowce B-29, które miały składać meldunki o warunkach

pogodowych na trasie i widoczności nad celami ataku.

Kiedy wreszcie rozdano wszystkim polaryzujące okulary ochronne spawaczy, major

podniósł się z krzesła.

-Nie mam zamiaru dodawać wam animuszu, jak trener drużynie przed wyjściem na

boisko - rzekł, z ulgą przyjmując niewyraźne uśmieszki na twarzach członków swojej załogi. -

W ciągu miesiąca przeszliśmy szkolenie, które powinno trwać rok, wierzę jednak, że

potraficie wypełnić tę misję. Moim skromnym zdaniem stanowicie najlepszą drużynę spośród

wszystkich załóg w naszym lotnictwie. Jeśli dobrze wypełnimy swoje zadania, może nawet

doprowadzimy do zakończenia tej wojny.

Następnie skinął głową kapelanowi, który zaintonował wspólną modlitwę za sukces i

bezpieczny lot.

Kiedy ludzie zaczęli wychodzić, zmierzając w stronę przygotowanego samolotu, do

Denningsa podszedł generał Harold Morrison, wysłannik generała Leslie’ego Grovesa,

kierującego projektem “Manhattan”. Przez chwilę spoglądał majorowi prosto w oczy, lecz

mimo zmęczenia widocznego w cieniach pod powiekami dostrzegł w nich tylko skupienie.

Wreszcie wyciągnął rękę i rzekł:

-Powodzenia, majorze.

-Dziękuję, generale. Odwalimy ten kawałek roboty.

-Nie wątpię w to ani przez chwilę - odparł Morrison, uśmiechając się przyjaźnie.

Widocznie czekał na odpowiedź Denningsa, lecz pilot milczał przez długą chwilę, w końcu

zapytał:

-Dlaczego wybrano nas, generale?

Uśmiech Morrisona jakby nieco przygasł.

-Chce się pan wycofać?

-Nie, ja i załoga jesteśmy gotowi na wszystko. Chcę tylko wiedzieć dlaczego -

powtórzył. - Niech mi pan wybaczy, generale, ale nie wierzę, że jesteśmy jedyną załogą w

całym lotnictwie, której można powierzyć transport bomby atomowej przez Pacyfik,

zrzucenie jej w centrum Japonii i dociągnięcie na resztkach paliwa do bazy na Okinawie.

-Chyba lepiej, żeby wiedział pan tylko tyle, ile wam powiedziano.

Dennings wyłowił jakieś złowróżbne tony w głosie generała.

-“Oddech Matki” - rzekł cicho, powoli, jakby wymawiał nazwę przerażającego

koszmaru. - Jakiż to chybiony poeta nadał bombie ten bzdurny, ckliwy kryptonim?

Morrison z rezygnacją wzruszył ramionami.

-Sądzę, że sam prezydent.

Dwadzieścia siedem minut później major wbijał spojrzenie w przednią szybę kabiny,

którą czyściły wycieraczki. Poprzez nasilający się deszcz widać było najwyżej dwieście metrów

pasa przed dziobem.

Wciskając obiema nogami hamulce, rozpędzał silniki do 2200 obrotów na minutę.

Inżynier pokładowy, sierżant Robert Mosely, doniósł o spowolnieniu czwartego silnika o

ponad pięćdziesiąt obrotów na minutę, ale Dennings postanowił to zignorować; nie miał

wątpliwości, że przyczyną tego jest wyłącznie pogoda. Ściągnął wszystkie dźwigienki

przepustnic na pozycję biegu jałowego.

Siedzący po jego prawej stronie drugi pilot, Mort Stromp, odebrał przez radio z wieży

kontrolnej pozwolenie na start, po czym opuścił klapy. Dwaj strzelcy w górnej wieżyczce

zameldowali o sprawności obu płatów.

Dennings włączył interkom.

-W porządku, chłopcy. Ruszamy.

Ponownie pchnął przepustnice do przodu i dał nieco więcej mocy lewym silnikom,

chcąc wyrównać moment oporowy śmigieł. Wreszcie zwolnił hamulce.

“Demony Denningsa”, ważące niemal 68 ton i zatankowane pod korki wlewu ponad 26

tysiącami litrów paliwa, potoczyły się po pasie, unosząc dwunastoosobową załogę i

sześciotonową bombę w dziobowym przedziale. Samolot był przeciążony o prawie 8 ton.

Cztery silniki typu Wright Cyclone, o pojemności 55 litrów każdy, wyły na najwyższych

obrotach, z mocą 8800 koni mechanicznych, rozcinając ścianę niesionego wiatrem deszczu

śmigłami o łopatkach pięciometrowej długości. Bombowiec, wśród błękitnych języków

płomieni buchających z dyszy wylotowych spalin i otoczony mleczną mgiełką rozpryskujących

się o skrzydła kropel deszczu, popędził w mrok.

Ale nabierał szybkości przeraźliwie wolno. Długi pas startowy, wykuty w czarnej skale

wulkanicznej, urywał się nagle na szczycie niemal trzydziestometrowego urwiska nad

brzegiem lodowatego morza. Strzelające na horyzoncie błyskawice zalewały rozstawione

wzdłuż pasa wozy strażackie i karetki widmowym, niebieskawym blaskiem.

Przy szybkości osiemdziesięciu węzłów Dennings przejął kontrolę sterów i otworzył

przepustnice prawych silników do oporu. Zacisnął mocno palce na kole, gotów za wszelką

cenę poderwać “Demony” w powietrze.

Bombardier Stanton, siedzący w wysuniętym przed kabinę pilotów dziobie, patrzył z

przerażeniem na znikającą przed nimi czarną drogę startową. Nawet flegmatyczny Stromp

wyprostował się w fotelu i wbił oczy w mrok, chcąc wypatrzyć tę ciemną linię, gdzie pas

urywał się ponad falami.

Przejechali już trzy czwarte drogi, jakby przyklejeni do ziemi. Sekundy mijały

przeraźliwie szybko, wszyscy ludzie mieli wrażenie, że pędzą prosto w otchłań piekielną.

Nagle przez zasłonę deszczu przebiły się światła dżipów zaparkowanych u końca pasa

startowego.

-Boże miłosierny! - wrzasnął Stromp. - Podrywaj go!

Ale minęły jeszcze trzy sekundy, zanim Dennings bez pośpiechu przyciągnął stery do

siebie. Koła B-29 oderwały się od ziemi. Brzuch maszyny znajdował się ledwie dziesięć

metrów nad powierzchnią skały, kiedy w dole pas startowy zniknął nagle, ustępując miejsca

spienionym falom.

Cussler Clive 010 - Smok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: