„Opieka nad dzieckiem hospitalizowanym” PIELĘGNIARSTWO GERIATRYCZNE
Pediatria to specyficzna dyscyplina medycyny, której celem jest ochrona zdrowia dziecka.
Cel ten jest osiągany przez promocję zdrowia i profilaktykę, rozpoznawanie i leczenie chorób.
Przedmiotem naszych rozważań jest chore dziecko wymagające leczenia szpitalnego. Pobyt w szpitalu wywołuje zawsze u dzieci niepokój i lęk przed nieznanym lub lęk przed powtórzeniem się wcześniejszych doświadczeń, przed zabiegiem, przed bólem, przed oddzieleniem od najbliższych osób.
Zaspokojenie wszystkich potrzeb bio-psycho-społecznych chorego dziecka i pomoc w rozwiązywaniu jego problemów to wyzwanie dla współczesnego pielęgniarstwa pediatrycznego. W praktyce oznacza to nie tylko sprawowanie opieki w ramach zleceń lekarskich i wykonywanie czynności pielęgnacyjnych, lecz również podjęcie działań profilaktycznych, edukację zdrowotną rodziców i dziecka oraz skierowanie uwagi na uczucia i myśli dziecka oraz jego wewnętrzny świat.
Celem działań pielęgniarstwa pediatrycznego jest m.in. zapewnienie dziecku hospitalizowanemu najwyższej jakości opieki pielęgniarskiej.
Aby ten cel osiągnąć należy spełnić następujące warunki
• Hospitalizacja dziecka ma miejsce tylko w oddziałach pediatrycznych. Szpital/oddział spełnia warunki niezbędne do leczenia i rozwoju dziecka.
• Personel pielęgniarski we wszelkich działaniach stosuje się do Kodeksu etyki zawodowej pielęgniarki i położnej oraz Karty praw pacjenta.
KONWENCJA O PRAWACH DZIECKA
• przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.
• zmiany: 1999-09-02; Dz.U.2000.2.11
• Karta została opracowana przez Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Opieki nad Dziećmi w Szpitalu w Wielkiej Brytanii (National Association for the Welfare of Children in hospital - NAWCH) i zaaprobowana przez 13 krajów na I Europejskiej Konferencji Stowarzyszeń na rzecz Dzieci w Szpitalu w 1988 r.
• . Oczekuje na ratyfikację przez Polskę.
Pielęgniarki pediatryczne respektują Europejską Kartę Praw Dziecka do możliwie najlepszej opieki medycznej jest podstawowym prawem zwłaszcza w odniesieniu do dzieci.
• Dzieci powinny przebywać w szpitalu tylko wtedy, gdy leczenie, którego wymagają, nie może być prowadzone w domu, ambulatoryjnie lub w oddziale dziennym.
• Dzieci przebywające w szpitalu powinny mieć prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nimi rodzice lub stali opiekunowie.
• Wszystkim rodzicom należy tworzyć możliwość pozostawania w szpitalu razem z dzieckiem, trzeba ich do tego zachęcać i pomagać. Pobyt rodziców w szpitalu nie powinien narażać ich na dodatkowe koszty lub utratę dochodów. Rodzice, by mogli uczestniczyć w opiece nad dzieckiem, powinni być stale informowani o sposobie postępowania w oddziale i zachęcani do aktywnej współ-pracy.
• Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji w sposób odpowiedni do ich wieku i możliwości pojmowania. Należy starać się o zapobieganie i łagodzenie stresów fizycznych i emocjonalnych u dzieci w związku z ich pobytem w szpitalu.
• Dzieci i rodzice mają prawo świadomie uczestniczyć we wszelkich decyzjach dotyczących opieki nad ich zdrowiem. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi zabiegami leczniczymi i badaniami.
• Dzieci powinny przebywać w szpitalu z dziećmi o podobnych potrzebach rozwojowych. Nie należy umieszczać dzieci w oddziałach dla dorosłych. Nie powinno być żadnych ograniczeń wiekowych dla osób odwiedzających dzieci przebywające w szpitalu.
• Dzieci powinny mieć pełną możliwość zabawy, odpoczynku i nauki dostosowanej do swego wieku i stanu zdrowia. Powinny przebywać w otoczeniu zaprojektowanym, urządzonym i wyposażonym z myślą o ich potrzebach oraz personelem potrafiącym zaspokajać ich potrzeby.
• Dziećmi powinien opiekować się personel, którego przygotowanie i umiejętności zapewniają zaspokajanie potrzeb fizycznych, emocjonalnych i rozwojowych dzieci i ich rodzin.
• Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia.
• Dzieci powinny być traktowane z taktem i zrozumieniem, a ich prawo do intymności powinno być zawsze szanowane.
OPIEKA NAD DZIECKIEM HOSPITALIZOWANYM
Każda choroba ma swoją specyfikę, różny przebieg i skutki oraz rokowanie, ale zawsze stanowi trudne przeżycie emocjonalne zarówno dla dziecka, jak i jego rodziców.
Przeżycia dziecka w szpitalu
• Hospitalizacja oznacza dla dziecka całkowite lub częściowe oddzielenie od matki i bliskich osób. Przeżycia dzieci i sposoby ich reagowania na pobyt w szpitalu są różne, ale ściśle związane z poziomem rozwoju psychospołecznego i wiekiem dziecka.
Od urodzenia do 1 roku życia
• Niemowlęta poniżej 3. miesiąca życia dobrze znoszą krótkotrwałą hospitalizacje jeśli towarzyszy im opiekun zaspokajający ich fizyczne potrzeby.
• Pomiędzy 4. i 6. miesiącem niemowlęta zaczynają rozpoznawać matkę i ojca , nabywają zdolności autoidentyfikacji ("strach przed obcymi"), z tego powodu niemowlęta w tym wieku mogą odczuwać strach przed rozstaniem podczas hospitalizacji
Postępowanie pielęgniarskie
1. Podejmij podstawowe działania.
• Spędź trochę czasu w obrębie pola widzenia dziecka w obecności jego rodziców, aby dziecko mogło rozpoznać cię jako bezpieczną osobę.
• Pozwól rodzicom udzielać dziecku pomocy na tyle, na ile to możliwe.
• Zapoznaj się z rozkładem dnia niemowlęcia tak dokładnie jak to możliwe.
• Prowadź zabiegi stymulacji czuciowo-ruchowej.
2. Zapewnij komfort fizyczny i poczucie bezpieczeństwa.
• Utrzymuj dziecko w cieple i suchości.
• Zaspokajaj głód.
• Staraj się naśladować domowy rozkład dnia tak dokładnie jak to tylko możliwe.
• Zachęcaj do karmienia piersią, jeśli to tylko możliwe.
• Stosuj ten sam rodzaj i ilość pokarmu, który niemowlę dostawało w domu.
• Pozwól rodzicom karmić niemowlę, jeśli to tylko możliwe i pokaż prawidłowe pozycje karmienia, jeśli to konieczne.
• Rozplanuj zabiegi lecznicze tak, aby nie kolidowały z karmieniem.
• Zapewnij bezpieczeństwo
• Ścianki łóżeczka zawsze niech będą uniesione do góry.
• Używaj jedynie bezpiecznych zabawek do łóżeczka, ochronnych poduszek na ścianki łóżeczka i miejsca do zabawy.
• Rozwijaj funkcje poznawcze dziecka.
– Wprowadzaj różnorodne, stymulujące zabawki (np. samochody, pozytywki, zabawki edukacyjne i grzechotki).
– Wspomagaj rozwój mowy (np. wydawaj różne dźwięki i mów do niemowlęcia).
– Zapewnij stymulację rozwoju poprzez wprowadzanie różnego rodzaju doświadczeń czuciowo-ruchowych (np. powtarzanie czynności, różnorodność zabawek i materiałów).
4. Zapewnij prawidłowy rozwój psychospołeczny i emocjonalny.
• Utrzymuj dobre stosunki z rodzicami dzieci wszystkich grup wiekowych, zachęcając ich do opieki nad dzieckiem, przytulania, zabawy i przebywania z dzieckiem w szpitalu podczas hospitalizacji.
• Zapewnij stałą pomoc.
• Zapewnij poczucie bezpieczeństwa (np. bądź miła, przytulaj dziecko, rozmawiaj i odpowiadaj na pytania).
Po 1 roku życia do 3 lat
1. Pierwotnym mechanizmem obronnym małego dziecka na sytuacje stresowe, takie jak hospitalizacja jest regresja (wycofanie).
2. Dziecko może czuć także, że traci kontrolę, ze względu na ograniczenia fizyczne, brak codziennej rutyny i zwyczajów (rytuałów), zależność i strach przed zranieniem lub bólem.
3.Większość małych dzieci zostaje odseparowanych (przynajmniej czasowo) od rodziców, co dzieci interpretują jako porzucenie (wiek 18 miesięcy to szczyt strachu przed rozstaniem). Hospitalizacja może prowokować strach przed rozstaniem, który przebiega w trzech fazach:
a. Protest. Dziecko płacze za rodzicami, werbalnie lub fizycznie atakuje innych, stara się znaleźć rodziców, przytula się do nich i nie daje się uspokoić.
b. Zwątpienie. Dziecko przestaje interesować się otoczeniem i zabaw,,, przejawia pasywność, depresję i utratę apetytu.
c. Odseparowanie (negacja). Dziecko zaczyna wykazywać powierzchowne zainteresowanie, ale pozostaje odizolowane. Faza ta zazwyczaj występuje u dzieci długo odseparowanych od rodziców i rzadko jest widywana u dzieci hospitalizowanych.
1. Podejmij działania podstawowe.
• Pozwól na wyrażenie protestu i zaaklimatyzowanie się w nowym miejscu.
• Zaproponuj, aby rodzice przynieśli dziecku ulubioną przytulankę, kocyk lub przedmiot, który będzie się silnie kojarzył z rodzicami.
• Poucz rodziców, aby nigdy nie wyślizgiwali się z pokoju szpitalnego dziecka, podczas gdy ono śpi.
• Bądź szczera w rozmowach z dzieckiem na temat czasu, kiedy rodzic wróci.
• Spróbuj dowiedzieć się, jakich sformułowań używa dziecko i stosuj je w rozmowie z nim.
• Naśladuj rozkład dnia dziecka tak dokładnie jak to możliwe.
• Zapoznaj się z dotychczas opanowanymi umiejętnościami dziecka (oceń stopień rozwoju, jaki osiągnęło przed hospitalizacją), dostarczaj zabawek edukacyjnych; prowadź zabawy pod nadzorem; wykorzystaj pokój zabaw.
• Jeśli już znasz poziom zaawansowania rozwoju ruchowego dziecka, promuj samodzielność (we wszystkich grupach wiekowych), np. samodzielne jedzenie, używanie toalety, ubieranie się (z pomocą, jeśli jest potrzebna) i samodzielne zachowywanie higieny (mycie twarzy i rąk, mycie zębów).
3. Rozwijaj funkcje poznawcze dziecka.
• Promuj rozwój nowych umiejętności czuciowo-ruchowych przez naśladowanie.
• Kontynuuj rozwój słownictwa (rozszerzaj je, unikaj dopowiadania za dziecko, powtarzaj znane słowa, stosuj zabawy wykorzystujące słowa).
• Tłumacz dziecku, używając prostych słów, na czym będą polegały wykonywane zabiegi (wykorzystaj narzędzia).
4 Zapewnij prawidłowy rozwój psychospołeczny i emocjonalny.
• Pomagaj w wykształcaniu poczucia autonomii dziecka poprzez zachęcanie do samodzielności, udziału w zwyczajach związanych z pójściem spać i poczucia kontroli (np. pozwól dokonywać wyborów).
• Pomagaj dziecku radzić sobie z rozstaniem (towarzysz rodzinie w radzeniu sobie z rozstaniem, zachęcaj do odwiedzania, wykorzystaj obecność pielęgniarki społecznej, zachęcaj rodziców do zostawiania dzieciom swoich zdjęć).
• Pomagaj w adaptacji społecznej (promuj zachowania akceptowane społecznie, zachęcaj do zabawy równoległej).
Od 3 lat do 6 roku życia
1. Pierwotnym mechanizmem obronnym małego dziecka na sytuacje stresowe takie jak hospitalizacja jest regresja (wycofanie). Dzieci będą reagowały na oddzielenie od rodziców wycofaniem i brakiem współpracy.
2. Przedszkolaki czują, że tracą kontrolę, ponieważ zauważają utratę własnych sił.
3. Strach przed uszkodzeniem ciała i bólem prowadzi do lęku przed zabiegami medycznymi.
4. Ograniczona wiedza na temat swojego ciała pogłębia typowe dla tego wieku lęki, np. strach przed kastracją (wywołany przez lewatywy, badanie temperatury wewnątrz odbytnicy i zakładanie cewnika) a także lęk przed uszkodzeniem skóry (np. kroplówki i pobieranie krwi), ponieważ boją się, że przy tych zabiegach część ich ciała wycieknie na zewnątrz.
5. Przedszkolaki interpretują hospitalizację jako karę, a oddzielenie od rodziców jako brak miłości.
• Do wytłumaczenia przebiegu zabiegów wykorzystuj pluszaki i lalki.
• Używaj określeń odpowiednich dla wieku dziecka (np. mów, że coś zostanie "naprawione" a nieusunięte").
• Po iniekcji naklejaj plaster.
• Bądź zawsze przy dziecku podczas wykonywanych zabiegów.
• Jeśli to możliwe unikaj inwazyjnych zabiegów.
• Nagradzaj za odwagę•
• Baw się w lekarza i pacjenta (np. daj dziecku do zabawy przedmioty związane z pracą lekarza czy pielęgniarki).
• Przekonaj dziecko, że nie jest odpowiedzialne za chorobę.
• Pozwól dziecku kontrolować fizjologiczne funkcje własnego ciała. - Pozwól na kontynuowanie domowych zwyczajów.
• - Poucz dziecko, które sytuacje stwarzają zagrożenie.
• - Nagradzaj sukcesy.
• - Ułatwiaj rozwój nowych umiejętności motorycznych.
• Promuj samodzielność i pozwól dziecku nosić jego ubrania.
• Chroń dziecko przed poczuciem winy.
• - Powiedz dziecku, że nikt nie jest winny wystąpienia choroby czy hospitalizacji.
• - Wyjaśniaj, na czym będą polegać zabiegi.
• Chroń przed lękami.
• - Wykorzystuj metody terapeutycznej zabawy.
• - Nie mów niezrozumiałym dla dziecka językiem.
• Promuj rozwój mowy.
• - Zachęcaj do zadawania pytań.
• - Pozwól dziecku na opowiadanie bajek.
• - Ucz dziecko nowych słów.
• - Pozwól dziecku na samodzielność.
• - Pozwól dziecku, aby samodzielnie podejmowało decyzje.
• - Nagradzaj postępy.
• - Respektuj sugestie dziecka.
• - Przedstaw, jakie ograniczenia niesie ze sobą choroba.
• &#...
August_z_cukierkami