Wiec pracowników literatury i sztuki zwołany w ramach Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej
Lipiec 14, 2011
Pekin, dnia 28 listopada 1966 roku
Wieczorem dnia 28 listopada ponad 20 tysięcy rewolucyjnych pracowników literatury i sztuki z Pekinu i innych części Chin zwołało wiec w ramach wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej we wspaniałej Wielkiej Hali Ludowej w Pekinie.
W wiecu uczestniczyli i wygłosili ważne przemówienia tow. Zhou Enlai – człowiek Stałego Komitetu Biura Politycznej Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin i premier Rady Państwowej, tow. Chen Boda – człowiek Stałego Komitetu Biura Politycznego KC KPCh i przewodniczący Centralnej Komisji KC ds. Rewolucji Kulturalnej oraz tow. Jiang Qing – pierwszy zastępca przewodniczącego Centralnej Komisji KC ds. Rewolucji Kulturalnej i doradca ds. kultury Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.
Wiec, poprzedzony ośmioma spotkaniami, które odbył przewodniczący Mao Tse-tung – wielki nauczyciel i wielki sternik narodu chińskiego z ponad 11 milionami członków potężnej armii rewolucji kulturalnej, został zwołany, kiedy proletariacka linia rewolucyjna, reprezentowana przez przewodniczącego Mao odniosła wspaniałe zwycięstwa. Wiec stał się bodźcem w generalnej ofensywnie potężnych rewolucyjnych oddziałów pracowników literatury i sztuki i skierowany był przeciwko garstce osób stojących u władzy w instytucjach literackich i artystycznych, które obrały drogę kapitalistyczną, oraz przeciwko rewizjonistycznej, kontrrewolucyjnej linii w literaturze i sztuce, którą te osoby reprezentowały.
Wiec ten pchnie zdecydowanie naprzód wielką proletariacką rewolucję kulturalną na polu literatury i sztuki i poprowadzi po zwycięskiej drodze potężne rewolucyjne oddziały pracowników literatury i sztuki w całych Chinach w kierunku wskazanym przez przewodniczącego Mao Tse-tunga.
Na wiecu przewodniczył tow. Chen Boda.
Przemówienie wstępne tow. Chen Body
Dzisiejsze spotkanie ma ogromne znaczenie. Historia dowodzi, że w wielu przypadkach rewolucje kulturalne rozpoczynały się na polu literatury i sztuki. Pozostaje to także prawdą odnośnie do wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej, którą obecnie przeprowadzamy.
Rewolucja w literaturze i sztuce zainicjowała ogólnokrajową rewolucję kulturalną
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna, przeprowadzana obecnie w Chinach, kieruje się myślą Mao Tse-tunga. Towarzysz Mao Tse-tung twórczo rozwinął teorię marksizmu-leninizmu w sprawie literatury i sztuki. Rozwiązał systematycznie i gruntownie problemy naszego frontu literackiego i artystycznego z proletariackiego punktu widzenia. Jednocześnie wytyczył nam całkowicie nową drogę proletariackiej rewolucji kulturalnej.
Na X plenum VIII Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin, które zebrało się w roku 1962, przewodniczący Mao Tse-tung wezwał nas do zdecydowanego przeprowadzenia walki klasowej w dziedzinie ideologii. Kierując się tym wielkim wezwaniem i bezpośrednio myślą Mao Tse-tunga zreformowano operę pekińską, balet, muzykę symfoniczną i inne rodzaje sztuki. Te reformy rewolucyjne miały na celu to, by przeszłość służyła współczesności, by rzeczy obce służyły temu, co chińskie, oraz by eliminowanie starego torowało drogę nowemu. Opera pekińska i inne rodzaje sztuki służą obecnie epickiemu przedstawianiu heroicznych walk mas chińskich dowodzonych przez proletariat. Reformy ożywiły ogromnie operę pekińską, balet, muzykę symfoniczną i inne formy sztuki, nadając im nie tylko nową treść, lecz również bardzo nowoczesną formę, zróżnicowaną w swym wyrazie artystycznym. Na wszystkich scenach pojawiły się sztuki o współczesnej tematyce rewolucyjnej.
Nowa proletariacka literatura i sztuka ma ogromną siłę przyciągającą dla mas, jest zjawiskiem bez precedensu w historii. Jednak reakcjoniści i kontrrewolucyjni rewizjoniści rzucają inwektywy i gorzkie słowa nienawiści na nową literaturę i sztukę tylko dlatego, że podnosi ona na znacznie wyższy stopień polityczną świadomość ludu i ogromnie umacnia dyktaturę proletariatu i system socjalizmu w naszym kraju.
Chciałbym teraz przypomnieć, że spośród towarzyszy, którzy wytrwale przestrzegają rewolucyjnej polityki w literaturze i sztuce oraz prowadzą nieustanną walkę przeciwko reakcjonistom i kontrrewolucyjnym rewizjonistom ogromne zasługi ponosi towarzyszka Jiang Qing.
Historia rozwiała złudzenia reakcjonistów i kontrrewolucyjnych rewizjonistów. Po X plenum VIII Komitetu Centralnego naszej partii rewolucja w literaturze i sztuce zapoczątkowała prawdziwy zryw naszej ogólnokrajowej wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej.
Historia literatury i sztuki obfituje w ostre konflikty. Konflikty pomiędzy nowym a starym, pomiędzy tym, co współczesne, a tym co starożytne stanowią odbicie walki klasowej, która toczy się w społeczeństwie. W okresie rewolucji burżuazyjnej burżuazja wykorzystywała nową literaturę i sztukę swych czasów jako potężną broń służącą rozbiciu feudalizmu. Podobnie dzisiaj proletariat wykorzystuje swą własną, nową literaturę i sztukę, która służy robotnikom, chłopom i żołnierzom jako broń w rozbijaniu burżuazji i innych klas wyzyskiwaczy. Po zdobyciu władzy politycznej przez proletariat burżuazja nie wycofała się dobrowolnie ze sceny dziejowej. Przewodniczący Mao często podkreślał, że obalona burżuazja próbuje wszelkimi sposobami wykorzystywać literaturę i sztukę do przekupienia mas i przywrócenia kapitalizmu. Dlatego nasze zadania na polu literatury i sztuki nie stały się łatwiejsze, lecz przeciwnie – poważniejsze. Nie powinniśmy osłabiać, lecz przeciwnie – jeszcze bardziej wzmacniać kierowanie literaturą i sztuką. Ażeby wypełnić swe zaszczytne zadania, nasze rewolucyjne organizacje literackie i artystyczne muszą przeprowadzić do samego końca wielką proletariacką rewolucję kulturalną. Jak długo będą istniały klasy, negowanie istniejących w literaturze i sztuce konfliktów jest w najwyższym stopniu błędne. W przyszłym społeczeństwie komunistycznym, po zlikwidowaniu klas i sprzeczności klasowych, kiedy nie będzie już walki pomiędzy klasami, nadal jednak będą istniały konflikty pomiędzy nowym a starym, konflikty, których nie możemy jeszcze całkowicie przewidzieć lub też które są dziś niemożliwe w ogóle do przewidzenia. Oczywiście konflikty te znajdą swoje odbicie w literaturze i sztuce.
Przemówienie towarzyszki Jiang Qing
- Uczestnicy wiecu zgotowali tow. Jiang Qing przed przemówieniem burzliwą owację. Tow. Jiang Qing omawiając, w jaki sposób doszła do pełnego zrozumienia znaczenia wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej, powiedziała:
Kilka lat temu, kiedy nawiązałam systematyczne kontakty z pewnymi dziedzinami literatury i sztuki, pierwszym problemem, nad którym zaczęłam się zastanawiać, było: dlaczego w socjalistycznych Chinach wystawia się sztuki o upiorach? Później także byłam bardzo zdziwiona, kiedy stwierdziłam, że opera pekińska, nieczuła jak gdyby na odzwierciedlanie rzeczywistości, wystawiła dramat pt. „Dymisja Hai Rui”, „Li Huej-niang” oraz inne sztuki wykazujące wyraźnie tendencje reakcyjne. Pod pretekstem „odkrywania na nowo tradycji” pisano wiele utworów przedstawiających cesarzy, królów, generałów, premierów, uczonych i piękne kobiety. W świecie literackim i artystycznym mówiło się bardzo dużo o „sławnych sztukach”, „zagranicznych sztukach” oraz wystawiano je. Podkreślało się powszechnie to co stare, przeciwstawiając temu co współczesne; podziwiało się to, co obce a lekceważyło to, co chińskie; chwaliło się to, co umarło, a gardziło się tym, co żyje. Zaczęłam odnosić wrażenie, że jeżeli nasza literatura i sztuka nie przystosuje się do ekonomicznej bazy socjalistycznej, to niewątpliwie przyczyni się do zaprzepaszczenia swych osiągnięć. […]
Torowanie drogi ku nowemu przez eliminowanie starego oznacza rozwój nowych treści
Przez wiele lat na fali zmieniających się losów walki pomiędzy nowym a starym na froncie politycznym i gospodarczym, pojawiła się także nowa literatura i sztuka, która przeciwstawiała się staremu. Nawet w operze pekińskiej, poprzednio uważanej za instytucję najbardziej odporną na reformy, pojawiły się nowe dramaty. Jak wiadomo, Lu Xun [1] 30 lat temu był czołowym chorążym rewolucji kulturalnej. Już przeszło 20 lat temu przewodniczący Mao określił kierunek literatury i sztuki jako dziedzin służących robotnikom, chłopom i żołnierzom oraz postawił problem torowania drogi ku nowemu przez wyeliminowanie starego.
Torowanie drogi ku nowemu przez eliminowanie starego oznacza rozwój nowych treści, które odpowiadają potrzebom mas oraz nowych, popularnych form narodowych ulubionych przez lud. Jeśli idzie o treść, w wielu wypadkach nie ulega wątpliwości, że torowanie drogi ku nowemu odbywa się poprzez wyeliminowanie starego. Jak na przykład możemy krytycznie przyswoić sobie upiory, bogów i religię? Sądzę, że jest to niemożliwe, ponieważ jesteśmy ateistami i komunistami. My absolutnie nie wierzymy w duchy ani w bogów. Feudalne nakazy moralne klasy obszarniczej i ucisku i wyzysku ludu. Czy możemy krytycznie przyswoić sobie rzeczy, które służyły wyzyskowi i uciskowi ludu? Moim zdaniem jest to niemożliwe, ponieważ Chiny są krajem dyktatury proletariatu. Chcemy budować socjalizm. Baza naszej gospodarki jest własnością narodu. Zdecydowanie przeciwstawiamy się systemowi własności prywatnej, w którym lud jest wyzyskiwany i uciskany. Ważnym zadaniem naszej wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej jest wymieść wszystkie pozostałości systemu wyzysku oraz stare idee, starą kulturę, stare zwyczaje i stare nawyki wszystkich klas wyzyskiwaczy. […]
Jeśli chodzi o stare formy sztuki, nasze stanowisko nie jest ani całkiem negatywne, ani też nie akceptuje ich w całości. Naród musi mieć swe własne formy sztuki, swój własny wyraz artystyczny. Błędem jest stanowisko negatywne, które nie przyjmuje starych form sztuki w sposób krytyczny czy też tego, co jest najlepsze w formie i wyrazie artystycznym naszego kraju. Z drugiej strony błędem jest przyjmowanie wszystkiego za dobrą monetę, nie usuwając tego, co stare, aby umożliwić pojawienie się nowego. Jeśli chodzi o wybitne formy sztuki innych narodów świata, musimy traktować je zgodnie z instrukcjami przewodniczącego Mao w sprawie „przekształcenia tego co obce tak, aby służyło Chinom” i pracować nad tym, aby torować drogę nowemu przez wyeliminowanie starego. […]
Imperializm jest umierającym, pasożytniczym i gnijącym kapitalizmem. Współczesny rewizjonizm stanowi wytwór polityki imperialistycznej i odmianę kapitalizmu. Nie może on stworzyć żadnych dobrych dzieł. Historia kapitalizmu liczy sobie kilka wieków, lecz wydał on tylko żałosną liczbę „dzieł klasycznych”. Stworzył pewne dzieła oparte na klasyce, jednak są one stereotypowe i nie mają dużej siły przyciągającej dla ludu, a ponadto są całkowicie na wymarciu. Z drugiej strony istnieją pewne twory, które dosłownie zalewają rynek, takie jak rock-and-roll, jazz, strip-tease, impresjonizm, symbolizm, abstrakcjonizm, fowizm, modernizm – nie widać ich końca – a wszystkie ona mają na celu zatruwanie i paraliżowanie umysłów ludzkich. Słowem są to twory dekadenckie i demoralizujące, zatruwające i paraliżujące ludzkie umysły.
Chciałabym teraz postawić pytanie: Czy konieczne jest prowadzenie rewolucji i dokonanie zmian, jeżeli stara literatura i sztuka jest obca ekonomicznej bazie socjalistycznej, a klasyczne formy artystyczne nie odpowiadają całkowicie ideologii socjalistycznej? [rozlegają się okrzyki – tak! tak! tak!] Jestem pewna, że większość zebranych tu towarzyszy i przyjaciół zgodzi się ze mną, że to jest konieczne, lecz trzeba przyznać, że pociąga to za sobą ostrą walkę klasową oraz stawia przed nami bardzo uciążliwe i trudne zadania. Przez długi czas antypartyjne i antysocjalistyczne kierownictwo dawnego Wydziału Propagandy KC KPCh i dawnego Ministerstwa Kultury wymyślało tysiące „powodów”, aby się przeciwstawić tej rewolucji i sabotować reformy. Spowodowało to, że strach przed trudnościami był większy niż to się zdarza normalnie. Istniała także grupa ludzi kierująca się fałszywymi motywami, która usiłowała podminować rewolucję i opierać się nadchodzącym zmianom. Zreformowanie pekińskiej opery, baletu i muzyki symfonicznej zostało dokonane dopiero po przełamaniu tych trudności i przeszkód. […]
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna przeprowadzana w Chinach na skalę ogólnokrajową rozwija się, poczynając od miesiąca maja, i ogarnia niemal wszystkie dziedziny ideologii. Co do wysłania grup roboczych rewolucji kulturalnej do różnych organizacji trzeba podkreślić, ze ta forma organizacji, czyli wysyłanie grup roboczych, była błędem wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej. To zaś, czego te grupy dokonały w toku swojej pracy, było błędne w jeszcze większym stopniu! Zamiast skierować ostrze swej walki przeciwko garstce ludzi w partii stojących u władzy, którzy obrali drogę kapitalistyczną, oraz przeciwko reakcyjnym „autorytetom” akademickim, skierowano ostrze walki przeciwko rewolucyjnym studentom.
Problem, przeciwko komu skierować ostrze walki, jest kluczowym problemem – decydującym o tym, co jest słuszne, a co błędne, jest jedną z zasad marksizmu-leninizmu i myśli Mao Tse-tunga! Już w czerwcu tego roku (1966) przewodniczący Mao uważał, że nie należy się śpieszyć z wysyłaniem grup roboczych, jednakże kilku towarzyszy wysłało je bez aprobaty przewodniczącego Mao. Należy tutaj podkreślić, że chodzi nie o formę organizacji grup roboczych, lecz o zasady i politykę, które one stosowały. Do pewnych jednostek nie wysłano grup roboczych i za pracę w nich odpowiedzialne były osoby stale kierujące nimi, niemniej popełniono tam też błędy. Z drugiej strony pewne grupy robocze kierowały się słusznymi zasadami i polityką i nie popełniły błędów. Zrozumienie tego jest pomocne w uchwyceniu sedna problemu. […]
W dniu 18 sierpnia przewodniczący Mao spotkał się z milionem młodych rewolucyjnych buntowników, widzieliśmy, jak ogromny szacunek miał on dla inicjatywy mas, jak ufał im i jak troszczył się o nie! Doszłam wówczas do wniosku, że muszę się jeszcze dużo uczyć. Później młodzi czerwonogwardziści poszli między społeczeństwo i poczęli żywiołowo niszczyć stare idee, starą kulturę, stare zwyczaje i stare nawyki. My, towarzysze z Komisji KC ds. Rewolucji Kulturalnej radowaliśmy się z tego. Ale kilka dni później wyłonił się nowy problem. Zaczęliśmy natychmiast uważnie śledzić fakty i badać sytuację, dzięki czemu mogliśmy trzymać rękę na pulsie stale rozwijającej się sytuacji rewolucyjnej. To właśnie określiłam jako dążenie do ścisłego przestrzegania myśli Mao Tse-tunga z jednej strony oraz dążenie do wykazania postawy pełnej odwagi i śmiałości rewolucyjnego buntu młodych rewolucjonistów – z drugiej.
Należy tworzyć opery na współczesne tematy rewolucyjne
Co do przeprowadzenia wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej w zespole opery pekińskiej nr 1 – zespół ten był pierwszą jednostką Pekinu, która przedsięwzięła chwalebne zadanie zreformowania opery pekińskiej. [Zwracając się bezpośrednio do członków zespołu Jiang Qing stwierdziła:] Kierując się w ciągu kilku lat myślą Mao Tse-tunga, osiągnęliście rzeczywiście dobre wyniki w pracy nad stworzeniem opery na współczesne tematy rewolucyjne, dając w ten sposób przykład całemu narodowi, jak reformować operę pekińską.
Ażeby umożliwić pokazanie sztuk na współczesne tematy rewolucyjne w czasie obchodów święta narodowego, przeprowadziliśmy wiele dyskusji. Popieramy wasze przedstawienia i zwalczamy błędne poglądy, które usiłowały negować wasze osiągnięcia w tej rewolucji. Aby umożliwić pokazanie przez was „Sza Cia Pang” (opera pekińska na współczesny temat rewolucyjny) i wystawić na scenie opery pekińskiej „Czerwoną latarnię”, „Zdobycie bandyckiej fortecy”, „Port morski” oraz „Najazd na pułk białego tygrysa”, balety „Czerwony oddział kobiet” i „Dziewczyna o białych włosach” oraz utwór symfoniczny „Sza Cia Pang” i inne, przeprowadziliśmy pracę uświadamiającą w różnych środowiskach.
Wyjaśniliśmy, że te twórcze dzieła oznaczają wielki tryumf wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej i myśli Mao Tse-tunga na temat literatury i sztuki w służbie robotników, chłopów i żołnierzy. Jak dowiodły fakty, szerokie masy uznały nasze osiągnięcia. Rewolucyjni marksiści-leniniści i rewolucyjne narody całego świata mają duże dla tych osiągnięć uznanie. Przewodniczący Mao i jego najbliższy towarzysz broni, towarzysz Lin Biao oraz towarzysze Zhou Enlai, Chen Boda, Wang Cheng i wielu innych zaakceptowali nasze osiągnięcia, udzielili nam dużego poparcia i zachęty. […]
Walka rewolucyjna w operze pekińskiej trwa
Wielka proletariacka rewolucja w zespole opery pekińskiej nr 1 charakteryzowała się niezwykle ostrą i złożoną walką klasową, walką o władzę pomiędzy proletariatem a burżuazją. Wy nie zdemaskowaliście jeszcze ni nie skrytykowaliśmy kontrrewolucyjnej linii rewizjonistyczne byłego Miejskiego Komitetu Partii w Pekinie w sposób gruntowny i stanowczy. Należy z całą powagą podkreślić, że pewni odpowiedzialni członkowie zespołu opery pekińskiej nr 1 nie przeprowadzili dotychczas wyraźnej linii pomiędzy sobą a byłym Komitetem Miejskim Partii w Pekinie. Nie zdemaskowali zbrodni tego Komitetu w sposób gruntowny ani nie dokonali poważnej krytyki swoich własnych błędów. Realizowali kontrrewolucyjną, rewizjonistyczną linię byłego Miejskiego Komitetu Partii w Pekinie. Uciekając się do podwójnej gry, raz do metod łagodnych, raz – ostrych, przeciwstawiali się dyrektywom przewodniczącego Mao oraz stosując dwulicową taktykę, w różny sposób hamowali i sabotowali reformy w operze pekińskiej. W swoich atakach skierowanych zarówno na was, jak i na nas stosują wiele nikczemnych trików.
Należy zdemaskować i wykorzenić haniebne zbrodnie byłego Miejskiego Komitetu Partii w Pekinie, dawnego wydziału propagandy KC KPCh i dawnego Ministerstwa Kultury, uknute przeciwko partii i narodowi. Należy również zdemaskować i skrytykować do końca reakcyjną linię burżuazyjną w łonie partii, która przeciwstawia się rewolucyjnej linii proletariackiej Komitetu Centralnego Partii kierowanego przez przewodniczącego Mao.
Pewni odpowiedzialni członkowie zespołu nr 1 opery pekińskiej muszą przyznać się do tego, co uczynili, oraz ujawnić, co uczynili inni. Jest to jedyna droga, nie ma innego wyboru. Jeżeli rzeczywiście dokonają tego, to po przeprowadzeniu wyczerpującej krytyki ze strony mas, jeżeli „okażą rzeczywistą skruchę i wejdą na nową drogę” – będą mogli jeszcze uczestniczyć w rewolucji. Jeśli rzeczywiście podejmą naprawę swoich błędów i zaczną wszystko od nowa, jeżeli powrócą na słuszną drogę partii, będą mogli się jeszcze stać je pełnowartościowymi członkami. […]
Ponieważ kontrrewolucyjna, rewizjonistyczna linia byłego Miejskiego Komitetu Partii w Pekinie, dawnego Wydziału Propagandy KC KPCh i dawnego Ministerstwa Kultury nie została jeszcze gruntownie skrytykowana i odrzucona i ponieważ wpływ tej kontrrewolucyjnej, rewizjonistycznej linii na wasz zespół nie został jeszcze całkowicie usunięty, pogłębienie wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej w waszym zespole jest niemożliwe. Poza tym istnieje jeszcze możliwość, że wasz zespół może zejść ze słusznej drogi i pewni ludzie o złych zamiarach mogą przechwycić w nim władzę. Miałoby to bardzo szkodliwy wpływ na przyszły rozwój waszego zespołu.
Nie oznacza to, że cały wasz aktyw, wszyscy członkowie partii i Komunistycznego Związku Młodzieży popełnili błędy lub że cały aktyw popełnił ten sam rodzaj błędów. Trzeba je traktować różnie, argumentując przy pomocy faktów i odwołując się do rozsądku. Należy również „wyciągać z przeszłości naukę, aby być bardziej ostrożnym w przyszłości” i „leczyć chorobę, aby uratować chorego”. Powinno się im pozwolić na naprawienie błędów i na poświęcenie się rewolucji. […]
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna powinna być przeprowadzona nie przy użyciu przemocy ani siły. Nie wolno uderzać w ludzi. Walka przy użyciu przemocy lub siły może być tylko odczuta powierzchownie, podczas gdy walka za pomocą przekonywania przepaja dusze.
Proponuję, abyście zdecydowanie przestrzegali generalnego kierunku walki, słusznych zasad i polityki sformułowanej przez Komitet Centralny naszej partii i przewodniczącego Mao, przeciwstawiając się garstce ludzi stojących u władzy, którzy kroczą drogą kapitalistyczną, żebyście w toku walki stale rozszerzali i umacniali szeregi lewicy i jednoczyli się z przeważającą większością, łącznie z tymi, którzy zbłądzili i, żebyście pomogli im wrócić na słuszna drogę.
- Mówiąc następnie o problemie „mniejszości” i „większości” towarzyszka Jiang Qing powiedziała, że nie można mówić o „mniejszości” lub „większości”, odrzucając klasowy punkt widzenia. Należy koniecznie wiedzieć, kto pojął prawdy marksizmu-leninizmu, myśli Mao Tse-tunga, kto rzeczywiście stoi na pozycji rewolucyjnego proletariatu, kto naprawdę realizuje słuszną linię przewodniczącego Mao. Odnośnie do każdej odmiennej organizacji należy stosować różne i konkretne metody analizy.
Mam nadzieję, że wszyscy towarzysze z waszego zespołu wzniosą jeszcze wyżej wielki czerwony sztandar myśli Mao Tse-tunga, będą stawiać na pierwszym miejscu politykę proletariatu, zdecydowanie realizować rewolucyjną linię proletariacką reprezentowaną przez przewodniczącego Mao oraz gruntownie krytykować i odrzucać reakcyjną linię burżuazyjną.
Mam nadzieję, że będą się jednoczyć w oparciu o zasady marksizmu-leninizmu, myśli Mao Tse-tunga i wykonają do końca trzy zadania: po pierwsze będą walczyć z i obalać tych ludzi stojących u władzy, którzy kroczą drogą kapitalistyczną; po drugie – będą krytykować i odrzucać reakcyjno-burżuazyjne „autorytety” akademickie, ideologię burżuazji i innych klas wyzyskiwaczy; i po trzecie – będą reformować oświatę, literaturę i sztukę oraz inne składniki nadbudowy obce bazie gospodarki socjalistycznej. Wierzę , iż zespół opery pekińskiej nr 1 stanie się przykładem prawdziwie proletariackie i bojowego zespołu.
Przemówienie tow. Zhou Enlai’a
- Towarzysz Zhou Enlai wygłosił swe przemówienie wśród burzy oklasków. Przede wszystkim wyraził aprobatę dla przemówienia towarzyszki Jiang Qing, złożył gorące życzenia czterem literackim i artystycznym zespołom – m.in. zespołowi opery pekińskiej nr 1 ze stolicy – w związku z wcieleniem go do Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. „Mam nadzieję” – oświadczył – „że w przyszłości nowe jeszcze jednostki literackie i artystyczne powiększą szeregi Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.”
Rewolucja kulturalna przeobraziła społeczeństwo wg proletariackiej koncepcji świata
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna, rozwijająca się obecnie w Chinach, jest bardzo szerokim, bardzo głębokim i na wysokim poziomie rewolucyjnym ruchem proletariackim. Rewolucja ta nabiera bardzo dużego znaczenia. Zmobilizowała setki milionów ludzi i porusza w każdym człowieku to, co w nim jest najgłębiej ukryte. Wstrząsnęła całym światem i całym społeczeństwem, jak również wszystkimi środowiskami literackimi i artystycznymi. Kierowana myślą Mao Tse-tunga przeobraziła społeczeństwo według proletariackiej koncepcji świata. Ta wielka rewolucja ma na celu umocnienie dyktatury proletariatu, wyrwanie korzeni rewizjonizmu, zapobieżenie restauracji kapitalizmu oraz zagwarantowanie, że kraj nasz nigdy nie zmieni swojej barwy. Rewolucja ta pobudza intensywnie rozwój sił produkcyjnych społeczeństwa, wpływa i poważnie popiera rewolucyjny ruch całego świata.
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna jest nowym etapem rewolucji socjalistycznej. Po ukazaniu się proletariatu na arenie dziejowej zaczęła się umacniać nowa literatura i sztuka mas ludowych, będąca przeciwstawieniem starej literatury i sztuki klas wyzyskujących. W dobie rewolucji nowodemokratycznej przewodniczący Mao wysunął historyczne zadanie rewolucji kulturalnej i w pracach „O nowej demokracji” i swych „Przemówieniach na naradzie w Jenanie poświęconej zagadnieniom literatury i sztuki” uwypuklił główne zasady proletariackiej rewolucji kulturalnej. W okresie rewolucji socjalistycznej kierował szeregiem poważnych ruchów krytyki skierowanych przeciwko akademickim ideom burżuazyjnym. Po zasadniczym zakończeniu rewolucji socjalistycznej na froncie gospodarczym rozwijała się ona dalej na froncie politycznym i ideologicznym. Przewodniczący Mao opublikował dwie świetne prace pt. „O właściwym traktowaniu sprzeczności w łonie ludu” oraz „Wystąpienie na krajowej konferencji Komunistycznej Partii Chin w sprawie pracy propagandowej” – i postawił wielkie historyczne zadanie mające na celu zlikwidowanie idei burżuazyjnych i zwiększenie promieniowania idei proletariackich w dziedzinie ideologicznej. W obecnym stadium swego rozwoju rewolucja ta stała się masowym ruchem wielkiej i burzliwej proletariackiej rewolucji kulturalnej, w czasie której całe społeczeństwo zostało zmobilizowane, i w której biorą udział w sposób świadomy setki milionów ludzi.
Nasza rewolucja literacka i artystyczna odnosi wielkie sukcesy. Dzięki zreformowaniu ostatnio opery pekińskiej, baletu, muzyki i rzeźby zanotowano osiągnięcia, które stanowią przełom we wszystkich tych rodzajach sztuki. Był to wielki skok naprzód w zrewolucjonizowaniu pracy literackiej i artystycznej. Sukcesy te zostały osiągnięte dzięki wytycznym przewodniczącego Mao, a mianowicie, że literatura i sztuka służą robotnikom, chłopom i żołnierzom. Przyczyniło się też do tego zastosowanie sformułowanej przez niego polityki: „Niech teraźniejszość góruje nad przeszłością, niech przeszłość służy teraźniejszości i niech elementy obce służą elementom narodowym.” Osiągnięcia te zrealizowano w toku ostrej walki klasowej, usuwając liczne przeszkody stawiane przez kontrrewolucyjną linię rewizjonistyczną dawnego Wydziału Propagandy Komitetu Centralnego KPCh, dawnego Ministerstwa Kultury i dawnego Komitetu Miejskiego Partii w Pekinie. Poziom literatury i sztuki podniósł się dzięki upowszechnieniu kultury. Pod wpływem i impulsem tych przykładów stworzono szereg nowych, rewolucyjnych dzieł literackich i artystycznych, a masy robotników, chłopów i żołnierzy weszły na scenę. Nie ulega żadnej wątpliwości, że ten rewolucyjny ruch będzie się nadal pogłębiał w dziedzinie literatury i sztuki i wywrze głęboki wpływ na naszą przyszłość.
Wspomniane wyżej sukcesy rewolucji w dziedzinie literatury i sztuki łączą się nierozerwalnie z kierowniczą pracą towarzyszki Jiang Qing, z poparciem i współpracą rewolucyjnej lewicy literackich i artystycznych środowisk; są rezultatem zdecydowanej walki z czarną linią rewizjonistyczną, która wywierała wpływ w środowisku literackim i artystycznym od lat trzydziestych do sześćdziesiątych. Towarzyszka Jiang Qing osobiście brała udział w prowadzeniu walki i w pracy artystycznej.
Przyjaciele na całym świecie wysoko szacują osiągnięcia rewolucji kulturalnej
Nie tylko szerokie rzesze robotników, chłopów i żołnierzy, ale także rewolucyjne masy w całym kraju zbierają z entuzjazmem owoce naszej rewolucji literackiej i artystycznej. Towarzysze i rewolucyjni przyjaciele na całym świecie wysoko szacują i chwalą te osiągnięcia. […]
Dzięki opiniom wielu towarzyszy i przyjaciół za granicą możemy się przekonać, jak wysoko oceniają rewolucyjne narody całego świata realizację naszej reformy literatury i sztuki! Jest to wielkie zwycięstwo myśli Mao Tse-tunga! Kierunek literatury i sztuki, nakreślony przez przewodniczącego Mao, jest właśnie kierunkiem rewolucyjnej literatury i sztuki całego świata. Droga, którą my właśnie obecnie torujemy, jest drogą, którą pójdzie literatura i sztuka proletariacka całego świata! Powinniśmy z pełnym zaufaniem kroczyć naprzód po tej słusznej drodze.
Nasze zespoły literackie i artystyczne należą do naczelnych jednostek wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej. Środowiska literackie i artystyczne były w przeszłości, przez długie lata, opanowane przez nieznaczną garstkę rewizjonistycznych kontrrewolucjonistów i służyły im za poważną bazę do zwalczania literackiej i artystycznej myśli oraz rewolucyjnej linii przewodniczącego Mao, do sączenia rewizjonistycznej trucizny i przygotowania opinii do restauracji kapitalizmu. W czasie wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej powinniśmy zdecydowanie i całkowicie demaskować tę zbieraninę burżuazyjnych prawicowców, którzy przeniknęli do środowisk literackich i artystycznych w celu przeciwstawienia się partii, socjalizmowi i myśli Mao Tse-tunga. Powinniśmy ich obalić, zmiażdżyć i zdyskredytować na zawsze.
W toku wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej należy kompletnie zreorganizować naszą literacką i artystyczną armię, pomnożyć ją i ulepszyć. W płomiennej walce rewolucyjnej należy doprowadzić do zrewolucjonizowania ideologicznego pracowników literatury i sztuki, do usunięcia zgubnego wpływu rewizjonistycznej linii literackiej i artystycznej, należy zdecydowanie zastosować linię przewodniczącego Mao, włączyć się rzeczywiście w szeregi robotników, chłopów i żołnierzy, aby nasza wielka literacka i artystyczna armia stała się rewolucyjną armią idącą po drodze proletariackiej. Wszyscy towarzysze pracujący w tych dwu dziedzinach powinni się starać studiować i stosować w walce w sposób twórczy dzieła przewodniczącego Mao, zmienić świadomie swoją własną koncepcję świata i zahartować się w płomiennej walce klasowej. Zamiast być „niezdecydowanymi rewolucjonistami” powinni starać się zostać rzeczywistymi bojownikami proletariackiej literatury i sztuki, których słowa przekształcają się w czyny.
Wielka proletariacka rewolucja kulturalna, realizowana w środowiskach literackich i artystycznych, powinna liczyć na wysiłki głównie przedstawicieli tych środowisk. Powinniśmy zdecydowanie stosować słuszną linię przewodniczącego Mao, krytykować i radykalnie potępiać reakcyjną linię burżuazyjną, pogłębić, poprowadzić do końca i bez zastrzeżeń walkę, krytykę i przeobrażenie na froncie tych dwu dziedzin. […]
Możemy bez wątpienia zastąpić wszystkie dekadenckie literatury i sztuki klas wyzyskujących nową literaturą i nową sztuką proletariacką! Dzięki myśli Mao Tse-tunga możemy bez żadnej wątpliwości stworzyć najwspanialszą w historii ludzkości literaturę i sztukę.
Przemówienie tow. Sie Tang-czunga
- Towarzysz Sie Tang-czung, kierownik sekcji kulturalnej Głównego Wydziału Politycznego Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, oznajmił, że zgodnie z dyrektywą Komisji Wojskowej przy Komitecie Centralnym Partii i decyzją Komisji ds. Rewolucji Kulturalnej przy Komitecie Centralnym Partii zespół opery pekińskiej nr 1 w Pekinie (wraz z oddziałem Czerwonej Gwardii Pekińskiej Szkoły Dramatycznej, który brał udział w występach dla uczczenia święta narodowego), Centralne Towarzystwo Filharmoniczne, balet i orkiestra Centralnego Zespołu Pieśni i Tańca zostały wcielone w szeregi Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej jako część składowa armii z zadaniem prowadzenia działalności politycznej, literackiej i artystycznej. W imieniu Głównego Wydziału Politycznego Armii Ludowo-Wyzwoleńczej mówca powitał gorąco wszystkich towarzyszy z tych jednostek, wszystkich dowódców i żołnierzy oraz wszystkich pracowników do spraw literatury i sztuki w armii.
Jiang Qing jako doradca ds. kultury przy armii przyczyni się do zrewolucjonizowania pracy kulturalnej w wojsku
- Towarzysz Sie Tang-czung oznajmił również, że Komisja Wojskowa przy Komitecie Centralnym Partii mianowała towarzyszkę Jiang Qing doradcą ds. kultury Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Powiedział, że ta decyzja odzwierciedla wielkie zainteresowanie działalnością kulturalną w armii ze strony wi...
mqpz