McNaught Judith - Kolejna szansa 03 - Szepty w świetle księżyca.pdf - McNaught Judith - Anna0708

JUDITH MCNAUGHT

SZEPTY W ŚWIETLE KSIĘŻYCA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Od trzech dni chodził za nią i obserwując, czekał. Poznał jej przy-

zwyczajenia i rozkład dnia. Wiedział, o której rano wstaje, z kim spotyka

się w dzień i kiedy idzie spać. Wiedział, że przed zaśnięciem oparta na

poduszkach czyta w łóżku. Znał tytuł książki, którą czyta, i wiedział, że

przed zgaszeniem światła kładzie ją grzbietem do góry na nocnym stoliku.

Wiedział, że jej bujne jasne włosy mają naturalny kolor, a fa-

scynujące oczy nie zawdzięczają błękitnofiołkowej barwy soczewkom. A

także że kupuje kosmetyki w drogerii i rano potrzebuje dokładnie

dwudziestu pięciu minut, aby gotowa wyjść do pracy. Niewątpliwie

większą wagę przywiązywała do schludności i gustownego wyglądu niż

do podkreślania swoich atutów fizycznych. On jednakże bardziej

interesował się jej urodą. Ale nie natarczywie i nie ze „zwykłych

powodów”.

Początkowo dbał głównie o to, by nie tracić jej z oczu, jednocześnie

starając się nie dopuścić, by go zauważyła. Środki ostrożności wynikały

bardziej z nawyku niż z poczucia konieczności. W niewielkim, położonym

na wschodnim wybrzeżu Florydy mieście Bell Harbor, liczącym sto

pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców, w tym piętnaście tysięcy studentów,

panował dostatecznie duży ruch, by obcy mógł nie zwracać na siebie

uwagi; równocześnie miasto nie było tak rozległe, by łatwo stracił ślad

swej ofiary, jakby to mogło stać się w większej aglomeracji, w plątaninie

dróg i autostrad.

Dzisiaj przyszedł za nią do parku miejskiego, gdzie spędził

orzeźwiające, ale mało ciekawe popołudnie lutowe wśród rozbawionych

piwoszy i wrzeszczących dzieci, przybyłych tu na piknik i festyn z okazji

Dnia Prezydenta. Nie lubił kręcących się koło niego dzieci, szczególnie

takich z lepkimi rękoma i umorusanymi twarzami, które goniąc się,

potykały się o jego nogi. Wołały do niego „proszę pana”, prosząc o

odrzucenie piłki baseballowej.

Ich wesołe zabawy zaczęły go drażnić, tak że zrezygnował z wy-

godnych ławek parkowych i poszukał schronienia i anonimowości za

drzewem, którego pień był zbyt szeroki, żeby się dało o niego oprzeć, a

grube, rozłożyste korzenie nie pozwalały także na usadowienie się na

ziemi. Wszystko zaczynało go denerwować, aż zdał sobie sprawę, że jego

cierpliwość jest bliska kresu. Podobnie jak chodzenie za nią i czekanie.

Aby pohamować rozdrażnienie, zaczął rozważać związane z nią

plany, jednocześnie nie spuszczając jej z oka. Sloan schodziła właśnie z

konaru wielkiego drzewa, z którego usiłowała zdjąć latawiec, wyglądający

jak czarny sokół z rozpostartymi skrzydłami w jasnożółte kropki. Pod

drzewem grupa pięcio - i sześciolatków zachęcała ją okrzykami. Za nimi

stało kilkoro starszej młodzieży, sami chłopcy. Dzieci interesowały się

odzyskaniem latawca, chłopcy byli pochłonięci patrzeniem na opalone,

kształtne nogi Sloan Reynolds, schodzącej bez pośpiechu z wyższych

gałęzi drzewa. Rzucając łakome spojrzenia, trącali się łokciami, a on

rozumiał ich męskie zainteresowanie. Gdyby była dwudziestoletnią

studentką, jej zgrabne nogi mogłyby frapować kolegów, ale w przypadku

trzydziestoletniej policjantki był to fenomen.

Na ogół pociągały go kobiety wysokie, zmysłowe, podczas gdy ta

dziewczyna miała zaledwie pięć stóp, cztery cale, niewielki biust i

szczupłą sylwetkę, ale poruszała się zwinnie i z wdziękiem, dalekim

jednak od zmysłowości.

Nie nadawała się na rozkładówkę magazynu, lecz w krótkich

szortach w kolorze khaki i czystym białym podkoszulku, z jasnymi

włosami związanymi w koński ogon stanowiła okaz zdrowia i schludności

- co nagle okazało się niezwykle atrakcyjne.

Okrzyki z boiska baseballowego sprawiły, że dwaj starsi chłopcy

odwrócili się i spojrzeli w jego stronę, uniósł więc do ust papierowy kubek

z lemoniadą, aby zasłonić twarz; był to gest wynikający raczej z

przyzwyczajenia niż z potrzeby. Nie zauważyła go w czasie ostatnich

trzech dni, gdy śledził ją nieustannie, kiedy tylko opuszczała dom; tak

więc jeśli teraz go dostrzegła, nie mogła przecież doszukać się niczego

groźnego w samotnym mężczyźnie, w parku pełnym praworządnych

obywateli, korzystających z darmowych przekąsek i pokazów.

Z wewnętrznym rozbawieniem pomyślał, że bywa nieprawdopo-

dobnie głupio nieostrożna, gdy nie jest na służbie. Nawet nie obejrzała się

za siebie, gdy usłyszała tamtego wieczoru jego kroki. Po zaparkowaniu

samochodu nie zadawała sobie trudu, by go zamknąć.

Jak większość policjantów w małym mieście czuła się bezpieczna,

ufając, że ochroni ją oznaka policyjna i broń, którą nosi, a także znajomość

drobnych sekretów obywateli.

Jednakże jemu udało się poznać, i to dość szybko, jej sekrety. Zanim

minęły siedemdziesiąt dwie godziny obserwacji, znał jej wszystkie dane -

wiek, wzrost, numer prawa jazdy, saldo bankowe, roczny dochód, adres

domowy - informacje łatwo osiągalne w Internecie dla każdego, kto

wiedział, gdzie ich szukać. W kieszeni miał jej fotografię, ale wszystkie te

dane były niczym w porównaniu z tym, co teraz o niej wiedział.

Wypił jeszcze jeden łyk letniej oranżady, tłumiąc nową falę

zniecierpliwienia. Chwilami wydawała mu się tak otwarta, tak pro-

stolinijna, a jej zachowanie łatwe do przewidzenia, że go to bawiło. Innym

razem nieoczekiwanie stawała się porywcza, co sprawiało, że jej postępki

były trudne do przewidzenia, a zatem dla niego ryzykowne i

niebezpieczne. Musiał więc nadal czekać i śledzić ją. W ciągu ostatnich

trzech dni zebrał liczne sekretne drobiazgi, które dopełniają obrazu

kobiety, ale w przypadku Sloan Reynolds wszystko było zamazane,

niejednoznaczne i mylące.

Trzymając latawiec lewą ręką, Sloan ostrożnie zeszła na najniższą

gałąź, a potem zeskoczyła na ziemię i oddała go właścicielowi. Wokół

rozbrzmiewały okrzyki i ożywione oklaski małych rączek.

- Hej, Sloan! Dzięki! - powiedział Kenny Landry, rumieniąc się z

podziwu i radości z odzyskania latawca. Wypadły mu dwa przednie zęby,

więc nieco seplenił. Sloan zaś, która z jego matką chodziła do liceum,

wydało się to szczególnie urocze.

- Mama obawiała się, że zrobisz sobie coś złego, ale mogę się

założyć, że ty nigdy się nie boisz.

Tymczasem Sloan naprawdę się bała złażąc z drzewa wśród ster-

czących gałęzi, które zaczepiały o jej szorty i podciągały je w górę.

- Każdy się czegoś boi - odrzekła Sloan, tłumiąc chęć uściskania

chłopca w obawie, że takie publiczne czułości mogłyby go zawstydzić.

Poprzestała tylko na zburzeniu jego włosów w kolorze brązowego piasku.

- Spadłam kiedyś z drzewa - zwierzyła się mała dziewczynka w

różowych szortach i biało - różowej bawełnianej koszulce, patrząc na

Sloan z trwożnym podziwem.

- A ja zraniłam się w łokieć - powiedziała nieśmiało Emma. Miała

McNaught Judith - Kolejna szansa 03 - Szepty w świetle księżyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: