Kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików.pdf

• Byli dziećmi, które w dzieciństwie musiały zachowywać się jak dorośli. Dorastają nosząc w

sobie bolesne, potworne, wstydliwe dziedzictwo swojej rodziny. Paniczne lęki, kłujące

wspomnienia albo puste miejsca tam, gdzie powinny być uczucia.

(Ewa Woydyłło, 1991, "Wybieram wolność...")

Z szacunków wynika, że w Polsce żyje prawie około 1,5 miliona dzieci alkoholików. Kiedy

dorosną, ich życie ułoży się w różne scenariusze: część z nich zacznie pić, część zwiąże się z

osobami uzależnionymi, a pozostałe będą starannie unikać myślenia o tym, co wydarzyło się w ich

dzieciństwie.

Doświadczenia wyniesione z rodziny alkoholowej mogą mieć bardzo duży wpływ na ich bliskie

kontakty w życiu dorosłym. Prawie połowa z tych DDA, którzy zgłaszają się po pomoc, nie

decyduje się na zalegalizowany związek, a jedna trzecia zawieranych przez nich małżeństw kończy

się rozwodem. Boją się przede wszystkim powtórzenia we własnym związku tego, co działo się w

ich domu rodzinnym. Duża część z nich jest głęboko przekonana, że w małżeństwie można się

tylko nawzajem krzywdzić.

DDA często mają kłopoty z odnalezieniem się w roli rodzica. Obawiają się, że skrzywdzą swoje

dzieci, wnosząc do wychowania doświadczenia z własnego domu. Często nie potrafią z nimi

rozmawiać. W niektórych DDA własne dzieci budzą agresję. Trudno im się powstrzymać przed

agresją (krzykiem, groźbami czy uderzeniem). Jednocześnie mają świadomość, że to nie dziecko

zawiniło.

Wielu DDA nie decyduje się na to, żeby mieć dzieci albo podejmuje taką decyzję późno, po

trzydziestym roku życia. Gdzieś głęboko tkwi w nich lęk, że dla ich dzieci życie okaże się równie

okrutne, jak dla nich samych.

Część Dorosłych Dzieci Alkoholików rezygnuje z życia osobistego, ponieważ wierzą, że ich

podstawowym zadaniem jest opiekowanie się mamą albo tatą, albo czuwanie, by nawzajem nie

zrobili sobie krzywdy. Niekoniecznie mieszkają z rodzicami. Spotkać można takich DDA, którzy

mają własne rodziny, ale każdy weekend, święta i wakacje spędzają z rodzicami. Zdarzają się także

rodziny, w których trzydziestoletnie czy czterdziestoletnie "dzieci" mieszkają z rodzicami.

Część DDA ma mocne, choć rzadko uświadamiane poczucie, że ich podstawową rolą jest "być

dobrym dzieckiem". Szczególnie dotyczy to kobiet. Są zaskoczone, jak łatwo zaprzepaścić dom i

rodzinę, kiedy podstawowa odpowiedź na pytanie: "kim jestem?", brzmi: "córką".

Zwykle więź Dorosłych Dzieci Alkoholików z rodzicami jest bardzo silna, choć kontakty nie

zawsze układają się dobrze: nie potrafią rozmawiać z matką czy z ojcem, niechętnie jeżdżą do

domu rodzinnego, bo czują tam napięcie, niepokój i bezradność. Czasami mówią wręcz o

nienawiści do któregoś z rodziców.

Możemy wyróżnić kilka typów Dorosłych Dzieci Alkoholików: wyobcowani, smutni, skrzywdzeni,

uzależnieni, współuzależnieni, odnoszący sukcesy, z poczuciem niższości.

Wyobcowani - przeważnie nie zdają sobie sprawy, że to, co przeżyli w domu rodzinnym, ma nadal

wpływ na ich życie. Czują się inni, bardziej skomplikowani lub poplątani wewnętrznie.

Zazdroszczą innym słabszych napięć wewnętrznych, mniejszych wewnętrznych obciążeń, o wiele

rzadziej pojawiającego się poczucia smutku i osamotnienia. W kontakcie z innymi bardzo silnie

kontrolują się. Mają poczucie, że ludzie z pewnością ich oceniają niekorzystnie.

Wielu DDA leczy się z powodu depresji - to smutni . Biorą kolejne leki, które nie przynoszą ulgi

ani nie zmniejszają przygnębienia. Spotkania z psychologiem zwykle kończą na pierwszej wizycie.

Boją się ruszyć to, co jakoś przyschło, przycichło. Ich wspomnienia pełne są doświadczeń utraty.

Mówią o braku uwagi i braku fizycznego bezpieczeństwa, o głodzie czy opuszczeniu. Dramaty z

dzieciństwa są źródłem niewypowiedzianego bólu i smutku, których nie ukoi tabletka.

Są również DDA uświadamiający sobie, jak bardzo zostali skrzywdzeni , gdy byli dziećmi. Noszą

w sobie żal, rozgoryczenie, złość, a nawet nienawiść: do tego z rodziców, który pił lub tego, który

choć nie pił, także krzywdził. Czują się pokrzywdzeni i przez pryzmat swojej krzywdy postrzegają

świat i ludzi.

Istnieje grupa takich DDA, którzy sami zaczęli pić nałogowo ( uzależnieni ). Sięgnęli po alkohol, bo

na przykład próbowali poradzić sobie z trudnościami. Choć boleśnie pamiętają dzieciństwo

podporządkowane rytmom picia i niepicia, dorosłe życie układają tak samo. Teraz to oni są

najważniejsi, a życie rodzinne toczy się wokół ich picia i niepicia.

Niektóre Dorosłe Dzieci Alkoholików, przyzwyczajone w dzieciństwie do zajmowania się innymi i

pomagania najbliższym, wikłają się w związki z osobami, którymi trzeba się opiekować (np. z

osobami uzależnionymi, z głębokimi problemami) - to współuzależnieni . Życie z partnerem, który

nie wymaga opieki czy poświęcenia, uważają za nudne i poukładane.

Wielu DDA pracuje na odpowiedzialnych, dobrze wynagradzanych stanowiskach i odnosi sukcesy

zawodowe. Potrafią pracować równie efektywnie za wynagrodzenie jak i za "dobre słowo".

Zaskakująco dobrze rozwiązują trudne zadania w sytuacji stresu i pod presją. Nie mają problemów

z wywiązywaniem się ze swoich obowiązków. Nie boją się trudnych zadań ani ryzyka. Są

odpowiedzialni. W efekcie są zwykle bardzo dobrymi i mało wymagającymi pracownikami.

Świetnie potrafią radzić sobie z publicznymi prezentacjami - ludzie podziwiają ich opanowanie i

spokój zewnętrzny, nie zdając sobie sprawy z tego, jak sprzeczne jest to, co widzą, z tym, co dzieje

się "w środku" tych ludzi.

Poczucie niższości i niekompetencji towarzyszące Dorosłym Dzieciom Alkoholików zazwyczaj

odzywa się w kontakcie z innymi osobami. Składa się na nie kilka czynników: kiepski obraz siebie

wyniesiony z dzieciństwa, brak pozytywnych doświadczeń w bliskich kontaktach z ludźmi i brak

podstawowych umiejętności interpersonalnych (rozmawianie, nawiązywanie bliskich relacji,

rozwiązywanie konfliktów czy nieporozumień). Rzadko za poczuciem niższości stoi brak

wykształcenia czy niezaradność. Ponad połowa osób zgłaszających się na terapię ma wykształcenie

średnie, a 40 proc. - wyższe. Dramatem DDA jest to, że otoczenie najczęściej postrzega ich jako

ludzi dobrze radzących sobie w życiu, bez większych problemów.

Kim naprawdę jestem? Jakie są moje mocne strony, a jakie słabe? To najczęstsze pytania, z jakimi

DDA przychodzą na terapię. Zadają je z dużym niepokojem. Aby znaleźć odpowiedzi na powyższe

pytania, trzeba uświadomić sobie, w jakiej roli byłem lub nadal jestem - i przestać w niej

funkcjonować.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: