Gail Z. Martin - Kroniki Czarnoksiężnika 1. Przywoływacz Dusz (fragment).pdf - ebooki - schella21

Gail Z. Martin - Przywoływacz dusz

fragment

Rozdział pierwszy

– Uważaj, książę – ostrzegł duch. – Tej nocy grozi ci ogromne niebezpieczeństwo.

Martris Drayke słyszał odgłosy zabawy świętujących tłumów, dobiegające zza gomółkowego

okna. Blask pochodni lśnił zza szyby, a ubrane w kostiumy postacie tańczyły, śpiewając i

pogwizdując, wokół zamkowej wieży. Przebrani za cztery wcielenia Jedynej Bogini, świętej

Pani Margolanu, uczestnicy fety szli, zataczając się, za podobizną Matki Staruchy. W czasie

tego Święta Zmarłych byli bardziej zajęci żłopaniem piwa niż wspominaniem zmarłych.

– Z czyjej strony? – Tris skupił ponownie uwagę na swoim widmowym gościu. Duchy pałacu

Shekerishet były tak liczne, że nie przypominał sobie, by kiedykolwiek przedtem widział tego

konkretnego ducha – mężczyznę o pociągłej twarzy z opadającymi powiekami, którego

staromodny strój świadczył o tym, iż był on dworzaninem sto lat temu. Zjawa zamigotała i

próbowała powiedzieć coś więcej, ale nic nie było słychać. Tris pochylił się jeszcze bardziej.

Dziś akurat duch powinien być łatwiejszy do zobaczenia, w czasie Nawiedzin bowiem – jak

powszechnie nazywano to święto – duchy chodziły otwarcie po świecie i nawet sceptycy nie

mogli udawać, że ich nie widzą. Pałacowe duchy były przyjaciółmi Trisa od czasów jego

dzieciństwa, zanim jeszcze zrozumiał, że ci niematerialni towarzysze nie byli tak łatwo

widoczni dla ludzi z jego otoczenia.

– Duchy... wygnane – wykrztusił wreszcie znikający duch. – Strzeż się... Łapacza Dusz.

Tris z trudem uchwycił ostatnie słowa rozwiewającej się zjawy. Zaintrygowany, przysiadł na

piętach, a jego miecz zastukał o kamienną posadzkę. Pukanie do drzwi sprawiło, że o mało co

nie stracił równowagi.

– Co tam robisz, a może nie jesteś sam? – zażartował sobie przez drzwi Ban Soterius.

Zasuwka się podniosła i krzepki kapitan gwardii wparował do środka. Nic w sposobie bycia

młodzieńca nie tłumaczyło jego silnie woniejącego piwem oddechu, poza potarganymi

brązowymi włosami i lekko pogniecioną wykwintną tuniką.

– Jestem teraz sam – powiedział Tris, zerkając na miejsce, gdzie przedtem znajdował się

duch.

Soterius przeniósł spojrzenie z Trisa na pustą ścianę.

– Wciąż ci powtarzam, Tris – rzekł gwardzista – że powinieneś więcej wychodzić do ludzi. Ja

nie mam ochoty na pogaduszki z duchem... chyba że będzie to ładna dziewczyna z kuflem

piwa.

Tris uśmiechnął się.

– Czy widziałeś duchy dziś w nocy?

Soterius zastanawiał się przez chwilę.

– Właściwie, jak już o tym wspomniałeś, to nie tyle co zwykle, zwłaszcza biorąc pod uwagę,

że to Nawiedziny. – Rozpromienił się. – Ale wiesz, jak one przepadają za ciekawymi

historiami. Są pewnie na dole i słuchają, jak Carroway snuje swoje opowieści. – Pociągnął

Trisa za rękaw. – Chodź. Nie ma takiego prawa, które mówi, że książęta też nie mogą się

zabawić. A kiedy tak tu z tobą stoję na górze, mogę przegapić spotkanie z miłością mojego

życia na dole w sali biesiadnej!

Dobry nastrój Soteriusa sprawił, że Tris zaśmiał się cicho. Kapitan gwardii był ulubieńcem

córek dworskich wielmoży. Jasnobrązowe włosy miał krótko przycięte pod hełm bojowy. Był

średniej budowy ciała, opalony i gibki od ćwiczeń przeprowadzanych z gwardzistami.

Wszystko w jego postawie i sposobie bycia wskazywało na to, iż był wojskowym, lecz

figlarny błysk w jego ciemnych oczach łagodził rysy twarzy i sprawiał, że lgnęły do niego

panny na wydaniu.

Tris cieszył się, że odwracało to uwagę owych panien i ich ambitnych matek od niego

samego. Był o głowę wyższy od Soteriusa, smukły i szczupły. Często mu mówiono, że

kanciaste rysy twarzy i wystające kości policzkowe odziedziczył po obydwojgu rodzicach,

lecz jasnoblond włosy otaczające jego twarz i opadające na ramiona były ewidentnie

spuścizną po królowej Serae, tak jak i zielone oczy, które przypominały oczy jego babki,

słynnej czarodziejki Bava K’aa. Dla dam dworu była to bardzo atrakcyjna mieszanka.

– Obiecuję, że zejdę zaraz za tobą – powiedział Tris, a Soterius uniósł sceptycznie brew. –

Naprawdę. Chcę tylko, zanim przyjdę, zapalić świeczkę i położyć podarunek w komnacie

babki. A potem możesz mnie zabrać na wycieczkę po karczmach, którą mi obiecywałeś.

Soterius wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Trzymam cię za słowo, książę Drayke – zaśmiał się. – Zbieraj się. Tak dziś wieczór

świętują, że zaraz skończy im się piwo, a wiesz, że brandy mi szkodzi.

Tris słuchał niknących w korytarzu kroków przyjaciela, a potem sam ruszył do komnat

rodzinnych. Miał wrażenie, że z szeregu obrazów i arrasów śledzą go milczące spojrzenia

dawno nieżyjących królów Margolanu, przodków króla Bricena. Dynastia Bricena była jedną

z najdłużej utrzymujących się przy władzy monarchii Siedmiu Królestw. Patrząc na ich

poważne oblicza i znając opowieści o tym, co musieli wycierpieć, obejmując tron, Tris

cieszył się, że to nie jemu przypadnie korona. Wyjął pochodnię z obejmy na ścianie i

otworzył drzwi do komnaty swojej babki. Zapach kadzideł i mikstur nadal unosił się w

komnacie czarodziejki, pięć lat po jej śmierci. Tris zamknął za sobą drzwi. Pomyślał, iż to, że

nawet teraz nikt nie ruszał rzeczy należących do tej czarodziejki świata duchów, świadczyło o

tym, jakim szacunkiem darzyła ją jej własna rodzina. Czarodziejka Bava K’aa zasłużyła

jednak na tego rodzaju podziw, i choć on sam pamiętał ją bardziej jako rozpieszczającą go

babcię, to legendy o jej mocy sprawiały, że zawahał się – przez moment – zanim wszedł dalej

do pokoju.

– Babciu? – wyszeptał Tris. Postawił świeczkę na stole stojącym na środku komnaty i zapalił

ją słomką z pochodni. A potem rozłożył symboliczne dary w postaci miodowych ciasteczek

oraz małego kufla piwa i uczynił nad nimi znak błogosławieństwa Bogini. Następnie,

zerknąwszy, aby upewnić się, że drzwi są zamknięte i że nikt go nie zobaczy, wszedł na

pleciony dywanik na środku pokoju. Spleciony z jej czarodziejskich sznurków chodnik

pokrywał zabezpieczony czarami krąg, w którym pracowała jego babka. Tris poczuł znajome

mrowienie magii, jakby ślad jej dawnych perfum. Posługując się swoim mieczem niczym

rytualnym sztyletem, Tris obszedł dywan dookoła, tak jak nauczyła go babka, i poczuł, jak

wokół niego wznosi się krąg ochronny. Niebieskobiały blask pojawił się wyraźnie w jego

umyśle, choć był niewidoczny. Tris przymknął oczy i wyciągnął prawą rękę.

– Babciu, wzywam cię – wyszeptał, wyczulając zmysły na jej obecność. – Zapraszam cię na

ucztę. Przyłącz się do mnie w Kręgu.

Tris zamilkł. Jednak po raz pierwszy od jej śmierci nie usłyszał odpowiedzi. Spróbował raz

jeszcze.

– Bava K’aa, twój krewny zaprasza cię na ucztę. Przyniosłem ci podarek. Przyjdź do mnie.

Nic w komnacie się nie poruszyło i Tris otworzył oczy, zaniepokojony. Wtedy to migoczące

światełko przyciągnęło jego wzrok. Wydawało się znajdować daleko poza kręgiem, szamocąc

się i mrugając, jakby uwięzione wewnątrz siatki. Kiedy jednak przyjrzał mu się lepiej,

rozpoznał postać swojej babki, stojącą w znacznej odległości, przesłoniętą przez mgłę.

– Babciu! – zawołał, lecz zjawa się nie zbliżyła. Jej usta się poruszyły, lecz nic nie usłyszał, i

dreszcz przebiegł mu po plecach. Nie potrzebował słów, żeby z zachowania babki odczytać

ostrzeżenie. Choć Tris nie słyszał głosu Bava K’aa, to obecność zagrożenia była

wystarczająco czytelna.

Zimny wiatr przeleciał bez ostrzeżenia z wyciem przez komnatę, chociaż okiennice były

zamknięte. Pochodnia zamigotała, a świeca zgasła. Podmuch wiatru uderzył w krąg, który

wyczarował Tris, i obraz jego babki znikł. Dwie porcelanowe figurki spadły z trzaskiem na

podłogę, a kotary nad łóżkiem załopotały, gdy poryw wiatru zrzucił z biurka zwoje i

przewrócił krzesło. Tris zacisnął zęby i walczył, aby utrzymać magiczną osłonę. Poczuł

jednak gęsią skórkę na ramionach, gdy chłód przeniknął nawet przez plecionkę i krąg. Wizje

czegoś, co było tam przez chwilę, pojawiły się w jego umyśle. Czegoś złego, czegoś starego i

silnego, zagubionego, polującego, niebezpiecznego.

A potem, tak szybko jak się pojawił, wiatr ustał, a wraz z nim znikło poczucie zagrożenia.

Kiedy Tris był już pewien, że nic w komnacie się nie porusza, podniósł trzęsącą się dłoń w

milczącym podziękowaniu dla Czterech Twarzy Bogini, a potem zamknął krąg. Zadrżał, gdy

magiczny blask gasł w jego umyśle. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Tylko porwane

pergaminy, rozbite figurki i przewrócone krzesło świadczyły o tym, że coś się stało. Bardziej

zaniepokojony niż przedtem, Tris odwrócił się ku wyjściu.

Jakaś kobieta krzyknęła w korytarzu. Tris rzucił się ku drzwiom z mieczem w dłoni. W

półmroku dostrzegł szamoczącą się parę – ciemna męska postać górowała nad jedną z

pokojówek, która usiłowała umknąć.

– Puść ją! – Tris uniósł groźnie miecz. Wykorzystując ten moment, przerażona kobieta wbiła

zęby w ramię napastnika, wyrwała się i uciekła korytarzem tak szybko, jakby jej życie od tego

zależało. Tris poczuł ucisk w gardle, gdy napastnik się wyprostował i odwrócił, rozpoznał

bowiem jego sylwetkę, zanim jeszcze w świetle pochodni zalśnił cienki złoty diadem na

skroni mężczyzny.

– I znowu zepsułeś mi zabawę, bracie. – Jared Drayke obrzucił go wściekłym spojrzeniem

przymrużonych oczu. Najstarszy syn króla Bricena ruszył w stronę brata, a jego chód

powiedział Trisowi, że Jared nieźle już sobie popił w to święto. Tris nie dał się jednak

zastraszyć, choć serce podchodziło mu do gardła. Piwo nigdy nie osłabiało celności ciosów

Jareda ani nie zmniejszało jego szermierczych umiejętności, a Tris zarobił wystarczająco

wiele siniaków z ręki brata, by poznać, w jakim nastroju jest tego wieczora Jared.

– Jesteś pijany – wycedził Tris.

– Na tyle trzeźwy, żeby złoić ci tyłek – odparował Jared, który już zaczął podwijać rękawy

tuniki.

– Tylko spróbuj.

– Ośmielasz się podnosić na mnie stal?! – ryknął Jared. – Mógłbym kazać cię powiesić. Nikt

nie będzie grozić przyszłemu królowi Margolanu!

– Wątpię, abym zawisł, dopóki rządzi ojciec – odparł Tris, choć serce mu waliło. – Może tak

wziąłbyś do łóżka którąś z córek wielmożów, zamiast gwałcić służebne? A może opłacenie

rodzin po ich zniknięciu byłoby zbyt kosztowne?

– Nauczę cię posłuchu – warknął Jared; był na tyle blisko, że Tris czuł kwaśne piwo w jego

oddechu. W mgnieniu oka Jared dobył miecza i rzucił się do ataku.

Tris sparował; potrzebował obydwu rąk, żeby skontrować pchnięcie, które bez wątpienia

miało go trafić. Zrobił krok do tyłu, z trudem odpierając wściekły atak brata. Jared napierał, a

w jego oczach płonął bezrozumny gniew. Tris walczył o życie, wiedząc, że nie będzie w

stanie długo bronić się przed nacierającym Jaredem, który spychał go z powrotem w blask

umieszczonej w obejmach pochodni.

W oddali dały się słyszeć kroki na kamiennej posadzce.

– Książę Jaredzie?! – zawołał seneszal Zachar. – Gdzie jesteś, książę? Twój ojciec życzy

sobie cię widzieć.

Zakląwszy, Jared odsunął się kilka kroków od parującego jego cios Trisa.

– Książę Jaredzie?! – zawołał znowu Zachar, bliżej i bardziej nagląco.

– Słyszałem cię! – krzyknął w odpowiedzi Jared, mierząc Trisa czujnym spojrzeniem. Tris

ostrożnie opuścił miecz, lecz nie schował go do pochwy, dopóki brat tego nie zrobił.

– Nie myśl sobie, że rachunki są wyrównane, bracie – warknął Jared. – Zapłacisz mi za to.

Zapłacisz przed świtem! – obiecał. Kroki Zachara słychać było teraz znaczniej bliżej i Jared

odwrócił się, wychodząc seneszalowi na spotkanie.

Przez chwilę Tris stał w miejscu, aż serce mu zwolniło i złapał oddech po tej konfrontacji.

Kiedy już się uspokoił, ruszył ku sali biesiadnej. Zwolnił dopiero wówczas, gdy zbliżył się do

drzwi i dotarły do niego odgłosy i wonie uczty.

Gdy Tris dołączył do przyjaciela, Soterius obrzucił go sceptycznym spojrzeniem.

– Skąd ten pośpiech?

Gwardzista był zbyt spostrzegawczy, by nie zauważyć potu lśniącego na czole Trisa w tę

chłodną jesienną noc czy też wyraźnego, wywołanego walką, rumieńca.

– Odbyłem właśnie krótką rozmowę z Jaredem – odparł Tris, wiedząc na podstawie ich

długiej znajomości, że Soterius domyśli się reszty.

– Czy twój ojciec nie może...? – spytał szeptem Soterius.

Tris potrząsnął głową.

– Ojciec nie może... czy też nie chce... przyznać, jakiego potwora spłodził. Nawet dobrzy

królowie są ślepi na pewne sprawy

– Miłego świętowania, bracie – zabrzmiał z tyłu roześmiany dziewczęcy głos i Tris się

odwrócił.

Za nim stała jego siostra Kait ze swoim łownym sokołem siedzącym na rękawicy. Miała tuzin

wiosen i była w wieku, kiedy to większość księżniczek drobi małymi kroczkami i upaja się

wykwintnymi sukniami. Kait promieniała w swoim stroju sokolnika, luźnej tunice i spodniach

skrywających jej zaokrąglające się kształty. Włosy miała ciemne, jak Bricen, splecione w

praktyczny warkocz, co tylko podkreślało, jak bardzo była podobna zarówno do Trisa, jak i

Jareda. Obdarzona ciemnymi jak u ojca oczami i wdziękiem matki, Kait zapewne już wkrótce

Gail Z. Martin - Kroniki Czarnoksiężnika 1. Przywoływacz Dusz (fragment).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: