Nawiedzony dom - J. Chmielewska.pdf - Lektury szkolne - bartekglo

J oanna C hmielewska

NawiedzonyDom

Data wydania : 1991 r.

— Wypracowanie domowe pod tytułem jak spedziłam ostatnie dni wakacji —

czytała Janeczka najdoskonalej monotonnym głosem, z całkowitym pominieciem

interpunkcji. — Ostatnie dni wakacji spedziłam na naradach produkcyjnych. Na-

rady produkcyjne odbywały sie w naszym domu od rana do wieczora i jeden raz

odbyły sie w domu mojej babci i dziadka, w którym zapanowało wielkie nieza-

dowolenie. Poniewaz tatus urwał dzik a róze, która była przyczepiona do sciany,

i wtedy babcia poddała sie i złozyła bro n. A dziadek i tak nie miał nic do gada-

nia. Wiec ta narada produkcyjna sko nczyła sie w ten sposób, ze wieksza połowa

przeszła na nasz a strone. . .

Nauczycielka poczuła sie jakby odrobine zaskoczona. Wypracowanie Janecz-

ki wydało jej sie nieco dziwne, troche nietypowe i zbytnio intymne. Odsłaniało

jakies nieprzyjemne tajemnice rodzinne, których z pewnosci a nie nalezało pre-

zentowac całej klasie.

— Nie mówi sie wieksza połowa, tylko wiecej niz połowa — poprawiła odru-

chowo. — Połowy s a zawsze jednakowe. Twoje wypracowanie jest niejasne. Co

to znaczy, ze babcia złozyła bro n? Jak a bro n?

Janeczka oderwała wzrok od zeszytu i patrzyła na ni a wielkimi, niebieskimi

oczyma z wyrazem bezgranicznej niewinnosci.

— Reczn a — odparła po namysle.

— Co takiego? Reczn a bro n?

— No tak własnie. Takie duze, zelazne pudełko, zamykane na kluczyk.

Nauczycielka poczuła wyrazny niepokój.

— Pudełko jako bro n?. . . Chwileczke, Co własciwie babcia zrobiła?

— Odstawiła je. Przedtem machała nim na wszystkie strony. Odstawiła je i po-

wiedziała, ze składa bro n.

Grzeczna odpowiedz Janeczki nie tylko niczego nie wyjasniła, ale wrecz za-

gmatwała sprawe. Klasa zaczynała słuchac z rosn acym zainteresowaniem. Na-

uczycielka uznała, ze jakos musi z tego wybrn ac, inaczej bowiem nast api wybuch

niezdrowej sensacji.

— Piszesz o naradach produkcyjnych — rzekła sucho. — To nie ma nic wspól-

nego z zadn a broni a. Co to s a narady produkcyjne?

Janeczka wzieła głeboki oddech.

— Zamieniac. . . ? W jakim sensie. . .

— W sensie mieszkania.

Nauczycielka milczała przez chwile, czuj ac, iz panowanie nad tematem wy-

myka jej sie z r ak. Dyskryminacji dziadka stanowczo postanowiła nie tykac.

— Czego dotyczyły te narady produkcyjne? — spytała zimnym głosem. —

Czytaj dalej.

Janeczka uniosła zeszyt.

— . . . nasz a strone — zaczeła. — I juz tylko jedna osoba była całkiem przeciw.

Chodziło o to, ze mój tatus dostał spadek. . .

— Co dostał? — wyrwało sie nauczycielce.

— Spadek — wyjasniła Janeczka bardzo uprzejmie. — To jest taki maj atek

od kogos, kto jest nieboszczykiem.

— A. . . tak. Czytaj dalej. Janeczka znów uniosła zeszyt.

— . . . dostał spadek. Nasz krewny umarł w Argentynie i napisał testament. Ten

spadek to jest dom i pieni adze, ale z pieniedzy nic nam nie przyjdzie, bo wszystkie

musz a isc na remont domu. I ten spadek mój tatus dostał pod warunkiem, ze do

tego domu wprowadzi sie cała rodzina, a lokatorzy z tego domu wyprowadz a sie

do naszej rodziny. I wszyscy musz a oddac swoje mieszkania. Wiec babcia była

przeciw, bo powiedziała, ze nie odda swojego mieszkania z bluszczem na całej

scianie, który hodowała dwadziescia lat, a ten bluszcz to była własnie ta dzika

róza, wiec kiedy tatus urwał dzik a róze, babci zrobiło sie wszystko jedno. Mój

tatus nie chciał tego spadku, bo mówił, ze remont to jest katastrofa i on sie nie

czuje na siłach, ale mamusia go namówiła. Bo tam jest garaz, ale tak naprawde,

to ja wiem, ze jej chodziło o taras do opalania. Mój brat i ja obejrzelismy prawie

wszystko. Koniec.

Przez chwile w klasie panowało milczenie.

— Prosiłam, zeby opisac ostatnie dni wakacji w sposób rzeczowy, prawdziwy

i bez fantazjowania — powiedziała wreszcie nauczycielka z głebokim wyrzutem.

— A ty mi tu tworzysz jakies sensacyjne bajki.

— Niepodobnego, nic nie tworze! — zaprotestowała Janeczka. — To jest sa-

ma swieta prawda! W ogóle nic innego sie nie działo, tylko te narady produkcyjne

w rodzinie i w kółko o tym domu i mysmy z moim bratem brali udział, bo ta-

tus sie nawet zdenerwował, ze nikt nic nie załatwi, tylko wszyscy na nim zeruj a

i wszystko musi on sam, wiec chcielismy brac udział, zeby tatus nie czuł sie jak

padlina. . .

— Jak co. . . ?!

— Jak padlina. Tatus powiedział, ze czuje sie jak padlina, a dookoła niego

siedz a sepy, hieny i szakale i czyhaj a, zeby go zezrec. Babcia sie wtedy obraziła.

Tam jest nawet prawie basen z fontann a, w tym domu, to znaczy w ogrodzie.

Troche błotnisty. Takie jeziorko sie utworzyło i woda bije, dosyc słabo, i potem

gdzies odpływa, ale my wiemy, ze to pekła rura wodoci agowa pod ziemi a, ona

jest nie nasza, ta rura, tylko od s asiedniego budynku. Podsłuchalismy, jak jeden

hydraulik o tym rozmawiał. I jak tamci lokatorzy bior a wode, to u nas fontanna

bije słabiej i jeziorko troche wysycha, a jak nie bior a, to u nas sie znów napełnia.

Nikt tego nie chce zreperowac, bo na razie nie wiadomo, do kogo ten kawałek

rury nalezy i kto gdzie bedzie mieszkał.

Nauczycielka nagle zdała sobie sprawe z tego, co słyszy, i pojeła, ze w rodzinie

jednej z uczennic nast apiły wydarzenia wstrz asaj ace. Spadek z Argentyny, dom

z tarasem do opalania, basen w ogrodzie, to było cos, co mogło ogłuszyc osobe

najbardziej nawet odporn a. Poczuła sie z lekka oszołomiona.

— Gdzie jest ten dom? — spytała słabo.

— Na ulicy Krasickiego. Na Mokotowie. A ogród ci agnie sie przy dwóch

ulicach, bo tam jest akurat skrzyzowanie.

Klasa trwała w milczeniu, wpatrzona w Janeczke, która z zimn a krwi a rela-

cjonowała rzeczy niewiarygodne. Snuła opowiesc z jakiegos innego swiata. Po

krótkich wysiłkach nauczycielka zrezygnowała z prób opanowania ciekawosci.

— I co w ko ncu? Jaki był ostateczny rezultat tych narad produkcyjnych?

— Staneło na tym, ze tatus zgadza sie na wszystko i teraz zaczynamy sie

zamieniac. I od razu bedzie remont. Tymczasem musimy sie gniezdzic po k atach,

ale potem bedziemy mieli mnóstwo miejsca, bo ten dom jest bardzo duzy. I stary.

— Jak stary?

— Róznie.

— Jak to, róznie?

— No, róznie. Bo on ma dwie czesci. Jedna ma sto lat, a moze nawet sto

piecdziesi at, a druga tylko czterdziesci osiem. Ten nieboszczyk z Argentyny wła-

snorecznie j a wybudował i wszystko jest w zupełnie dobrym stanie, wiec remont

poleci piorunem, jak sie nie pozałuje pieniedzy. Tak powiedział jeden pan, który

ma sie tym zajmowac.

— Ile pieter ma ten dom?

— Jedno. Ale ma strych. I ten strych jest bardzo tajemniczy, nikt nie wie, co

sie tam znajduje, bo w czasie działa n wojennych zgin ał klucz od drzwi. Podobno

powiesiła sie tam jakas osoba i do dzis dnia wisi, ale to nie jest pewne. Przez

dziurke od klucza nic kompletnie nie widac. A w czasie wojny mieszkał w tym

domu jeden taki Niemiec, ale nie całkiem Niemiec, tylko taki fol. . . foks. . .

— Folksdojcz.

— Aha. Własnie. Folksdojcz. I on sie wcale nie fatygował, zeby porz adnie

sprz atac. Ja to wiem, bo babcia mojej przyjaciółki chowała u niego rózne rzeczy,

amunicje i karabiny, i co popadło. . .

— Na litosc bosk a, co ty mówisz? — przerwała zaskoczona nauczycielka. —

Babcia chowała takie przedmioty u folksdojcza?

— No własnie. Udawała, ze sprz ata, a tak naprawde to chowała i nikt nigdy nie

szukał. Ja to wszystko wiem, bo ta babcia mi sama opowiadała. I na tym strychu

ludzka noga nie staneła juz tysi ace lat. To znaczy, prawie czterdziesci. I tam moze

byc wszystko.

Klasa słuchała z zapartym tchem. Nauczycielka dostała wypieków. Janeczka

mówiła wprawdzie z przejeciem, ale zarazem z doskonałym spokojem i tak głebo-

kim przekonaniem, ze nie mozna było w atpic w prawdziwosc jej słów. Najwyraz-

niej w swiecie proza codziennej egzystencji z hukiem została naruszona eksplozj a

niezwykłego wydarzenia.

— I to wszystko jest prawd a? — upewniła sie nauczycielka, usiłuj ac zatrzy-

mac w sobie resztki niedowierzania. — Nie wymysliłas tego?

— Przeciez pani sama kazała nic nie wymyslac, tylko opisac prawdziwe wy-

darzenia. Tatus wcale nie chciał tego domu, ale ten nieboszczyk wyraznie napisał,

ze albo bior a wszystko, albo nic, bo mu bardzo zalezało na tym domu, bo on sie

tam urodził i jego dziadek sie tam urodził, i w ogóle wszyscy sie tam urodzili.

I dlatego ma sie wyrzucic obcych lokatorów i zostawic tylko sam a rodzine.

Niejasno czuj ac, ze zaniedbuje troche swoje obowi azki zawodowe, nauczy-

cielka machneła rek a na zaplanowane zajecia lekcyjne. Sprawa zaczeła j a wci a-

gac. Pomyslała, ze powinna przeciez znac stosunki domowe ucznia, które mogły-

by mu bruzdzic w szkolnych zajeciach, i bez reszty juz, przy milcz acej aprobacie

klasy, oddała sie wyjasnieniom.

— Opisujesz wydarzenia nieco chaotycznie — rzekła z nagan a. — Spróbuj

ułozyc to jakos po kolei, zeby było bardziej zrozumiałe. Jakim sposobem ten

krewny mógł sie urodzic w domu, który sam wybudował? Wybudował go przed

urodzeniem?

— Nie, to nie tak. Urodził sie w tej starej połowie, a wybudował te now a. Juz

po urodzeniu.

— A ile jest rodzin w tym domu i ile rodzin w rodzinie. . . to znaczy, ile osób. . .

to znaczy mieszka n. . .

— Kompletów — skorygowała Janeczka i ciezko westchneła. — W rodzi-

nie s a tylko trzy komplety. Ale kazdy z ada od razu królewskich apartamentów

i kazdemu brakuje. Tatus tak powiedział i jeszcze powiedział, ze nie połozy sie

pod walec drogowy, zeby sam stworzyc wiekszy metraz. Jeden komplet to my, to

znaczy mamusia, tatus, mój brat i ja, drugi komplet to dziadek i babcia, a trzeci

komplet to ciotka Monika, to jest siostra tatusia, ze swoim synem Rafałem i z na-

rzeczonym. I razem z narzeczonym ciotki Moniki mamy cztery mieszkania. Trzy

rodziny z tego domu juz sie zgodziły zamienic, tylko jedna nie chce. Ona jest

podejrzana, ta rodzina.

— Dlaczego podejrzana? To duza rodzina?

— Nie, tylko trzy sztuki. Taka potwornie stara wiedzma. . .

— Jak ty sie wyrazasz o starszej osobie? — zgorszyła sie nauczycielka. — To

Nawiedzony dom - J. Chmielewska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: