dr. Rudolf Steiner -Droga do wtajemniczenia.rtf

RUDOLF STEINER
DROGA DO WTAJEMNICZENIA

(Wyboru dokonal i wstepem opatrzyl Jerzy Prokopiuk / wyd. orygin. 2000)

DROGA DO WTAJEMNICZENIA - RDZEN ANTROPOZOFII RUDOLFA STEINERA 

Profesor Marii Ziemskiej - Grand Dame antropozofii polskiej Rudolf Steiner - jeden z najwiekszych inicjowanych Europy (obok Plotyna, Mistrza Eckharta i Jakoba Boehmego), twórca antropozofii - urodzil sie 27 lutego 1861 roku w Kraljevacu (ówczesne Austro-Wegry, dzis Chorwacja). Po studiach na Politechnice Wiedenskiej w latach 1879-1884 (obok przedmiotów matematyczno-fizycznych i biologicznych studiowal tam takze przedmioty humanistyczne wykladane przez takich filozofów, jak Franz Brentano i Robert Zimmermann, i germaniste Karla Juliusa Schröera), jako dwudziestolatek Steiner otrzymal zaproszenie do komitetu redakcyjnego zbiorowego wydania pism J. W. Goethego; w tym charakterze opracowal jego przyrodnicze pisma (Goethes naturwissenschaftliche Schriften, 1884-1897). W 1886 roku Steiner wydal swa pierwsza prace pt. Grundlinien einer Erkenntnistheorie der Goetheschen Weltanschauung. Przenióslszy sie w 1890 roku do Niemiec, do Weimaru, zostal stalym wspólpracownikiem Archiwum Goethego i Schillera i opracowal przyrodnicze pisma Goethego w ramach jubileuszowego wydania dziel poety. Tam tez poznal takich uczonych, jak biolog-darwinista Ernst Haeckel, fizyk Hermann Helmholtz, historyk Heinrich von Treitschke i historyk kultury Hermann Grimm. W 1891 roku Steiner doktoryzuje sie z filozofii w Rostocku u Heinricha von Steina; jego praca doktorska nosi tytul Die Grundfrage der Erkenntnistheorie mit besonderer Rücksicht auf Fichtes Wissenschaftslehre i w rok pózniej zostaje wydana pt. Wahrheit und Wissenschaft. W 1894 roku Steiner opublikowal swa glówna prace filozoficzna Die Philosophie der Freiheit. Owocem jego pracy w Archiwum Nietzschego w Naumburgu jest rozprawa Friedrich Nietzsche, ein Kämpfer gegen seine Zeit, 1895. W 1897 roku Steiner przeniósl sie do Berlina, gdzie w latach 1898-1900 wydawal wraz z poeta O. E. Hartlebenem Magazin für Literatur oraz Dramaturgische Blätter. Tamze dziala w Wolnym Towarzystwie Literackim, w kregu "Die Kommenden", we Freie Hochschule i w Giordano-Bruno Bund. W tym okresie przyjaznil sie z teoretykiem anarchizmu Johnem Henrym Mackayem. W 1899 roku poslubil Anne Eunicke-Schultz (zm. w 1911). W latach 1899-1904 Steiner wykladal w socjaldemokratycznej Szkole dla Robotników (wsród jego sluchaczy znajdowala sie Róza Luxemburg). W1900 roku rozpoczal serie wykladów w ramach "Biblioteki Teozoficznej" w domu hrabiostwa von Brockdorff-Rantzau. W tym samym roku wydal dwie prace poswiecone Haecklowi. W 1901 roku Steiner wyglosil serie wykladów pt. Christentum als mystische Tatsache oraz cykl wykladów pt. Von Buddha zu Christus. (Jest to okres Chrystusowego przelomu w zyciu Steinera; w tym czasie spotyka takze jednego z "Niewidzialnych Rózokrzyzowców" - byl to, byc moze, Saint-Germain) W 1902 roku Steiner wstapil do Towarzystwa Teozoficznego, zalozonego przez Helene Blawastka, i objal stanowisko sekretarza generalnego jego niemieckiej sekcji (zastrzegajac sobie prawo gloszenia wlasnych pogladów). Wtedy tez rozpoczal wydawanie czasopism Lucifer (pózniej Lucifer-Gnosis). Do najwazniejszych cykli wykladów z jego "teozoficznego" okresu naleza: Goethe als Theosoph, Das Lukas-Evangelium, Das Matthäus-Evangelium, Das Johannes-Evangelium, Das Markus-Evangelium, Der Orient im Lichte des Okzidents, Die Offenbarungen des Karma, Die Mission einzelner Volksseelen, Die Geheimnisse der biblischen Schöpfungsgeschichte, Der Christus-Impuls, Das Leben zwischen dem Tode und der neuen Geburt, Die Bhagavadgita und die Paulus-Briefe. W tym okresie trwa przyjazn Steinera z wybitnym poeta Christianem Morgensternem (zm. 1913). W 1910 roku Steiner wystawil w Monachium swe pierwsze misterium Die Pforte der Einweihung; trzy dalsze: Die Prüfung der Seele, Der Hüter der Schwelle i Der Seelen Etwachen wystawiono w latach 1911-1913. W1911 roku Steiner przemawial na Miedzynarodowym Kongresie Filozoficznym w Bolonii; dyskusje podjal z nim Wincenty Lutoslawski. W 1912 roku Steiner zainaugurowal nowy rodzaj sztuki - eurytmie (sztuke "widzialnego slowa" i "widzialnego spiewu"). W 1905 roku Steiner zostal wolnomularzem w ramach "nieortodoksyjnego" ezoterycznego rytu Memphis-Misraim (w ostatniej fazie linii: John Yarker, Karl Kellner, Theodor Reuss) i osiagnal w nim najwyzszy, 96. stopien wtajemniczenia. Wystapil z masonerii w 1914 roku. Wskutek sporu z kierownictwem Towarzystwa Teozoficznego na tle tzw. afery Krisznamurtiego (Annie Besant i Leadbeater oglosili go "drugim wcieleniem Chrystusa") Steiner opuscil szeregi Towarzystwa i 23 lutego 1913 roku zalozyl Towarzystwo Antropozoficzne; od 1914 roku jego siedziba jest Dornach kolo Bazylei (Szwajcaria). Tam tez rozpoczela sie wówczas budowa - wedlug planów Steinera - pierwszego (drewnianego) Goetheanum, centrum nowo powstalego Towarzystwa i (od 1921 r.) Wolnej Wszechnicy Wiedzy Duchowej; w nim tez staje rzezba Steinera przedstawiajaca Chrystusa w walce z Lucyferem i Arymanem. W latach 1914-1923 Steiner mieszkal na przemian w Domach i w Berlinie, zrazu inspirujac Towarzystwo Antropozoficzne, a nastepnie nim kierujac, wydajac swe ksiazki i ogromne corpus wykladowe (ca 6000 wykladów - publikowanych do dzis - na wszystkie tematy wiedzy i zycia). W 1914 roku Steiner poslubia Marie von Sivers, wspóltwórczynie eurytmii i antropozoficznej sztuki aktorskiej. Na ten okres przypada bliski zwiazek Steinera z wielkim poeta rosyjskim Andriejem Bielym. W okresie wojny 1914-1918 Steiner prowadzil intensywna dzialalnosc na rzecz pokoju (Aufruf an das deutsche Volk und an die Kulturwelt). Wtedy to i bezposrednio po wojnie Steiner dal impuls dwu kolejnym antropozoficznym Tochterbewegungen: pedagogice waldorfskiej (od fabryki Waldorf-Astoria, w której z inicjatywy jej wlasciciela Emila Molta powstala pierwsza szkola steinerowska dla dzieci i mlodziezy) i ruchowi "trójpodzialu organizmu spolecznego". W1922 roku z inicjatywy grupy pastorów protestanckich z Friedrichem Rittelmeyerem na czele i przy wspólpracy Steinera powstaje ruch odnowy chrzescijanstwa - Christengemeinschaft (Spolecznosc Chrzescijan). W latach 1922-1924 Steiner dal bodziec do powstania zarówno antropozoficznej medycyny (specjalnosc: leczenie raka wyciagiem z jemioly pn. iscador), jak i farmacji, pedagogiki specjalnej oraz rolnictwa biodynamicznego; jego czolowymi wspólpracownikami w tym okresie byli - odpowiednio - Ita Wegman, Karl König i Ehrenfried Pfeiffer. W noc sylwestrowa 1922-1923 plonie pierwsze Goetheanum; Steiner rozpoczyna budowe nowego, ale zakonczenia jej juz nie dozywa. W 1923 roku Towarzystwo Antropozoficzne przeksztalca sie w Powszechne Towarzystwo Antropozoficzne; na jego czele staje Steiner, Maria Steiner, Albert Steffen (wybitny pisarz szwajcarski), Ita Wegman, Elisabeth Wreede i Günther Wachsmuth. Do najpowazniejszych ksiazkowych prac Steinera z okresu 1900-1925 (poza wymienionymi cyklami wykladów) naleza: Die Mystik, 1901; Theosophie, 1904; Wie erlangt man Erkenntnisse der höheren Welten?, 1909; Aus der Akasha-Chronik, 1904; Die Stufen der höheren Erkenntnis, 1909; Die Geheimwissenschaft, 1910; Die geistige Führung des Menschen und der Menschheit, 1911; Anthroposophischer Seelenkalender, 1912; Ein Weg zur Selbsterkenntnis des Menschen, 1912; Die Schwelle der geistigen Welt, 1913; Die Rätsel der Philosophie, 1914; Vom Menschenrätsel, 1916; Von Seelenrätseln, 1917; Goethes Geistesart, 1918; Die Kernpunkte der sozialen Frage, 1919; Anthroposophische Leitsätze, 1925; Mein Lebensgang, 1925 (autobiografia). Rudolf Steiner - wtajemniczony (w XX wieku do jego rangi aspirowac mogli tylko Gurdzijew, Crowley i C. G. Jung), mysliciel i unikatowy twórca wszechogarniajacego projektu budowy alternatywnej cywilizacji - zmarl 30 marca 1925 roku w Dornach. Rudolf Steiner jako twórca antropozofii (terminu tego uzyto przed Steinerem dziewiec razy) w swym rozwoju swiatopogladowym, zarówno scisle filozoficznym, jak i inicjacyjnym, nawiazywal do chrzescijanskiej i europejskiej tradycji ezoterycznej, tj. - scislej - do tzw. gnozy, której dzieje ciagna sie od antycznego gnostycyzmu (sw. Jan Ewangelista, sw. Pawel, sw. Klemens z Aleksandrii, Orygenes, Walentyn, Bazylides, Marcjon, Bardesanes, sw. Grzegorz i sw. Bazyli z Nazjanzu) i manicheizmu (religia Maniego), poprzez krag legend o sw. Graalu, kataryzm (z jego poprzednikami: paulikianami, mesalianami, bogomilami i patarenami), tajna inicjacje templariuszy czy takie sekty, jak Bractwo Wolnego Ducha, po nowozytny Rózokrzyz (Christian Rosenkreutz, XIV-XV wiek) oraz okultystyczne wolnomularstwo. Rozwój duchowy samego Steinera przechodzil przez nastepujace cztery etapy: Pierwszy z nich, goetheanistyczny, obejmowal refleksje nad mysla J. W. Goethego, przede wszystkim zas nad jego alternatywna metodologia przyrodoznawcza [teoria metamorfozy roslin i zwierzat, koncepcja Urpflanze oraz teoria barw (Farbenlehre)]; byly to lata 1882-1892. Drugi z nich to okres, w którym Steiner - w polemice z Kantem i w krytycznym nawiazaniu do Fichtego Wissenschaftslehre - tworzy wlasna filozofie, najczesciej okreslana (od tytulu glównego jego dziela) mianem “filozofii wolnosci"; etap ten przypada na lata 1892-1901. Etap trzeci, rózokrzyzowo-teozoficzny, obejmuje lata 1901-1912 i na ten okres przypada rózokrzyzowa inicjacja Steinera. W etapie czwartym (1912-1925) Steiner - zarówno w ogromnej dzialalnosci autorskiej i wykladowej, jak i w inspirowaniu nowych form zycia religijnego, artystycznego, naukowego i spolecznego - tworzy i rozwija swa wlasna wiedze duchowa (Geisteswissenschaft) - antropozofie - i jej wyzsze stadium: sluzbe Archaniolowi Michaelowi. Antropozofie Steiner okreslal (m.in.) nastepujaco: "Przez antropozofie rozumiem naukowe badanie swiata duchowego, które przenika jednostronnosc zarówno czystego przyrodoznawstwa, jak i zwyklej mistyki, i które - zanim podejmie próbe wnikniecia w swiat nadzmyslowy - w poznajacej duszy rozwija najpierw nieznane jeszcze zwyklej swiadomosci i zwyklej nauce sily, które wnikniecie takie umozliwiaja" (Philosophie und Anthroposophie, 1908). W innym z okreslen antropozofii Steiner definiuje ja jako "droge poznania, która ducha ludzkiego chcialaby doprowadzic do ducha we wszechswiecie" (Anthroposophische Leitsätze, 1925). Wreszcie antropozofie jako "wiedze o czlowieku kosmicznym (potencjalnym)" zwykl przeciwstawiac antropologii jako nauce o czlowieku aktualnym i teozofii jako wiedzy o Bogu (Anthroposophie, 1921). Antropozofia zatem, zarówno w intencji Steinera, jak i zywej praktyce od przeszlo stulecia, jest przede wszystkim metoda poznania swiata duchowego (chrzescijanska szkola inicjacyjna - systemem cwiczen i medytacji majacych na celu przemiane czlowieka), zarazem jednak równiez swiatopogladem, bedacym teoretycznym "zapisem" rezultatów tego poznania, jak wreszcie propozycja (realizowanej) budowy alternatywnej cywilizacji i kultury (ezoteryki, religii, sztuki, zycia spolecznego, politycznego i ekonomicznego, pedagogiki, przyrodoznawstwa, medycyny i farmacji, rolnictwa i techniki). Zrozumiale jest, ze w niniejszym wstepie chcemy przede wszystkim przedstawic antropozofie jako "droge poznania". W prezentacji tej trzeba uwzglednic, kolejno, trzy jej aspekty: antropologiczny, filozoficzny (teoriopoznawczy) i etyczny. Jej antropozoficzny sensu stricte (ezoteryczny - inicjacyjny) rdzen ukazuje sama antologia tekstów Rudolfa Steinera opatrzona niniejszym wstepem. Antropozoficzna wiedza o czlowieku - Menschenkunde - zrazu koncentruje sie przede wszystkim na psychosomatycznym aspekcie czlowieka. W tym ujeciu dusza ludzka - w swej zwyklej, potocznej postaci - ma trzy nastepujace wladze: myslenie (pojeciowo-wyobrazeniowe, powiazane z postrzezeniami), uczucia i wole. (Dusza obejmuje i przenika cialo czlowieka, nie odwrotnie.) Wladzom tym na poziomie ciala fizycznego odpowiadaja: system mózgowo-rdzeniowy, system rytmiczny (uklad oddechowy i uklad krazenia) oraz system przemiany materii i uklad miesniowo-kostny. Oznacza to, ze fizyczna podstawa zycia duszy jest cialo jako calosc. Wszystkie trzy systemy ciala przenikaja sie nawzajem. Antropologicznym triadom duszy i ciala odpowiadaja w mysli i w inicjacyjnej praktyce Steinera Antropozoficzne - dostepne osobowosci i swiadomosci przemienionej - triady tzw. wyzszych cial i aspektów duszy. Poza fizycznym ("mineralnym") cialem czlowieka uznaje sie w antropozofii takze ciala: eteryczne (“roslinne"), zwane tez temporalnymi, i astralne ("zwierzece"). Pierwsze z nich jest ta nadzmyslowa struktura, która czlowiek podziela z roslinami; decyduje ono o organicznym charakterze jego ciala fizycznego (forma, dziedziczenie itp.), w swym "czasowym" aspekcie (Zeitleib) bedac podstawa ludzkiej pamieci. Drugie z nich jest równiez nadzmyslowa struktura, jaka czlowiek podziela ze zwierzetami; stanowi ono instrument wrazen (czuc) i doznan psychicznych czlowieka, bedac podstawa zarówno jego popedów, jak swiadomosci i myslenia. (Jako takie posiada ono swój wlasny system zmyslowy, zlozony z 7 tzw. "kwiatów lotosu", czyli czakramów) Dusza ludzka - w swym wyzszym wymiarze - posiada trzy stopnie: dusze doznaniowa {Empfindungsseele), dusze rozsadkowa i uczuciowa (Verstandes- und Gemütsseele) oraz dusze samoswiadoma (Bewusstseinseele). Pierwsza z nich obsluguje stosunki czlowieka ze swiatem zewnetrznym - bezposrednio, druga - posrednio, trzecia natomiast laczy go z najwyzszym elementem pelnej struktury ludzkiej - z duchem. Dusza samoswiadoma jest "dusza duszy" czlowieka, w niej bowiem zyje to, co w nim wieczne i niesmiertelne: odbicie duchowej Prawdy, Piekna i Dobra. Osobna strukture stanowi "ja" czlowieka. "Ja" zyje w duszy, a najwyzszy jego wyraz nalezy do duszy samoswiadomej, jakkolwiek stamtad promieniuje ono na cala dusze i przez nia - na cialo. W "ja" zyje duch. Duch promieniuje w "ja" i zyje w nim jak w swej "oslonie". (Kwintesencja "ja" czlowieka jest bezinteresowne pragnienie poznania prawdy i bezinteresowna gotowosc do czynienia dobra.) W procesie swego rozwoju czlowiek, dokonujac swiadomej autotransformacji ciala astralnego, aktualizuje (tj. zarazem indywidualizuje i laczy ze struktura duszy) pierwszy stopien swego ducha - "ducha-jazn" (Geist-Selbst), tj. wyzszej jazni; ciala eterycznego - drugi jego stopien, "ducha-zycia" (Lebensgeist); ciala fizycznego - jego stopien trzeci, "ducha-czlowieka" (Geist-Mensch). (Duch ludzki w swej triadycznej strukturze stanowi "odbicie" czy pieczec Boga w czlowieku w tej samej kolejnosci - Ducha Sw. (Prawda), Syna Bozego (Zycie) i Boga Ojca (Byt); tu Steiner nawiazuje do prastarej tradycji chrzescijanskiej scintilla wzglednie sigillum Dei anima humana) W toku swego zycia - pojetym optymalnie - czlowiek przechodzi przez 7 wzglednie 9 faz "narodzin" i rozwoju poszczególnych czlonów swej indywidualnosci jako ciala, duszy i ducha. Najpierw sa to narodziny ciala fizycznego (z chwila rozpoczecia samodzielnego zycia) - jest to faza od 0 do 7 roku zycia, w której rozwija sie przede wszystkim "mineralny" aspekt czlowieka. Narodziny ciala eterycznego rozpoczynaja sie z chwila zmiany zebów - jest to faza trwajaca od 7 do 14 roku zycia, w której rozwija sie przede wszystkim cialo eteryczne (poczatek osiagania dojrzalosci szkolnej). Narodziny ciala astralnego zaczynaja sie z chwila osiagniecia dojrzalosci plciowej - jest to faza trwajaca od 14 do 21 roku zycia, w której rozwija sie cialo astralne. (Te trzy fazy pozostaja pod wplywem - odpowiednio - Ksiezyca, Merkurego i Wenus.) Z chwila ukonczenia przezen 21 roku zycia rozpoczyna sie proces narodzin "ja" i duszy czlowieka i trwa - w siedmioletnich fazach narodzin duszy doznaniowej, intelektualno-uczuciowej i samoswiadomej - do 42 roku zycia. (W tym okresie czlowiek pozostaje pod wplywem Slonca; jest to apogeum jego zycia.) W tym okresie - a dokladnie okolo 35 roku zycia (poczatek narodzin duszy samoswiadomej) - czlowiek osiaga taki poziom rozwoju, na którym moze podjac, na mocy wlasnej swobodnej decyzji, wynikajacej zarówno z poglebionego procesu samopoznania, jak i ze zrozumienia sensu swego (aktualnego) zycia, proces inicjacyjny, tj. wejsc na sciezke wtajemniczenia. Sciezka ta - w ramach przedstawianego schematu - obejmuje trzy fazy rozwoju ducha ("wyzszej jazni", "ducha-zycia" i "ducha-czlowieka"); dzieje sie to - odpowiednio - pod auspicjami Marsa, Jowisza i Saturna. (Oczywiscie, schemat ten ma wylacznie charakter ogólnego programu, którego realizacja moze nie dojsc do skutku, miec charakter minimalny, optymalny lub maksymalny: albowiem spiritus ßatubivult..!) A jak przedstawia sie filozoficzny fundament antropozoficznego procesu inicjacyjnego? Filozoficzne - a scislej biorac, teoriopoznawcze i etyczne - podstawy antropozofii w ogóle, w szczególnosci zas antropozoficznej drogi inicjacyjnej, Steiner dal zarówno w swych pracach z okresu goetheanistycznego (Goethes naturwissenschaftliche Schriften, 1884-1897, Grundlinien einer Erkenntnistheorie der Goetheschen Weltanschauung, 1886, i Goethes Weltanschauung, 1897), jak i w swych pracach z zakresu "filozofii wolnosci" (Wahrheit und Wissenschaft, 1892, Die Philosophie der Freiheit, 1894, Die Rätsel der Philosophie, 1914, Vom Menschenrätseln, 1916, i Von Seelenrätseln, 1917), oraz w licznych pomniejszych rozprawach i w wykladach z lat 1904-1925. Przedstawiajac filozoficzny (teoriopoznawczy) fundament antropozofii, zacznijmy od elementarnej konstatacji: Wszelkie poznanie musi byc procesem swiadomym, trescia swiadomosci. Dzieki swiadomosci czlowiek odkrywa w sobie zarówno potrzebe poznania swiata zewnetrznego, jak i potrzebe samopoznania. (Konstatacja ta stanowi jedynie preambule analizy poznania i samopoznania, której Steiner dokonuje w swej gnozeologii, nie jest wszakze jej zalozeniem. Albowiem analiza poznania i samopoznania musi byc pozbawiona wszelkich zalozen, które musialyby juz byc rezultatem procesu poznania.) Punkt wyjscia teorii poznania musi byc wolny od jakiegokolwiek bledu. Poniewaz zas blad jest mozliwy tylko w mysleniu (sadach), przeto ten punkt wyjscia musi byc dany swiadomosci przy calkowitym pohamowaniu myslenia. Takich tresci swiadomosci dostarczaja nam bezposrednio nasze zmysly w postaci postrzezen (doswiadczen); poniewaz jednak w potocznym poznaniu i samopoznaniu z reguly wystepuja one w polaczeniu z mysleniem, przeto takie “czyste doswiadczenie” otrzymujemy dopiero w rezultacie procesu jego sui generis rekonstrukcji. Swiat czystych doswiadczen stanowi chaos poszczególnych tresci swiadomosci, pozbawionych jakichkolwiek zwiazków i nie rózniacych sie miedzy soba pod wzgledem znaczenia i wartosci. Dopiero myslenie - jego pojecia - umozliwia wskazanie zwiazków laczacych doswiadczenia i rozróznienie ich wartosci. (Np. aby móc powiedziec o jakichs dwu doswiadczeniach, ze sa sobie "równe", trzeba najpierw miec pojecie równosci.) Czyste doswiadczenie jest dla swiadomosci pozbawiona istoty “zewnetrznoscia" i tylko wskazuje na okreslone pojecie i stawia je w odpowiedniej formie w swietle swiadomosci. Mysl, czyli pojecie, nie jest produktem czystych doswiadczen. Doswiadczenia te sa tylko bodzcem do zastosowania do nich mysli, czesto tez do ich wytworzenia, ale proces ten pod wzgledem tresci jest od nich niezalezny. Swiat mysli wiec jest samodzielny wzgledem swiata doswiadczen. Tak wiec w swiecie tresci naszej swiadomosci zrazu mamy dany nam swiat czystych doswiadczen - wsród nich takze (jeszcze nie dajace sie od nich odróznic) mysli (pojecia). Dopiero zas wtórnie odkrywamy, ze mysli te moga zostac nam dane, tj. pojawic sie nam, tylko wtedy, kiedy sami je wytworzymy; w ten sposób konstatujemy ich specyficzny charakter, tj. ich wzgledna niezaleznosc od pozostalych postrzezen (doswiadczen). Wszakze mysli jako pojecia nie sa pod wzgledem swej tresci produktem naszego "ja" (podmiotu). Wprawdzie mysli powstaja dzieki naszej aktywnosci myslowej, jednakze ich tresc opiera sie na wlasnych i niezaleznych od nas prawach. W myslach wiec musimy rozrózniac miedzy ich obiektywna trescia a podmiotowym sposobem ich pojawiania sie. W przeciwienstwie do czystych doswiadczen kazda mysl w bezposredniej formie swego pojawiania sie, jesli jej nie zmienimy, juz sama wskazuje na inne tresci swiadomosci. Tu znika brak zwiazku miedzy doswiadczeniami. Dlatego tez ta sfera mysli stanowi "wyzsze doswiadczenie". Dopóki pod wzgledem tresci nie wyjdziemy poza to, co jest nam dane bezposrednio - poza czyste doswiadczenie i wyzsze doswiadczenie - dopóty nie wyszlismy jeszcze poza sfere bezposredniego doswiadczenia, której nie rozjasnily jeszcze ani nie zaklócily zadne sady czy wnioski myslowe. Takze tu wiec wykluczona jest jeszcze jakakolwiek mozliwosc bledu. Równiez czyms danym nam bezposrednio jest pozostajacy calkowicie poza naszym wplywem zwiazek laczacy okreslone czyste doswiadczenie z okreslona mysla w obrebie naszej swiadomosci. Kiedy sam odnosze jakas mysl do przedmiotu postrzezenia lezacego u podstaw czystego doswiadczenia, dopiero wtedy formuluje jakis sad. I dopiero wtedy pojawia sie mozliwosc popelnienia bledu. Wszelkie wydawanie sadów to albo laczenie okreslonego zewnetrznego przedmiotu postrzezenia z okreslona mysla (sad postrzezeniowy), albo laczenie mysli z mysla, pojecia z pojeciem (sad pojeciowy). Blad powstaje wówczas, kiedy powiazan tych dokonuje sie w sposób falszywy wskutek pomylki (zludzenia) lub nieuwagi. Totez zalozeniem bezblednych sadów jest jasna swiadomosc, czyli dokonywanie pelnych i precyzyjnych obserwacji. Jesli przy formulowaniu jakiegos sadu pozwalamy kierowac sie tylko dana nam bezposrednio trescia poszczególnych elementów doswiadczenia, które laczymy w naszym sadzie, to unikamy wszelkiego wywierania osobistego wplywu na ich polaczenie. Polaczenie to dokonuje sie tylko zgodnie z wlasna trescia elementów, które mamy polaczyc. W przypadku sadów, do których dochodzimy w ten sposób, mozliwosc bledu zostaje wykluczona, poniewaz i tym razem nie wychodzimy poza to, co dane w bezposrednim doswiadczeniu. Wtedy nasze sady sa sadami pewnymi; natomiast wszystkie inne sa narazone na blad. Wszakze wlasciwe zródlo bledu nie znajduje sie w samym mysleniu, lecz w beztroskiej, niedokladnej i niepelnej obserwacji rzeczy. Myslenie jako takie nie jest falszywe; falszywe jest jedynie myslenie falszywie zastosowane. Jesli w formulowaniu sadów nie wkrada sie nic poza tym, co juz zawiera sie w tresci doswiadczalnych elementów czlonów sadu, które laczone sa w sadzie, to bedzie zachowany calkowicie scisly doswiadczalny charakter pewnej wiedzy. Wtedy wydawanie sadów bedzie urzeczywistnianiem zwiazków czy polaczen, które sa juz z góry - potencjalnie - okreslone. Tak wiec w swiadomosci ludzkiej koegzystuja dwa oddzielone od siebie obszary doswiadczenia: z jednej strony dany mi jako czyste doswiadczenie swiat zewnetrzny, który jawi mi sie bez mojej aktywnosci jako cos gotowego, oraz z drugiej - dany mi jako wyzsze doswiadczenie swiat wewnetrzny, który aktywnie rozwija sie tylko dzieki mojej wlasnej aktywnosci. Do pierwszego docieram dzieki zewnetrznemu postrzeganiu zmyslowemu, do drugiego zas - dzieki nadzmyslowemu postrzeganiu wewnetrznemu. Swiat wyzszego doswiadczenia to swiat myslenia. Myslenie, zgodnie ze swa istota, ma podwójne zadanie: Pojmowanie, postrzeganie poszczególnych mysli i laczenie ich miedzy soba. Przy tym myslenie ukazuje dwojaka, jakosciowo przeciwstawna postawe: aktywnosc dzielaca mysli i jasno je okreslajaca oraz aktywnosc pochwytujaca je i ujmujaca jako calosci. Pierwsza z nich jest aktywnoscia rozsadku (Verstand), druga zas aktywnoscia rozumu (Vernunft). Pierwsza aktywnosc, dzielaca mysli, uprawiana przez rozsadek, prowadzi do pojec jasno okreslonych, ale waskich (w wezszym sensie). Laczaca aktywnosc rozumu, odslaniajaca wlasciwa tresc mysli, ich istote, prowadzi do dynamicznych, ale szerokich i holistycznych idei (pojec w szerszym sensie). Idee sa dostepne tylko rozumowi. Rozsadek jest niejako zdolnoscia postrzegania pojec, rozum zas zdolnoscia postrzegania idei. Rozsadek wszedzie doprowadza do podzialu czlonów kazdej harmonijnej calosci. Rozum wraz z idea, ujmujac w syntezie i ponownie laczac mysli w harmonijna calosc, daje nam dostep do istoty i tresci swiata mysli. W poznaniu rozsadek jest stopniem przygotowawczym rozumu. Wszelkie wydawanie sadów jest rezultatem aktywnosci rozumu. Wszelki "sad pojeciowy" to nic innego, jak ponowne zjednoczenie tego, co rozdzielil rozsadek. Rozsadek prowadzi do uchwytywania wszystkiego, co pojedyncze, jednorazowe, skostniale, martwe, zewnetrzne: produktu jako zjawiska. Rozum prowadzi do poznania wszystkiego, co nieustannie sie staje, co sie zmienia, tego, co zywe i wewnetrzne: tworzacego jako istoty. Rozsadek, kierujac sie metoda dowodzenia i konstrukcji, uchwytuje swiat tylko jako swiat martwy, pozbawiony madrosci mechanizm. Rozum, kierujac sie metoda wywodzenia i rozwijania, poznaje swiat jako swiat zywy, obdarzony dusza i duchem, jako organiczny swiat pelen madrosci. Czynnosc poznawania jest wiec ponownym odnajdywaniem i jednoczeniem z jednej strony uprzednio podzielonej zewnetrznej, zmyslowej strony swiata, a z drugiej - wewnetrznego, nadzmyslowego jego aspektu. Czlowiek jako jedyny pelnoprawny "obywatel obu swiatów" (jako ze moze postrzegac oba, zarazem jako uczestniczacy w nich i je obserwujacy) potrafi dokonywac takiego podzialu i ponownego jednoczenia obu swiatów. W calym tym procesie poznania - tj. dzieki temu podzialowi mozliwym pochwytywaniu (pojmowaniu) rzeczy swiata przez rozsadek i nastepnie dopiero dzieki wlasciwemu rozpoznawaniu ich przez rozum - mozliwe jest pojawienie sie istoty swiata jako takiej (dochodzenie jej do swiadomosci). Wprawdzie istota swiata dzialalaby w calym stworzeniu nie poznawana, ale sama nie pojawialaby sie w swiecie jako taka. Czlowiek, dokonujac twórczego poznania swiata, dopelnia i czyni doskonala kreacje, która bez jego poznawczego wysilku pozostalaby niepelna i niedoskonala; doprowadza on do konca stworzenie swiata, wienczac je niejako w akcie poznania. Poznanie jest dopelnieniem stworzenia swiata przez samego czlowieka. (Zarazem zas jest to akt zbawienia czlowieka i swiata. W tym sensie czlowiek jest prawdziwym wspólpracownikiem Chrystusa jako Zbawiciela i jednoczesnie wspóltwórca swiata.) Przedstawiona tu teoria poznania, idaca droga czystego myslenia, jest w stanie dotrzec do rzeczywistosci, tzn. spelnic nadzieje i zrealizowac postulaty filozofii: poznanie prawdy jako rzeczywistosci duchowej. Jesli pójdziemy ta droga - powiada Steiner (Philosophie und Anthroposophie) - to stwierdzimy, ze bedziemy musieli dotrzec do antropozofii. Swa fundamentalna dla antropozofii teorie poznania filozoficznego Steiner budowal w opozycji do dominujacej w jego czasach - i dzis jeszcze ciagle podtrzymywanej - mysli Immanuela Kanta. Mimo to przyznaje on Kantowi racje, kiedy ten stwierdza, ze "sady empiryczne" (przez Steinera zwane "sadami intelektualnymi") wyznaczaja granice poznania naukowego. Dla Kanta chec wzniesienia sie ponad byt uchwytny w tych sadach do jeszcze wyzszych syntez, do sfery absolutnej, oznaczala pragnienie opuszczenia pewnego gruntu swiata czasu i przestrzeni i oddanie sie nieopanowanej fantazji - nieusprawiedliwionej metafizyce; warto tu dodac, ze ta niechec Kanta do wszelkiego rodzaju metafizycznego "podbijania nieba" byla przeniesieniem na grunt filozofii antygnostycznej protestanckiej zasady "zbawienia jedynie przez wiare" (solafide). Jedyna usprawiedliwiona, zdaniem Kanta, metafizyka jest "metafizyka moralnosci": to, co absolutne, nie jest dla niego bytem, lecz zadaniem rozwiazywalnym tylko w królestwie moralnej wolnosci. W zgodzie z Kantem Steiner pozostaje równiez wtedy, kiedy stwierdza, ze: "Akt poznania jest synteza postrzegania i pojecia" (Die Philosophie der Freiheit) i ze dopóki czlowiek w swych mozliwosciach poznawczych pozostaje na poziomie “antropologii", nie zna niczego poza postrzezeniami i pojeciami. Jak mozna pokonac wyznaczona przez Kanta granice poznania, z jednej strony nie rozszerzajac w nieusprawiedliwiony sposób kompetencji intelektu i z drugiej nie starajac sie o to za pomoca wszelkiego rodzaju uczuc, przeczuc nadziei i pragnien? Jest to mozliwe tylko dzieki temu, ze na granicy poznania powstanie calkowicie nowa jego forma, rózna od dotychczasowej. Wyzsze poznanie, które przenika swiaty nadzmyslowe, jest mozliwe tylko wtedy, kiedy poprzedza je przemiana i rozwój ludzkich zdolnosci poznawczych. "To, co przed takim rozwojem lezy poza granicami poznania, po obudzeniu zdolnosci, jakie drzemia w kazdym czlowieku, znajdzie sie calkowicie w obrebie tych granic" - pisze Steiner w Von Seelenrätseln. Tak natkniecie sie na granice poznania wyzwala w kazdym umysle nie tknietym dekadenckim zwatpieniem, sceptycyzmem i rezygnacjonizmem antypoznawczym - dzis tak powszechnym wsród filozofów - bodziec do szukania nowych, wyzszych obszarów poznawczych. W ten sposób przechodzimy od antropologii, z obszarów poznania intelektualnego, do dziedziny antropozofii, na obszar “poznania ogladowego". To, co dla filozofów czy antropologów bylo rzecza ostatnia, tj. pojecie, dla antropozofów jest rzecza pierwsza, która wlasciwie pielegnowana, moze dac poczatek nowym strukturom poznawczym. Strukturami tymi sa zmyslowe "organy ducha", potrzebne czlowiekowi, który przezwyciezajac ograniczenia poznania empiryczno-racjonalnego, chce rozwinac zdolnosc niezaleznego od ciala i zmyslów fizycznych poznania swiatów nadzmyslowych. Podczas gdy przedstawiciel antropologii odnosi pojecia intelektualne do doswiadczen zmyslowych, antropozof wlasnie na granicy poznania konstatuje, "ze pojecia te (...) ponadto moga rozwinac swe wlasne zycie w duszy ludzkiej i ze, rozwijajac to zycie, moga i ja rozwinac. Uswiadamia on sobie, ze dusza, koncentrujac uwage na tym rozwoju, odkrywa, ze objawiaja sie w niej organy duchowe" (Von Seelenrätseln). Tu, na granicy poznania empiryczno-racjonalnego, "spotykamy sie ze swiatem duchowym", odkrywajac "najnizszy rodzaj postrzegalnosci swiata duchowego" (Von Seelenrätseln). Zgodnie z tym pogladem duch czlowieka nie jest jedynie aktywnoscia czy funkcja, w poznaniu - pojeciowa, a w czasoprzestrzennym swiecie zmyslowym - majaca sie potwierdzic obiektywizacja duchowej spontanicznosci. Duch nie wyczerpuje sie w swiecie pojec i norm logicznych jako tylko znaczenie, a w swiecie idealów i wartosci czy norm aksjotycznych jako tylko powinnosc. Duch w rozumieniu antropozoficznym to przede wszystkim jestestwo (istota) ontyczne (seiende Wesenheit). Aby przyjac nowa postawe poznawcza, która prowadzi do postrzezenia nadzmyslowego swiata duchowego, silom myslenia i woli trzeba nadac calkowicie nowy kierunek. Myslenie i wola w potocznym "uzyciu" sa skierowane przede wszystkim przedmiotowo. Zwyklej swiadomosci nie wypelnia samo myslenie, nie sama wola, lecz to, o czym myslimy, i to, czego chcemy. Myslenie i wola nie sa "przy sobie", lecz "poza so...