Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_13_-_Pod_polarnÄ…_zorzÄ….pdf

TRINE ANGELSEN

POD POLARN ġ ZORZ ġ

SAGA CÓRKA MORZA XIII

Rozdział 1

Najmłodsze dziecko obudziło si ħ , gdy skrzynka stukn ħ ła o podłog ħ . Elizabeth

zauwa Ň yła k Ģ tem oka, Ň e matka usiłuje uciszy ę płacz Ģ ce niemowl ħ . Sama po Ļ pieszyła do

łó Ň ka, w którym le Ň ał Christem. Poło Ň yła mu chłodn Ģ dło ı na czole.

- Bo Ň e jedyny, jaki Ň on rozpalony! – szepn ħ ła, spogl Ģ daj Ģ c na matk ħ .

Kobieta nic nie odrzekła, tylko kołysała dziecko i nuciła psalm. Elizabeth nie mogła

odró Ň ni ę słów, które zlewały si ħ w jednio.

L ħ k Ļ cisn Ģ ł j Ģ za serce. Rozejrzała si ħ dyskretnie. Pozostałe dzieci stały dokoła i z

powa Ň nymi minami wpatrywały si ħ w ni Ģ ciekawie. Buzie miały brudne, włosy spl Ģ tane. Na

jednej z dziewczynek rozpoznała dawn Ģ sukienk ħ Marii. Niegdy Ļ biały kołnierzyk teraz był

ciemnoszary z brudu.

W k Ģ cie izby le Ň ał gospodarz. Jego zdrowe oko Ļ ledziło j Ģ ze zło Ļ ci Ģ , ale on te Ň nie

powiedział ani słowa. Elizabeth odniosła wra Ň enie, jakby cała izba wstrzymała oddech.

Wzi ħ ła Ļ ciereczk ħ i zanurzyła j Ģ w wiadrze wody stoj Ģ cym na ławie. Ostro Ň nie otarła

czoło Christena i zdj ħ ła z niego wełniany koc. W piersiach chłopca Ļ wiszczało i gulgotało za

ka Ň dym razem, gdy wci Ģ gał powietrze.

Zmoczyła Ļ ciereczk ħ na nowo.

- Zapalenie płuc – szepn ħ ła do siebie i zadr Ň ała. Zapalenie płuc… Ka Ň dy wiedział, jak

bardzo jest niebezpieczne i jak małe s Ģ szanse wyzdrowienia, je Ļ li potrwa dłu Ň ej. Zwróciła si ħ

do najstarszej dziewczynki:

- Biegnij do Dalsrud i popro Ļ Mari ħ , Ň eby poszukała moich ziół. Powiedz jej, Ň e to

zapalenie płuc. Ona b ħ dzie wiedziała, które ci da ę . Zapami ħ tasz?

Dziewczynka skin ħ ła głow Ģ , wło Ň yła płaszcz i wybiegła. Do izby wtargn Ģ ł podmuch

zimnego powietrza, a wraz z nim kł Ģ b Ļ niegu, który osiadł cienk Ģ warstw Ģ zaraz przy

drzwiach. Płacz niemowl ħ cia ucichł. Elizabeth zwróciła si ħ do matki:

- Jak to si ħ stało?

- Christem wsz ħ dzie biegał – odpowiedziała kobieta z rezygnacja. – Szukał pracy i

prosił o jedzenie. Mówił, Ň e szedł przez gł ħ boki Ļ nieg i wpadł do rzeki. Nast ħ pnego dnia

zachorował.

Zamilkła i zapatrzyła si ħ przed siebie pustym wzrokiem.

- Czy Christem niedługo umrze? – odezwał si ħ cienki głosik.

Elizabeth zerkn ħ ła na chud Ģ dziewczynk ħ , która wcze Ļ niej otworzyła jej drzwi. Oczy

w wymizerowanej twarzyczce patrzyły na ni Ģ z błaganiem.

- Zrobi ħ wszystko, co w mojej mocy, Ň eby nadal mógł by ę z wami – odparła.

Przypomniała sobie o zapasach, które przyniosła. – Zajrzycie do skrzynki i cz ħ stujcie si ħ tym,

co przyniosłam.

Usłyszała d Ņ wi ħ k otwieranego wieka skrzyni. Dzieci nie wydawały si ħ tak

zainteresowane darami jak ostatnim razem, mimo Ň e z pewno Ļ ci Ģ były równie Ň głodne.

Zapewne rozumiały powag ħ sytuacji.

Najwa Ň niejsze, Ň eby miały jedzenie i ciepłe ubrania, pomy Ļ lała Elizabeth. Spojrzała

na Christena. Była mocno zaniepokojona. Gor Ģ czka nie spadała pomimo cz ħ sto zmienianych

okładów na czole chłopca.

Czas wlókł si ħ niemiłosiernie.

Nagle dosłyszała, co mruczy pod nosem matka dzieci:

- … niech si ħ zaopiekuje naszym Christenem… Lepiej mu b ħ dzie u Boga Ojca w

niebie…

Elizabeth nie chciała dalej słucha ę . Chocia Ň wielu ludzi pocieszało si ħ , Ň e ich chorym

dzieciom b ħ dzie lepiej w Królestwie Niebieskim, jej wydawało si ħ to niesprawiedliwe.

Dlaczego Bóg nie pozwalał niewinnym istotom Ň y ę razem z rodzicami? Jaki jest sens dawa ę

Ň ycie, Ň eby zaraz je odebra ę ?

Zimny powiew znów wpadł do izby. Elizabeth wstała.

- Czy te s Ģ dobre? – spytała zdyszana najstarsza dziewczynka, wyci Ģ gaj Ģ c w jej stron ħ

dwa płócienne woreczki. Musiała biec, pomy Ļ lała Elizabeth i szybko zerkn ħ ła do Ļ rodka.

- Tak, dzi ħ kuje ci.

U Ļ miechn ħ ła si ħ przelotnie do dziewczynki i wstawiła wod ħ na napar. Płacz Ļ ciskał jej

gardło: czuła, Ň e gdyby dała mu uj Ļ cie, nie potrafiłaby przesta ę . A gdyby si ħ teraz poddała,

straciłaby wszelk Ģ nadziej ħ , my Ļ lała, sypi Ģ c suszone zioła na wod ħ . Niektóre poszły od razu

na dno, inne pływały przez jaki Ļ czas na powierzchni, zanim wystarczaj Ģ co nasi Ģ kły płynem.

Wymieszała i czekała, a Ň napar ostygnie. Potrz Ģ sn ħ ła lekko chłopce,

- Słyszysz mnie, Christianie? Masz tu lekarstwo. Wypij, to ci szybko pomo Ň e.

Chłopiec zamrugał powiekami i blady u Ļ miech przebiegł mu po twarzy. Poruszył

wargami, jakby chciał co Ļ powiedzie ę , ale mu si ħ nie udało.

- Połknij – poprosiła Elizabeth, podsuwaj Ģ c mu ły Ň k ħ z naparem.

Posłusznie wypił wszystko. i nagle dostał ostrego ataku kaszlu, który dobywał si ħ z

gł ħ bi jego chudego ciała, niemal je rozrywaj Ģ c. Gdy napad min Ģ ł, wym ħ czony Christem opadł

na posłanie. Elizabeth dostrzegła przybrudzony pled u Ň ywany na łodzi. Gospodarzowi pewnie

i tak si ħ teraz nie przyda. Zwin ħ ła go w rulon i podło Ň yła pod poduszk ħ . Poczuła na sobie

pytaj Ģ ce spojrzenie kobiety, wi ħ c wyja Ļ niła:

- Tak b ħ dzie łatwiej oddycha ę i mniej kaszlał.

Kobieta pokiwała głow Ģ . odło Ň yła niemowl ħ i siedziała ze splecionymi dło ı mi.

Elizabeth nagle rozpoznała psalm, który tamta nuciła. Był to psalm cz ħ sto Ļ piewny na

pogrzebach. Przeszedł j Ģ dreszcz.

Po upływie godziny lub dwóch Elizabeth westchn ħ ła i odwróciła si ħ do kobiety.

- Gor Ģ czka nie spada, przynajmniej ja tego nie czuj ħ . Trzeba sprowadzi ę lekarza.

Kobieta za Ļ miała si ħ ponuro.

- Czy Ň by tu doktor przyjechał! Chyba wierzy pani w cuda…

Elizabeth wiedziała, Ň e kobieta ma racj ħ , ale postanowiła si ħ nie poddawa ę . Spojrzała

na najstarsz Ģ dziewczynk ħ .

- Zmieniaj okłady na czole brata dawaj mu napar do picia. Ja id ħ po doktora.

Po Ļ piesznie wło Ň yła płaszcz u wyszła na zewn Ģ trz. Ko ı nadstawił uszu i zar Ň ał cicho,

gdy j Ģ poznał. Wydawało si ħ , Ň e rozumie, czego od niego oczekuje, bo zarzucił niecierpliwie

głow Ģ .

- Biedaku, musisz tak tu sta ę i marzn Ģ c – powiedziała pieszczotliwie. – No, ale teraz

poka Ň , co potrafisz!

Ko ı ruszył szybkim kłusem przez wie Ļ . ĺ nieg nadal sypał. Ludzie schodzili jej z

drogi, niektórzy j Ģ pozdrawiali, lecz ona nie miała czasu odpowiada ę . O Ļ lepiały j Ģ łzy. Nie

wiedziała, czy wyciska je wiatr i Ļ nieg, czy my Ļ li o Christenie. Otarła je szybko.

Zaskoczyła j Ģ choroba chłopca. Nie zd ĢŇ yła powiedzie ę jego matce, Ň e zamierzała

wzi Ģę go ze sob Ģ do Dalsrud. No có Ň , musi z tym poczeka ę , a Ň chłopiec wyzdrowieje.

W domu lekarza Ļ wieciło si ħ w wielu oknach. Elizabeth zeskoczyła z sa ı . Zauwa Ň yła,

Ň e ko ı ma pian ħ na pysku. Biegł tak szybko, jakby rozumiał, Ň e mały chłopiec potrzebuje

pomocy – pomy Ļ lała, id Ģ c w stron ħ drzwi wej Ļ ciowych.

Zapukała. Otworzyła jej słu ŇĢ ca.

- Doktor w domu? – spytała niecierpliwie.

- Nie, nie ma go. Wyjechał, nie wiedziała pani?

Elizabeth zmartwiła si ħ .

- Wyjechał? – powtórzyła zdumiona. – Dok Ģ d? Przecie Ň nie mógł tak po prostu

wyjecha ę . Ludzie choruj Ģ i potrzebuj Ģ go! – Zamilkła, a słu ŇĢ ca chciała si ħ wycofa ę . –

Poczekaj! Daleko wyjechał? Kiedy wróci?

- jest w Danii. – Dziewczyna zerkn ħ ła szybko przez rami ħ , jakby chciała sprawdzi ę ,

czy nikt ich nie podsłuchuje. – Mog ħ spyta ę , czy to kto Ļ z pani bliskich jest chory?

Powietrze uszło z Elizabeth.

- Nie, to jedno z dzieci komorników, Christem. – Elizabeth czuła na sobie uwa Ň ne

spojrzenie słu ŇĢ cej. – Kiedy wróci? – spytała ponownie.

- Nie wiem. Mówi Ģ , Ň e mo Ň e nie wróci w ogóle i przyjedzie kto Ļ nowy.

Elizabeth nie wierzyła własnym uszom. Chciała, Ň eby dziewczyna powtórzyła, Ň e

lekarz naprawd ħ wyjechał, ale si ħ powstrzymała. Podzi ħ kowała, odwróciła si ħ i ci ħŇ kimi

krokami zeszła ze schodów. Doktor wyjechał i pewnie nie wróci. Co ma teraz pocz Ģę ?

Dopiero gdy wsiadła do sa ı , usłyszała odgłos zamykanych drzwi. Cmokn ħ ła na konia.

Pozwoliła mu teraz i Ļę st ħ pa, bo ju Ň nie miała po co si ħ spieszy ę . Okropna prawda, Ň e doktor

wyjechał, poraziła j Ģ . Był dla niej ostatni Ģ desk Ģ ratunku. Liczyła, Ň e da Christenowi

lekarstwo, które go uzdrowi.

Nagle przypomniała sobie, jak jej matka le Ň ała chora. Jakob zapłacił lekarzowi, ale nic

si ħ ju Ň nie dało zrobi ę . A wi ħ c bywa i tak, Ň e trzeba zło Ň y ę los w r ħ kach Boga. To On

decyduje o Ň yciu i Ļ mierci. I o tym, komu si ħ uda, a kto przegra.

Klasn ħ ła lejcami i ko ı przeszedł w kłus. Lekarstwo doktora z pewno Ļ ci Ģ było lepsze

od jej ziół, ale ona si ħ nie podda. Poczuła, Ň e wracaj Ģ jej siły. Zrobi wszystko, Ň eby Christem

wyzdrowiał. Miała zioła i odzyskan Ģ nadziej ħ .

Wróciła do chaty, gdzie sytuacja wydawała si ħ niewiele zmieniona. Najstarsza

dziewczynka wstała.

- Robiłam tak, jak pani kazała. Chyba jest mu troch ħ lepiej – powiedziała.

- A wi ħ c uczony pan nie chciał przyjecha ę – stwierdziła matka cierpko. Wiedziała, Ň e

dziecko biednych komorników nic nie znaczy dla lekarza, i to było dla niej tylko

potwierdzeniem.

- Doktor jest w Danii – odparła Elizabeth ostrym tonem.

- Ani doktor, ani pani nic tu nie pomo Ň ecie – odparła kobieta z rezygnacj Ģ . – To On,

tam na górze, decyduje o Ň yciu i Ļ mierci – kobieta niemal dokładnie powtórzyła to, co

my Ļ lała wcze Ļ niej Elizabeth. – Wszystko w r ħ kach Boga.

Elizabeth nie miała sił na rozmow ħ . Zreszt Ģ có Ň mogłaby powiedzie ę ? Je Ļ li Bóg

zdecyduje si ħ zabra ę do siebie dziecko, po prosto to robi. Nie pyta nikogo, a ju Ň na pewno nie

zrozpaczon Ģ matk ħ .

Z oci Ģ ganiem podeszła do łó Ň ka Christena i dotkn ħ ła jego czoła i policzków.

Dziewczynka miała racj ħ : gor Ģ czka chyba rzeczywi Ļ cie nieco opadła. Elizabeth odetchn ħ ła z

ulg Ģ . To mógł by ę dobry znak.

W izbie zapadła cisza. Elizabeth zajmowała si ħ Christenem, matka mamrotała swój

psalm, a dzieci szeptały ostro Ň nie mi ħ dzy sob Ģ . Wreszcie Elizabeth sko ı czyła i z trudem

wyprostowała plecy. Czuła ból w karku, jakby usadowił si ħ tam smutek, który wzbudzał w

niej widok chorego chłopca.

- Musze jecha ę do domu – oznajmiła. – Wygl Ģ da na to, ze jest lekka poprawa. Dbaj o

niego tak, jak ci mówiłam, a b ħ dzie dobrze – poleciła najstarszej dziewczynce.

Nikt si ħ nie odezwał, wszyscy tylko na ni Ģ patrzyli. Uderzyło j Ģ , Ň eby były to

spojrzenia puste, bez nadziei czy wiary. Pewnie uwa Ň ali, Ň e jej słowa s Ģ nieszczere; Ň e to, co

mówi, to jedynie czcze pocieszenie. Zastanowiła si ħ , co jeszcze mogłaby im powiedzie ę , ale

nic nie przyszło jej do głowy. Owin ħ ła si ħ szalem, wło Ň yła r ħ kawiczki i po Ň egnała si ħ cicho.

Na zewn Ģ trz było ju Ň ciemno. mórz kłuł j Ģ w nos, gdy jechała do domu. Ko ı nadstawił

uszu i przyspieszył, gdy w oddali dostrzegł zarysy gospodarstwa.

Na niebie pojawiła si ħ zorza polarna – Ļ wietliste Ň ółte, zielone i niebieskie pasma.

Zupełnie, jakby Bóg malował je szerokimi poci Ģ gni ħ ciami p ħ dzla, pomy Ļ lała Elizabeth.

Rozdział 2

Lampy naftowe rzucały przez okna zło Ļ ci Ģ po Ļ wiat ħ na ciche podwórze. Elizabeth

zerkn ħ ła do Ļ rodka. Helene Ļ miała si ħ z czego Ļ , co opowiadał Lars, Ane za Ļ siedziała,

pochylona nad ksi ĢŇ k Ģ . Ň adne z nich nie zauwa Ň yło jej powrotu. Zeskoczyła z sa ı i zacz ħ ła

wyprz ħ ga ę konia. Uprz ĢŇ była zmro Ň ona, wi ħ c musiała chuchn Ģę w dłonie, Ň eby sobie

poradzi ę . Przez chwil ħ miała ochot ħ zawoła ę o pomoc, ale zmieniła zdanie. Chciała jeszcze

przez chwil ħ by ę sama. musiała zebra ę siły, Ň eby przekaza ę im, co si ħ stało, jak bardzo si ħ

tym martwi, i odpowiedzie ę na ich pytania.

Ko ı zar Ň ał cicho do stoj Ģ cych w oborze zwierz Ģ t i pieszczotliwie szturchn Ģ ł pyskiem

klacz. Elizabeth za Ļ miała si ħ , wło Ň yła mu do Ň łobu spore nar ħ cze siana, po czym wzi ħ ła si ħ

do szorowania go wiechciem słomy i czyszczenia kopyt z lodu i Ļ niegu. Jej ruchy były

zdecydowane, niemal gwałtowne. Wreszcie zatrzymała si ħ , obj ħ ła konia za szyj ħ i przytuliła

do niego policzek. Jego znajomy zapach działał na ni Ģ koj Ģ co. Jak si ħ teraz czuje Christem?

Czy gor Ģ czka nadal opada? Czy kaszle? Czy siostra pami ħ ta, Ň eby da ę mu reszt ħ naparu?

Podmuch zimnego powietrza przebiegł po ziemi i ogier przesun Ģ ł si ħ nieco. Elizabeth

podniosła oczy i u Ļ miechn ħ ła si ħ na widok Kirstiana.

- Zauwa Ň yłem, Ň e przyjechała Ļ . Podniosłem letni Ģ wod ħ dla konia – powiedział i podał

jej wiadro.

- Dzi ħ kuj ħ .

- Wiem od Marii, Ň e było tu jedno z dzieci komorników po zioła, bo zachorował

Christem.

- Tak, to zapalenie płuc. – Nawin ħ ła na palec pasmo sztywnej, czarnej grzywy konia,

zanim znów spojrzała na m ħŇ a, który patrzył na ni Ģ wyczekuj Ģ co. – Dałam mu napar na

obni Ň anie gor Ģ czki.

- Chod Ņ do mnie. – Wyci Ģ gn Ģ ł do niej ramiona. Miał rozpi ħ t Ģ kurtk ħ i na policzku

poczuła szorstko Ļę wełnianego swetra. – To musiało by ę dla ciebie trudne – stwierdził,

obejmuj Ģ c j Ģ mocniej.

Co Ļ Ļ cisn ħ ło j Ģ za gardło. Nie mogła wykrztusi ę słowa. Wreszcie zebrała si ħ w sobie i

uwolniła si ħ z obj ħę .

- Idziemy do domu? Marzn ħ – powiedziała.

Weszli do kuchni, gdy domownicy ko ı czyli wła Ļ nie kolacje. Oczy wszystkich zawisły

na Elizabeth. Pierwsza odezwała si ħ Ane:

- Ale ci ħ długo nie było! Co z Christianem?

- Zapalenie płuc. – Miała ju Ň do Ļę powtarzania tego samego, ale wiedziała, Ň e musi to

zrobi ę . – Troch ħ mu było lepiej, gdy odje Ň d Ň ałam.

Opadła ci ħŇ ko na krzesło i zacz ħ ła rozsznurowywa ę buty. Lina zaraz zabrała je razem

z płaszczem. Elizabeth chciała zaprotestowa ę , powiedzie ę , Ň e sama to zrobi, ale nagle

opu Ļ ciły j Ģ siły. Najch ħ tniej poło Ň yłaby si ħ i zasn ħ ła, Ň eby odsun Ģę od siebie zmartwienie i

pami ħę brzydkiego kaszlu Christena. Jego odgłos wci ĢŇ tkwił w jej głowie.

- No, to niedługo wyzdrowieje – orzekła Ane stanowczo, kiwaj Ģ c głow Ģ .

- Miejmy nadziej ħ – westchn ħ ła Elizabeth.

- A co z doktorem? – spytała Lina od drzwi, gdy zawiesiła ju Ň płaszcz w sieni.

- Wyjechał do Danii.

Elizabeth zauwa Ň yła, Ň e Lina i Helene wymieniły spojrzenia.

- Czy ja czego Ļ nie wiem? – zapytała.

- Małe garnki te Ň maj Ģ uszy – mrukn ħ ła Helene, wyci Ģ gaj Ģ c talerz.

- To o mnie mowa! – zirytowała si ħ Ane. – Nigdy nie zdradzacie mi Ň adnych

tajemnic!

- Prosz ħ ! – Helene postawiła na stole talerz z owsiank Ģ . Elizabeth spojrzała na

jedzenie i stwierdziła, Ň e wcale nie jest głodna. Mimo to wzi ħ ła ły Ň k ħ i zacz ħ ła je Ļę . W

połowie posiłku zerkn ħ ła na Ane, która niemal zasypiała, z głow Ģ na stole.

- Mario, połó Ň j Ģ , prosz ħ .

Nikt nie zadawał jej pyta ı , póki jadła, i była im za to wdzi ħ czna. Po chwili Lars

wyszedł do swojej chaty parobka. Elizabeth spojrzała za nim przez okno. Tam miał te Ň

sypia ę Christem. Przygotowała mu ju Ň nawet baranic ħ na posłanie i poszewk ħ , które czekały

w tkalni.

Kristian wstał.

- Chod Ņ , przejdziemy do salonu.

Elizabeth posłuchała. W kominku płon Ģ ł ogie ı . Odsun ħ ła si ħ na le ŇĢ c Ģ przed nim

nied Ņ wiedzi Ģ skór ħ i oparła głow ħ o por ħ cz fotela. Słyszała, Ň e Kristian co Ļ przygotowuje za

jej plecami, ale nie miała siły sprawdzi ę , co to takiego.

- Prosz ħ – powiedział, podaj Ģ c jej kieliszek czerwonego wina.

- No, nie wiem – mrukn ħ ła, ale przyj ħ ła trunek.

- Dobrze ci zrobi – zapewnił m ĢŇ zdecydowanie i usiadł obok niej. – Pij.

Wypiła kilka łyków.

- No, na pewno za Ļ niesz – stwierdził z u Ļ miechem.

Chwil ħ siedzieli w milczeniu, wreszcie odezwała si ħ Elizabeth:

- Powiniene Ļ tam pojecha ę i sam zobaczy ę , jak oni Ň yj Ģ . Matka chłopca siedziała

tylko, kołysała najmłodsze dziecko i mamrotała psalmy. Jedno z rodze ı stwa powiedziało, Ň e

Christem niedługo pójdzie do nieba. Jakby to było co Ļ zupełnie zwyczajnego i oczywistego…

M ĢŇ przysun Ģ ł si ħ i otoczył j Ģ ramionami. Elizabeth oparła si ħ o niego z

wdzi ħ czno Ļ ci Ģ . Dobrze było tak siedzie ę , czuj Ģ c ciepło jego ciała, ciepło ognia i

rozgrzewaj Ģ ce działanie wina. Kristian ponownie napełnił jej kieliszek i wypiła jeszcze kilka

łyków.

- Tam jest tak brudno i… - Szukała wła Ļ ciwych słów na odmalowanie tego, co

widziała, ale to było za trudne. Jakby słowa spi ħ trzyły si ħ nagle i czekały, Ň eby je spokojnie

poukładała.

Pocałował j Ģ we włosy.

- Gdy Christem wyzdrowieje, przyjdzie tu do nas. nie b ħ dzie ju Ň tak Ň ył.

- A co z pozostałymi dzie ę mi?

- Nie mo Ň emy wzi Ģę wszystkich do siebie. B ħ dziemy im pomaga ę tam, na miejscu.

Nic nie odparła. Czuła si ħ niewypowiedzianie zm ħ czona. Nagle przypomniała sobie

spojrzenia, które wymieniły Lina i Helene.

- Wiesz, dlaczego doktor wyjechał?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: