BS 2003 08 (186).pdf

Z O S T A Ń Z N A M I

Nr 186

Sierpień 2003

Z o s t a ń z n a m i

– Ew. Łukasza 24:13-35 –

„I OTO TEGO SAMEGO DNIA dwaj z nich szli

do miasteczka zwanego Emaus, które było odda-

lone o sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. I roz-

mawiali z sobą o tych wszystkich wydarzeniach.

A gdy tak rozmawiali i nawzajem się pytali, sam

Jezus, przybliżywszy się, szedł z nimi. Lecz oczy

ich były zasłonięte, tak że go poznać nie mogli.

I rzekł do nich: Cóż to za rozmowy, idąc, pro-

wadzicie z sobą? I przystanęli przygnębieni. A od-

powiadając jeden, imie-

niem Kleopas, rzekł do nie-

go: Czyś Ty jedyny pątnik

w Jerozolimie, który nie

wie, co się w niej w tych

dniach stało? Rzekł im: Co?

Oni zaś odpowiedzieli

mu: Z Jezusem Nazareń-

skim, który był mężem,

prorokiem mocarnym w

czynie i w słowie przed Bo-

giem i wszystkim ludem,

jak arcykapłani i zwierz-

chnicy nasi wydali na niego

wyrok śmierci i ukrzyżo-

wali go.

A On rzekł do nich: O głupi i gnuśnego serca,

by uwierzyć we wszystko, co powiedzieli proro-

cy. Czyż Chrystus nie musiał tego wycierpieć,

by wejść do swojej chwały? I począwszy od

Mojżesza poprzez wszystkich proroków wy-

kładał im, co o nim było napisane we wszyst-

kich Pismach.

I zbliżyli się do miasteczka, do którego zdą-

żali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. I

przymusili go, by został,

mówiąc: Zostań z nami,

gdyż ma się ku wieczo-

rowi i dzień się już na-

chylił. I wstąpił, by zo-

stać z nimi.

A gdy zasiadł z nimi

przy stole, wziąwszy chleb,

pobłogosławił i rozłamaw-

szy, podawał im. Wtedy

otworzyły się ich oczy i po-

znali go. Lecz On znikł

sprzed ich oczu.

I rzekli do siebie: Czyż

serce nasze nie pałało w

nas, gdy mówił do nas w

drodze i Pisma przed nami

otwierał? I wstawszy tejże

godziny, powrócili do Jero-

zolimy i znaleźli zgroma-

dzonych jedenastu i tych,

którzy z nimi byli, mówiących: Wstał Pan

prawdziwie i ukazał się Szymonowi.

A oni też opowiedzieli o tym, co zaszło w

drodze i jak go poznali po łamaniu chleba“.

( Nowy Przekład )

A myśmy się spodzie-

wali, że On odkupi Izraela,

lecz po tym wszystkim już

dziś trzeci dzień, jak się to

stało. Lecz i niektóre nasze

niewiasty, które były wczesnym rankiem u grobu,

wprawiły nas w zdumienie, bo nie znalazłszy jego

ciała, przyszły mówiąc, że miały widzenie aniołów,

powiadających, iż On żyje. Toteż niektórzy z tych,

którzy byli z nami, poszli do grobu i zastali to tak,

jak mówiły niewiasty, lecz jego nie widzieli.

„P ODNIEŚCIE S ZTANDAR DO N ARODÓW ” – Izaj. 62:10

Spis Treści

Sierpień 2003

Zostań z nami - 86

Łuk. 24:13-35

W drodze do Emaus - 87

Dwugodzinna wędrówka i rozmowa z nie-

znajomym – a życie już nigdy nie będzie takie

samo.

Tajemnica Pana - 90

Pan mówi do swoich własnych przez Jego

Słowo.

Pytania Biblijne - 94

Wyjaśnienie Mat. 19:24

Zielonooki potwór - 96

Zazdrość i jej zgubne skutki

Sz tandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa (PL ISSN 1230–1086) Miesięcznik – Wydawany przez Świecki Ruch Misyjny

„Epifania” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor: Bernard Hedman Chester Springs, Pa. 19425, USA, Redaktor odpowiedzialny

w Polsce: Piotr Woźnicki, ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05–100 Nowy Dwór Mazowiecki. Witryna internetowa: http://epifania.pl

Cena: pojedynczego numeru – 1,50 zł; prenumerata roczna (12 numerów) – 18 zł.

udręczeni wydarzeniami minionych dni,

opuszczali Jerozolimę byli bezsilni i przygnę-

bieni, ich wiara zburzona, a nadzieje zniweczone.

Nie byli spokojni. W swoim zakłopotaniu przy-

pominali sobie i ponownie analizowali to, co wy-

dawało się niemożliwe do poddawania w wątpli-

wość – że Jezus z Nazaretu, potężny w słowie i

czynie, powinien być tym obiecanym Odkupicie-

lem Izraela. Lecz trzy dni wcześniej został hanieb-

nie skazany na śmierć przez ukrzyżowanie i

złożony w wypożyczonym grobie – umarły i bezsil-

ny Odkupiciel!

Nieznajomy, idąc tą sama drogą dotrzymał im

kroku i przysłuchiwał się z uprzejmym zaintereso-

waniem ich zdumiewającej rozmowie. Jego ła-

godne pytania wydobyły z nich smutek związany

ze wzbudzonymi, a następnie startymi w proch na-

dziejami, z radością, która się obróciła w najgłębszy

żal i rozterkę. „A myśmy się spodziewali ” powiedzieli

– lecz teraz się wydawało, że ich nadzieja była bez-

podstawna.

W ciągu dnia zostali pobudzeni wzrastającym

przekonaniem, że przez tego człowieka Jezusa

spełnią się nadzieje, jakie Izrael żywił od czasów

starożytnych. Rzeczywiście, Sam Mistrz nie tylko

potwierdzał, że to jest Jego misją, ale Jego służba

nauczania i uzdrawiania, Jego wspaniałe wpływy,

Jego absolutna czystość i bezgrzeszność oraz Jego

niewątpliwa więź z Niebiańskim Ojcem, to wszyst-

ko dowodziło, że On był posłany przez Boga.

Rosnąca pewność

Jezus, prowadzony przez mądrość, która nau-

czyła Go, kiedy należy mówić, a kiedy milczeć,

wybrał tych, którym ujawnił Swoją prawdziwą

tożsamość. Kiedy Jan Chrzciciel wysłał ze swojej celi

więziennej pytanie nie cierpiące zwłoki, szukając

zapewnienia, że nie myli się w swoim zrozumieniu,

Jezus okrężną drogą skierował ich uwagę na świa-

dectwa – na ślepych, którzy odzyskali wzrok, głu-

chych, którzy usłyszeli, chromych, którzy zaczęli

chodzić, uzdrowionych trędowatych i ubogich,

którym była kazana Ewangelia (Mat. 11:2-5). Dobra

nowina? Tak, naprawdę dobra!

A mimo to niektórzy, przynajmniej z tych, co zo-

stali Apostołami, byli raczej podejrzliwi – nawet

spośród tych, którzy znali Go najwcześniej – co do

tego czy On był tym Mesjaszem. Andrzej i Jan

(który później odnotował to wydarzenie w swojej

Ewangelii (1:41) z entuzjazmem zanieśli tę nowinę

swoim własnym braciom – Piotrowi i Jakubowi.

Później nastał czas, aby Jezus przedstawił to

swoim uczniom w sposób bardziej zrozumiały.

Najpierw, pytając ich, co ludzie w ogólności mówią

o Nim i otrzymując ogólnikową odpowiedź doma-

gał się, aby i oni wypowiedzieli się w tej sprawie.

Odpowiedź Piotra była jednoznaczna: „Tyś jest

Chrystus, on Syn Boga żywego” (Mat. 16:16). Piotr

bez wątpienia mówił to za owych Dwunastu, a Je-

zus zobowiązał ich, aby nikomu o tym nie mówili

– „nikomu nie powiadali” (Mat. 16:20).

Podczas gdy ludzie w ogólności nie byli gotowi

na otrzymanie takich trudnych nowin, to były sy-

tuacje, kiedy Jezus poddawał ich próbie. W syna-

godze w Nazarecie, gdzie wszyscy znali pocho-

dzenie Jego rodziny, Jezus odważnie przedstawił

Siebie jako wybranego Sługę Boga, o którym da-

je świadectwo prorok Izajasz (Iz. 42:1; Łuk. 4:21).

Najpierw, podziwiając Jego elokwencję, byli o

tym przekonani tylko w połowie. Ale On wie-

dział, jak byli zmiennymi, i wzbudził ich mściwy

gniew, przypominając im o tym, jak czasami Bóg

wysyłał swoich proroków raczej do obcych niż do

Izraela. W tym przypadku oni byli gotowi Go

zabić, lecz dzięki Boskiej opatrzności Jezus został

wybawiony.

„Jam jest”

Spotkanie Jezusa z niewiastą z Samarii było

również zapowiedzią szerszych celów przyjścia

Mesjasza. Nieustępliwy upór Izraela, co do sposobu

Jego przyjścia, tak różniącego się od tego, czego się

spodziewali i oczekiwali, szeroko otworzył z cza-

sem wszystkim narodom przywileje, które mogły

należeć wyłącznie do Izraela. Uczniowie dziwili

się, dlaczego Jezus rozmawiał z niewiastą samary-

tańską, i to z taką, która nie cieszyła się najlepszą

reputacją. Pomimo tego, to ją wybrał, aby objawić

jej Swoją misję:

Rzekła mu niewiasta: Wiem, że przyjdzie Mesjasz,

którego zowią Chrystusem, ten, gdy przyjdzie,

oznajmi nam wszystko. Rzekł jej Jezus: Jam jest

ten, który z tobą mówię.

– Jana 4:25,26

Kiedy nadszedł czas, ostrożność nie była już dłu-

żej wskazana. Aresztowany i postawiony przed

zgromadzeniem arcykapłanów, starszych i uczo-

nych w Piśmie, Jezus zachował najpierw spokój.

Najwyższy kapłan, natarczywie domagając się, aby

On przyznał się do winy błuźnierstwa, zażądał:

„Tyżeś jest on Chrystus, Syn onego Błogosławione-

S IERPIEŃ 2003

W drodze

do Emaus

Dwugodzinna wędrówka i rozmowa z nieznajomym –

a życie już nigdy nie będzie takie samo.

K IEDY KLEOFAS I JEGO TOWARZSZ ,

go?” A Jezus odpowiedział: „Jam jest” (Marka

14:53,61,62).

„My się spodziewaliśmy ...”

W świetle wszystkich zebranych przekonują-

cych świadectw, tych wszystkich niepodważalnych

słów pochodzących z mądrości, które słyszeli,

siedząc u Jego stóp, tych wszystkich zwierzeń, któ-

re przekazał szczególnie tym

nielicznym wybranym – ten

wstrząsający cios, jakim była

śmierć Mistrza, był prawie

nie do wytrzymania. Przy-

gnębienie Kleopasa i jego to-

warzysza – które niewątpli-

wie było udziałem więk-

szości naśladowców Pana –

wzbudza nasze najgłębsze

współczucie. My również

jesteśmy doświadczani pu-

stką po niespełnionych na-

dziejach. Chwilami nasza

wiara jest podkopywana, a

nasze umysły strapione. Lud

Boży nie może być pozba-

wiony smutku i czasami, po-

dobnie jak pierwszych ucz-

niów, ogarnia nas melan-

cholia i tendencje do wyco-

fywania się ze sceny, aby

pielęgnować nasze rany i

mocować się z Panem.

Najczęściej czujemy, że to nie Pan nas opuścił.

Raczej nasze własne niepowodzenia powodują to

najgłębsze cierpienie, lecz one także przynoszą

nam cenną naukę i poprawę. I jeżeli kiedykolwiek

obierzemy złą ścieżkę możemy spodziewać się

rozczarowania, chociaż w wyniku skruchy serca

oraz większej pokory mogą nastąpić błogosła-

wieństwa. Dlatego widzimy, że nawet niektóre

błędy życiowe mogą stać się motywacją do więk-

szego rozwoju w łaskach chrześcijańskiego charak-

teru i pobożnej mądrości.

CZY CHRYSTUS NIE POWINIEN

PRZECHODZIĆ CIERPIEŃ?

Dwaj uczniowie, znajdujący się w wielkiej po-

trzebie pociechy – nawet od nieznajomych – od

razu wyczuli, że to był człowiek, któremu mogą się

zwierzyć. Wydawało się, że ostrożność w wypo-

wiadaniu się otwarcie na ten temat nie jest dłużej

ważna i odsłaniając swój żal drugiej osobie doznają

w pewnym stopniu ulgi. Jego zachowanie doda-

wało im otuchy, a Jego oczywista potęga zdrowego

zmysłu wkrótce przykuła ich uwagę.

Prawdą jest, że Jego pierwsze słowa wyrażały pe-

wną naganę: „O głupi, a leniwego serca ku wierze-

niu temu wszystkiemu, co powiedzieli prorocy”

(Łuk. 24:25). Te słowa nie zawierały żadnego jadu;

poza tym, żaden wyrzut nie mógłby teraz pogłębić

ich poczucia niepowodzenia i straty. Oni musieli

znieść ten okres żałoby po tym, co mogłoby być; ży-

cie toczyło się dalej, a wspaniałe nadzieje obecnego

czasu przeminęły jak sen.

To, że Zbawca musiał

cierpieć i ponieść śmierć,

było najbardziej odległe w

ich nauczaniu podczas Jego

służby. Podczas tych krót-

kich lat, z optymizmem na-

turalnym dla tych, którzy

ufają absolutnie w miłość i

miłosierdzie Boże, i którzy

wierzą w Jego obietnice, wi-

dzieli tylko przyszłą chwa-

łę, jaka nastanie po zmar-

twychwstaniu Jego ludu,

kiedy wszyscy będą błogo-

sławieni. Ich nadzieje zło-

żone są teraz w prochu. „A

myśmy się spodziewali, iż

on miał odkupić Izraela”

(Łuk. 24:21)

Głos rozsądku

Ale, zważywszy na poru-

szające podniesienie na duchu, oni słuchali wy-

kładu nieznajomego, ponieważ On odkrył Pisma

przed ich zmąconymi umysłami! Jakich skrzydeł

dostały ich myśli, urastając do nowego szczytu

zrozumienia – nie fantazji – ponieważ ten uczony

nieznajomy nauczał z przekonującą logiką,

wyciągając wnioski od jednego proroctwa do dru-

giego, aby wyjaśnić porządek wydarzeń, które aż

do tej chwili tak ich załamywały i wprawiały w

zakłopotanie. „Azaż nie musiał Chrystus tego cier-

pieć i wnijść do chwały swojej?” (w.26).

Nigdy podróż nie minęła tak szybko! Śledząc w

Słowie Bożym proroctwa dotyczące Mesjasza, nie-

znajomy wskazał na wszystkie te pozornie sprze-

czne zarysy, które tak często ich dziwiły. Rzeczy-

wiście, było tam miejsce na chwałę, ale również na

cierpienie. Azaż nie musiał ...? Czyż śmierć Chrystusa

jako ofiara za grzech nie była konieczna ? I czy On

rzeczywiście nie przepowiedział Swojej własnej

śmierci?

Boskim zamiarem posłania Zbawcy do świata

było wyrwanie ludzkości spod śmiertelnego wy-

S ZTANDAR B IBLIJNY

roku i aby mógł ofiarować Swoje własne życie jako

zastaw za życie Adama i jego potomstwo, przyjął

na Siebie ludzką naturę. Współpodróżny cierpliwie

pokazywał swoim towarzyszom w drodze do Ema-

us proroctwa, świadczące „pierwej o utrapieniach,

które miały przyjść na Chrystusa, i o wielkiej zatem

chwale” ( zob. 1 Piotra 1:11).

Począwszy od Mojżesza

Było tam mnóstwo dowodów. Może Pan przy-

pomniał im pierwotną obietnicę, że Nasienie

niewiasty powinno zdeptać głowę węża. Tam było

zobrazowane zmiażdżenie zła, a także było założo-

ne, że to się odbędzie kosztem pewnych cierpień

naszego Pana. I znów, ofiarowanie Izaaka przez

Abrahama jako ofiarę i otrzymanie go z powrotem

żywego pokazało, że Mesjasz musi umrzeć i po-

wstać ze śmierci. Mojżesz również przedtem zapisał

bardzo szczegółowo cierpienia Chrystusa przed-

stawione w Baranku Wielkanocnym i ofierze za

grzech w Dniu Pojednania.

Izajasz również opisuje odrzucenie człowieka

smutku, przyprowadzonego jak baranka na rzeź,

odciętego z ziemi żyjących – cierpiącego Mesjasza.

Chwała nie mogła przyjść wcześniej! Wizja królestwa

przywróconego do chwały dawnych dni, jaką oni

otrzymali, oczekujący naród przywrócony do rangi

wybranego przez Boga, a następnie w perspekty-

wie nowy wspaniały świat, to nie była pomyłka –

lecz wizja stworzona przedwcześnie.

I tak to zaczęło świtać w ich umysłach, że oni

wierzyli i skupiali się na wszystkich chwalebnych

aspektach Boskich obietnic, a nie przykładali właści-

wej wagi do przykrych, ofiarniczych zarysów planu

Bożego, mających zasadnicze znaczenie w pojed-

naniu między Bogiem i człowiekiem i koniecznych

do tego, aby mogły spłynąć błogosławieństwa – że-

by mogła z tego wyniknąć chwała .

Zostań z nami!

Opowiadanie nie przekazuje z jakim zdumie-

niem uczniowie patrzyli na swojego towarzysza i

podziwiali jego znajomość Pisma Świętego, o wiele

większą niż oni mieli, a także większą od tej, którą

mieli inni Apostołowie. Nic dziwnego, że gdy do-

szli do domu, nakłonili Go, by został na noc, nie-

chętnie rozstając się z tym, z którym społeczność

przyniosła taką radość. „Zostań z nami, boć ... już

się dzień nachylił. I wszedł, aby został z nimi.”

To się stało, kiedy poprosił o błogosławieństwo

przy łamaniu chleba, że ich uszy – jakby nagle

odetkane – poznały z zupełnym zdziwieniem zna-

jome intonacje głosu ich Mistrza. I w tym momen-

cie On zniknął z ich oczu.

Ci dwaj uczniowie byli bardzo ożywieni. Ich

myśli znów popłynęły w kierunku Jego wykładu

na drodze, ale teraz rozumieli dlaczego ich serca

doznały takiego uniesienia, dlaczego podczas ich

krótkiej podróży zostali przeniesieni do nowego

poziomu radości i nowej głębokości zrozumienia.

On usunął błędne wyrozumienia, wskazał na

wypełnienie proroctwa i odnowił ich wiarę w Boże

obietnice.

„Pan wstał rzeczywiście”

A co powiedziano kobietom? Ciało Jezusa zni-

knęło i aniołowie powiedzieli im, że On żyje! Jak

ci dwaj żałowali, że z niedowierzaniem odrzucili tę

informację. Oni nie byli w stanie teraz wypoczywać

w domu wiedząc, że inne drogie serca były wciąż

skonsternowane, ale pospieszyli z powrotem do

Jerozolimy, aby podać tę wspaniałą wiadomość.

Apostołowie i drudzy byli już tam zebrani. Nie

trzeba ich było przekonywać do tej prawdy. Szy-

mon Piotr również widział Pana, i każdy z nich

opowiadał swoje doświadczenia. I wówczas Sam

Jezus ukazał się im. Z pewnością krew odpłynęła

z ich twarzy, ponieważ wpatrywali się w coś, co w

ich zakłopotanych umysłach wydawało się wid-

mem! Jezus, pomny jak zwykle na ich słabości,

pospieszył, aby ich uspokoić. Powiedział: „Pokój

wam” i pokazał, że ma zwykłe ciało, składające

się z ziemskich składników, oraz że jest głodny.

Uspokoił ich skołatane myśli i znów skierował ich

uwagę na Pismo Święte:

To są moje słowa, które mówiłem do was, będąc

jeszcze z wami, że się musi spełnić wszystko, co

jest napisane o mnie w zakonie Mojżeszowym i u

proroków i w Psalmach. Wtedy otworzył im

umysły, aby mogli zrozumieć Pisma.

– Łuk. 24:44,45

Tak, to że Mesjasz musi cierpieć, umrzeć i po-

wstać trzeciego dnia, zostało napisane dużo wcześ-

niej. Oni byli naocznymi świadkami tych rzeczy i

muszą nieść tę dobrą nowinę na cały świat.

CZY NASZE SERCA NIE PŁONĄ?

Wieki mijały, a naśladowcy Pana często kroczyli

drogą do Emaus, drogą wątpliwości i bliskiej roz-

paczy. Fałszywe doktryny Ciemnych Wieków

rzuciły cień obawy i niepokoju na wiele serc chrześ-

cijańskich, i nawet obecnie nie wszyscy są wolni od

błędów narzuconych na bezbronnych przez po-

tężnego przeciwnika (1 Piotra 5:8).

Niektórzy z nas, w czasach minionych, rozu-

mieli jedynie fragmentarycznie, że Jezus w pewien

sposób, w pewnym czasie, wyzwoli ludzkość od

grzechu i jego dziedzictwa, jakim jest smutek oraz

S IERPIEŃ 2003

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: