Clive Cussler - Bieguny Zaglady.pdf - XXX i nie tylko - and121

CLIVE CUSSLER

PAUL KEMPRECOS

BIEGUNY ZAGŁADY

Przekład

MACIEJ PINATRA

AMBER 2006

Rip by Sebastian Gawin „sig”

PROLOG

Prusy Wschodnie, 1945 rok

Mercedes-Benz 770 W150 Grosser Tourenwagen ważył ponad cztery tony i był

opancerzony jak czołg. Ale siedmioosobowa limuzyna zdawała się płynąć po

warstwie świeżego śniegu, gdy sunęła bez świateł między polami, które lśniły w

niebieskawym blasku księżyca.

Kierowca zobaczył ciemny wiejski dom w płytkim zagłębieniu terenu i delikatnie

nacisnął hamulec. Auto zwolniło do tempa idącego człowieka i zbliżało się do

niskiego budynku z kamieni polnych jak kot podkradający się do myszy.

Kierowca patrzył uważnie przez zamarzniętą przednią szybę. Spojrzenie jego

niebieskich oczu miało temperaturę arktycznego lodu. Dom wyglądał na opuszczony,

ale człowiek wolał nie ryzykować. Czarną karoserię samochodu pomalowano w

pośpiechu na biało. Prymitywnie zakamuflowane auto było praktycznie niewidoczne

z samolotów szturmowych, krążących na niebie niczym wściekłe sępy, ale ledwo

uciekło radzieckim patrolom, które wyłaniały się ze śniegu jak widma. Pociski

karabinowe podziurawiły pancerz w wielu miejscach.

Więc kierowca czekał.

Mężczyzna wyciągnięty na wygodnej tylnej kanapie czterodrzwiowego sedana

poczuł, że samochód zwalnia. Obudził się, usiadł prosto i zamrugał powiekami.

- Co się dzieje? - zapytał. Mówił po niemiecku z węgierskim akcentem. Miał

zaspany głos.

- Coś jest nie...

Nocną ciszę rozdarła seria z automatu.

Kierowca wdepnął pedał hamulca. Masywny pojazd zatrzymał się z poślizgiem

pięćdziesiąt metrów od wiejskiego domu. Kierowca wyłączył silnik, wziął z

przedniego siedzenia pistolet parabellum kaliber 9 milimetrów. Z drzwi domu

wytoczyła się potężna postać w oliwkowym mundurze i futrzanej czapce Armii

Czerwonej.

Żołnierz ściskał ramię i ryczał jak byk użądlony przez pszczołę.

- Cholerna faszystowska dziwka! - powtarzał. W jego głosie brzmiały wściekłość i

ból.

Rosjanin wdarł się do wiejskiego domu zaledwie kilka minut wcześniej.

Gospodarze schowali się w szafie pod kocem jak zlęknione dzieci. Żołnierz

wpakował kulę w męża i spojrzał na żonę. Uciekła do kuchni.

Zarzucił broń na ramię i przywołał kobietę, kiwając palcem.

- Frau, komm.

Uspokajający wstęp do gwałtu.

Przesiąknięty wódką mózg nie ostrzegł go, że jest w niebezpieczeństwie. Kobieta

nie wybuchnęła płaczem i nie błagała o litość jak inne, które gwałcił i zabijał.

Popatrzyła na niego wzrokiem płonącym nienawiścią i zamachnęła się nożem

ukrytym za plecami. Celowała w jego twarz. Rosjanin zobaczył błysk stali w blasku

księżyca wpadającym przez okna i wyciągnął przed siebie lewą rękę, żeby się

zasłonić. Ale ostrze przecięło rękaw i przedramię. Powalił kobietę na podłogę ciosem

prawej ręki. Znów sięgnęła po nóż. Żołnierz wpadł w furię i przeciął ją na pół serią z

pepeszy.

Stał teraz przed domem i oglądał ranę. Nie była głęboka. Ze skaleczenia ledwo

sączyła się krew. Wyjął z kieszeni butelkę z bimbrem. Mocny alkohol złagodził ból

ramienia. Rosjanin rzucił pustą flaszkę w śnieg, otarł usta wierzchem rękawicy i

poszedł, żeby dołączyć do swoich towarzyszy. Zamierzał się pochwalić, że został

ranny w walce z bandą faszystów.

Po kilku krokach przystanął. Jego czułe ucho wyłowiło odgłosy stygnącego

silnika samochodowego. Zmrużył oczy i spojrzał na wielką szarawą plamę w mroku.

Na szerokiej twarzy rosyjskiego chłopa pojawiła się podejrzliwość. Zdjął z ramienia

pepeszę i wycelował w niewyraźny obiekt. Położył palec na spuście.

W tym momencie rozbłysły cztery reflektory. Rozległ się ryk rzędowego,

ośmiocylindrowego silnika dużej mocy. Samochód wystartował, zarzucając tyłem na

śniegu. Rosjanin usiłował uciec, ale koniec ciężkiego zderzaka trafił go w nogę i

odrzucił na pobocze drogi.

Mercedes stanął, otworzyły się drzwi i wysiadł kierowca. Ruszył przez śnieg w

kierunku Rosjanina. Poły czarnego skórzanego płaszcza uderzały cicho o jego uda.

Był wysokim, ostrzyżonym na jeża blondynem o pociągłej twarzy z zapadłymi

policzkami. Mimo mrozu nie miał na głowie czapki.

Przykucnął obok leżącego.

- Jesteście ranni, towarzyszu? - zapytał po rosyjsku. W jego głosie brzmiało

nieszczere współczucie lekarza.

Żołnierz jęknął. Nie mógł uwierzyć, że ma takiego pecha. Najpierw ta niemiecka

suka z nożem, a teraz to.

- Kurwa mać! - zaklął zaślinionymi ustami. - Jasne, że jestem ranny! Wysoki

mężczyzna zapalił papierosa i włożył Rosjaninowi między wargi.

- W tym domu ktoś jest?

Żołnierz zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem. Podejrzewał, że obcy jest

oficerem politycznym. W armii roiło się od nich.

- Dwoje faszystów - odparł. - Mężczyzna i kobieta.

Obcy wszedł do wiejskiego domu. Po chwili wrócił i znów przykucnął obok

żołnierza.

- Co się stało?

- Zastrzeliłem Niemca. Ta faszystowska suka rzuciła się na mnie z nożem.

Mężczyzna poklepał Rosjanina po ramieniu.

- Dobra robota. Jesteście tu sami?

Żołnierz warknął jak pies w obronie swojej kości.

- Nie dzielę się moimi łupami ani kobietami.

- Z jakiej jednostki jesteście?

- Z Jedenastej Armii Gwardyjskiej generała Galickiego - odrzekł z dumą żołnierz.

- To wy zaatakowaliście przygraniczny Nemmersdorf? Rosjanin wyszczerzył zęby,

- Rozwaliliśmy faszystów w ich stodołach. Mężczyzn, kobiety i dzieci. Szkoda, że

nie słyszeliście, jak te niemieckie świnie błagały o litość.

Wysoki mężczyzna skinął głową.

- Dobrze się spisaliście. Mogę was zabrać do waszych towarzyszy. Gdzie oni są?

- Niedaleko. Przygotowują się do następnej ofensywy na zachód. Mężczyzna

popatrzył w kierunku odległej linii drzew. Dudnienie czołgów T-34 przypominało

daleki grzmot.

- A gdzie są Niemcy?

- Te świnie uciekają, żeby ratować życie. - Żołnierz zaciągnął się papierosem. -

Niech żyje Matka Rosja.

- Właśnie - przytaknął wysoki mężczyzna. - Niech żyje Matka Rosja. Sięgnął pod

płaszcz, wyjął parabellum i przystawił lufę do skroni rannego. - Auf Wiedersehen,

towarzyszu.

Padł strzał. Człowiek w skórzanym płaszczu schował dymiący pistolet do kabury i

wrócił do samochodu. Kiedy wsiadał za kierownicę, z tylnej kanapy dobiegł ochrypły

okrzyk:

- Zabił pan tego żołnierza z zimną krwią!

Ciemnowłosy pasażer miał około trzydziestu pięciu lat i urodę amanta filmowego.

Zmysłowe usta zdobił cienki wąsik. Ale jego szare oczy płonęły gniewem.

- Po prostu pomogłem kolejnemu Iwanowi poświęcić życie ku chwale Matki Rosji -

odrzekł po niemiecku kierowca.

- Rozumiem, że jest wojna - powiedział pasażer napiętym głosem - ale nawet pan

musi przyznać, że Rosjanie to też ludzie. Jak my.

- Owszem, profesorze Kovacs, jesteśmy bardzo podobni do siebie. Popełnialiśmy

potworne zbrodnie na ich narodzie i teraz się mszczą.

Kierowca opowiedział o przerażającej masakrze w Nemmersdorfie.

- Współczuję tamtym ludziom - odrzekł cicho Kovacs - ale to, że Rosjanie

zachowują się jak zwierzęta, nie oznacza, że reszta świata musi się posuwać do

barbarzyństwa.

Kierowca westchnął ciężko.

- Front jest za tamtymi wzgórzami. Jeśli chce pan podyskutować o tym ze swoimi

rosyjskimi przyjaciółmi, proszę bardzo. Nie będę pana zatrzymywał.

Profesor zamknął się w sobie jak ostryga.

Kierowca spojrzał w lusterko wsteczne i zachichotał pod nosem.

- Mądra decyzja - pochwalił, wyjął papierosa i pochylił się nisko, żeby osłonić

płomień zapałki. - Pozwoli pan, że wyjaśnię, jaka jest sytuacja. Armia Czerwona

przekroczyła granicę i przeniknęła przez niemieckie linie. Prawie wszyscy

mieszkańcy tej pięknej okolicy zostawili swoje gospodarstwa i uciekli. Nasi dzielni

żołnierze osłaniają odwrót i walczą o własne życie. Rosjanie mają nad nami

dziesięciokrotną przewagę w ludziach i sprzęcie. Pędzą w kierunku Berlina i odcinają

nam wszystkie lądowe drogi na zachód. Miliony ludzi posuwają się w stronę

wybrzeża, bo uciec można tylko przez morze.

- Niech Bóg ma nas wszystkich w opiece - powiedział profesor.

- Wygląda na to, że Bóg ewakuuje Prusy Wschodnie. Może się pan uważać za

szczęściarza - odrzekł wesoło kierowca. Cofnął samochód, wrzucił bieg i ominął ciało

Rosjanina. - Jest pan świadkiem tworzenia historii.

* * *

Mercedes ruszył na zachód i wjechał na ziemię niczyją między nacierającymi

Rosjanami i wycofującymi się Niemcami. Pędził drogami, mijał opuszczone wsie i

gospodarstwa. Zimowy krajobraz sprawiał surrealistyczne wrażenie. Zatrzymali się

tylko raz, żeby dolać benzyny z kanistrów w bagażniku i załatwić swoje potrzeby

fizjologiczne.

Na śniegu zaczęły się pojawiać koleiny. Niedługo potem samochód dogonił

kolumnę uciekinierów. Strategiczny odwrót stał się druzgocącą klęską. Wojskowe

ciężarówki i czołgi brnęły wśród padającego śniegu w posuwającej się wolno rzece

żołnierzy i cywilów.

Szczęśliwcy jechali na traktorach lub wozach konnych. Inni szli pieszo, ciągnąc

wózki z dobytkiem. Wielu uciekało tylko w jednym ubraniu na grzbiecie.

Mercedes jechał poboczem, opony o głębokim bieżniku wgryzały się w śnieg. W

końcu wyprzedził czoło kolumny. O świcie zabłocony samochód dowlókł się do

Gdyni niczym nosorożec szukający schronienia w zaroślach.

Niemcy okupowali miasto od tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku.

Wysiedlili pięćdziesiąt tysięcy Polaków i nazwali ruchliwy port morski Gotenhafen,

nawiązując do Gotów. Zamienili go w bazę marynarki wojennej, głównie okrętów

podwodnych. Uruchomili tam oddział kilońskiej stoczni, który budował nowe U-

Booty. Ich załogi, szkolone na pobliskich wodach, wyruszały na Atlantyk zatapiać

alianckie statki i okręty.

Na rozkaz admirała Karla Dönitza w Gdyni zgromadzono flotyllę ewakuacyjną.

Składała się z luksusowych niemieckich transatlantyków, frachtowców, kutrów

rybackich i prywatnych jachtów. Dönitz chciał uratować swoich podwodniaków i

cały personel marynarki wojennej, żeby mogli dalej walczyć. Zamierzano

przetransportować na zachód ponad dwa miliony wojskowych i cywilów.

Mercedes torował sobie drogę przez miasto. Od Bałtyku dął lodowaty wiatr i niósł

tumany zmrożonych płatków śniegu. Mimo zimna ulice były zatłoczone jak w lecie.

Uciekinierzy brnęli przez zaspy w daremnym poszukiwaniu schronienia. Do punktów

żywienia stały długie kolejki głodnych ludzi, czekających na kromkę chleba lub

miskę gorącej zupy.

Uchodźcy wylewali się z dworca kolejowego i dołączali do tłumów pieszych.

Opatulone postacie przypominały dziwne stworzenia śnieżne. Dzieci wieziono na

sankach.

Mercedes mógł rozwinąć prędkość do stu siedemdziesięciu kilometrów na

godzinę, ale wkrótce utknął w korku. Ciężki stalowy zderzak nie zdołał odsunąć ludzi

na boki. Sfrustrowany ślimaczym tempem jazdy kierowca zatrzymał samochód.

Wysiadł i otworzył tylne drzwi.

- Chodźmy, profesorze - powiedział i potrząsnął swoim pasażerem. - Czas na

spacer.

Zostawił mercedesa na środku ulicy i zaczął się przedzierać przez tłum. Trzymał

profesora mocno za ramię, krzyczał do ludzi, żeby zrobili mu przejście, i odpychał

ich, jeśli nie usuwali się szybko z drogi.

W końcu dotarli do portu. Zebrało się tam ponad sześćdziesiąt tysięcy

uciekinierów. Każdy miał nadzieję dostać się na pokład któregoś ze statków,

stojących rzędem przy pirsach lub zakotwiczonych przy brzegu.

Kierowca popatrzył na to z ponurym uśmiechem.

- Niech pan się dobrze przyjrzy, profesorze. Wszyscy religioznawcy są w błędzie.

Sam pan widzi, że w piekle jest zimno, nie gorąco.

Kovacs nie miał już wątpliwości, że znalazł się w rękach szaleńca. Zanim zdążył

odpowiedzieć, kierowca znów pociągnął go za sobą. Omijali zaśnieżone namioty z

koców, tabuny wygłodniałych koni, porzuconych przez właścicieli, i sfory

bezpańskich psów. Na nabrzeżach roiło się od wozów. Na rzędach noszy leżeli ranni

Clive Cussler - Bieguny Zaglady.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: