CZy Atlantyda istniała.pdf

Mityczny ląd ATLANTYDA pojawia się w

zapiskach starożytnych kronikarzy, a także w

tzw. przekazach channelingowych.

Słońce już zachodziło. Ostatnie promienie oświetlały wysokie wieże domów ustawionych w

zaplanowany sposób. Szczyt każdej z wież kończyła pochodnia otoczona tarasem. Kiedy

pomarańczowe niebo przechodziło w ciemny brąz, na szczycie zbierała się cała rodzina. Wszyscy

żegnali ostatnie promyki zachodzącego słońca i zapalali pochodnie na szczycie wież, tak by

szczątki dnia pozostały każdej nocy.

Dzisiaj jest to najbardziej magiczna legenda, która powoli przeradza się w historię opartą na

faktach. Na jej podstawie nakręcono niejedną bajkę czy film. Atlantyda. Jedno z najbardziej

legendarnych miast. Od wieków spierano się na temat losów Atlantydy. Owa zagadkowa wyspa

rozbudzała umysły filozofów, poszukiwaczy tajemnic i historyków starożytności, na tyle szczerych

i otwartych, iż pomimo braku twardych dowodów historycznych na jej istnienie ośmielali się głosić

różne hipotezy dotyczące pochodzenia wyspy jak i upadku tego mitycznego kawałka lądu.

Spójrzmy jakie wieści odnośnie Atlantydy przekazują nam starożytni Grecy.

Zapiski na temat Atlantydy pojawiają się w mitologii greckiej. Czytamy w niej, że Posejdon, grecki

bóg mórz otrzymał tę wyspę od swojego brata Zeusa. Na wyspie tej miała istnieć wysoko

rozwinięta cywilizacja. Naród, który ją zamieszkiwał wywodził się od Atlasa, który był synem

Posejdona. W swoim dziele "Kritias" Platon tak opisuje Atlantydę:

"Posejdon górę, na której mieszkał, ogrodził pięknie i odciął od reszty lądu na

około, bo porobił z morza i z ziemi na przemian szereg mniejszych i większych

kół współśrodkowych... Te koliste kanały morskie, które otaczały dawną stolicę

najprzód połączyli mostami, otwierając w ten sposób drogę na zewnątrz i do

królewskiego zamku... Przekopali kanał poczynając od morza... Więc tę wyspę

naokoło murem otoczyli, wieże i bramy nad mostami wedle przejść ku morzu

wznieśli, a kamień ciosowy dali naokoło-jeden kamień biały, jeden czarny a

jeden czerwony... Wykonali równocześnie dwie przystanie dla okrętów

wewnątrz...".

Według Platona na Atlantydzie kwitła nauka i sztuka. Na wyspie panowała demokracja a kobiety

podobnie jak mężczyźni miały prawo głosu. Mieszkańcy tej wyspy wykorzystywali energię

geotermiczną wulkanu. Istnieją również hipotezy, które głoszą, że wykorzystywali oni energię

kryształów.

Co do zniszczenia wyspy istnieje wiele teorii. Najbardziej znana głosi, że Atlantyda zatonęła w

ciągu doby na wskutek trzęsień ziemi, ruchów tektonicznych i huraganów. Do katastrofy wyspy

miała się również przyczynić erupcja wulkanu. Według Platona wyspa była dużych rozmiarów i

znajdowała się w pobliżu Cieśniny Gibraltarskiej. Istnieją hipotezy, które głoszą, że Atlantyda

znajdowała się w legendarnym Trójkącie Bermudzkim. Jest to teoria znanego amerykańskiego

jasnowidza Edgara Caycego Stwierdził on, że katastrofę Atlantydy wywołała energia kryształów

wykorzystywanych na wyspie. Ta sama energia ma być obecnie przyczyną tonięcia statków i

samolotów na tym obszarze.

Inne teorie stwierdzają, że Atlantyda to w rzeczywistości Kreta, wyspa na morzu Śródziemnym. W

roku 1900 brytyjski archeolog Artur Evans odnalazł w Knossos na Krecie ślady cywilizacji

kreteńskiej (minojskiej). Wielu uczonych łączy cywilizację minojską z legendą o Atlantydzie.

Cywilizacja ta uległa zniszczeniu ok. 1500 roku p.n.e. Być może przyczyną jej upadku był wybuch

wulkanu na wyspie Thera. Wybuch wulkanu musiał spowodować podobny efekt do opisywanego

przez Platona. W starożytnym Egipcie istnieją malowidła świadczące o istnieniu kontaktów

handlowych z Kretą. Egipcjanie kupowali od kreteńczyków żywicę, której potrzebowali do

balsamowania zwłok. Prawdopodobnie Solon przebywając w Egipcie widział te malowidła, a

następnie uzyskane informacje przekazał Platonowi.

W latach 1967-1974 prof. Spiridion Marinatos odnalazł na Therze minojskie miasto Akrotiri.

Uległo ono zniszczeniu około 3500 lat temu na skutek erupcji wulkanu. Wśród odnalezionych

przedmiotów znajdują się malowidła ścienne, ceramika i wiele innych.

Jeszcze inne teorie łączą Atlantydę z innymi legendarnymi wyspami: Mu i Lemurią. Z kolei

niektórzy uczeni łączą nawet legendarną wyspę z Ameryką Południową i budowlami na dnie jeziora

Titicaca. W 2004 roku pojawiły się nowe fakty związane z tą wyspą. Można zauważyć, że legenda

co jakiś czas powraca wraz z odkryciami na miarę epokowych. Studiując stare księgi zapisane w

sanskrycie, takie jak Mahabharata czy Ramajana uczeni wysnuli wniosek, iż w dawnych czasach na

ziemi toczyły się potężne wojny m.in. między imperium awatara Ramy a siłami złego Rawany. W

walkach tych wykorzystywać miano vimany (latające statki) jak i różnego rodzaju broń nie

wykluczając siły atomu. Świadczą o tym choćby ruiny miasta Mohendżo Daro w dzisiejszym

Pakistanie, ruiny, które wykazują dużą radioaktywność, zresztą bardzo duże promieniowanie

wykazują także szkielety tam odnalezione. Wiele z nich znaleziono w pozycji np. przykucniętej,

trzymających się za ręce, tak jakby ludzi tamtego okresu zaskoczyła jakaś nagła katastrofa – czyżby

wybuch atomowej bomby?

Świat też wtedy wyglądał inaczej niż obecnie.

Oto fragment wypowiedzi indyjskiego nauczyciela duchowego Sathya Sai Baby: Zadajemy sobie

pytanie, czy ląd, który dziś nazywamy Lanką, jest tym samym, który istniał w treta judze, w epoce

króla Ramy, i którym rządził Rawana? Nie, tak nie jest. W tamtych czasach Lanka znajdowała się

setki mil od południowego przylądka Indii — na równiku. Z upływem czasu, w okresie przejścia z

treta jugi do kali jugi, ta szczególna wyspa przesunęła się z równika o setki mil w kierunku północy.

Oglądając dziś tę wyspę, którą nazywamy Lanką, stwierdzamy, że przesunęła się na północ od

równika. [Jednak] w historii Grecji zapisano, że wyspa, którą nazywamy dziś Lanką, całkowicie

zatonęła podczas oceanicznej katastrofy nazywanej Atlantis. Grecy byli bardzo zaawansowani w

nauce i posiadali głęboką wiedzę w wielu dziedzinach. Opisali fakt, że Lanka pogrążyła się w

wodach oceanu i przesunęła się i takie zjawisko akceptowali. W tamtych czasach [gdy istniała

Atlantyda] ludzie ci byli tak zaawansowani, że podróżowali na Księżyc i opracowali kilka typów

powietrznego transportu. Opanowali technikę latania. (źródło:

asterix.astro.uni.torun.pl/~kb/kb.htm.)

O pochodzeniu Atlantydy i jej losach wiemy także ze źródeł channelingowych, m.in. Elżbieta Poll-

Sokołowska w pracy "Planeta Ludzi" podała, iż Atlantyda była niewielką wyspą u wybrzeży

Jukatanu w Meksyku, o powierzchni mniejszej niż obecnie ma Jamajka. Atlantydzi zgodnie z tym

przekazem byli zaawansowaną cywilizacją posiadającą latające pojazdy (w mitologii hinduskiej

zwane wajliksi) i ten fakt potwierdza także w pracy channelingowej "Jedyną planetą Ziemia"

Phyllis Schlemmer. Mieli posiadać także w doskonałym użyciu energie kryształów,

wykorzystywaną w różnych celach. Warto jest także spojrzeć dokładnie na sławną tajemniczą mapę

Piri Reisa, tureckiego admirała, która ukazuje zupełnie inną Antarktydę niż obecnie ją znamy. A

wielu badaczy zdaje się wiązać Atlantydę właśnie z tym kontynentem. Wchodzimy tutaj w fazę

hipotez i przypuszczeń jak i związków Atlantydy z Antarktydą i dawnym wyglądem Ziemi oraz jej

pozycją względem Słońca.

Stąd też oto jeszcze jedno opracowanie odnośnie oddziaływań Słońca na Ziemię w kontekście

Atlantydy. Ze względów merytorycznych postanowiłem nie zmieniać, oprócz drobnych korekt

redakcyjnych, treści nadesłanego do Fundacji Nautilus maila w tej sprawie:

Teoria Atlantydy. Do tej pory wiele osób poszukiwało Atlantydy. Powstały tysiące opracowań i

kilkadziesiąt przypuszczeń lokalizacji tej zatopionej wyspy. Przekaz dotyczący zaginionego lądu

znajdujemy nie tylko u Platona. Praktycznie w każdej cywilizacji natykamy się na tego typu dane,

trudne do wyjaśnienia przez naukowców. Linia brzegowa Antarktydy nie była jeszcze 10 tysięcy lat

temu przykryta grubą warstwą lodu i śniegu. Jednakże fala powodziowa z nagle roztopionego

bieguna północnego pogrążyła Antarktydę, jak i inne kontynenty w ciągu jednej chwili pod wodą.

Niniejszym przedstawiam wyjaśnienie fizyczne tego zjawiska: Korzystając z mapy Piri Re'isa i

kilku źródeł geologicznych można dojść do określonych wniosków, a mianowicie: Ruch Ziemi

względem Słońca tworzy na naszej planecie pory roku. Ustawiona pod kątem w stosunku do słońca

Ziemia, gdy znajduje się po jednej stronie układu słonecznego w Polsce powoduje zimę, podczas

gdy po drugiej stronie słońca dominuje na tej półkuli lato. Ruch wahadłowy Ziemi jest

subiektywny, związanym z ruchem orbitalnym wokół Słońca – nachylenie Ziemi jest jednak w

miarę stałe. Wielu autorów opisujących zamierzchłe czasy opisuje podniesienie się poziomu wody

na naszym globie. Jest to związane z roztopieniem się czapy lodowej bieguna północnego.

Zgromadzenie wody w tym lądolodzie było olbrzymie. Trzeba pamiętać, że lodowiec sięgał nawet

Alp. Jakiekolwiek życie w naszym rejonie nie było prawdopodobne – musiało się przesunąć

bardziej na południe. Wówczas strefa umiarkowana leżała na Saharze, bądź równiku. Podejrzewam,

że orbitalne ciała niebieskie mają tendencję do ruchu spoczynkowego względem jądra wokół

którego się poruszają. Wystarczy spojrzeć na Księżyc. Zwrócony jest do nas ciągle tą samą

“twarzą”. Ziemia podlega takim samym prawom fizycznym, co Księżyc. Kiedyś posiadała ruch

wahadłowy własnej osi i starała utrzymywać się “twarzą” do Słońca. Zachowywała się podobnie do

Księżyca. Lecz struktura naszej planety jest bardziej złożona. Oprócz ciał stałych na Ziemi znajduje

się olbrzymia ilość materii w postaci ciekłej, a co ciekawe zamiana substancji płynnej, czyli wody,

w ciało stałe lub w postać gazową jest przy ziemskim ciśnieniu i temperaturze bardzo powszechna.

Niestety nasza planeta żyje – na biegunie północnym zaczęły się zbierać olbrzymie ilości wody w

postaci lodu. Powoli zaczęła się wytwarzać olbrzymia czapa lodowa zlokalizowana całkowicie na

półkuli północnej. Zmienił się środek ciężkości globu. W przypadku, gdyby Ziemia nie posiadała

ruchu obrotowego wokół własnej osi, zmieniony punkt ciężkości nie jest aż tak istotny, jednakże

ruch obrotowy wokół własnej osi powoduje przy niewielkim odchyleniu osi obrotu od prostej

powstałej między Ziemią a Słońcem dramatyczne następstwa. Trzeba zauważyć, że ruch “twarzą”

do Słońca zawiera w sobie jeden obrót wokół własnej osi w cyklu jednego obrotu wokół jądra

układu słonecznego. Ruch na orbicie “twarzą” do ośrodka grawitacji nazywać będą ruchem T. Ciało

wirujące wokół własnej osi ze zmienionym punktem ciężkości staje się niestabilne, co w efekcie

całkowicie destabilizuje ruch T. Planeta wpadnie w korkociąg i zacznie się obracać chaotycznie po

płaszczyźnie prostopadłej do Słońca. Użyłem tutaj sformułowania chaotycznie, ze względu na to, iż

nie jestem w stanie na obecnym poziomie mojej wiedzy przewidzieć tego ruchu, jednakże sądzę, iż

można go matematycznie wyliczyć. Zjawisko prostowania punktu ciężkości Ziemi nie będzie

jednak zjawiskiem zachodzącym wolno. Ziemia wpadnie w ten chaotyczny ruch w okresie

krótszym niż jeden obieg wokół słońca. Takie nachylenie ekliptyki Ziemi zacznie się zmieniać w

zakresie 180 stopni, ponieważ owo nachylenie będzie miało własny ruch obrotowy. Na obszarze

całej Ziemi powstanie wówczas jednakowa strefa klimatyczna – kilkudniowe lato, kilkudobowa

zima. Ruch ten nazwę ruchem E. Na biegunie pokrytym wcześniej lodem nastanie wieczna wiosna,

natomiast na obszarze ogrzewanym wcześniej całodobowo przez promienie słoneczne – wieczna

jesień. Nagłe roztopienie się czaszy lodowej spowoduje nie tylko bardzo mocne podwyższenie się

poziomu wód na Ziemi, lecz woda tych oceanów zacznie się przemieszczać przeciwnie do ruchu E

– na początku bardzo raptownie, z obrotowej Ziemi tworzącej dzień i noc, w skutek czego jej

prędkość kątowa zostanie powiększona. Wówczas zarówno dzień jak i noc staną się krótsze, lecz

będzie ich więcej w stosunku rocznym. Założyłem przy tej teorii, że ciało niebieskie będzie

ustawiać się zawsze jedną stroną do jądra orbity. Nie są to podejrzenia bezpodstawne. Ziemia, jak i

prawdopodobnie każde ciało niebieskie posiada pole magnetyczne, które nie jest obojętne na

oddziaływanie pola grawitacyjnego. Jak już dowiedziono strumień pola magnetycznego załamuje

się w silnym polu grawitacyjnym. Doszedł do tego Albert Einstein. Pole magnetyczne jest wobec

tego przyciągane przez pole grawitacyjne. Planeta, czy naturalny satelita zawsze ustawi się swoim

biegunem magnetycznym do jądra orbity, a ruch obrotowy wokół własnej osi będzie się starał

pokryć z biegunem magnetycznym. Nie ma jednak w przyrodzie nic za darmo. Prawo zachowania

energii musi zadziałać również w tym przypadku. Ziemia cyklicznie przyspieszając prędkość

kątową obrotu wokół własnej osi musi zmniejszyć prędkość kątową obrotu wokół Słońca. Można

wysnuć z tego wniosek, iż Ziemia obracając się coraz szybciej względem własnej osi zmniejsza

dystans dzielący ją od słońca. Orbita układu słonecznego się skraca – rok jest ciągle krótszy, mimo

że zawiera więcej dni. Wnioskując z powyższych rozważań można prześledzić historię naszej

planety od początku powstania na niej życia. Jej pozycję względem słońca można z pewną

dokładnością obliczyć zamieniając prędkość kątową obrotu wokół własnej osi na prędkość kątową

względem słońca. Niezaprzeczalne są trzy fakty. Ziemia była ciągle zwrócona jednym z biegunów

w kierunku słońca, miała znacznie większą orbitę, czyli była bardziej oddalona od słońca oraz nie

posiadała ruchu obrotowego. Jej jedna półkula była stale oświetlona, natomiast druga pogrążona w

stałej ciemności. Różnice temperatur na jej powierzchni były rozłożone równomiernie, w skutek

czego jedynie w części środkowej, od równika do bieguna oświetlonego mogły istnieć substancje w

stanie ciekłym, np. takie jak woda. Na biegunie nieoświetlonym panowała niezwykle niska

temperatura. Na nim to zgromadził się wielki czop z cieczy w postaci lodu. Był on tak ciężki, że

zdeformował skorupę ziemską. Na biegunie oświetlonym utworzyła się płyta kontynentalna

grubości zależnej od wyporu powłoki lodowej bieguna nieoświetlonego. Pod powłoką lodową

istniała jedynie bardzo cienka warstwa skorupy ziemskiej, która zyskiwała na grubości wraz z

długością geograficzną w kierunku słońca. Utworzył się kontynent wielkości nie zajętej przez lód

powierzchni, czyli około trzeciej części. Z racji jego lżejszej budowy do dziś istniejący. Nasza

planeta istniała w tej formie przez trudny do określenia długi okres czasu, aż zdarzył się wypadek –

uderzył w nią meteoryt – najprawdopodobniej w część lodowca. Przekazał on swoją energię

kinetyczną Ziemi, która lekko się poruszyła oraz stopił olbrzymie ilości wody na biegunie, które

ruszyły w stronę bieguna oświetlonego. Ziemia przestaje być stabilna. Gwałtownie przesunięty

środek ciężkości powoduje jej ruch obrotowy, tym gwałtowniejszy, że topione przez słońce masy

wody na biegunie zaczynają się raptownie poruszać w kierunku przesuniętego punktu ciężkości,

który jest również od owych wód uzależniony i porusza się także względem mas wody. Na planecie

panuje wtedy całorocznie jednakowa strefa klimatyczna, aż do momentu uspokojenia się wód a

także ruchu planety. Prędkość kątowa względem ekliptyki słonecznej zamieniona zostanie wówczas

w ruch obrotowy wokół własnej osi pokrywającej się z biegunem magnetycznym. Tenże znowu

zostanie z czasem zwrócony w kierunku słońca. Na nieoświetlonym biegunie wytworzy się czop

lodowy, który przesunie środek ciężkości. Teraz już nie potrzeba meteorytu do zachwiania

równowagi – jest już ruch wokół własnej osi. Wystarczy, że wielkość czopu lodowego osiągnie

wartość krytyczną i znowu ruch biegunem do słońca przełoży się na ruch obrotowy poprzez nagłe

ruchy wody. Trzeba zauważyć, że powstały kontynent będzie w tych ruchach powodował

maksymalne wychylenie środka ciężkości, więc w okresach między zlodowaceniami zaczną

oddziaływać na niego siły skierowane do równika. Ulegnie on jakby rozerwaniu i przemieszczeniu

wyrównującemu środek ciężkości planety. Zresztą podobnie będzie się zachowywał lodowiec –

kierunek jego przemieszczania się będzie zwrócony do środka ciężkości Ziemi. Cyklicznie

podwyższał się będzie znacząco poziomom oceanów, po czym woda ponownie zacznie się

gromadzić na biegunie, co ponownie destabilizuje środek ciężkości i tak w kółko. Również dzisiaj

żyjemy w okresie interglacjalnym – na południu tworzy się lądolód na północy zaś będziemy

cieszyć się ociepleniem. Myślę, że powinno być już zauważalne przesuwanie się zwrotników.

A jeżeli szukacie Atlantydy: Pamiętacie zapewne sposób żeglowania po

morzach w zamierzchłej przeszłości? Do przeprawienia się przez morze

potrzebna była linia brzegowa. Zawsze mnie dziwiło, że starożytni

podróżni aby z Egiptu przepłynąć na Sycylię zahaczali zawsze o Grecję.

Nadkładali drogi nawet kilkakrotnie. Bez linii brzegowej morze stałoby

się nieżeglowne. A co powiedział Platon? Czyż nie to? Spójrzmy jeszcze

raz na mapę Piri Re'isa. Aby dostać się na kontynent Ameryki starożytni

żeglarze musieli trzymać się wybrzeży Antarktydy, które nie były

wówczas skute lodem.

Mało? Proszę umiejscowić w czasie ostatnie zlodowacenie w Europie.

Wówczas na kontynencie południowym kwitło życie. Linia brzegowa

Antarktydy znajdowała się w klimacie niemalże równikowym i

umożliwiała żeglugę do Ameryki. Antarktyda była wyspą łączącą Afrykę i Amerykę. Muszę

wspomnieć, że jest praktycznie niemożliwe by tak olbrzymia wyspa, jak opisana przez Platona

zniknęła pod powierzchnią oceanu. Rzeczywiście płyty kontynentalne są lżejsze i pływają po

skorupie Ziemi. Tym samym można wykluczyć łącznik Ameryka – Afryka w dzisiejszej strefie

zwrotnikowej. Skuta kilkukilometrową warstwą lodu Atlantyda poczeka jeszcze wiele tysięcy lat na

ponowne odkrycie.

Można jeszcze wspomnieć, że praktycznie we wszystkich przekazach z najodleglejszych czasów

występuje co najmniej jedna powódź. Nie miała ona, jak sądzą co niektórzy archeolodzy,

charakteru lokalnego, lecz należy dać wiarę podaniom, iż skorupa Ziemi zalana została niemal

całkowicie niszcząc nie tylko kultury ludzkie, ale również życie biologiczne naszej planety.

Żyjemy w jednym z takich etapów odnowy życia na ziemi.

Ciekawe tylko, czy przyszłe pokolenia po następnym zlodowaceniu, za jakieś 36 tysięcy lat,

pomimo, że sami cywilizacyjnie opóźnieni, nie ocenią nielicznych pozostałości po nas jako

zacofaną epokę kamienia łupanego. Szkoda tylko że nie wykorzystają naszego dorobku

intelektualnego. Trudno. Tak już widać musi być, że każda kultura musi rozwinąć się sama." Tyle

Dawid Schwałkowski, któremu dziękuję za ciekawe ujęcie tej kwestii.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: