Caine Rachel - Wampiry z Morganville 01 - Przeklęty dom.pdf - 1. Przeklęty dom - Nefilim23

RACHEL CAINE

PRZEKLĘTY DOM

ROZDZIAŁ 1

Rano tego dnia, w którym Claire zamieszkała w domu Glassów, ktoś ukradł jej pranie.

Kiedy sięgnęła do bębna starej poobijanej pralki, znalazła tam tylko śliskie ściany i

kiepski dowcip najgorszy komplet bielizny, jaki miała, plus jedną skarpetkę. Oczywiście,

bardzo się spieszyła na ostatnim piętrze Howard Hali, przy najmniej poŜądanych i

najbardziej zapuszczonych pokojach najmniej poŜądanego i najbardziej zapuszczonego

akademika, dostępne były tylko dwie pralki. Dwie pralki, dwie suszarki i człowiek miał

szczęście, jeśli któraś działała i nie poŜerała ćwierćdolarówek.

Nie powiedziała na głos i zajrzała do częściowo przerdzewiałego bębna. Pachniało

pleśnią i tanim proszkiem do prania. Spojrzenie z bliska niewiele dało.

Jeden komplet zniszczonej bielizny. Jedna skarpetka.

Zniknęły, co do jednej sztuki, wszystkie ubrania, które miała na sobie przez ubiegłe

dwa tygodnie. Wszystko, co chciałaby na siebie włoŜyć.

Nie! wrzasnęła do wnętrza pralki, skąd krzyk wrócił do niej echem, a potem

kopnęła pralkę gniewnie we wgniecenie, zrobione juŜ wcześniej przez zirytowane studentki.

Nie mogła złapać tchu. Miała jeszcze jakieś ciuchy, kilka sztuk, ale to były ciuchy raczej nie

nadające się do włoŜenia, ciuchy w rodzaju: „O mój BoŜe, za nic się w tym nie pokaŜę”.

Przykrótkie spodnie, w których wyglądała jak wieśniara, za duŜe bluzki, w których

wyglądała, jakby powybierała je dla niej mama. Tak zresztą było.

Po ostatniej kolacji zamówionej pizzy i zakupie kolejnej ksiąŜki na zajęcia

profesora Durnego Eulissa, który wciąŜ nie mógł się zdecydować, jaki przedmiot wykłada,

Claire zostało jeszcze ze trzysta dolarów, ale powinny jej wystarczyć na, no cóŜ, kilka

miesięcy.

Doszła do wniosku, Ŝe gdyby poszukała, to moŜe udałoby się kupić jakieś ciuchy,

które nie zrujnowałyby jej budŜetu. PrzecieŜ śródmieście Morganville w Teksasie stanowiło

stolik handlu uŜywaną odzieŜą. Zakładając, Ŝe udałoby jej się znaleźć coś, co chciałaby na

siebie włoŜyć.

Mama uprzedzała, Ŝe tak będzie, pomyślała. Muszę się jeszcze zastanowić. Zachować

spokój.

Claire klapnęła na pomarańczowe plastikowe krzesełko, plecak postawiła na

porysowanym linoleum i ukryła twarz w dłoniach. Czuła, Ŝe twarz ją pali, trzęsła się i

wiedziała, po prostu wiedziała, Ŝe za moment się rozpłacze. Rozpłacze się jak dziecko,

którym podobno była. Wszyscy jej powtarzali, Ŝe jest za młoda, Ŝeby wyjeŜdŜać z domu.

Fatalna sprawa kiedy człowiek jest bystry, dostrzega wszystkie takie rzeczy.

Głęboko westchnęła, odetchnęła kilka razy, wmawiając sobie, Ŝe nie będzie ryczała

(bo one usłyszą), i zastanawiała się czy powinna zadzwonić do mamy i taty z prośbą o

zwiększenie kieszonkowego, albo moŜe skorzystać z karty kredytowej „wy łącznie w

sytuacjach awaryjnych”.

A potem dostrzegła napis. Nie tyle zresztą napis, co zwykłe graffiti, ale tekst

namazany na ścianie nad pralkami adresowany był do niej.

„Droga debilko, przeczytała. Znalazłyśmy w pralce jakieś śmieci, więc wywaliłyśmy

je do zsypu. Jeśli chcesz, tam ich sobie poszukaj”.

Cholera sapnęła i znów musiała powstrzymywać łzy, chociaŜ ich powód był inny.

Płakała z powodu Moniki. i Moniczkowatych. Dlaczego seksowne, ale wredne laski zawsze

łączą się w stada jak hieny? I dlaczego przy tych jedwabistych włosach, drugich opalonych

nogach i nadzianych ojcach, których kasy nawet ich księgowi nie dają rady zliczyć, musiały

się uwziąć akurat na nią? No, znała odpowiedź na to pytanie.

Ośmieszyła Monice przy jej przyjaciółkach i przy kilku seksownych facetach ze

starszego roku. Nie Ŝeby to było trudne, przechodziła obok i usłyszała, jak Monica mówi, Ŝe

II wojna światowa to była „głupia chińska wojenka”.

Po prostu odruchowo rzuciła:

Nieprawda. Cała grupka rozwalona na kanapach w holu akademika popatrzyła na

nią z takim zdumieniem, jakby automat z colą nagle się odezwał. Monica, jej przyjaciółki i

tych ;ech seksownych facetów z jakiegoś studenckiego bractwa.

Druga wojna światowa... zaczęła Claire. Spanikowana, nie wiedziała, jak wybrnąć z

tej sytuacji. Znaczy, no... To nie była wojna w Korei. Ta była później. Druga wojna

światowa to ta z Niemcami i Japonią. No wiesz, Pearl Harbour?

Faceci popatrzyli na Monice i ryknęli śmiechem, a Monica zarumieniła się nie za

bardzo, ale na tyle, Ŝe jej makijaŜ juŜ nie wydawał się tak perfekcyjny.

Przypomnij mi, Ŝebym nie kupował od ciebie Ŝadnych esejów z historii powiedział

najseksowniejszy z chłopaków.

Trzeba być kretynem, Ŝeby tego nie wiedzieć. ChociaŜ Claire była pewna, Ŝe Ŝaden

z nich tego nie wiedział. Chińska wojenka. I co jeszcze?

Claire dostrzegła w oczach Moniki furię, szybko pokrytą uśmiechem, Ŝarcikami i

dalszym flirtem. Jeśli chodzi o facetów, Claire znów zapadła się w niebyt.

Jeśli chodzi o dziewczyny, była tu nowa i zdecydowanie niemile widziana. Zawsze tak

było. Bystra, drobniutka, o przeciętnej urodzie, nie mogła twierdzić, Ŝe wygrała los na loterii

Ŝycia; ktoś zawsze ją wyśmiewał, szturchał albo ignorował, albo wszystko razem. Kiedy była

dzieckiem, wydawało jej się, Ŝe na śmiech, a potem po przepychankach na szkolnym boisku

na pierwsze miejsce wysunęły się szturchnięcia. Jednak w czasie jej (krótkiego, dwuletniego

zaledwie) pobytu w szkole średniej ignorowanie okazało się zdecydowanie najgorsze. Dostała

się do liceum o rok wcześniej niŜ wszyscy pozostali i skończyła szkołę o rok wcześniej niŜ

oni. Nikomu się to nie podobało.

To znaczy nikomu poza nauczycielami.

Problem polegał na tym, Ŝe Claire naprawdę uwielbiała się uczyć. Kochała ksiąŜki,

czytanie, dowiadywanie się róŜnych rzeczy dobra, no moŜe niekoniecznie rachunek

róŜniczkowy, ale poza tym to chyba wszystko. Fizykę. Która normalna dziewczyna lubi

fizykę? Wyłącznie nienormalne ją lubią. Takie, które nigdy nie będą atrakcyjne.

Spójrzmy prawdzie w oczy. Atrakcyjność? PrzecieŜ tylko to liczy się w Ŝyciu. Jak

dowiodła Monica, kiedy juŜ świat zbacza na moment z ustalonego toru i zauwaŜa istnienie

Claire, to potem natychmiast na ustalony tor wraca, Ŝeby znów się kręcić wkoło tych ładnych.

To nie było fair. Przez całe liceum pracowała jak szalona. Skończyła szkołę ze średnią

pięć, testy wstępne zaliczyła na tyle dobrze, Ŝeby podostawać się na naprawdę dobre uczelnie,

sławne uczelnie, te, gdzie dziwadło, dziewczyna geniusz, niekoniecznie liczy się na minus

(pomijając, Ŝe w tych naprawdę świetnych szkołach na pewno było wiele atrakcyjnych i

długonogich dziewczyn geniuszy).

Zresztą niewaŜne. Mama z tatą tylko rzucili okiem na stosik entuzjastycznych

odpowiedzi z uniwersytetów, takich jak MIT, Caltech albo Yale i natychmiast zaprotestowali.

Wykluczone, Ŝeby ich szesnastoletnia córeczka (prawie siedemnastoletnia, przypominała im,

chociaŜ mijało się to z prawdą) miała jechać na jakiś uniwersytet pięć tysięcy kilometrów od

domu. A juŜ na pewno nie teraz. Claire bezskutecznie próbowała przeforsować koncepcję, Ŝe

jeśli coś bardziej moŜe zagrozić jej obiecującej karierze akademickiej, to właśnie przenosiny

na taką uczelnię z Texas Praire University. Znanej pod skrótem TPU uuuch.

I tak utknęła na beznadziejnym ostatnim piętrze beznadziejnego akademika

beznadziejnej uczelni, skąd osiemdziesiąt procent studentów przenosiło się gdzie indziej po

pierwszym albo drugim roku albo w ogóle rzucało studia a Moniczkowate kradły jej mokrą

bieliznę i wyrzucały ją do zsypu tylko dlatego, Ŝe Monice nie chciało się nauczyć o wojnie na

tyle waŜnej, Ŝe doczekała się własnego numerka porządkowego.

Ale to nie w porządku! coś w niej krzyczało. Miałam swój plan! Prawdziwy plan!

Monica sypiała do późna, a Claire wstała wcześnie właśnie po to, Ŝeby zrobić pranie, kiedy to

imprezujące towarzystwo będzie jeszcze nieprzytomne, a kujony pójdą juŜ na zajęcia.

Pomyślała, Ŝe zostawi pranie na kilka minut i szybko weźmie prysznic kolejne ryzykowne

przeŜycie i nawet jej nie przyszło do głowy, Ŝe ktoś mógłby się posunąć do czegoś tak

niewiarygodnie małostkowego.

Usiłując powstrzymać łzy, zauwaŜyła znów jak tu było :cicho. Pusto, bo połowa

dziewczyn jeszcze spała, a połowa juŜ wyszła z akademika. Ale ten akademik robił

niesamowite wraŜenie nawet wtedy, kiedy był pełen studentek i tętnił Ŝyciem. Stary,

zaniedbany, z mnóstwem zakamarków i róŜnych miejsc, gdzie mogły zaczaić się wredne

dziewczyny. O całym mieście moŜna by powiedzieć to samo. Morganville było małe,

zapuszczone, miało wiele dziwactw. Na przykład połowa latarni ulicznych nie działała. Na

przykład ludzie w sklepach w kampusie wydawali się trochę zbyt szczęśliwi. Desperacko

szczęśliwi. Na przykład miasto, pomimo kurzu, było czyste Ŝadnych śmieci, Ŝadnych

graffiti, nikt w ciemnej alejce nie zacznie cię nagabywać o drobne.

Dziwne.

Prawie słyszała w głowie słowa swojej matki. „Kochanie, po prostu znalazłaś się w

nowym miejscu. Będzie lepiej. Tylko musisz się jeszcze troszkę postarać”.

Mama zawsze tak mówiła i Claire zawsze starała się ze wszystkich sił ukrywać przed

nią, jak trudno było tej rady się trzymać.

No cóŜ. Nie pozostawało jej juŜ nic, jak tylko iść po swoje pranie.

Claire otarła oczy i zarzuciła na ramię cięŜki plecak. Jeszcze przez chwilę patrzyła na

mokre majtki, stanik i jedną skarpetkę, które ściskała w prawej dłoni, a potem błyskawicznym

ruchem rozpięła przednią kieszeń plecaka i wepchnęła je do środka. BoŜe, gdyby zaczęła

chodzić z nimi w garści, straciłaby juŜ resztki szacunku.

Proszę, proszę odezwał się jakiś cichy, zadowolony głos od strony otwartych drzwi

naprzeciwko schodów. A kogo my tu mamy? Naszą śmieciarę.

Claire przystanęła, jedną dłonią trzymając się przerdzewiałej Ŝelaznej poręczy. Coś jej

podpowiadało, Ŝeby wiać, ale z drugiej strony jej zawsze coś tak podpowiadało: odruch walki

lub ucieczki, czytała o tym w jakimś podręczniku. I miała juŜ dość uciekania. Obejrzała się za

siebie powoli, a Monica Morrell wyszła z pokoju. Nie swojego, znów się włamała do Eriki.

Jennifer i Giną, jej dziewczyny na posyłki, ustawiły się po obu jej stronach. Jak Ŝołnierze w

japonkach, dŜinsach biodrówkach i z francuskim manikiurem.

Monica stanęła w wystudiowanej pozie. Claire musiała przyznać, Ŝe miała w tym

sporą wprawę. Przy prawie metrze osiemdziesiąt wzrostu Monica miała błyszczące czarne

włosy i wielkie błękitne oczy, perfekcyjnie podkreślone eyelinerem i tuszem. Idealną cerę.

Caine Rachel - Wampiry z Morganville 01 - Przeklęty dom.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: