01_2011.pdf

gotUję się Magda gessler

Warszawska restauratorka, gospodyni programu

„Kuchenne rewolucje Magdy Gessler” w TVN

Faworki – słodka karnawałowa przekąska

worków. Jest to ilozoia prosta i nieskomplikowana, ale niezwykle

skuteczna. Nie jest tajemnicą, że w czasie świąt nader często wypły-

wają na wierzch dobrze skrywane rodzinne konlikty. Z najmniej

oczekiwanych powodów ogarnia nas złość, dodatkowo po świątecz-

nym lenistwie jesteśmy pełni niespożytej energii – odpoczywamy

dwa dni i czas najwyższy coś z tym zrobić. Właśnie wtedy z pomocą

przychodzą nam faworki. To dzięki nim kumulujemy całą dodatnią

i ujemną energię na przestrzeni jednego metra kwadratowego z po-

zoru niewinnie wyglądającego ciasta. Jak to jest możliwe? To proste

– ciasto na faworki jest jedynym ciastem na świecie, w które przez

półtorej godziny trzeba bezustannie

walić. Wałkiem, pięścią, młotkiem, czy

czym tam sobie chcecie. Cudowne ćwi-

czenie po świątecznym bezruchu. Za-

miast kłótni z żoną, bratem czy ciotką,

zamiast konfrontacji z kochanką męża

czy chęcią wydrapania oczu szefowi

– mamy ciasto. Moim noworocznym

prezentem dla was będzie zdradzenie

wszystkich jego sekretów.

Po pierwsze, musimy mieć cierpli-

wość godną wschodniego mędrca lub

ewentualnie pacjenta NFZ. Po drugie,

przyda nam się ostrożność sarny i czuj-

ność ważki. Po trzecie, musimy być pra-

cowici jak mrówka i konsekwentni jak

porucznik Borewicz. Po czwarte, przyda

nam się giermek, pomocnik, córka lub syn – ktoś, kto będzie bez-

względnie słuchał rozkazów i nie ruszał się z miejsca, bo każdy ruch

może przysporzyć nam niemałych kłopotów. Po piąte, musimy mieć

dostęp do najlepszych produktów. Najdoskonalsze jajka, najlepszy

smalec, który nie śmierdzi knurem, i najwonniejsza wanilia, która

nie jest etylowaniliną. Mamy wszystko? No to do roboty.

Na początku wbijamy sześć żółtek do dużej, ciężkiej, glinianej

misy. Dokładamy do niej dwa całe jajka, dwie duże łyżki cukru pudru

i ćwierć laski utłuczonej wanilii. Ucieramy wszystko do białości

kopystką przez pół godziny (lub dużo szybciej i bez wysiłku ręcz-

nym mikserem) i dodajemy ćwierć litra gęstej, kwaśnej śmietany.

Najlepiej 36-proc. Ma być naturalnie kwaśna, nie zakwaszana. Jeśli

nie skwaśnieje naturalnie, to ciasto nie nabierze pulchności. Do tego

dodajemy dwa kieliszki spirytusu, łyżkę niechłodnego masła, szczyptę

soli i łyżkę octu. Mieszamy, ucieramy, miksujemy. Do tego pszenna

mąka. Dodajemy jej tyle, ile zabierze ciasto, którego gęstość nie

powinna przekraczać gęstości ciasta makaronowego. Gotowe? No

to teraz czas na wyrabianie ciasta. Proszę zarezerwować sobie na to

półtorej godziny i od razu uprzedzam, że nie ma żadnej dyspensy

od tego czasu. Ciasto wyrabiamy nad wyraz intensywnie. Moim

ulubionym sposobem jest walenie w nie wałkiem. Z całej siły, zza

głowy, prosto w ciasto. Cudowne uczucie. Nie dość, że rozładowuję

całą, poświąteczną złość, to jeszcze pozwala mi to spalić kalorie,

których po świętach gromadzi się w nas zdecydowanie za dużo.

Ciasto na faworki staje się wtedy moim

workiem treningowym, choć bez bicia

przyznaję, że biję je na zmianę z pomoc-

nikami. Podejrzewam, że nawet Dariusz

Michalczewski nie dałby rady bić ciasta

na faworki przez bite półtorej godziny.

Właśnie po tym czasie na cieście pojawia-

ją się wreszcie pierwsze bąble powietrza,

dzięki czemu wiemy, że zostało dobrze

wyrobione. Teraz przekrawam je na sześć

kawałków i każdy z nich przykrywam

osobnym naczyniem, żeby nie wyschło.

Wałkuję oddzielnie bardzo cienko, tak

cienko, jak wałkuje się makaron. Czas

na rozgrzanie tłuszczu. Tu kolejny sekret

– na 1,5 kg smalcu potrzebuję 2 kieliszki

spirytusu – dzięki temu ciasto nie spali

się w gorącym tłuszczu. Smalec rozgrzewam w szerokim garnku.

Rozwałkowane kawałki ciasta kroję na kawałki o długości 25 cm

i szerokości 5 cm, przekrawam je w środku i wywijam, tworząc

faworki. Najpierw próba pierwszego faworka – jeśli się szybko zaru-

mieni, puszczam następne. Po zrumienieniu przekładam na drugą

stronę i odsączam na bibule. Po lekkim ostygnięciu posypujemy je

cukrem pudrem z prawdziwą wanilią i odstawiamy do całkowitego

wystygnięcia. Układam w piękną piramidę i podaję na stole.

Sztuka wyrabiania i podawania prawdziwych faworków ginie

bezpowrotnie, bo nikomu nie chce się i nie opłaca robić ich po-

rządnie. Dobrze, że pani Ala u Fukiera ma jeszcze tyle siły i czasu

na to, aby przygotowywać je dla moich gości tak jak trzeba. Cieszę

się nimi przez cały karnawał.

9 stycznia 2011 | wprost

najlepsze faworki mają ogromne bąble, są lekkie, chrupiące i smakują jak spełnienie marzeń

o najlepszej słodkiej przekąsce. To mój ukochany deser i dziś zdradzę jego sekret.

U wielbiam filozofię, która towarzyszy przygotowywaniu fa-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: