03 - Kwiat nieśmiertelności.pdf - J.D. ROBB IN DETH - ZIBBI_111

Nora

ROBERTS

pisząca jako

J.D. ROBB

Kwiat Nieśmiertelności

Zabójczy dar piękna

- Byron

Pocałunkiem daj mi nieśmiertelność - Christopher Marlowe

Urwanie głowy z tym ślubem. Eve nie miała pojęcia, po kiego licha wpakowała się w coś

takiego. PrzecieŜ jest gliną, na Boga. Przez całe dziesięć lat swojej pracy w policji twardo

trzymała się zasady, Ŝe policjanci nie powinni być obciąŜeni rodziną, Ŝeby mogli

koncentrować się wyłącznie na pracy. Człowiek po prostu nie zdoła dzielić czasu, energii

i uczuć między bezprawie we wszystkich jego odcieniach a rodzinę, z niepodzielnie

związanymi z nią obowiązkami i konfliktami.

Eve zawsze uwaŜała, Ŝe małŜeństwo, podobnie jak słuŜba w policji, to prawdziwa harówka,

która niesie ze sobą ogromną odpowiedzialność i wymaga pracy w najmniej po temu

odpowiednich godzinach. CóŜ, Ŝe mamy rok 2058 i nastała oświecona era rozwoju

technologicznego - małŜeństwo wciąŜ pozostawało małŜeństwem. Na samą myśl o nim

odczuwała paniczny strach.

A mimo to w ten piękny letni dzień - jeden z nielicznych jakŜe cennych dni wolnych od

słuŜby - szykowała się, by pójść na zakupy. AŜ dreszcze ją przechodziły.

Nie idę na zwyczajne zakupy, przypomniała sobie ze ściśniętym Ŝołądkiem, idę po suknię ślubną.

Chyba jej do reszty odbiło.

Oczywiście, wszystko przez Roarke'a. Wykorzystał chwile jej słabości. Obydwoje byli mocno

poturbowani, zalani krwią i mieli szczęście, Ŝe w ogóle Ŝyli. Kiedy męŜczyzna jest cwany i zna

swoją ofiarę na tyle, by wybrać odpowiedni moment na oświadczyny, cóŜ, kobieta nie ma

szans.

Przynajmniej taka kobieta, jak Eve Dallas.

- Wyglądasz, jakbyś zamierzała rzucić się z gołymi rękami na gang chemi-bandytów.

Eve wsunęła stopę do buta i zmierzyła Roarke'a wzrokiem. Ten facet jest aŜ za przystojny,

pomyślała. Powinno się go za to zamknąć. Twarz jak odlana z brązu, usta poety, zabójczo

niebieskie oczy, gęste czarne włosy. Kiedy wreszcie udawało się oderwać wzrok od jego twarzy,

oczom ukazywała się równie perfekcyjna sylwetka. A gdy do tego dodać lekki irlandzki akcent,

cóŜ, wszystko razem tworzyło cholernie dobry zestaw.

- Walka z chemi-bandytami nie umywa się do tego, co zamierzam zrobić. - Eve skrzywiła się,

słysząc nutę skargi w swoim glosie. Nie miała w zwyczaju narzekać. Prawdą jednak było, Ŝe

wolałaby stawić czoło nabuzowanemu ćpunowi, niŜ rozmawiać o lamówkach.

Lamówkach, Chryste Panie.

Zmełła w ustach przekleństwo i powiodła spojrzeniem za Roarkiem, idącym przez duŜą sypialnię.

Ten człowiek potrafił w najbardziej zaskakujących momentach sprawiać, Ŝe czuła się jak

idiotka. Jak teraz, kiedy usiadł przy niej na wysokim szerokim łoŜu i ujął ją pod podbródek.

- Jestem w tobie beznadziejnie zakochany.

No proszę. Ten facet o kusząco niebieskich oczach i przywodzącej na myśl obrazy Rafaela

urodzie wyklętego anioła kochał ją.

- Roarke. - Z trudem zdusiła w sobie cięŜkie westchnienie. Gdyby stała twarzą w twarz z

szalonym mutantem trzymającym w ręku gotowy do strzału laser, co jej się juŜ nieraz zdarzało,

czułaby się pewniej niŜ teraz, kiedy musiała pokonać tak wielkie wzruszenie. - Zrobię to.

PrzecieŜ ci mówiłam.

Roarke uniósł brwi. Nie mógł się nadziwić, Ŝe Eve nie zdaje sobie sprawy, jak ponętnie

wygląda w tej chwili, zakłopotana, z niedbale przyciętymi jasnobrązowymi włosami,

sterczącymi na wszystkie strony i z cienkimi zmarszczkami zwątpienia i irytacji między brwiami.

Z jej duŜych oczu w kolorze whisky biło napięcie.

- Eve, moja droga. - Pocałował ją delikatnie w zaciśnięte usta, po czym musnął wargami dołek

w podbródku. - Nigdy w to nie wątpiłem. - Kłamał. Ciągle obawiał się, Ŝe ona jednak zmieni

zdanie. - Mam parę spraw do załatwienia. Wczoraj wróciłaś późno i nie mogłem cię spytać o

plany na dzisiaj.

- Do trzeciej w nocy obserwowałam dom Binesa.

-I co?

- Wszedł mi prosto w ręce, nafaszerowany środkami odurzającymi i wymęczony długą sesją relak-

sacyjną. - Uśmiechnęła się, ale był to uśmiech łowcy, złowrogi i zimny. - Ten gnojek

przymaszerował do mnie, jakby był moim osobistym androidem.

- To dobrze. - Roarke poklepał ją po ramieniu i wstał, po czym wsunął głowę do przestronnej

garderoby i zaczął przeglądać swoją kolekcję marynarek. - No a dzisiaj? Musisz przygotować

jakieś raporty?

- Dzisiaj mam wolne.

- Tak? - Odwrócił się do niej zaskoczony, trzymając w ręku piękną ciemnoszarą marynarkę z

jedwabiu. - Jeśli chcesz, przełoŜę część moich popołudniowych zajęć.

Eve pomyślała, Ŝe to tak, jakby generał chciał przełoŜyć zaplanowane przez siebie bitwy na

inne terminy. Według Roarke'a, biznes był wojną, toczoną na wielu frontach i przynoszącą zyski.

- Jestem juŜ umówiona. - Znów przybrała posępną minę. - Idę na zakupy - wymamrotała. - Po

suknię ślubną.

Roarke uśmiechnął się ciepło. W ustach Eve te słowa były jak wyznanie miłości.

- Nic dziwnego, Ŝe tak się dąsasz. Ale przecieŜ powiedziałem ci, Ŝe się tym zajmę.

- Sama wybiorę swoją suknię ślubną. I sama ją kupię. Nie wychodzę za ciebie dla twoich

cholernych pieniędzy.

Roarke nadal się uśmiechał, nienagannie elegancki jak marynarka, którą wkładał.

- CzemuŜ więc pani za mnie wychodzi, pani porucznik? - Nachmurzyła się jeszcze bardziej, ale

nie zamierzał ustąpić. Zawsze był uparty. - Mam ci podpowiedzieć?

- Bo nie przyjmujesz do wiadomości sprzeciwu. - Podniosła się i wcisnęła ręce do kieszeni

dŜinsów.

- Za taką odpowiedź moŜesz dostać najwyŜej pół punktu. Spróbuj raz jeszcze.

- Bo mi odbiło.

- Oj, bo nie wygrasz głównej nagrody: romantycznej podróŜy dla dwojga do Świata Tropików na

Star Pięćdziesiąt.

Uśmiech zadrŜał w kącikach jej ust.

- MoŜe dlatego, Ŝe cię kocham.

- MoŜe. - Usatysfakcjonowany, podszedł do niej i połoŜył ręce na jej silnych ramionach. - Prze-

cieŜ zakupy nie są takie straszne. Wystarczy uruchomić parę programów z katalogami

sklepowymi, rzucić okiem na kilkanaście sukni i zamówić tę, która ci się najbardziej spodoba.

- Tak właśnie zamierzałam zrobić. - Przewróciła oczami. - Mavis kazała mi wybić to sobie z głowy.

- Mavis. - Roarke'owi nieco zrzedła mina.

- Eve, nie mów, Ŝe to właśnie z nią idziesz na zakupy. Kiedy zobaczyła autentyczne przeraŜenie w

jego oczach, trochę poprawił jej się humor.

- Chce mnie zabrać do znajomego projektanta mody.

- Dobry BoŜe.

- Mavis twierdzi, Ŝe on jest wspaniały. Kiedy tylko dostanie swoją szansę, będzie sławny. Ma

małe studio w Soho.

- Pojedźmy gdzieś i weźmy ślub dzisiaj. Teraz. Wyglądasz doskonale.

Twarz Eve rozjaśniła się w uśmiechu.

- Co, boisz się?

- Jestem przeraŜony.

- To dobrze. Jesteśmy kwita. - Zadowolona, Ŝe udało jej się wyrównać rachunki, nachyliła się i

pocałowała go. - Przez następnych kilka tygodni moŜesz się zamartwiać, w czym pójdę do ślubu.

Teraz muszę juŜ lecieć. - Poklepała go po policzku.

- Umówiłam się z nią za dwadzieścia minut.

- Eve. - Roarke złapał ją za rękę. - Mam nadzieję, Ŝe nie zrobisz czegoś idiotycznego. Wyrwała

dłoń z jego uścisku.

- PrzecieŜ wychodzę za mąŜ, no nie? CóŜ moŜe być bardziej idiotycznego?

Miała nadzieję, Ŝe zabiła mu ćwieka na resztę dnia. Myśl o małŜeństwie wypełniała jej serce

lękiem, ale jeszcze bardziej przeraŜał ją sam ślub

- stroje, kwiaty, muzyka, goście.

Pędziła ulicą Lexington w stronę centrum. Nagle przyhamowała ostro. Jakiś handlarz uliczny

wjechał swoim zadymionym wózkiem na jej pas.

Sklęła go pod nosem. Nie dość, Ŝe łamał przepisy, to jeszcze unosił się wokół niego ohydny

zapach sojowych hot dogów. AŜ robiło się niedobrze.

Taksówkarz jadący za nią wcisnął klakson i zaczął wrzeszczeć przez głośnik, wbrew

zakazowi hałasowania w centrum miasta. Na chodniku stała grupka ludzi,

prawdopodobnie turystów, obładowanych minikamerami, mapami komputerowymi i

lornetkami. Wpatrywali się tępo w mknące ulicą pojazdy. Eve potrząsnęła głową z

dezaprobatą, zauwaŜywszy pośród nich kieszonkowca, który zręcznie rozpychał się

łokciami.

Po powrocie do hotelu naiwni turyści odkryją, Ŝe zginęło im kilka kredytów. Gdyby Eve

miała czas i wolne miejsce do parkowania, być moŜe rzuciłaby się w pościg za złodziejem.

On jednak w mgnieniu oka zniknął w tłumie i z pewnością śmigał juŜ przez miasto na

powietrznych rolkach.

Tak to juŜ jest w Nowym Jorku, pomyślała Eve i uśmiechnęła się lekko. PrzyjeŜdŜasz tu na

własne ryzyko.

Uwielbiała tłumy, hałas, ciągły gorączkowy pęd. Tutaj człowiek rzadko bywał samotny, ale

jednocześnie nigdy nie czuł bliskości innych. Dlatego właśnie Eve przed wieloma laty

przyjechała do tego miasta.

Nie była szczególnie towarzyska, a zbyt wielka przestrzeń i nadmiar samotności

potęgowały jej nerwowość.

Przybyła do Nowego Jorku, by zostać policjantką, bo wierzyła w porządek i potrzebowała

go, aby przeŜyć. Jej trudnego dzieciństwa, pełnego białych plam i mrocznych tajemnic, nie

moŜna było zmienić. Ale ona się zmieniła. Przejęła kontrolę nad swoim Ŝyciem, stała się

osobą, którą jakaś nieznana pracownica opieki społecznej nazwała Eve Dallas.

A teraz w jej Ŝyciu miała nastąpić kolejna zmiana. Za kilka tygodni nie będzie juŜ Eve Dallas,

porucznika wydziału zabójstw. Zostanie Ŝoną Roar-ke'a. To, jak pogodzi jedno z drugim,

stanowiło dla niej większą zagadkę niŜ kaŜda ze spraw, którymi zajmowała się w czasie

swojej kariery.

Ani ona, ani Roarke nie wiedzieli, jak to jest Ŝyć w rodzinie, mieć rodzinę, tworzyć rodzinę.

Obydwoje w dzieciństwie zaznali okrucieństwa, przemocy i zostali odtrąceni przez bliskich.

MoŜe właśnie dlatego teraz byli ze sobą. Wiedzieli, co to znaczy nie mieć nic, być nikim,

walczyć ze strachem, głodem i rozpaczą - i podnieśli się z dna.

Czy byli ze sobą tylko dlatego, Ŝe się nawzajem potrzebowali? śe pragnęli seksu i miłości i

chcieli połączyć obie te sprawy, co Eve wydawało się nieosiągalne, dopóki nie poznała

Roarke'a?

Pytanie w sam raz dla doktor Miry, pomyślała. Doktor Mira była policyjnym psychologiem

i Eve często chodziła do niej na konsultacje.

Postanowiła nie zawracać sobie teraz głowy przeszłością ani przyszłością. I bez tego miała

dość zmartwień.

Trzy przecznice za skrzyŜowaniem z Greene Street znalazła wreszcie wolne miejsce do

parkowania. Przetrząsnęła kieszenie w poszukiwaniu Ŝetonów kredytowych, których

domagał się tępym, zakłócanym trzaskami głosem zdezelowany parkomat, po czym wcisnęła

do szpary tyle, by starczyło na dwie godziny postoju.

03 - Kwiat nieśmiertelności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: