Saylor Steven - Rzymska Krew.pdf - Saylor Steven - kapitan73

STEVEN SAYLOR

RZYMSKA KREW

Przełożył: Janusz Szczepański

Wydanie polskie: 2001

CZĘŚĆ PIERWSZA

WIELCY I MALI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Niewolnik, który przybył po mnie tego niezwykle ciepłego wiosennego poranka, był

człowiekiem młodym, nie mógł mieć wiele ponad dwadzieścia lat. Zazwyczaj, kiedy klient po

mnie posyła, wybiera do tego kogoś spośród najniższych sług domostwa – kalekę,

świniopasa, przygłupiego chłopca stajennego, śmierdzącego nawozem i kichającego od

drobin słomy, której zawsze ma pełno we włosach. To jakby utarty zwyczaj: kiedy ktoś

potrzebuje usług Gordianusa Poszukiwacza, zachowuje pewien dystans i powściągliwość.

Zupełnie, jakbym był trędowatym albo kapłanem jakiegoś nieczystego orientalnego kultu.

Przywykłem do tego. Nie obraża mnie to – dopóki wystawiane przeze mnie rachunki płacone

są w całości i w terminie.

Niewolnik, który stanął u mych drzwi tego ranka, był jednak bardzo czysty i starannie

przyodziany. Jego zachowanie wyrażało szacunek, ale dalekie było od czołobitności – rodzaj

grzeczności, jakiej oczekuje się od młodzieńca zwracającego się do kogoś starszego od siebie

o dziesięć lat. Jego łacina była nieskazitelna (lepsza od mojej), a głos miał piękny i

melodyjny. Nie świniopas zatem, lecz najwyraźniej wykształcony i rozpieszczony ulubieniec

pana. Na imię miał Tiro.

– Z domostwa najczcigodniejszego Marka Tulliusza Cycerona – dodał, zawieszając głos i

nieznacznie unosząc głowę, jakby chciał sprawdzić, czy to nazwisko coś mi mówi. Nie

mówiło. – Mój pan życzy sobie twoich usług z polecenia...

Wziąłem go za ramię, położyłem mu palec na ustach i poprowadziłem do środka. Po

srogiej zimie nastąpiła upalna wiosna; mimo wczesnej pory było już zbyt gorąco, by stać w

otwartych drzwiach. Było także za wcześnie, by wysłuchiwać paplaniny owego młodzieńca,

choćby nie wiem jak pięknie brzmiał jego głos. W moich skroniach huczały Jowiszowe

gromy, a w kącikach oczu zapalały się i znikały cieniutkie pajęczyny błyskawic.

– Powiedz mi – odezwałem się – czy znasz lekarstwo na kaca?

Młody Tiro spojrzał na mnie z ukosa, zaskoczony zmianą tematu, podejrzliwy wobec

mojej nagłej poufałości.

– Nie, panie.

Skinąłem głową i powiedziałem:

– Zapewne nigdy nie miałeś kaca?

– Nie, panie – odparł, rumieniąc się lekko.

– Czyżby twój pan nie pozwalał ci pić wina?

– Oczywiście, że pozwala. Ale, jak mawia, umiarkowanie we wszystkim...

Kiwnąłem głową i skrzywiłem się. Najlżejszy ruch wywoływał przeszywający ból.

– Umiarkowanie we wszystkim – powtórzyłem – poza godziną, o której przysyła

niewolnika, by darł się u mych drzwi.

– Och, wybacz mi, panie. Może powinienem przyjść jeszcze raz nieco później?

– To byłaby strata twojego i mojego czasu. By już nie wspomnieć o twoim panu. Nie,

zostaniesz, ale nie będziesz mówił o interesach, dopóki ci tego nie polecę, i zasiądziesz ze

mną do śniadania w ogrodzie, tam powietrze jest przyjemniejsze.

Ująłem go znów za ramię i powiodłem przez mroczny korytarz i atrium do perystylu.

Widziałem, jak unosi brwi ze zdziwienia, choć nie byłem pewien, czy zaskoczyła go wielkość

ogrodu, czy jego stan. Ja do niego przywykłem, oczywiście, ale dla obcego musiał

przedstawiać opłakany widok – dziko rozrośnięte wierzby płaczące o gałęziach splecionych z

wysokimi chwastami, wyrastającymi z pylistego gruntu; fontanna pośrodku ogrodu dawno

wyschnięta, a zdobiąca ją figurka Pana przebarwiona ze starości; wąski staw, wijący się

pośrodku, zamulony i zarośnięty egipskimi roślinami wodnymi. Ogród zdziczał na długo

przedtem, zanim odziedziczyłem dom po ojcu, i nie uczyniłem nic, by go odnowić. Podobał

mi się taki właśnie – nieokiełznany spłacheć dzikiej zieleni ukryty pośrodku rzymskiego

porządku – cichy głos sprzeciwu wobec ceglanych murów i zdyscyplinowanych klombów.

Poza tym nigdy nie mógłbym sobie pozwolić na robociznę i materiały niezbędne do nadania

ogrodowi poprawnej formy.

– Przypuszczam, że u twojego pana wygląda to trochę inaczej, co?

Usiadłem na krześle, delikatnie, by nie prowokować bólu, i wskazałem mu drugie.

Klasnąłem w dłonie i natychmiast tego pożałowałem. Zagryzłem wargi i krzyknąłem:

– Bethesda! Gdzież jest ta dziewczyna? Zaraz przyniesie nam posiłek. Dlatego sam

otworzyłem ci drzwi, ona jest zajęta w kuchni. Bethesda!

Tiro odchrząknął i powiedział:

– Istotnie, jest raczej większy niż mojego pana.

Popatrzyłem nań, nie rozumiejąc. Burczenie w moim brzuchu szło teraz o lepsze z

szumem w skroniach.

– Co takiego? – spytałem.

– Dom, panie. Jest większy niż mojego pana.

– Zaskoczyło cię to?

Spuścił wzrok, bojąc się, że mnie obraził.

– Czy wiesz, jak zarabiam na życie, młody człowieku?

– Niezupełnie, panie.

– Ale wiesz, że jest to coś nie do końca godnego szacunku, przynajmniej o tyle, o ile

cokolwiek jest jego godne w dzisiejszym Rzymie. Nie jest jednak nielegalne, przynajmniej o

tyle, o ile legalność ma jakiekolwiek znaczenie w mieście rządzonym przez dyktatora. Zatem

zdziwiło cię, że zastałeś mnie w tak dużym domu, choć tak zaniedbanym. Nie ma w tym nic

złego, ja sam się temu czasami dziwię. No, jesteś, Bethesdo. Postaw tacę tu, pomiędzy mną i

moim nieoczekiwanym, ale miłym młodym gościem.

Bethesda spełniła polecenie, choć nie omieszkała przy tym spojrzeć z ukosa, i cicho,

wzgardliwie parsknęła. Sama będąc niewolnicą, nie aprobowała mojej poufałości z innymi

niewolnikami, a już najmniej karmienia ich z mojej własnej spiżarni. Kiedy skończyła

nakrywać, stanęła przed nami jakby w oczekiwaniu na dalsze polecenia. To była tylko poza.

Dla mnie, jeśli nie dla Tirona, było jasne, że przede wszystkim chce się lepiej przyjrzeć

mojemu gościowi. Chyba czuł się bardzo nieswojo pod spojrzeniem dziewczyny. Kąciki jej

ust nieznacznie opadły, górna warga ściągnęła się w subtelny łuk szydzącego uśmieszku. U

większości kobiet taki grymas jest mało pociągającym wyrazem pogardy. Z Bethesdą nie

można było mieć takiej pewności. Szyderczy grymas nie odbiera jej mrocznego, zmysłowego

powabu. Rzekłbym, że może jej go nawet dodać. A w jej ograniczonym, ale pełnym

wyobraźni cielesnym słowniku taki uśmieszek może oznaczać wszystko pomiędzy groźbą a

zuchwałym zaproszeniem. W tej chwili, jak podejrzewałem, był odpowiedzią na opuszczony

skromnie wzrok Tirona, miną chytrego lisa na widok milutkiego zajączka. Myślałem, że jej

apetyt został zaspokojony poprzedniej nocy, jak to się stało z moim.

– Czy mój pan życzy sobie jeszcze czegoś? – spytała.

Stała przed nami z przyciśniętymi do boków rękami, wyprostowana, z odchylonymi w tył

łopatkami i uniesionymi piersiami. Powieki opadły jej niżej, uwidaczniając wciąż nie starty

makijaż z poprzedniego wieczoru. W jej głosie brzmiał zmysłowy, lekko sepleniący wschodni

akcent. Bethesda najwyraźniej zdecydowała, że młody Tiro, niewolnik czy nie, wart jest

próby zauroczenia.

– Już niczego, Bethesdo. Zmykaj.

Skłoniła głowę, odwróciła się i poszła przez ogród do domu, klucząc pomiędzy

zwisającymi gałęziami wierzb. Wówczas zawstydzenie Tirona nagle zniknęło. Poszedłem za

jego spojrzeniem, od źródła w szeroko otwartych oczach do punktu skupienia, gdzieś tuż nad

łagodnie kołyszącymi się pośladkami Bethesdy. Zazdrościłem mu tej skromności i wstydu,

jego głodu, urody i młodości.

– Twój pan nie pozwala ci na picie wina, a w każdym razie nie za wiele – odezwałem się.

– A czy pozwala ci od czasu do czasu cieszyć się damskimi wdziękami?

Nie byłem przygotowany na jego gwałtowny rumieniec, głęboki i czerwony jak zachód

słońca nad otwartym morzem. Tylko młodzi o gładkich, miękkich policzkach i czołach mogą

się tak rumienić. Nawet Bethesda była na to za stara, jeśli w ogóle byłaby do tego zdolna.

Saylor Steven - Rzymska Krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: