Judith McNaught - Whitney, moja miłość.pdf - McNaught Judith - akacja08

1816

Rozdziaþ 1

Gdy elegancki powz zakoþysaþ siħ i przechyliþ na koleinach wiejskiej drogi,

lady Annħ Gilbert oparþa policzek na ramieniu mħŇa i westchnħþa ciħŇko.

− Minie jeszcze godzina, nim dojedziemy, a juŇ drħczy mnie ciekawoĻę. WciĢŇ

siħ zastanawiam, jak teŇ Whitney teraz wyglĢda, gdy przestaje byę juŇ

dzieckiem... - Po tych sþowach lady Annħ zapadþa w milczenie i nieobecnym

wzrokiem spoglĢdaþa przez okno na sielski angielski krajobraz, prbujĢc

wyobrazię sobie siostrzenicħ, ktrej nie widziaþa prawie jedenaĻcie lat. -

Bħdzie Ļliczna niczym jej matka, po ktrej z pewnoĻciĢ odziedziczyþa

uĻmiech oraz þagodnoĻę i sþodkie, ujmujĢce usposobienie...

Lord Edward Gilbert rzuciþ maþŇonce sceptyczne spojrzenie.

− UjmujĢce usposobienie? - powtrzyþ jak echo z rozbawieniem i

niedowierzaniem. - Nie o takich cechach pisze w swoim liĻcie jej ojciec.

Jako dyplomata zatrudniony w konsulacie brytyjskim w ParyŇu lord Gilbert

byþ mistrzem aluzji, docinkw, napomknieı, wybiegw, niedomwieı oraz

intryg, ale w Ňyciu osobistym wolaþ surowĢ prawdħ.

− Pozwl, Ňe odĻwieŇħ ci pamiħę - dodaþ, siħgajĢc do kieszeni i wyjmujĢc list

od ojca Whitney, po czym wþoŇyþ na nos okulary i nie zwaŇajĢc na grymas

Ňony, zaczĢþ czytaę: - áManiery Whitney sĢ karygodne, a jej naganne

sprawowanie zasþuguje na potħpienie. To samowolna, rozpuszczona

dziewczyna, ktra wprawia mnie w zakþopotanie, a nawet desperacjħ. W

nadziei, Ňe z wiħkszym niŇ moje powodzeniem zdoþacie okieþznaę tħ upartĢ

smarkulħ bþagam, byĻcie zabrali jĢ ze sobĢ do ParyŇa...". - Edward

zachichotaþ. - PokaŇ mi, gdzie tu jest mowa o sþodkim i ujmujĢcym

usposobieniu.

Annħ spojrzaþa na mħŇa z irytacjĢ.

− Martin Stone to zimny, bezduszny czþowiek, ktry nie doceniþby þagodnoĻci i

dobroci Whitney, nawet gdyby byþy to jej jedyne cechy. Przypomnij sobie

tylko, jak krzyknĢþ i odesþaþ Whitney do dziecinnego pokoju tuŇ po pogrzebie

mojej siostry.

Edward dostrzegþ buntowniczy ruch podbrdka Ňony i poþoŇyþ rħkħ na jej

ramieniu w geĻcie pojednania.

− Nie darzħ tego czþowieka wiħkszĢ sympatiĢ niŇ ty, ale przyznasz, Ňe nagþa

utrata mþodej Ňony i zarzuty crki, w dodatku w obecnoĻci piħędziesiħciu

osb, Ňe zamknĢþ mamħ w skrzyni, by nie mogþa uciec, mogþy go zirytowaę.

− AleŇ Whitney miaþa wtedy zaledwie piħę lat! - zaprotestowaþa gorĢco Annħ.

− Naturalnie, lecz Martin pogrĢŇony byþ w blu. Ponadto, o ile sobie

przypominam, nie z powodu tego przewinienia zostaþa odesþana do swego

pokoju. To nastĢpiþo pŅniej, gdy wszyscy zgromadzili siħ w salonie, a

Whitney tupaþa nogĢ i groziþa, Ňe poskarŇy siħ na nas Panu Bogu, jeĻli

natychmiast nie uwolnimy mamy.

− Z jakĢŇ odwagĢ i energiĢ domagaþa siħ tego, Edwardzie - zauwaŇyþa z

uĻmiechem Annħ. - Przez chwilħ myĻlaþam, Ňe maleıkie piegi spadnĢ jej z

noska. Przyznaj, Ňe byþa cudowna, i ty rwnieŇ tak pomyĻlaþeĻ.

− No cŇ, tak... - zgodziþ siħ z zakþopotaniem. - W rzeczy samej.

Gdy powz Edwarda Gilberta zbliŇaþ siħ do posiadþoĻci Martina Stone'a,

grupka mþodych ludzi zebrana na poþudniowym trawniku niecierpliwie

spoglĢdaþa ku stojĢcej w odlegþoĻci stu metrw stajni. Drobna blondynka

wygþadziþa rŇowĢ marszczonĢ spdnicħ i westchnħþa tak, by pokazaę bardzo

pociĢgajĢce doþeczki na policzkach.

− Jak sĢdzisz, co zamierza zrobię Whitney? - zapytaþa urodziwego

zþotowþosego mþodzieıca, ktry staþ obok niej.

SpoglĢdajĢc w duŇe bþħkitne oczy Elizabeth Ashton, Paul Sevarin obdarzyþ jĢ

uĻmiechem, za ktry Whitney oddaþaby wszystko, byle tylko przeznaczony byþ

dla niej.

− Postaraj siħ byę cierpliwa, Elizabeth - odrzekþ.

− Jestem przekonana, Ňe nikt z nas nie ma najmniejszego pojħcia, do czego jest

zdolna - odezwaþa siħ zgryŅliwie Margaret Merryton. - MoŇna jednak mieę

caþkowitĢ pewnoĻę, Ňe bħdzie to coĻ niedorzecznego i nagannego.

− Margaret, dzisiaj wszyscy jesteĻmy goĻęmi Whitney - upomniaþ jĢ Paul.

− Nie rozumiem, dlaczego jej bronisz - odrzekþa cierpko panna Merryton. -

Whitney wywoþuje okropny skandal, uganiajĢc siħ za tobĢ, i dobrze o tym

wiesz!

− Margaret! Powiedziaþem, Ňe doĻę juŇ tego! - przerwaþ jej ostro Paul Sevarin i

gþħboko wciĢgnĢwszy powietrze, wbiþ poirytowany wzrok w swe bþyszczĢce

buty.

− Whitney istotnie robiþa z siebie widowisko, uganiajĢc siħ za nim i niemal

wszyscy w okolicy o tym mwili. PoczĢtkowo bawiþo go, iŇ jest obiektem

omdlewajĢcych spojrzeı i peþnych uwielbienia uĻmiechw piħtnastolatki, ale

potem Whitney zaczħþa Ļcigaę go z determinacjĢ i taktycznĢ precyzjĢ

Napoleona w spdnicy. Mgþ byę niemal pewien, Ňe przejeŇdŇajĢc przez swe

ziemie, spotkajĢ na drodze. Sprawiaþo to wraŇenie, jakby miaþa pewien punkt

obserwacyjny, z ktrego Ļledziþa kaŇdy ruch Paula, i to dziecinne zauroczenie

juŇ nie wydawaþo mu siħ ani tak nieszkodliwe, ani zabawne. Trzy tygodnie

temu pojechaþa nawet za nim do miejscowej oberŇy. I wþaĻnie tam, kiedy

rozkoszujĢc siħ wyszeptanĢ ukradkiem przez crkħ oberŇysty propozycjĢ

pŅniejszego spotkania w sĢsieku, podnisþ wzrok, ujrzaþ znane jasnozielone

oczy spoglĢdajĢce naı zza okna. Paul uderzyþ kuflem piwa o stþ, wyszedþ na

podwrze, chwyciþ Whitney za þokieę i bezceremonialnie wsadziþ na konia,

zwiħŅle przypominajĢc, Ňe ojciec bħdzie jej szukaę, jeĻli sama nie zjawi siħ

przed zmierzchem w domu. Wrciþ potem do gospody i zamwiþ nastħpny

kufel, ale kiedy crka oberŇysty, nalewajĢc piwo, kuszĢco otarþa siħ biustem

o ramiħ Paula i ten oczami wyobraŅni juŇ widziaþ jej bujne nagie ciaþo przy

swoim, para zielonych oczu zaglĢdaþa przez inne okno. Paul cisnĢþ na

drewniany stþ takĢ iloĻę monet, by wystarczyþo ich na ukojenie dotkniħtej w

swych uczuciach zaskoczonej dziewczyny i wyszedþ... tylko po to, by w

drodze do domu znw natknĢę siħ na pannħ Stone.

Zaczynaþ siħ czuę jak wiħzieı pod staþym nadzorem, jego opanowanie zaĻ

zostaþo doprowadzone do kresu wytrzymaþoĻci. Teraz jednak, pomyĻlaþ z

irytacjĢ, staþ tutaj w kwietniowym sþoıcu i z jakiegoĻ niejasnego powodu

prbowaþ chronię Whitney przed surowym osĢdem towarzystwa, na jaki w peþni

sobie przecieŇ zasþuŇyþa.

− - Chyba pjdħ i zobaczħ, co jĢ zatrzymaþo - powiedziaþa Emily Williams,

Ļliczna dziewczyna, kilka lat mþodsza od pozostaþych, i poĻpiesznie ruszyþa

przez trawnik, a potem pobiegþa wzdþuŇ biaþego parkanu sĢsiadujĢcego ze

stajniĢ. Otworzywszy szeroko podwjne drzwi, zajrzaþa do obszernego

wnħtrza z rzħdami boksw po obydwu stronach. - Gdzie jest panna Whitney?

- zapytaþa stajennego, ktry czyĻciþ zgrzebþem jakiegoĻ gniadego waþacha.

− W Ļrodku, panienko.

Nawet w tym sþabym Ļwietle Emily zobaczyþa, Ňe twarz mħŇczyzny oblaþa

siħ rumieıcem. SkinĢþ ku drzwiom prowadzĢcym do pomieszczenia z paszĢ.

Emily zapukaþa lekko i weszþa do Ļrodka. Zamarþa nagle. Miaþa bowiem

przed sobĢ dþugie nogi Whitney Allison Stone, okryte brĢzowymi bryczesami,

ktre ciasno opinaþy jej wĢskie biodra, smukþĢ taliħ podkreĻlaþ dþugi pas, a nad

owymi bryczesami jaĻniaþa cienka biaþa koszulka.

− Zapewne nie wyjdziesz w takim stroju? -jħknħþa sþabo Emily, ktrej na ten

widok zabrakþo tchu.

Whitney z rozbawieniem spojrzaþa przez ramiħ na zgorszonĢ przyjaciþkħ.

Judith McNaught - Whitney, moja miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: