RANDKI W CIEMNO.pdf

Danielle Steel

Randki w ciemno

Opowieść o kobiecie, która zmuszona do rozpoczęcia życia od nowa,

zyskuje dużo więcej, niż straciła.

Po blisko ćwierć wieku małżeństwa on odchodzi z młodszą - taki scenariusz

nader często pisze życie. Dla niczego nie podejrzewającej Paris słowa męża:

„Chcę rozwodu" są wyrokiem, skazują ją bowiem na samotność i żmudne

odbudowywanie własnego świata. Początkowo załamana, próbuje się

pozbierać, stosując konwencjonalne metody: zmiana miejsca zamieszkania,

poszukiwanie nowego partnera... Aż w końcu uświadamia sobie,

że nie musi postępować jak większość kobiet w jej położeniu,

że stać ją na coś oryginalnego.

Niniejsza powieść jest tworem wyobraźni. Wszelkie podobieństwo do osób żyjących

i zmarłych oraz rzeczywistych miejsc i wydarzeń jest całkowicie przypadkowe.

[...] dobrze widzi się tylko sercem.

Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

Antoine de Saint-Exupery

Mały Książę

Dla tych, którzy szukają, dla tych, którzy szukali, dla tych

— szczęściarze! — którzy znaleźli. W szczególności zaś z wielką sympatią i

szacunkiem dla tych, którzy przebrnęli przez ów nienaturalny proces, nie

doznając uszczerbku na sercach i duszach, a w dodatku wypatrzyli igłę w stogu

siana i zdobyli wielką nagrodę! Wspinaczka na Everest jest łatwiejsza i z

pewnością niesie ze sobą mniej niebezpieczeństw i rozpaczy.

I jeszcze dla was, wszyscy moi przyjaciele, którzy podejmowaliście nieudolne

bądź zręczne starania, by znaleźć dla mnie idealnego mężczyznę, czyli innymi

słowy nie mniejsze dziwadło niż ja. Dla tych wszystkich, którzy umawiali mnie na

randki w ciemno — będzie z czego się pośmiać na stare lata!

— i którym niemal wybaczam.

A zwłaszcza dla moich cudownych dzieci, które przyglądały się, angażowały,

kochały i wspierały mnie swym humorem, zachętą i bezgraniczną cierpliwością. Za

ich miłość i pomoc w każdej sytuacji jestem głęboko wdzięczna.

Wasza kochająca d.s.

Czym jest randka? Randka jest wtedy, kiedy dwie prawie nieznające się osoby idą

na kolację, nerwowo dzióbią widelcami w talerzach i w najkrótszym możliwie

czasie usiłują zadać jak najwięcej pytań. Na przykład: Jeździsz na nartach?

Grasz w tenisa? Lubisz psy? Jak sądzisz, dlaczego twoje małżeństwo się rozpadło?

Jak sądzisz, dlaczego twoja eksżona oskarżała cię o despotyzm? Lubisz czekoladę?

Sernik? Zostałeś kiedykolwiek skazany za przestępstwo kryminalne? Co sądzisz o

narkotykach? Ilu alkoholików było w twojej rodzinie? Jakie przyjmujesz leki?

Poddałaś się operacji plastycznej czy może to twój prawdziwy nos? Podbródek?

Górna warga? Piersi? Pupa? No więc jaki to był w końcu zabieg? Lubisz dzieci?

Miałeś jakieś romanse? Znasz jakieś obce języki? Wymarzona podróż poślubna? Dwa

tygodnie w Himalajach? Serio? Byłeś na safari? W Paryżu? W Des Moines? Jesteś

religijny? Kiedy ostatnio widziałeś się z matką? Od jak dawna uczestniczysz w

terapii grupowej? Dlaczego nie? Ile razy zwinęli cię za prowadzenie po pijaku?

Gdzie w tej chwili jesteś zdaniem swojej żony? Od jak dawna jesteś żonaty?

Rozwiedziony? Wdowiec? Wyszedłeś z więzienia? Warunkowo? Bezrobotny? W jaki

sposób zamierzasz zdobyć pracę? Bez wątpienia zawód cyrkowca to okazja do

wspaniałych podróży, ale nie boisz się chodzić po linie? Cierpisz na bulimię

przez całe życie? Na ilu jesteś odwykach? Co to znaczy: później? Jak

przypuszczasz, kiedy zadzwonisz?

Randka w ciemno jest wtedy, kiedy życzliwi przyjaciele wybierają dwie osoby z

przeciwnych krańców ziemi, w dodatku mające ze sobą możliwie najmniej wspólnego,

a następnie kłamliwie przekonują każdą z nich, jak fantastyczna, interesująca,

normalna, elastyczna, inteligentna i urodziwa jest ta druga. Potem skrzekliwym

głosem odzywa się rzeczywistość, potem jest tak samo jak na zwykłej randce, tyle

że, dzięki Bogu, trwa to czasami trochę krócej, potem uczestnicy zanoszą modły,

aby ich partnerzy błędnie zapisali numer telefonu, potem wracają do domu i albo

płaczą, albo wybuchają śmiechem, wreszcie zaś przestają odzywać się do

przyjaciół, którzy ich umówili. A ledwie zapomną, jak było fatalnie, pozwalają

tym samym albo innym przyjaciołom umówić się ponownie.

Z miłością i współczuciem d.s.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był to bajkowy, przepojony aromatami majowy wieczór, jeden z tych, jakie

zdarzają się na wschodnim wybrzeżu, kiedy ostateczny, nieodparty szturm wiosny

rozbija w pył resztki oporu zimy i niemal z dnia na dzień świat odmienia swój

wygląd. Śpiewały ptaki, mocno grzało słońce, a ogród Armstrongów eksplodował

nagle serią barw. Fantastyczna pogoda panująca przez cały tydzień sprawiła, że

nawet Nowy Jork zwolnił tempo, a przerwy na lunch stały się jakby dłuższe. Po

ulicach spacerowały pary, ludzie uśmiechali się do siebie.

Nic więc dziwnego, że przy takiej aurze Paris Armstrong postanowiła przenieść

kolację do ogrodu, na niedawno wykończone kamienne patio przy basenie. Ona i

Peter zwykle zapraszali gości na sobotę, żeby Peter nie musiał pospiesznie

wracać z biura tuż przed przyjęciem, w tym tygodniu jednak Paris zdecydowała się

na piątek, ponieważ firma cateringowa, z której usług zwykle korzystała,

wszystkie inne terminy miała zajęte. Peter, gdy dowiedział się o tym od żony,

przyjął wieści wyrozumiale — pobłażał we wszystkim Paris, a nawet ją

rozpieszczał, co było jedną z niezliczonych przyczyn, dla których kochała go

równie mocno jak kiedyś, chociaż w marcu upłynęła dwudziesta czwarta rocznica

ich ślubu. Nie do wiary, jak szybko minęły te lata i jak wiele się w tym czasie

wydarzyło. Megan, najstarsza córka Armstrongów, rok temu ukończyła Vassar i

niedawno, jako dwudziestotrzylatka, podjęła pracę w Los Angeles: od dawna

zafascynowana filmem zatrudniła się jako asystentka szefa produkcji jednej z

hollywoodzkich wytwórni. W istocie, co przyznawała otwarcie, była kimś na

kształt „podaj-przynieś", ale po pierwsze, liczyła, że będzie awansować, i po

drugie, na tym etapie wystarczała jej podniecająca świadomość, iż tkwi w samym

centrum wydarzeń. Jej młodszy brat, osiemnastoletni William, kończył właśnie

szkołę średnią i jesienią miał rozpocząć studia w Berkeley.

Tak, Paris ciągle nie mogła uwierzyć, że dzieci są dorosłe, choć przecież, jak

się jej zdawało, jeszcze przed chwilą przewijała je, na zmianę z innymi matkami

woziła do szkoły, sama zaś — na lekcje baletu w przypadku Meg i mecze hokejowe w

przypadku Wima. I oto za trzy miesiące również Wim wyfrunie z gniazda: miał się

zgłosić w Berkeley na tydzień przed Świętem Pracy.

Paris odruchowo upewniła się, czy stół został nakryty prawidłowo, chociaż ludzie

z firmy cateringowej byli profesjonalistami o dobrym guście, a dom, zwłaszcza

kuchnię, Armstrongów znali na pamięć, jako że bardzo towarzyscy zleceniodawcy

nader często korzystali z ich usług. Skrzyły się więc srebra i kryształy, obrus

aż raził oczy nieskazitelną bielą, w wazonach pyszniły się kompozycje kwiatowe z

wielobarwnych piwonii, dzieło samej Paris. Peter prawdopodobnie będzie po

powrocie z pracy zbyt zmęczony, żeby docenić to wszystko. Paris jednak miała

pewność, iż jeśli nawet jej mąż nie zwraca czasem uwagi na szczegóły, to

przecież w każdej chwili czuje, jak ciepły i elegancki jest jego dom. A to było

efektem jej starań, podejmowanych zresztą nie tylko dla Petera, dzieci i

przyjaciół, lecz również dla samej siebie.

Peter był niezwykle hojnym mężem i ojcem: jako wspólnik w dobrze prosperującej

kancelarii adwokackiej wyspecjalizowanej w obsłudze prawnej dużych firm odnosił

takie sukcesy, że mając pięćdziesiąt jeden lat stanął na jej czele. Dziesięć lat

temu kupił dla siebie i rodziny piękny kamienny dom w jednej z najbardziej

luksusowych dzielnic Greenwich i dom ten — chociaż początkowo Armstrongowie

planowali zatrudnienie architekta wnętrz — koniec końców urządziła sama Paris, a

Peter był tak zachwycony rezultatem jej poczynań, że oświadczył półżartem, że

powinna zostać zawodową dekoratorką. Mimo jednak swych artystycznych zapędów

Paris i wykształcenie, i zainteresowania miała podobne jak mąż, świat interesów

zaś nie stanowił dla niej żadnej zagadki.

Wzięli ślub, kiedy tylko ukończyła college i podjęła studia MBA. Zrazu myślała o

założeniu własnej niewielkiej firmy, gdy jednak na drugim roku zaszła w ciążę,

postanowiła pozostać w domu i zająć się wychowywaniem dzieci, Peter zaś w pełni

poparł jej decyzję. Po dwudziestu czterech latach małżeństwa Paris czuła się

kobietą szczęśliwą i spełnioną, choć w ciągu owych dwudziestu czterech lat

robiła tylko to co tak wiele innych kobiet: prowadziła dom, piekła ciasteczka,

organizowała szkolne kiermasze i aukcje, spędzała z dziećmi niezliczone godziny

w gabinetach ortodontów. Dyplom MBA był jej do tego potrzebny jak umarłemu

kadzidło, niemniej jednak umożliwiał toczenie wieczornych dysput z Peterem

o prowadzonych przezeń sprawach i to też bardzo ich zbliżało. Peter uważał ją za

idealną żonę, a sposób, w jaki wychowywała dzieci, budził jego najgłębszy

szacunek; Paris natomiast nie umiałaby sobie wyobrazić lepszego męża. Nadal

umieli ze sobą żartować, gdy przytuleni pod ciepłą kołdrą leniuchowali w

zimowe niedzielne poranki i nadal Paris bez szemrania wstawała bladym świtem w

każdym roboczym dniu tygodnia, żeby odwieźć Petera na stację kolejki. Jeszcze do

niedawna wracała zaraz potem do domu, by odwieźć dzieci, aż nazbyt szybko

jednak, przynajmniej z jej punktu widzenia, nadszedł czas, gdy dorosły, uzyskały

prawa jazdy i mogły wozić się same. W tej chwili sen z powiek Paris spędzało

tylko pytanie, co będzie robić, kiedy w sierpniu Wim wyjedzie do Berkeley; nie

potrafiła sobie wyobrazić domu, którego w weekendy nie przewracają do góry

nogami gromady rozbrykanych nastolatków, albo też letnich dni bez ich

zgiełkliwej chlapaniny w basenie. Przez dwadzieścia lat z górą życie Paris

niemal bez reszty koncentrowało się na dzieciach, myśl więc, że to życie kończy

się bezpowrotnie, przejmowała ją melancholią i smutkiem.

Wim wprawdzie będzie przyjeżdżać do domu na weekendy

i święta, ale zapewne jeszcze rzadziej niż Meg podczas nauki w Vassar, Berkeley

leży bowiem znacznie dalej. A potem? Cóż,

po ukończeniu studiów Meg praktycznie zniknęła. Przez sześć miesięcy z trzema

przyjaciółkami mieszkała w Nowym Jorku, później, gdy otrzymała pracę, na której

jej zależało, przeniosła się do Los Angeles. Bóg jeden raczy wiedzieć, czy

kiedyś wyjdzie za mąż — chociaż na razie tego nie planuje — Paris i Peter będą

mogli liczyć na jej odwiedziny choćby przy okazji Święta Dziękczynienia albo

gwiazdki, jak dotąd.

Paris nie miała jasnej wizji, jak wypełnić sobie czas: pozbawiona doświadczenia

zawodowego, nieobecna na rynku pracy, nie mogła przecież zacząć ot tak rozglądać

się za posadą w Nowym Jorku. Zastanawiała się nad wolontariatem w Stanfordzie i

opieką nad molestowanymi dziećmi bądź też udziałem w zainicjowanym przez jej

przyjaciółkę programie zwalczania analfabetyzmu wśród uczniów publicznych szkół

średnich, którzy przechodzili czasem z klasy do klasy, choć praktycznie nie

umieli czytać ani pisać. Wiele lat temu Peter mawiał, że kiedy wyprawią dzieci z

domu, będą mogli podróżować i robić wiele innych rzeczy, na które dotąd nie

mieli czasu, w tej chwili jednak Paris uważała to za całkowicie

nieprawdopodobne, ponieważ w ostatnich miesiącach Peter przesiadywał w biurze

znacznie dłużej niż kiedykolwiek dotąd, a jego spóźnione przyjścia na kolacje

stały się regułą. Z perspektywy Paris wszyscy prócz niej — mąż, córka i syn —

żyli aktywnie i produktywnie; coraz częściej dochodziła do wniosku, że stanowczo

musi coś ze sobą zrobić. Wizja niewyobrażalnego nadmiaru wolnego czasu

przejmowała ją narastającą trwogą. Kilkakrotnie poruszyła tę kwestię w rozmowach

z mężem, ale Peter nie miał żadnych konstruktywnych propozycji, ograniczając się

do stwierdzenia, że wcześniej czy później wykombinuje coś sama. Tyle wiedziała i

bez jego pomocy. W wieku czterdziestu sześciu lat mogła jeszcze rozpocząć

karierę zawodową, problem jednak polegał na tym, że nie miała pojęcia, w jakiej

dziedzinie, bo w gruncie rzeczy najbardziej lubiła to, co robiła dotąd —

wychowywanie dzieci i zaspokajanie wszelkich potrzeb rodziny. Podczas weekendów

obiektem jej szczególnej troski był Peter. Bo w przeciwieństwie do wielu swych

przyjaciółek, których nie ominęły kryzysy małżeńskie, a nawet rozwody, Paris

wciąż z jednakową mocą kochała swojego męża, dochodząc często do wniosku, że

lata dobrze mu się przysłużyły: był czulszy, delikatniejszy, bardziej uważający,

interesujący, co więcej, przystojniejszy niż wtedy, kiedy się poznali.

Samej Paris też niczego nie można było zarzucić. Smukła, zgrabna, gibka i

wysportowana — odkąd bowiem dzieci trochę podrosły, codziennie grywała w tenisa,

żeby zachować dobrą formę — miała długie włosy blond, które często zaplatała w

warkocz. Klasycznymi rysami przypominała Grace Kelly, miała zielone oczy i

naturalną skłonność do śmiechu. Uwielbiała płatać niewinne figle, sprawiając tym

dzieciom wielką frajdę. Peter był człowiekiem znacznie spokojniejszego

usposobienia, a zresztą kiedy wieczorem wracał do domu, zmęczony pracą i

dojazdami, miał dość siły najwyżej na to, żeby wysłuchać relacji żony i

ewentualnie bąknąć słówko komentarza. Trochę budził się do życia w czasie

weekendów, ale i wtedy zachowywał się powściągliwie. No a w ostatnim roku

obowiązki wciągnęły go do tego stopnia, że nawet w piątki wracał do domu późnym

wieczorem i częstokroć w sobotę jeździł do miasta na spotkania z klientami bądź

też do biura, by nadrobić powstałe w ciągu tygodnia zaległości. Paris znosiła to

wszystko z bezgraniczną cierpliwością i nie stawiała żadnych żądań: szanowała

obowiązkowość i pracowitość Petera, cechy, którym zawdzięczał sukces zawodowy i

uznanie kolegów po fachu. Niemniej jednak ubolewała w skrytości ducha, że nie

spędza z nią więcej czasu, szczególnie teraz, gdy Meg nie mieszkała już w domu,

a Wim był bezgranicznie zaaferowany nauką, przyjaciółmi i perspektywą

nieodległych studiów. Problem tego, czym wypełni sobie życie od września,

powracał w myślach Paris jak bumerang. Rozważała możliwość założenia firmy

cateringowej albo też — ponieważ praca w ogrodzie dawała jej wiele przyjemności

— szkółki roślin ozdobnych, przyjęcie jednak którejkolwiek z tych opcji

oznaczałoby konieczność pracy także w weekendy, a te stanowczo pragnęła

zarezerwować dla tak ostatnio rzadko obecnego w domu męża.

Po inspekcji stołu i kuchni — której wynik uznała za zadowalający —wzięła

prysznic i zaczęła się przebierać, mając nadzieję, że Peter wróci dość wcześnie,

by zrelaksować się odrobinę przed kolacją, wydawaną dziś dla pięciu par ich

bliskich przyjaciół. Wtedy do pokoju wsunął głowę Wim: postępując zgodnie z

narzuconą i egzekwowaną przez Paris żelazną zasadą, zamierzał poinformować matkę

o swoich planach na wieczór.

— Idę z Mattem do Johnsonów — oznajmił.

Paris zaciągnęła suwak koronkowej spódnicy, która wraz z króciutką bluzeczką bez

ramion i srebrnymi szpilkami składała się na jej dzisiejszą kreację, a potem

zaczęła upinać włosy w kok. Wim przypatrywał się matce z dumą: uważał ją za

piękną kobietę, mającą doskonały gust i dyskretnie elegancką.

— Tylko do Johnsonów czy może później gdzieś jeszcze?

— zapytała dociekliwie Paris, która była z syna równie dumna jak on z niej. Wim

miał ciemnokasztanowe włosy i przenikliwie błękitne oczy ojca, już jako

piętnastolatek mierzył sześć stóp i trzy cale, a w ostatnich latach przybył mu

jeszcze cal, doskonale się uczył i odnosił sukcesy sportowe. — Powiedzmy, na

jakąś małą imprezkę?

Było to jak najbardziej uzasadnione pytanie; w ciągu minionego miesiąca, może

nawet dwóch, uczniowie ostatniej klasy ogólniaka rozbrykali się na całego, a Wim

zawsze tkwił w samym centrum wydarzeń. Dziewczyny za nim szalały, przyciągał je

jak magnes, choć już od Bożego Narodzenia chodził z tą samą. Paris aprobowała

jego wybór: dziewczyna mieszkała w Greenwich i pochodziła z przyzwoitej rodziny

— jej matka była nauczycielką, ojciec zaś lekarzem.

— Taa, to całkiem niewykluczone — odparł z niemądrą miną. Matka znała jego

karty, niczego nie dało się przed nią ukryć. No i zadawała tyle pytań. Wim i Meg

trochę mieli jej to za złe, choć z drugiej strony słusznie widzieli w jej

zainteresowaniu dowód opiekuńczości i miłości.

— W czyim domu? — spytała Paris, przystępując do robienia makijażu, który w jej

wypadku ograniczał się do podkreślenia oczu, leciutkiego uróżowania policzków i

pociągnięcia warg jasną szminką.

— Steinów — odrzekł z szerokim uśmiechem Wim. Indagowany dziesiątki razy,

doskonale znał treść następnego pytania.

— Będą rodzice?

Paris wychodziła z założenia, że prywatka nie nadzorowana przez rodziców to

wywoływanie wilka z lasu, nawet jeśli jej uczestnicy liczą sobie po osiemnaście

lat. Jeszcze niedawno kontrolowała rzecz telefonicznie, ostatnio zaczęła się

zdawać na słowo Wima, który coraz rzadziej — i z reguły bez powodzenia, bo Paris

wykazywała sporą przenikliwość — usiłował jej mydlić oczy.

— Tak, będą — odparł unosząc wzrok ku niebu.

— Miejmy nadzieję. — Prześwidrowała go spojrzeniem, a potem parsknęła śmiechem.

— Bo jeśli mnie okłamałeś, Williamie Armstrong, przebiję opony w twoim wozie, a

kluczyk wyrzucę do śmieci.

— Tak, tak, mamo, wiem. Będą jak w banku.

— No, dobra. O której wrócisz?

Ustalona godzina powrotu również była w ich domu świętością: Paris hołdowała

zasadzie, że dopóki Wim nie rozpocznie studiów, musi stosować się do wszelkich

narzucanych mu przez rodziców ograniczeń. Peter bez zastrzeżeń akceptował ten

pogląd, zresztą zgadzał się z żoną we wszystkich innych kwestiach, nie tylko

wychowawczych. Zgrzyty w ich małżeństwie dotyczyły tylko błahostek — smokingowej

koszuli nie oddanej do pralni na czas, otwartych drzwi garażu, niezatankowanego

auta — i nie zasługiwały właściwie na miano zgrzytów.

Poza tym Paris była taką perfekcjonistką, że pomyłki przydarzały się jej

niezmiernie rzadko i Peter polegał na niej całkowicie.

— O trzeciej? — sondażowe bąknął Wim, z nadzieją spoglądając na matkę.

— Wybij sobie z głowy. To nie jest bal maturalny, Wim, tylko zwykła piątkowa

impreza — odparła stanowczo Paris świadoma, że jej ustępstwo dziś może oznaczać

coraz śmielsze żądania syna w najbliższej przyszłości. — Druga, i to moje

ostatnie słowo, więc nie próbuj nic wytargować. — A gdy zadowolony z przebiegu

negocjacji Wim zaczął wycofywać się z jej pokoju, dorzuciła jeszcze: — Nie tak

szybko, chyba o czymś zapomniałeś...

Kiedy przytulał ją i pochylał głowę, by mogła pocałować go w policzek, wcale nie

wyglądał jak prawie dorosły mężczyzna, lecz raczej niezbyt rozgarnięty wielki

dzieciak. Na pożegnanie Paris zaleciła mu, by jechał ostrożnie, co w gruncie

rzeczy nie było konieczne, bo za kierownicą zawsze zachowywał rozsądek, a gdy na

imprezie wypił piwo, zostawiał samochód i wracał z kolegami bądź też — mając w

myśl niepisanej umowy zagwarantowaną „amnestię" — dzwonił po rodziców. Pod

żadnym pozorem nie wchodziło w grę tylko prowadzenie przezeń auta po wypiciu

alkoholu.

Paris schodziła właśnie po schodach, gdy z neseserem w ręku do domu wszedł

najwyraźniej wyczerpany Peter: Paris znów, jak przy wielu innych okazjach,

uderzyło tak niezwykłe podobieństwo ojca i syna, że Peter swobodnie mógłby

uchodzić za Wima starszego o trzydzieści kilka lat.

— Cześć, kochanie — powiedziała z ciepłym uśmiechem, obejmując go i całując.

Był tak zmęczony, że prawie nie odwzajemnił serdeczności. Paris natomiast, żeby

nie pogarszać mu jeszcze samopoczucia, powstrzymała się od komentarza na temat

jego stanu. Od miesiąca pracował nad fuzją dwóch spółek, sprawa nie szła po

myśli jego klientów i Peter za wszelką cenę usiłował odwrócić niekorzystną

sytuację. — Jak minął dzień?

Wyjęła mu z rąk neseser i nagle pożałowała, że zaplanowała przyjęcie na

dzisiejszy wieczór, chociaż wtedy gdy postanowiła je wydać i gdy zamówiła firmę

cateringową — a więc dwa miesiące temu — nie mogła przypuszczać, że Peterowi

spadnie na głowę tak absorbująca sprawa.

— Nie miał końca — odparł Peter ze słabym uśmiechem. — A tydzień był jeszcze

dłuższy. Padam z nóg. Kiedy przychodzą goście?

— Mniej więcej za godzinę, o ósmej. Może połóż się na kilka minut, czasu jest

dość.

— Raczej nie. Mogę się nie obudzić, jeśli zasnę.

Bez pytania poszła do spiżarki i nalała mężowi kieliszek białego wina. Przyjął

go z westchnieniem ulgi. Pił niewiele, ale w takich sytuacjach jak dzisiejsza,

gdy po długim dniu miał nastąpić długi wieczór, lampka szlachetnego trunku

pozwalała mu zapomnieć na moment o problemach i stresach.

— Dzięki. — Upił łyk, a potem przeszedł do salonu

i usiadł na sofie, jednym z wielu wypełniających pokój pięknych angielskich

antyków, które przez lata kupowali w Londynie i Nowym Jorku. Paris, tak samo

zresztą jak Peter, straciła rodziców już w młodym wieku i cały swój skromny

spadek przeznaczyła na urządzanie domu, w czym z ochotą pomagał jej mąż, tak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: