Deveraux Jude - Montgomery 04 - Potrzask.pdf - Montgomery - zenobia1973

Południowa Anglia,

sierpień 1502

Elizabeth Chatworth stała na krawędzi skalnego urwiska,

wpatrując się w morze pastwisk i pól jęczmienia. W dole

widziała drobne postacie z kosami na ramionach, kilku ludzi

na koniach i człowieka popędzającego zaprzęg wołów.

Prawie jednak nie dostrzegała tych ludzi. Brodę trzymała

zadartą wysoko i nic nie było w stanie jej w tej chwili poruszyć.

Zachwiała się pod wpływem gwałtownego podmuchu ciepłego

wiatru, lecz uparcie trwała w miejscu. Jeśli nie załamało jej to,

co dziś się zdarzyło, nie ugnie jej z pewnością poryw wiatru.

Jej zielone, oczy były suche, ale gardło miała ściśnięte ze

złości i od powstrzymywanych łez. Szczęki zaciskały się

i rozluźniały, kiedy oddychała głęboko, by uspokoić walące

jak młotem serce.

Kolejny podmuch rozwiał potargane miodowozłote włosy

Elizabeth i nawet nie zauważyła, że od poszarpanej, brudnej

sukni oderwała się ostatnia perła i potoczyła po czerwonym

jedwabiu na ziemię. Piękny strój, który włożyła na ślub

przyjaciółki był teraz w strzępach, włosy rozpuszczone i potar

gane, twarz ubrudzona, a ręce wykręcone do tyłu i związane.

JVDE DEVERAVX

Bez zmrużenia powiek podniosła oczy do rozżarzonego

letnim słońcem nieba. Zawsze mówiono jej, że ma w sobie

coś anielskiego, lecz teraz wyglądała szczególnie delikatnie

i spokojnie, jak niebiańska istota - z burzą włosów otaczającą

ją jak jedwabny płaszcz i w podartej sukni, która nadawała jej

wygląd męczennicy.

Jednak myśli Elizabeth były jak najdalsze od łagodności

czy przebaczenia.

- Będę walczyć, nawet gdybym miała przypłacić to życiem

- szepnęła, patrząc w niebo, a jej szmaragdowe oczy pociem

niały. - Żaden mężczyzna mnie nie złamie. Nie poddam się

nigdy woli mężczyzny.

- Modlisz się do Pana Boga, co? - Z tyłu rozległ się głos

jej porywacza.

Powoli odwróciła się do niego, a jej lodowate spojrzenie

sprawiło, że cofnął się o krok. Był takim samym bufonem jak

ten ohydny człowiek, któremu służył, Pagnell Waldenham,

lecz wyłaził z niego tchórz, gdy nie było w pobliżu jego pana.

John zakaszlał nerwowo, a potem zuchwale postąpił do

przodu i chwycił Elizabeth za ramię.

- Możesz sobie myśleć, że jesteś wielką damą, ale teraz ja

jestem twoim panem.

Spojrzała na niego z ukosa, nie okazując, że uścisk sprawia

jej ból - w końcu spotkało ją już w życiu tak wiele fizycznego

i psychicznego cierpienia.

- Nigdy nie będziesz niczyim panem - powiedziała spo

kojnie.

Na chwilę rozluźnił dłoń na jej ramieniu, ale w następnej

sekundzie brutalnie popchnął ją do przodu. O mało nie straciła

równowagi. Z wysiłkiem trzymając się na nogach, zaczęła iść

przed siebie.

- Każdy mężczyzna jest panem dla kobiety - mówił za jej

plecami John. - Takie jak ty po prostu jeszcze tego nie

zrozumiały. Wystarczy, żeby jeden prawdziwy mężczyzna

POTRZASK

przygniótł cię do ziemi, i nauczysz się, kto jest twoim panem.

A z tego, co słyszałem, ten Miles Montgomery da ci, czego

potrzebujesz.

Słysząc imię Montgomery'ego Elizabeth potknęła się i upad

ła na kolana. John roześmiał się głośno, jakby dokonał

jakiegoś wyczynu. Stał obok, patrząc z bezczelną miną, jak

Elizabeth bezradnie szarpie się, żeby wstać, ze związanymi na

plecach rękami i nogami zaplątanymi w fałdy sukni.

- Rajcuje cię myśl o Montgomerym, co? - zadrwił i podniósł

ją z ziemi. Przesunął brudnym palcem po jasnej skórze policzka

i delikatnych wargach. - Jak taka śliczna niewiasta może być

prawdziwą jędzą? Moglibyśmy we dwoje miło spędzić czas,

a lord Pagnell nigdy o niczym się nie dowie. Co za różnica, kto

będzie pierwszy? Montgomery i tak pozbawi cię dziewictwa,

więc to bez znaczenia, dzień wcześniej czy później...

Elizabeth zebrała ślinę w ustach i splunęła mu w twarz.

John z rozmachem wymierzył jej cios w głowę, lecz zwinnie

uchyliła się i zaczęła biec. Związane ręce uniemożliwiały

jednak ucieczkę i John łatwo ją złapał - chwycił za resztki

podartej sukni, tak że upadła twarzą do ziemi.

- Ty podły kocmołuchu! - zacharczał. Odwrócił Elizabeth

i usiadł na niej okrakiem. - Zapłacisz za to! Nie chciałem ci

robić krzywdy, ale należy ci się porządne lanie.

Nie mogła się ruszyć, a ból w skrępowanych za plecami

ramionach spowodował, że łzy napłynęły jej do oczu.

- Nie będziesz mnie bił, prawda? - odezwała się porozu

miewawczo. - Pagnell nie puściłby ci tego płazem. Ludzie

twojego pokroju nigdy nie narażają się tak bezmyślnie.

John położył ręce na piersiach dziewczyny i przywarł

wargami do jej ust, ona jednak nawet nie drgnęła. Z nie

smakiem podniósł się i wściekły podszedł do koni.

Elizabeth usiadła, starając się odzyskać spokój. Dobrze

umiała skrywać uczucia, a teraz chciała zachować wszystkie

siły na to, co ją czeka.

JVDE DEVERAUX

Montgomery! To nazwisko wciąż brzmiało w jej głowie.

Wszystkie lęki, wszystkie nieszczęścia w jej życiu związane

były z nazwiskiem klanu Montgomerych. Jeden z nich

pozbawił jej szwagierkę urody i doprowadził prawie do

obłędu. Inny winien był hańby jej starszego brata i zniknięcia

młodszego, Briana. A pośrednio również jeden z Mont

gomerych był powodem jej porwania.

Elizabeth brała udział w weselu przyjaciółki i przez przy

padek podsłuchała, jak ten odrażający człowiek, którego znała

całe życie, Pagnell, planuje wraz ze swymi ohydnymi krew

niakami poddanie jednej z uroczych śpiewaczek próbie czarow

nicy. Gdy starała się uratować dziewczynę, Pagnell pochwycił

je obydwie i dla żartu postanowił odesłać Elizabeth do wroga

jej rodziny, Montgomery'ego. Może sprawy nie potoczyłyby

się tak źle, gdyby młoda śpiewaczka, w szczerym, lecz

niezbyt mądrym odruchu, nie wyznała, że jest w pewien

sposób powiązana z Montgomerym.

Pagnell związał i zakneblował Elizabeth, zawinął ją w brud

ny kawał płótna i rozkazał swemu słudze Johnowi odstawić ją

do słynnego lubieżnika, notorycznie pławiącego się w rozpuś

cie Milesa Montgomery'ego. Elizabeth słyszała, że ze wszyst

kich czterech Montgomerych najmłodszy, dwudziestoletni

chłopak - zaledwie dwa lata od niej starszy - jest najgorszy.

Nawet w klasztorze, gdzie spędziła kilka ostatnich lat, słyszała

historie o Milesie Montgomerym.

Mówiono, że jako szesnastolatek sprzedał duszę diabłu

i dzięki temu zyskał jakąś bezbożną władzę nad kobietami.

Elizabeth śmiała się z tych opowieści, lecz nie zdradzała

prawdziwego powodu rozbawienia. Sądziła, że Miles Mont

gomery był raczej podobny do jej zmarłego brata Edmunda

i rozkazywał, by siłą przyprowadzano mu kobiety do sypialni.

Nasienie tego nieszczęsnego Montgomery'ego było podobno

tak skuteczne, że spłodził co najmniej setkę bękartów.

Trzy lata temu Bridget, młoda dziewczyna, którą Elizabeth

POTRZASK

poznała w klasztorze, poszła na służbę do dawnej twierdzy

Montgomerych. Była to ładna panna o dużych, ciemnych

oczach i obfitych biodrach. Ku zgorszeniu Elizabeth pozostałe

mieszkanki klasztoru zachowywały się tak jakby dziewczyna

przygotowywała się do wesela albo złożenia jakiejś sekretnej

ofiary. Na dzień przed odejściem Bridget spędziła z przeoryszą

dwie godziny, a podczas nieszporów miała zapuchnięte od

płaczu oczy.

Jedenaście miesięcy później wędrowny muzykant przyniósł

wieść, że Bridget urodziła dużego, zdrowego chłopca i nazwała

go James Montgomery. Powszechnie wiedziano, że ojcem

dziecka jest Miles.

Elizabeth uczestniczyła w wielu modlitwach na intencję

odpuszczenia grzechów Bridget. W głębi ducha przeklinała

wszystkich mężczyzn podobnych do jej brata Edmunda

i Milesa Montgomery'ego - łajdaków, którzy uznawali kobiety

za istoty pozbawione duszy, bili je, gwałcili i zmuszali do

ohydnych praktyk.

John przerwał tok myśli Elizabeth, chwytając ją za włosy

i stawiając na nogi.

- Czas na modlitwę się skończył - warknął jej w twarz.

- Montgomery rozbił obóz, a to dobra sposobność, żeby rzucił

okiem na swoją następną... - Uśmiechnął się. - Na matkę

swego następnego bękarta.

Roześmiał się głośno, gdy zaczęła się wyrywać. Kiedy

zauważyła, że bawi go ta szarpanina, uspokoiła się i popatrzyła

na niego lodowato.

- Wiedźma! - parsknął. - Zobaczymy, czy Montgomery da

sobie radę z takim aniołkiem, na jakiego wyglądasz. A może

okażecie się siebie warci? Wciąż uśmiechnięty, chwycił ją

mocniej za włosy i przyłożył do gardła ostrze małego sztyletu.

Gdy nie drgnęła nawet pod dotykiem chłodnej stali, jego

uśmiech zamienił się w złośliwy grymas.

- Niektórzy spośród Montgomerych popełniają błąd i zni-

Deveraux Jude - Montgomery 04 - Potrzask.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: