HARE KRYSZNA
Filozofia
Podstawy filozoficzne
ISKCON opiera się głównie na liczącym 5 tyś. lat. sanskryckim piśmie Bhagavad Gita ("Pieśń Pana"), należącym do najważniejszych indyjskich tekstów religijnych, oraz innych pismach wedyjskich, takich jak Bhagavata Purana, Upaniszady. Warto zaznaczyć w tym miejscu fakt, że święte sanskryckie teksty przetłumaczone przez założyciela ruchu Śrila Prabhupadę na angielski nie zostały przez niego zmienione ani "wzbogacone" o nowe dogmaty. Ten czysty przekaz docenia wielu zarówno lingwistów jak i historyków religii i znawców kultury indyjskiej,
Bhagavad Gita to słynny dialog pomiędzy Ardżuną, wojownikiem, który ma właśnie stoczyć bratobójczą walkę, a Kryszną, Bogiem, który jest woźnicą jego rydwanu. Kryszna wyjaśnia szczegółowo reinkarnację i prawo karmy oraz podaje sposób na uwolnienie się z sideł obu.
Przedmiotem rozważań Bhagavad Gity jest pięć podstawowych tematów. Przede wszystkim wytłumaczona jest w niej nauka o Bogu (iśvara), a następnie naturalna pozycja żywej istoty (jiva). Istnieje iśvara, to znaczy kontroler, i istnieją jivy, żywe istoty, które są kontrolowane. Omówione zostały również: prakriti (natura materialna), kala (czas?okres trwania całego wszechświata) oraz karma (działanie), Manifestacja kosmiczna jest pełna wszelkich działań i w te różne czynności zaangażowane są wszystkie żywe istoty.
Prawo karmy głosi, że każdy czyn ma przyczynę, a poszczególne uczynki wywołują następstwa, których nie można uniknąć. Karma jest prawem natury, zgodnie, z którym staniemy się tym, na co zasługujemy według naszych myśli i postępów. Obecne życie jest rezultatem uczynków, które popełniliśmy w przeszłości. W ten sposób dusza wędruje, wciąż rodząc się na nowo w cyklu samsary, nieskończonym łańcuchu powtarzających się narodzin i śmierci.
Kryszna naucza, że uwolnić się od karmy, tym samym zakończyć tę wędrówkę i powrócić do Boga można nie poprzez zaprzestanie działania i zatopienie się w kontemplacji (jak głosi to wielu joginów i ascetów), lecz wówczas, gdy każdy swój czyn, myśli i słowa poświęca się Bogu. Należy dokładnie poznać przyczynę swego cierpienia w tym świecie, zrozumieć swą duchową tożsamość i pokochać Boga, Jest to możliwe do osiągnięcia jedynie w ludzkiej formie życia, dlatego też jest ono tak cenne.
Zgodnie z naukami Bhagavad Gity Kryszna jest wieczną, wszechwiedzącą, wszechobecną i wszechatrakcyjną Osobą ("Kryszna" w sanskrycie "Krsna" dosłownie znaczy "Wszechatrakcyjny"). Kryszna jest tym samym Bogiem, o którym mówią wszystkie pisma święte świata, To zrozumienie uczy szacunku dla innych religii i uznaje we wszystkich ludziach ten sam duchowy pierwiastek nie mający nic wspólnego z kolorem skóry, narodowością czy wyznawaną religią. Bóg jest jeden, ale ma nieograniczoną ilość imion opisujących Jego nieograniczone, boskie cechy, Jest ojcem wszystkich żywych istot, utrzymującą wszechświat energią i źródłem boskich inkarnacji.
Dzięki praktyce bhakti należy zrozumieć, że jest się duszą umieszczoną w ciele. Osiągnięcie prawdziwego szczęścia jest niemożliwe, dopóki służy się ciału zapominając o swym prawdziwym duchowym "ja".
Aby rozpocząć prawdziwe, duchowe życie należy oczyścić swe zmysły i umysł z pożądania, chciwości i gniewu oraz rozwinąć w sobie takie cechy jak: współczucie, prawdomówność, czystość i wyrzeczenie uznawane przez Wedy za cztery filary życia duchowego.
Program charytatywny
Historia programu
Program charytatywny "Hare Kryszna Food For Life" ma charakter międzynarodowy i stanowi jeden z głównych programów dobroczynnych ISKCON-u. Został rozpoczęty jako "Food Relief" w 1970 r- w Indiach. Jego inicjatorem był założydeł Ruchu Hare Kryszna, Śrila Prabhupada, który ujrzawszy na tyłach świątyni dzieci walczące z psami o resztki pożywienia, wypowiedział słynne już słowa: "Jak dzieci Boga mogą chodzić głodne w pobliżu domu swego ojca. Nikt w promieniu 10 mil od naszej świątyni nie powinien być głodny".
Stwierdzenie to znajduje praktyczne zastosowanie niemalże na każdym kontynencie. W ramach "Food For Life" w ciągu 27 lat rozdano ponad 100 mln posiłków i akcja ta jest częścią największego na świecie programu charytatywnego rozdającego posiłki wegetariańskie, W zamierzeniach miał również być praktycznym przykładem urzeczywistniania idei wedyjskich. Dzielenie się pożywieniem jest bowiem istotną częścią starożytnej tradycji wajsznawów. Poprzez swój program charytatywny ISKCON próbuje rozwiązać światowy problem głodu metodą, którą łączy aspekt praktyczny z religijnym. Wskazuje bowiem na fakt, że problem głodu na świecie, to nie problem braku pożywienia, lecz problem duszy i serc ludzi w material- istycznych społeczeństwach pełnych chaosu i pożądania.
Wyznawcy Kryszny pomagają ofiarom wojen, klęsk żywiołowych, mieszkańcom dzielnic nędzy. Największą akcję prowadzą w Durbanie (RPA), gdzie codziennie wydają 5 tyś. posiłków biednym mieszkańcom przedmieść. Jako jedni z pierwszych pospieszyli z pomocą głodującym ofiarom wojny domowej w Abchazji i trzęsień ziemi w Armenii, Rosji oraz Indiach. Docierają do ofiar powodzi, która co roku nawiedza Wschodni Benegal. Ich pomoc docierała także do krajów byłej Jugosławii, m.in. do oblężonego Sarajewa. Nawet dężkie walki w Groźnym nie powstrzymały pomocy charytatywnej ze strony członków Hare Kryszna.
Program "Hare Kryszna Food For Life", działający w 65 krajach, popierany jest m.in. przez ONZ i WHO (Światowa Organizacja Zdrowia). Współpracuje z wieloma organizacjami charytatywnymi, m.in. Czerwonym Krzyżem, UNICEF-em, CARE, Armią Zbawienia oraz lokalnymi władzami. Przykładem może być tutaj ostatnia katastrofalna w skutkach powódź, która nawiedziła w lipcu 1997 roku południową część Polski, 12 lipca członkowie wrocławskiej świątyni Hare Kryszna rozpoczęli zorganizowaną akcję pomocy. Powołany został Komitet "Hare Kryszna Powodzianom", którego celem była współpraca ze służbami miejskimi i ludnością cywilną. Na terenie świątyni powstał magazyn zaopatrujący mieszkańców zalanych dzielnic Wrocławia w niezbędne artykuły spożywcze i wodę pitna
O Krysznie
Wedy ukazują wiele "boskich" postaci, z których naczelne miejsce zajmuje Wisznu - źródło życia, płodności i urodzajów. Do Wisznu odnosi się kult słońca, oceanu "świętych" krów, drzew i gajów oraz różnych jego epifanii zwanych avatarami. Waisznawowie czczą wiele avatar, do których należy również Kryszna.
"Święte" księgi waisznawów podają, że już od dziecka Kryszna manifestował swą "boską wolność": kradł, uwodził dziewczęta i cudze żony, urządzał nieprzyzwoite zabawy, zabił niewinnego pariasa i z nikim się nie liczył.
Za inny dowód jego "boskości" podają jego niezwykłą witalność, moc, męstwo w pokonywaniu demonów, podstęp, spryt i niebywałą urodę. Dlatego stał się on wszechatrakcyjnym obiektem miłości nie tylko kobiet. Literatura podają, że nie było kobiety zdolnej oprzeć się urokowi Kryszny, dlatego został nazwany "Madana Mohana" -Wszechmocny Uwodziciel. Uznawany za materializację witalnych mocy do dnia dzisiejszego Kryszna bywa czczony przez praktykę nierządu świątynnego jako władca seksu i płodności zwany "Radżagopalasuami". W Polsce na razie oficjalnie się o tym nie mówi, lecz zalecane jest bezmyślne recytowanie powyższych określeń Kryszny, jako sposób na osiągnięcie "szczęścia"...
W misteryjnych praktykach na cześć Wisznu używany bywa "boski napój", który ma potęgować "kosmiczne, witalne moce" i "miłosne wibracje". Europejczycy wtajemniczeni w misteryjne praktyki Wschodu przenieśli je na Zachód, używając do tego celu najczęściej halucynogennego kwasu LSD. Inni reklamowali LSD jako najlepszy środek do osiągnięcia "mistycznego, transcendentnego doświadczenia,..".
Dziś LSD jest szeroko eksperymentowany podczas różnych ćwiczeń psychicznych. Niestety, nie wszyscy wychodzą z nich bez uzależnień lub trwałych zaburzeń psychicznych. Ale "mistrz" ma spokojne sumienie. Wierząc w reinkarnację, jest przekonany, że poszkodowany "odrodzi się" w nowym i to lepszym wcieleniu... Kryszna uczy lekceważenia życia cielesnego. Litość i lęk przed zabijaniem nawet krewnych i najbliższych nazywa on "słabością niegodną Arjów" oraz brakiem mądrości (por. "Bhagavadgita, czyli Pieśń Pana", Biblioteka Narodowa, Wrocław 1988, s. 12nn.).
Dokąd więc chcą nas zaprowadzić "misjonarze" nie Jezusa, lecz Kryszny, który nie ma nic wspólnego z Bogiem objawionym w Biblii?..
O reinkarnacji
Biblia uczy, że wszyscy ludzie są stworzeni "na obraz i podobieństwo Boga oraz że postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd" (Hbt 9.27; por. Mt 25, 31 - 46). Starożytna wiara w reinkarnację nie znalazła potwierdzenia w Biblii. To Wedy- indyjskie księgi - są źródłem wiary w mechaniczne powstanie czterech ludzkich natur zwanych warnami, podlegających prawu dharmy, karmy i reinkarnacji. Wiarę tę do radykalizmu doprowadził Kryszna w swej nauce zawartej w Bhagavadgicio. Różnice w poglądach na ludzką naturę doprowadziły do odmiennych relacji społecznych. W oparciu o biblijną naukę wszyscy ludzie pojmowani są jako niezwierzęce stworzenia, rozumne, wolne i równouprawnione, gdyż mają tę samą naturę oraz to samo prawo moralne wyrażone w Dekalogu i nauce Jezusa Chrystusa. Stąd wzięło się poczucie braterstwa wszystkich ludzi jako dzieci Bożych.
Wedyjska zaś wiara w reinkarnację elementu duchowego wszystkich istot żywych segreguje na gatunki tak zwierzęta, jak i ludzi. Nie rozróżnia się tu istotnej różnicy pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem. Gatunkowa zaś segregacja ludzkiej natury daje podstawy do rasizmu. Wedyjskie prawo dharmy, karmy i reinkarnacji w hierarchii społecznej najwyżej stawia mistrza duchowego.
Uznawany on jest jako wcielenie "super-świetlanej" duszy lub jako epifania "boskości". Osobom tym przysługuje ranga "nadczłowieka" mającego całkowite prawo do programowania losu, a nawet do decydowania o życiu i śmierci ludzi uznawanych za wcielenie "ciemnych" czy "nieczystych" dusz. Do tych ostatnich zaliczani są pariasi zwani siudrami. Siudrowie uznawani są za wcielenia dusz, które dopiero wyszły z ciał zwierząt. Wedyjskie prawo uczy, że, będąc całkowicie oddanymi do dyspozycji czystych, zwłaszcza tych "super-świetlanych" osób, po śmierci wcielą się wyżej. Siudrowie, którzy starają się od nich uniezależnić lub buntują się przeciw nim, "powrócą" w ciała zwierząt. Wiara ta zepchnęła siudrów do najbardziej pogardzanej pozycji "niedotykalnych", których "czystym" nie wolno dotykać, by się duchowo "nie skalać". Skąd wzięło się dzisiaj tylu nauczycieli wedyjskiej wiary pomimo tak rażącej niesprawiedliwości?..
Opracował – Artur Ściana
Alumn roku II
BAWZ