March Catherine - Przysięga rycerza.pdf - March Catherine - akacja08

Catherin e Marc h

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czerwiec 1277

Wiatr świstał, a deszcz bił uporczywie o zamknięte okien

nice zamku Ashton. W wielkiej sali najwyżsi rangą rycerze

pana tego domu grzali się przy ogromnym palenisku, w któ

rym mieściły się kłody wielkości człowieka. Kilku grało w

kości, inni wspominali z powagą bohaterskie czyny dokona

ne na bitewnych polach, dwu pochłonęła gra w szachy, a je

den smalił cholewki do ładnej służącej, która na razie tylko

go zwodziła.

Na piętrze trzasnęły drzwi i skrzypnęły drewniane scho

dy. Ktoś wyszedł z sypialni suzerena. Rycerze podnieśli gło

wy i zamarli w oczekiwaniu. Dostojny pan Thurstan wszedł

do wielkiej sali. Mimo skończonych czterdziestu sześciu lat,

idąc przez wielką salę, emanował niemal młodzieńczą we

rwą. Skronie mu posiwiały, w kasztanowatej brodzie pojawi

ły się srebrzyste pasma, ale posturę miał nadal imponującą,

jak przystało na jednego z najwyżej cenionych rycerzy króla

Edwarda.

- Radley!

- Tak, panie? - Giles Radley, dowodzący jego drużyną,

natychmiast zapomniał o grze w szachy i zerwał się na równe

nogi.

- Jutro rano wyruszysz z dostojną panią Beatrice do klaszto

ru w Glastonbury. Weź czterdziestu żołnierzy. Będą ci towarzy

szyć. - Zmrużył oczy i zmierzył spojrzeniem dwunastkę swych

rycerzy. - Grenville, Montgomery, Woodford, Fitzpons i Bald-

slow. Weź także młodego St Legera. Najwyższy czas, żeby ten

chłopak pokazał, co potrafi. Wracaj szybko. Z końcem tygodnia

ruszamy do Walii.

Rycerze, jeszcze przed chwilą rozleniwieni, natychmiast

się ożywili i obstąpili lorda Thurstana, jeden przez drugiego

wypytując o nowiny z walijskiego pogranicza.

- A więc Edward zdecydował, że Llewelyn ap Gruffydd

musi dostać nauczkę, aby pożałował, że odmówił mu hołdu? -

zapytał rycerz Hugh Montgomery.

- W rzeczy samej - odparł dostojny pan Thurstan

i wziął kielich wina. - Król upatrzył sobie Gwynedd i ani

namową, ani przekonywaniem nie sposób odwieść go od te

go zamiaru.

Rozmowa o pożytkach i szkodach wynikających z ujarz

mienia Walii przeciągnęła się długo w noc. Ci, którzy mieli

rankiem wyruszyć, pokładli się na siennikach ułożonych

obok rozgrzanego paleniska. Dostojnemu panu Thurstanowi

towarzystwa dotrzymywał jedynie jego rówieśnik Cedrik

Baldslow. Ten krzepki mężczyzna miał twarz ogorzałą od

słońca i tak mocno spaloną jego promieniami, że przypomi

nała skórę używaną do wyrobu siodeł. Siwiejącą czuprynę

strzygł na jeża. Zaciśnięte usta i zmrużone oczy świadczyły,

że to człek zawzięty. W polu bił się dzielnie, więc dostojny

pan Thurstan cenił jego waleczność i nic poza tym.

- Panie mój - zaczął Cedrik przyciszonym głosem. - Co się

tyczy dostojnej pani Beatrice. - Zawahał się, a zakłopotany

Thurstan odwrócił wzrok, bo domyślał się, co usłyszy. - Po

stanowiła nieodwołalnie złożyć święte śluby?

- Owszem. Tak zdecydowała. Będzie zakonnicą i niko

mu nie uda się odwieść jej od tego zamiaru.

Cedrik natarczywie, jakby w desperacji, chwycił za rękaw

swego pana i nalegał błagalnym tonem:

- Na miłość boską, panie! Nie możecie dać na to zgody!

Przekonaj ją, panie mój, żeby za mnie wyszła. Będę dla niej

dobrym mężem.

Thurstan prychnął gniewnie, upił łyk winą, a potem

mocno walnął pucharem w stół na znak, że nie życzy so

bie dłużej o tym rozmawiać. Ani myślał uświadamiać Cedri-

kowi, że nie ufa jego zapewnieniom. Wzdragał się oddać

mu rękę swej jedynej córki, która odnosi się nieufnie i wro

go nie tylko do samego Cedrika, lecz także do innych męż

czyzn.

- Dziewczyna ma dwadzieścia dziewięć lat - odparł

szorstko Thurstan. - Sama o sobie decyduje. A teraz pora

spać. Dobrej nocy, Cedriku. Wierzę, że bezpiecznie dowie

ziesz Beatrice do opactwa Glastonbury i przekażesz pod

opiekę tamtejszej ksieni.

Beatrice klęczała na podłodze w swojej komnacie. Staran

nie układała ubrania w kufrze z dębowych desek spiętych że

laznymi taśmami. Między strojami chowała rzeczy osobiste:

Biblię, szczotkę do włosów, szkatułkę z przyborami do szy

cia, broszę, mydło, buty, pergamin, pióra i kałamarz z inkau

stem.

Ciche pukanie do drzwi sprawiło, że oderwała się od tego

zajęcia, podniosła głowę i popatrzyła na wchodzącego ojca.

Skrzyżował ramiona na szerokiej piersi, rozejrzał się po ogo

łoconej komnacie i popatrzył na wypełniony po brzegi kufer.

- Postanowione - rzucił nagle. - Jutro rano Radley od

wiezie cię do Glastonbury.

- Dziękuję, ojcze. - Beatrice pochyliła głowę i splotła

dłonie, szukając odpowiednich słów.

- Podejdź tu, dziewczyno. - Otworzył ramiona, a córka

natychmiast się w nie rzuciła. Głowę położyła na potężnym

ramieniu, a małe dłonie zacisnęła na ojcowskiej tunice. Thur-

stan głaskał ją po włosach, podziwiając ich miodowy kolor,

całkiem jak u matki. - Nie zamierzam odwodzić cię więcej

od twego postanowienia. Smuci mnie tylko, że nie dane ci

będzie zaznać radości małżeństwa i macierzyństwa. - Przy

krył ręką jej dłoń, czując, że chce zaprotestować. - Ruszam

do Walii z twoimi braćmi i królewskimi wojskami, a zatem

dobrze się stało, że jedziesz do sióstr. Bóg raczy wiedzieć,

kiedy wrócimy. Nie miałbym chwili spokoju, gdybyś została

sama w Ashton.

- Ojcze, na pewno przybędziesz tu wkrótce zdrów i cały!

Będę się codziennie modlić za ciebie, za Hala, Osmonda

i wszystkich rycerzy wyruszających z wami do Walii.

Z uśmiechem pogłaskał złocistą główkę przytuloną do je

go ramienia, a drugą ręką poklepał córkę po plecach.

- Poczciwie z ciebie stworzenie, Beatrice. Jesteś taka sa

ma jak twoja matka, niech odpoczywa w pokoju - rzekł, od

sunął się i wyszedł, żeby dokończyła pakowanie.

Zajęta własnymi myślami Beatrice nie mogła się skupić

na układaniu rzeczy. Trudno zaprzeczyć, że niechętnie opu

szczała rodzinny dom, ale od śmierci matki, zmarłej przed

dwoma miesiącami, nie mogła niczym wypełnić pustki, która

March Catherine - Przysięga rycerza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: