OKULTYZM jako NIEWIERNOŚĆ FUNDAMENTALNA.doc

OKULTYZM jako NIEWIERNOŚĆ FUNDAMENTALNA

Aleksander Posadzki

1.    PRZEDMOWA

2.    WPROWADZENIE

3.    MAGIA

4.    Okultyzm - próba klasyfikacji

5.    Czary

6.    Magia i demonologia

7.    Opętanie i egzorcyzm

8.    Wróżbiarstwo (poznawanie przyszłości)

9.    PODSUMOWANIE

PRZEDMOWA

Konferencja Biskupów Toskanii (Włochy) wydała w 1994 r. "Notę duszpasterską na temat magii i demonologii". Biskupi przedstawili w Nocie "na nowo" tradycję doktrynalną Kościoła na temat magii i demonologii, ze szczególnym odniesieniem do sytuacji społeczno-kulturowej ich regionu. Kierowali się przy tym sytuacją społeczeństwa, w którym obserwuje się powrót do magicznych praktyk. Biskupi toskańscy stwierdzają, że "zjawisko to ma tendencję do narzucania się w życiu wspólnym i osobistym tysięcy osób, w tym także samych wiernych. Według najnowszych danych, „użytkownicy magii” we Włoszech stanowią 12 milionów osób. Zjawisko to niepokoi nas zarówno jako wskaźnik bolesnej sytuacji egzystencjalnego pobłądzenia, jak też z powodu podstaw intelektualnych i praktycznych zachowań, jakie owo zjawisko zakłada".

Biskupi toskańscy przytaczają doktrynalne orzeczenia Kościoła i przekazują kapłanom i ich wspólnotom wnioski duszpasterskie, których zastosowanie ma utrwalić i pogłębić nową ewangelizację.

W prezentowanej książce Nota jest zamieszczona w części II. W części I natomiast O. Aleksander Posacki zamieszcza wprowadzenie do Noty. Omawia w nim problem okultyzmu, magii, czarów, demonologii, opętania, spirytyzmu, wróżbiarstwa i medycyny okultystycznej. Autor przeprowadza swe analizy na płaszczyźnie psychologii i nauk pokrewnych. Uzupełnia je wnioskami teologicznymi i przedkłada naukę Kościoła w zakresie omawianych zagadnień.

Trzeba stwierdzić, że w Polsce nie zachodzi takie nasilenie zjawisk magii, jak we Włoszech. Przenikają jednak do naszego kraju z Zachodu różne ruchy pseudoreligijne, mieszczące w sobie "wschodnią religijność", a więc elementy pochodzenia hinduistycznego, buddyjskiego i taoistycznego. Do tego dochodzą elementy gnozy, neognozy, ezoteryzmu, astrologii, magii, okultyzmu, spirytyzmu, teozofii i antropozofii. Łączą się z tym zachodnie psychotechniki i praktyki okultystyczne.

Główny nurt "nowej religijności" stanowi ruch "Nowa Era" (New Age). Jest on niejednolity w swych założeniach i praktykach, ale mieni się obecnie najbardziej znaczącym wyznacznikiem ruchów pseudoreligijnych. Do New Age odwołują się - w różnej mierze - na Zachodzie rozmaite ruchy i grupy. W Polsce natomiast działają niektóre z nich: Zachodni Zakon Sufi, Subud, Stowarzyszenie Chrześcijańskiej Nauki i Szkoła Złotego Różokrzyża. Działają też młodzieżowe grupy satanistyczne, chociaż nie są one zorganizowane w stowarzyszenie czy ruch. Astrologia, magia, horoskopy są prezentowane w różnych czasopismach i w telewizji. Jest więc pewna część społeczeństwa, zwłaszcza wśród ludzi młodych, narażona na wpływy ruchów pseudoreligijnych i sekt destrukcyjnych (Kościół Zjednoczeniowy Moona, Kościół Scjentologiczny, Hare Kryszna, satanizm).

Książka wydana przez krakowskie Wydawnictwo M jest przeto pożyteczna dla tych zagrożonych kręgów społecznych, jak również dla uzyskania informacji przez tych, którzy pragną się uodpornić na wpływy, zwłaszcza magii i demonologii. Wpisuje się ona w krąg pozycji, które podejmują opis nowej sytuacji zagrożeń ze strony ruchów pseudoreligijnych i zjawisk wróżbiarstwa, magii, okultyzmu i satanizmu, stanowiących "znak sprzeciwu" wobec Chrystusa i Kościoła, przekazującego Bożą prawdę.

Bp Zygmunt Pawłowicz

od 1990 z ramienia Episkopatu

odpowiedzialny za problem sekt w Polsce

Gdańsk, 23 kwietnia 1996 r.

WPROWADZENIE

Potężna Niebios Królowo

i Pani Aniołów,

Ty, która otrzymałaś od Boga

posłannictwo i władzę,

by zetrzeć głowę szatana,

prosimy Cię pokornie,

rozkaż hufcom anielskim,

aby ścigały szatanów,

stłumiły ich zuchwałość,

a zwalczając ich wszędzie

strąciły na dno piekła.

Święci Aniołowie i Archaniołowie,

brońcie nas i strzeżcie nas.

Amen.

Modlitwa znana i odmawiana w różnych grupach Odnowy.

Sami również ręczymy za jej skuteczność. (Redakcja)

O. ALEKSANDER POSACKI SJ

Papież Paweł VI w słynnej konferencji z 15 listopada 1972 r. stwierdził, iż demonologia, tj. studiowanie wpływów szatana na poszczególnego człowieka, na wspólnotę ludzką, na całe społeczeństwo czy wydarzenie, jest bardzo ważnym odcinkiem nauki katolickiej do ponownego przestudiowania, co dzisiaj zostało jednak niesłusznie zaniedbane1. Chodzi o to, by znaleźć drogę postępowania poruszającą się pewnie między dwiema niebezpiecznymi skrajnościami: z jednej strony, między niedocenianiem istnienia szatana w świecie i jego podstępnej strategii niszczenia, a z drugiej zaś strony, pomiędzy zwalczaniem szatana bez odpowiedniego rozeznania, roztropności oraz koniecznych kościelnych zabezpieczeń prawnych. Jest to problem jednocześnie teoretyczny (nie tylko teologiczny), ale też problem praktyczny, duszpasterski. Obydwie skrajności mogą być skutkiem działania Złego. Szatan uwielbia tego, który w nic nie wierzy, jak i tego, który wierzy we wszystko. Interesuje go zarówno brak zainteresowania jego osobą u Materialisty, jak i zbytnie zainteresowanie u Maga.

Mówi o tym Nota biskupów włoskich już we wstępie. Jest to jakby cel wysiłku intelektualnego i duszpasterskiego, a zarazem "rdzeń teologiczny", który przewija się przez cały dokument: przywrócić równowagę w aspekcie demonologii.

Przesądy

Większość słowników i encyklopedii definiuje przesąd jako przypisywanie niesłusznie komuś lub czemuś właściwości nadnaturalnych, jako irracjonalne przekonanie. Można nazwać przesądem przypisywanie czemuś większej lub mniejszej skuteczności działania niż posiada. Przesądem byłoby np. przecenianie siły zła lub niedocenianie tej siły. Jedno i drugie wynikałoby z tendencyjnego pomijania faktów lub z niedoskonałości obserwacji. Wiele przesądów powstałych w łonie samej nauki zrodziło się z niedokładności obserwacji w kontekście nadużywania prawa analogii (irydologia, homeopatia). Przesądem jest również irracjonalna wiara w naukę, gnostyczny optymizm głoszący, że nie ma rzeczy niepoznawalnych i niewyjaśnialnych. Optymistyczna wiara w nieograniczony postęp nauki wynika z założenia, że człowiek może osiągnąć jakiś całkowicie obiektywny, a nawet boski punkt widzenia, do którego będzie zmierzał na zasadzie pewnej konieczności np. ewolucyjnej. Przesądem jest np. odrzucenie możliwości istnienia duchów. Jeśli prawdą jest, jak się twierdzi, że istnienia duchów nie można udowodnić, to nie można również tej prawdy obalić. Jest więc przesądem radykalne twierdzenie, że nie ma duchów, gdyż twierdzenie to nie ma racjonalnego uzasadnienia. Istotą wszystkich definicji przesądu jest twierdzenie czegoś lub wiara w coś, co nie posiada dostatecznego uzasadnienia. Przesądem jest też więc przypisywanie szatanowi większej mocy niż posiada, ale też nie przypisywanie mu żadnej mocy lub wręcz - jak to powiedzieliśmy w kontekście problemu istnienia duchów - upieranie się przy jego nieistnieniu. Właściwie pojęta demonologia posiada dostateczne uzasadnienie racjonalne.

Uparte odrzucanie możliwości istnienia duchów osobowych i inteligentnych poza materią jest właśnie owym przesądem racjonalistycznym, o którym wspominają biskupi, rodzajem racjonalistycznych czy wręcz materialistycznych "paranoi" na punkcie duchów. Główny pogromca teologii szatana jako bytu realnie istniejącego i osobowego, Herbert Haag, powołuje się wyjaśniając opętanie diabelskie na... parapsychologię2 . Nie są to już opinie teologiczne; nie mówimy więc już w tym przypadku o teologii. Haag jest biblistą, a badając opętanie, o którym się wypowiada (co wymaga wiedzy interdyscyplinarnej, psychologicznej, psychiatrycznej czy parapsychologicznej) powołuje się na parapsychologię lub na... przyszłość rozwoju nauki. Haag cytuje książki Balducciego, ale jak stwierdza sam rozgoryczony Balducci, prawdopodobnie wcale ich nie czytał, gdyż nie przyjmuje kryteriów naukowych przyjętych przez Balducciego, a odróżniających zjawiska opętania nie tylko od parapsychologii, ale także od psychiatrii3. Zaś powoływanie się na przyszłość nauki nie jest ani uczciwe ani bezpieczne, a już na pewno jest twierdzeniem pozateologicznym, prywatną opinią, wyborem jakiegoś światopoglądu a może nawet wyrazem pewnej mody. Cechą współczesnej demonologii jest więc często arbitralność, powierzchowność i często arogancja.

Lęk przed szatanem czy złym duchem nie jest jedynie wytworem kultury chrześcijańskiej. Można go zauważyć zarówno u schizofreników europejskich wyrosłych z chrześcijaństwa, jak i wśród ludów pierwotnych we wszystkich zakątkach naszej planety. Schizofrenia jednak nie jest żadną normą, jakby chcieli niektórzy, przeciwnie - jest chorobą. Tak jak lęk nie jest przejawem właściwego pojmowania orędzia chrześcijańskiego, ale raczej jego wypaczeniem. Albowiem to właśnie chrześcijaństwo przyniosło człowiekowi wyzwolenie nie tylko przed strachem wobec demonów, ale również przyniosło władzę nad nimi. Mówi o tym kardynał Ratzinger, którego wypowiedź na ten temat jest cytowana w Nocie dwa razy4. Wynika to także ze struktury chrześcijańskich egzorcyzmów, które są zawsze rozkazem, a nie służalczą prośbą czy paktowaniem z demonami, jak to bywa w kultach pogańskich.

Nie chodzi o emocjonalny strach przed szatanem, ale o racjonalną obawę przed strategią złego ducha, która wiedzie do grzechu. To grzechu i jego skutków winniśmy się racjonalnie obawiać. Najgorszą bronią szatana jest nie opętanie, ale grzech, który czyni nas niewolnikami złego (Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła 1 J 3,8). Szatan ma swoje metody i dobrze wypracowane techniki, aby zwodzić człowieka w otchłań najcięższych grzechów. Jedną z najbardziej skutecznych technik Szatana jest okultyzm5.

Okultyzm

Okultyzm można zdefiniować jako swoiste zestawienie gnozy i magii lub postaw gnostyczno-magicznych. Gnoza dotyczy wiedzy tajemnej, zaś magia konkretnej praktyki, która jest zastosowaniem owej wiedzy w konkretnych szczegółowych technikach lub rytuałach. Pojęciem pokrewnym jest termin: ezoteryzm, często utożsamiany z okultyzmem. Ezoteryzm jednak można czasami w jakiejś mierze przeciwstawić okultyzmowi, mimo pokrewieństwa obydwu pojęć. W takim zestawieniu okultyzm mógłby dotyczyć np. przedmiotu (wiedza, technika duchowa), a ezoteryzm wyjątkowości podmiotu lub zamkniętych wspólnot (pojęcie przeciwstawne do ezoteryzmu oznaczającego w tym kontekście pewien elitaryzm, to egzoteryzm wskazujący na egalitaryzm).

M. Eliade mówiąc o okultyzmie powołuje się na definicję okultyzmu E. A. Tiryakiana6, którą w skrócie można streścić w trzech punktach:

1.    Ukierunkowane celowo praktyki, techniki lub sposoby.

2.    Czerpiące z Natury lub z Kosmosu (pominięty wyraźnie świat spirytystyczny, demoniczny).

3.    Nie dające się uchwycić naukowo, choć dają pewne rezultaty empiryczne w postaci jakiejś wiedzy lub władzy.

Można więc powiedzieć, że okultyzm jest pewnego rodzaju sztuką lub nauką wymagającą specjalistycznej wiedzy czy umiejętności. Dla Tiryakiana, z którym - jak się wydaje - identyfikuje się Eliade, ezoteryzm byłby z kolei "systemem wierzeń filozoficzno-religijnych, u których podstawy leżą techniki okultystyczne". Innymi słowy "ezoteryzm proponuje bogatszą metodykę poznawania Natury i Kosmosu oraz refleksję epistemologiczną i ontologiczną nad ostateczną rzeczywistością. Metodyka ta daje zasób wiedzy stanowiącej fundament dla praktyki okultystycznej"7.

Czym jest "skrytość" okultyzmu, wiarą czy wiedzą, wiedzą tajemną, która czeka na rozjaśnienie? Nie jest potwierdzony naukowo, a więc skąd pochodzi? Z kosmosu, od świata duchów?

Okultyzm zawiera nieuczciwość intelektualną lub wiarę. Nieuczciwość intelektualną dlatego, że próbuje swoje spekulacje uzasadniać rozmaitymi, często naciąganymi hipotezami naukowymi8. Określenie potwierdzone naukowo jest dzisiaj stanowczo nadużywane, jak twierdzi znany metodolog nauki, A. Chalmers 9, i jest często szyldem dla największych szalbierstw. Często ktoś, kto ma np. dyplom wyższej uczelni muzyka albo bibliotekarza, wypowiada się jako naukowiec w sprawach astrologii czy parapsychologii. Istnieje wielki zamęt w tym względzie.

Tymczasem okultyzm jest "sztuką sięgania w niewidzialny świat”, jak twierdzą L. S. i C. C. de Camp10 lub też, jak stwierdza J.B. Rhine, "okultyzm to filozofowanie o rzeczach ukrytych"11. Na ile jest więc tu coś "ukryte", a na ile "jawne"? Na ile jest niezbadaną tajemnicą, która nawet nie może być zbadana, a na ile nauką, która może przedstawić dowody pewności swojej wiedzy? Tenże parapsycholog, J. B. Rhine, twierdzi z podejrzaną pewnością, iż pojęcie okultyzmu jest dzisiaj przestarzałe12. To prawda, że wiele zjawisk klasyfikowanych od dawna jako okultystyczne, staje się dzisiaj przedmiotem coraz częściej naukowych badań. Nie rozgrzesza to jednak do końca nauki (można przecież metodycznie uprawiać rozmaite grzechy i wchodzić na obszary etycznie niedozwolone), ani też nie daje ostatecznej pewności, gdyż jak dotychczas, pewność nauk parapsychologicznych jest doprawdy dosyć mizerna 13.

Jeden z prekursorów parapsychologii, Richet, zdefiniował metapsychikę (poprzedniczkę parapsychologii) jako naukę o nieznanych drganiach. Aby chociaż trochę oswoić nieznane, wprowadza się jakąś nową fizykę bazującą na bliżej nieokreślonych wibracjach, drganiach, fluidach czy emanacjach. Parapsychologia, tak jak wcześniej metapsychika, bardzo często w swoich spekulacjach nadużywa prawa analogii, czerpiąc wzorce ze "starej magii". Człowiek podobno posiada w sobie "magnetyzm" mogąc emitować lub przyjmować złe lub dobre "wibracje", tworząc z rozmaitych przedmiotów magnetyczne talizmany, przechowujące rzekomo "energie kosmiczne", których człowiek miałby być przekaźnikiem. Dzisiaj coraz bardziej, także w Polsce, powraca "magia amuletów i talizmanów", których rzekoma moc jest niezależna od subiektywnej i etycznej postawy człowieka. "Magia amuletów i talizmanów" wchodzi pod pojęciem pseudonaukowego "magnetyzowania" lub "energetyzowania" przedmiotów. Amulet lub talizman staje się przy tej okazji jakby fetyszem, któremu oddaje się cześć jakby niezależnie od Boga lub jako części Boga- Energii 14.

Nie wystarczy powoływać się na tzw. wielkich myślicieli starożytności, gdyż oni również mówili rzeczy nie sprawdzone, a czasem zupełnie absurdalne. Paracelsus, uważany za ojca magicznej medycyny o dźwięcznej nazwie "homeopatia" (similia similibus, "podobne leczy się podobnym"), podaje w swojej Archidoxis magica receptę maści, która goi rany na odległość i tzw. maści mieczowej, którą wystarczy smarować miecz, aby wygoić rany nim zadane. Wychodząc z podobnych założeń starożytni Grecy byli przekonani, że jeśli chory na żółtaczkę popatrzy na ptaka o nazwie bekas morski, który ma oczy koloru żółtego, to może wyzdrowieć. Popierał ów pogląd także wielki Plutarch, który twierdził, że natura i budowa tego ptaka jest taka, że wyciąga on na zewnątrz i przechwytuje chorobę, która wypływa jak potok poprzez spojrzenie. Wszelkiego rodzaju medycyna magiczna czy okultystyczna przypisuje ogromną wagę do tego rodzaju zupełnie nie sprawdzonych (a czasami i niesprawdzalnych) założeń "homeopatycznych".

Tak więc okultyzm, jeśli nie jest nauką, to czym jest? Jest rodzajem wiary bazującej na systemie wielu sprawdzonych i niesprawdzonych wierzeń, powiązanych często arbitralnie w jakiś całościowy system rywalizujący zwykle z całościową wizją chrześcijaństwa. Okultyzm mówi zresztą czasem kokieteryjnie o tajemnicach, próbując ową tajemniczością podsycaną niekiedy sztucznie i przebiegle, zaintrygować współczesnego człowieka. Są to jednak bardziej sekrety niż tajemnice. To, co ukryte (occultus) to nie odkryte w danym momencie "sekretne połączenia", ukryte "więzy analogii i sympatii", które pozostają jednak po prostu nieznanymi, rzekomymi prawami Natury. Nie ma bowiem w okultyzmie zgody na świętą Tajemnicę, przed którą pochyliłby on głowę, i której bezbożnej penetracji zechciałby się wyrzec. Sekrety okultyzmu są jedynie "tajemnicami na chwilę", które nie tylko mogą, ale nawet muszą być wyjawione, aby człowiek mógł się rozkoszować doświadczeniem własnej boskości, w którym nie ma już żadnych niepewności utrudniających całkowite panowanie nad sytuacją.

To prawda, że wiele odkryć naukowych wyszło z magii i było z nią pierwotnie bardzo sprzężonych. Nie rozgrzesza to jednak do końca ani nauki, ani magii. Z teologicznego punktu widzenia magia może być grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu, a więc źródłem rozmaitych nieszczęść człowieka, nie tylko duchowych, którym nie jest w stanie zapobiec żadna nauka.

Tym bardziej, że magia to często kontr-nauka, która panicznie boi się jakiegokolwiek sceptycyzmu metodologicznego twierdząc, że zrujnuje on skuteczność rytuału niszcząc decydujący o wszystkim tajemny stan zaufania czy nastrój sympatii. Jak mówił sam Bacon: "o wszystkim decyduje zaufanie".

Magia ponadto to zazwyczaj tylko pseudo-nauka, której według Essertiera brakuje postawy zasadniczej: podporządkowanie się danym płynącym z doświadczenia. Jeżeli więc magia działa, to nie dzięki jakimś zasadom, które tu można dowolnie zmieniać, a mimo tego osiągać rezultaty. O ile naukowiec podporządkowuje swą wolę w sposób zdecydowany rzeczywistym faktom, o tyle mag podporządkowuje rzeczywiste fakty w sposób dowolny swojej woli, nie różniąc się czasem w tym procederze od małego dziecka, które śni na jawie czy od neurotyka, który snuje w wyobraźni rozmaite wcielenia własnej wszechmocy. Tym, co działa jednak jest nie tylko wyobraźnia, ale grzeszna wyobraźnia. To grzech bycia bogiem, pokusa manipulacji, która chce jednocześnie obdarzać i jednocześnie manipulować, otwiera duszę człowieka na ingerencje demoniczne i naprawdę efektywną pomoc inteligencji i mocy upadłych aniołów.

Dlatego magia może być również kontr-religią jako bluźniercze małpowanie obrzędów pierwotnie skierowanych do bóstwa, by je przebłagać, a nie zmuszać do uległości (jak uważa Jewons czy Schmidt).

Być może czas na poważną refleksję teologiczną wokół problematyki grzechów duchowych radykalnie odcinających człowieka od Boga; być może czas na przywrócenie i wysubtelnienie teologii walki duchowej, od samego początku będącej sercem doświadczenia chrześcijańskiego (miłość i walka). Czas również na przywrócenie znaczenia rozeznania duchowego (nie wykluczając darów charyzmatycznych), które jest również kluczowe dla życia chrześcijańskiego. Toczy się prawdziwy spór o doświadczenia źródłowe.

1.    Por. Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym, 9 (1996), s. 9.

2.    Por. H. HAAG, La credenza nel diavolo, Milano 1976, w: C. BALDUCCI, Il Diavolo, Piemme, Casale Monteferrato 1988, s. 133-140. Por. także: H. HAAG, Abschied vom Teufel, Einsiedeln 1969.

3.    Por. C. BALDUCCI, dz. cyt., s. 134.

4.    Por. Nota, s. 176 i 124.

5.    A. de Lassus nazywa okultyzm religią szatana. Ja wolałbym nazwę bardziej umiarkowaną. Jest to w wielu sytuacjach (nie zawsze) technika Szatana, a właściwie wiele technik w jednym powiązanym układzie (Por. A. de LASSUS, New Age. Nowa religia?, Fulmen, Warszawa 1993, s. 71).

6.    Por. E. A. TIRYAKIAN, Toward the Sociology of Esoteric Culture, "American Journal of Sociology" 78, XI 1972, s. 498-499, w: M. ELIADE, Okultyzm, czary, mody kulturalne, Oficyna Literacka, Kraków 1992, s. 58.

7.    Tamże, s. 58.

8.    Zdaniem R. Guénona, wybitnego badacza zjawisk tajemnych, okultyzm (w przeciwieństwie do ezoteryzmu, tak jak go rozumie Guénon) wiąże się z poważnym ryzykiem dla zdrowia fizycznego, a nawet psychicznego; jeszcze gorsza jest jego negacja uprzywilejowanego statusu osoby ludzkiej, gdyż w okultyzmie człowiek "w rzeczywistości reprezentuje tylko przejściowe i przypadkowe pojawienie się prawdziwego bytu. Jest on jedynie szczególnym stanem spośród nieskończonej mnogości innych stanów tego prawdziwego bytu (Por. M. ELIADE, dz. cyt., s. 77).

9.    Por. A. CHALMERS, Czym jest to, co zwiemy nauką, Siedmioróg, Wrocław 1993, s. 16nn.

10.                      Por. L. S. de CAMP, C. C. de CAMP, Duchy, gwiazdy i czary, PWN, Warszawa 1970, s 234.

11.                      J.B. RHINE, Occultism, w: "The Encyclopaedia Americana", New York, Chicago, Washington 1963, t. XX, s. 609.

12.                      Tamże, s. 609-610.

13.                      Por. Ch. T. TART, Przedmowa do: I. SWANN, Ponad umysł i zmysły, Limbus, Bydgoszcz 1994, s.19- 24. Por. także naukowe prace - na najwyższym poziomie - krytyczne wobec parapsychologii: J. TAYLOR, Nauka i zjawiska nadnaturalne, PIW, Warszawa 1990; M. GARDNER, Einstein i parapsychologia, Pandora, Łódź 1994.

MAGIA

MAGIA (ukryte połączenia - ukryte oddziaływania):

1.    "biała"15

2.    "czarna" - maleficium (grzech ciężki) czynione zwykle z pomocą duchów.

WRÓŻBIARSTWO (ukryta przyszłość).

SPIRYTYZM (ukryta wiedza i moc - np. uzdrowicielska - rzekomych duchów zmarłych 16 , w tym także wiedza o przyszłości).

Nota zalicza wróżbiarstwo i spirytyzm do magii 17 , natomiast Katechizm Kościoła Katolickiego (odtąd KKK) stwierdza, że spirytyzm pociąga często za sobą praktyki wróżbiarskie i magiczne (paragraf 2117). Widać, że te rzeczywistości są między sobą powiązane niezależnie od sposobu ujęcia 18 . Można by dodać jeszcze czwarty aspekt, mianowicie:

MEDYCYNA OKULTYSTYCZNA (ukryte mechanizmy leczenia) lub magiczna, także powiązana zwykle ze spirytyzmem, co zostało potępione w Katechizmie w aspekcie wzywania złych mocy w celu leczenia (KKK, 2117; Nota, s. 135, 146).

Można używać złych mocy w celu leczenia świadomie lub nieświadomie, choćby przez ignorancję lub aroganckie lekceważenie np. biblijnych zakazów. Jest to problem ignorancji zawinionej i braku adekwatnej ostrożności w sprawach najwyższej wagi. Istnieje zawsze obiektywne niebezpieczeństwo niezależne od stopnia świadomości, gdyż szatan istnieje obiektywnie. Fakt, że korzystanie z pomocy złych duchów nastąpiło w celu leczenia i do tego było nieświadome, nie czyni leczenia z pomocą złych duchów dobrym, ani tym bardziej bezpiecznym, wręcz przeciwnie. Medycyna okultystyczna (magiczna lub spirytystyczna), niesłusznie nazywana czasem naturalną, alternatywną, holistyczną ("alternatywny" jest pojęciem szerszym od "holistyczny") lub psycho-somatyczną, jest zakazana w Katechizmie także z powodu motywacji magicznych, jak np. "chęć naturalnej władzy nad bliźnim", a zwłaszcza jeśli towarzyszy temu nieuczciwe "wykorzystywanie naiwności drugiego człowieka" (KKK, 2117), zwykle w celach zarobkowych. Istnieją też poważniejsze motywacje (dotyczące magii jako takiej) jak "chęć panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi" lub też pragnienie "zjednania sobie ukrytych mocy" (KKK, 2116). Jest tu więc pokusa samoubóstwienia (idolatria).

Wszystkie te cztery wymiary okultyzmu przejawiają całą gamę rozmaitych szczegółowych manifestacji-zjawisk, nadzwyczajnych czy paranormalnych (które należy odróżnić od nadprzyrodzonych czy charyzmatycznych w sensie chrześcijańskim).

Gdy chodzi o wyjaśnienie tych nadzwyczajnych faktów (niektórzy odrzucają nawet fakty), to mamy tutaj trzy grupy hipotez wyjaśniających:

1.    hipoteza oszustwa,

2.    hipoteza naturalistyczna,

3.    hipoteza spirytystyczna.

Przy naturalistycznym wyjaśnieniu zjawisk (niekiedy także spirytystycznych) obstaje tzw. parapsychologia, wyrosła zresztą w dużej mierze ze spirytyzmu lub psychotronika. Wszystkie trzy hipotezy wyjaśniające w jakiejś mierze mogą być prawdziwe.

15.                      Te sprawy będą wyjaśnione dalej. Por. s. 39nn.

16.                      Istnieją powody, racje teologiczne, by rzekome duchy zmarłych traktować jako duchy złe, manifestujące się w ten sposób. Por. s. 85.

17.                      Por. Nota s. 135n.

To powiązanie widać już w jednym ze źródłowych cytatów z Pwt 18, 10-12: Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; nikt kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni.

Okultyzm - próba klasyfikacji

       Wydaje się, że centralnym pojęciem (raczej w technicznym sensie) spośród wymienionych czterech aspektów okultyzmu jest magia, która może mieć np. przyczyny spirytystyczne, gdzie przy pomocy duchów wpływa się także na - zwykle nieodłączne od magii - wróżbiarstwo czy uzdrowicielstwo. Magia bowiem zakłada pewną postawę, postawę magiczną, z której wypływa wszystko inne. Spirytyzm (a właściwie "satanizm", stąd mowa o demonologii) jest tym, co tak naprawdę stanowi nąpędową siłę magii.

Istnieje zasadnicza zgodność wśród naukowców w odróżnianiu magii od religii (Frazer, Durkheim, Malinowski, Mauss i inni). W uproszczonym ujęciu filozoficzno-teologicznym religia jest zależnością od Boga, magia zaś bazuje na niezależności od Boga, a nawet na jakiejś manipulacji Bogiem, bóstwem lub rzeczywistością sacrum. Jak stwierdza religioznawca, Friedrich Heiler, magia nie uznaje rzeczywistości sacrum w sensie respektu wobec sacrum, który byłby tej rzeczywistości należny: "Przedmiotem magii nigdy nie jest sacrum. Mag stoi ponad przedmiotem obdarzonym siłą, człowiek religijny pod nim" 19 . Widzimy tu więc radykalną odmienność różnych dróg. I nie tylko odmienność, ale i przeciwstawność 20. Musimy się zdecydować, wybrać. Zaklęcia czy modlitwy? Wołanie do Boga czy wywoływanie duchów?

W teologicznej analizie zjawiska magii nie chodzi o wchodzenie w szczegóły tej rzeczywistości. Magia, mimo rozmaitości form, posiada pewne zasadnicze cechy strukturalne powtarzalne w różnych kulturach i okolicznościach. Z tego punktu widzenia analiza magii przedstawiona w Nocie nie jest tylko analizą teologiczną. Jest także analizą filozoficzną, o ile ujmuje owe zasadnicze cechy strukturalne, zarówno podmiotów partycypujących w tej rzeczywistości, jak i obiektywnych, przedmiotowych cech rytuałów i technik magicznych. Dokument wspomina jednak o pewnych konkretnych teoriach naukowych. Ogólnie można wyróżnić trzy rodzaje interpretacji dotyczących pochodzenia magii:

1.    Magia jako irracjonalizm (ani gnoza, ani agnostycyzm, ani wiara, ani nauka, a wszystko po trochu; niezgoda na doświadczenie; nadużycie prawa analogii; łatwowierność [np. Frazer]).

...